ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ - ΠΕΝΘΗ (από αριθμό φύλλου 70 έως 84)
ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ 84
ΓΙΑΝΝΟΥΛΑ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΥ
ΣΒΗΣΕ Η ΑΙΩΝΟΒΙΑ ΘΕΙΑ ΓΙΑΝΝΟΥΛΑ
Έσβησε, συμπληρώνοντας εκατό χρόνια επίγειας διαδρομής η αγνή, λιγόλογη και καλοσυνάτη Γιαννούλα Παναγοπούλου, περισσότερο γνωστή με το όνομα Πανορούσαινα. Όταν ένας άνθρωπος συμπληρώνει εκατό χρόνια ζωής, δεν είναι πλέον μια παρουσία, ένα άτομο, ένα πρόσωπο, αλλά είναι μια ιδέα, μια αξία, ένα σύμβολο. Όταν φεύγει από τη ζωή νιώθουμε ότι γκρεμίζεται ένας παραδοσιακός πυλώνας. Φεύγοντας η θεία Γιαννούλα (η τελευταία Παναγοπούλου) έσβησε το τελευταίο φως στη γειτονιά της Τσαπελόρουγας. Η θειά Γιαννούλα ήταν μια γυναίκα της πολύ παλιάς φρουράς, από τις λίγες που υπάρχουν ακόμη στο χωριό μας. Εργάστηκε σκληρά κάτω από τις δύσκολες συνθήκες της εποχής της. Όλη της η ζωή ήταν ένας αγώνας για την επιβίωση, προσευχή στο θεό, προσφορά και φροντίδα στα παιδιά της. Ήταν μάνα στοργική, που εισέπραττε την ικανοποίηση βλέποντας τα παιδιά της να μεγαλώνουν, να γίνονται σωστά άτομα και να στελεχώνουν την κοινωνία. Πριν από εβδομήντα χρόνια ήλθε από τον Πρόδρομο, όταν παντρεύτηκε τον Παναγιώτη Παναγόπουλο. Εγκαταστάθηκε στη γειτονιάς της Τσαπελόρουγας, όπου και έζησε μέχρι το θάνατο της. Η εκλιπούσα από το βάρος των χρόνων, τα τελευταία χρόνια ήταν καθηλωμένη στο κρεβάτι. Στο πλευρό της είχε το γιο της Βασίλη, ο οποίος για πολλά χρόνια ξενυχτούσε στο προσκεφάλι της, ανταποδίδοντας τη φροντίδα και τη στοργή που είχε εισπράξει από τη μάνα του. Η κηδεία της έγινε στην Αγαλιανή στις τρεις Αυγούστου. Στην τελευταία της κατοικία τη συνόδεψαν η οικογένειά της, συγγενείς και συγχωριανοί. Ήταν συγκινητικός ο τρόπος με τον οποίο τη θρήνησαν τα παιδιά της. Η παρουσία των εγγονιών και πολύ περισσότερο των δισεγγονιών που έστεκαν πλάϊ της, κατά την εξόδιο ακολουθία, ήταν η ηθική ικανοποίηση, που η θεια Γιαννούλα πήρε στις αποσκευές της φεύγοντας από τη ζωή.
Συλλυπητήρια στα παιδιά, τα εγγόνια της και τα δισεγγονάκια της. Ο Θεός ας την αναπαύσει.
I. Αδαμόπουλος
ΣΒΗΣΕ Η ΑΙΩΝΟΒΙΑ ΘΕΙΑ ΓΙΑΝΝΟΥΛΑ
Έσβησε, συμπληρώνοντας εκατό χρόνια επίγειας διαδρομής η αγνή, λιγόλογη και καλοσυνάτη Γιαννούλα Παναγοπούλου, περισσότερο γνωστή με το όνομα Πανορούσαινα. Όταν ένας άνθρωπος συμπληρώνει εκατό χρόνια ζωής, δεν είναι πλέον μια παρουσία, ένα άτομο, ένα πρόσωπο, αλλά είναι μια ιδέα, μια αξία, ένα σύμβολο. Όταν φεύγει από τη ζωή νιώθουμε ότι γκρεμίζεται ένας παραδοσιακός πυλώνας. Φεύγοντας η θεία Γιαννούλα (η τελευταία Παναγοπούλου) έσβησε το τελευταίο φως στη γειτονιά της Τσαπελόρουγας. Η θειά Γιαννούλα ήταν μια γυναίκα της πολύ παλιάς φρουράς, από τις λίγες που υπάρχουν ακόμη στο χωριό μας. Εργάστηκε σκληρά κάτω από τις δύσκολες συνθήκες της εποχής της. Όλη της η ζωή ήταν ένας αγώνας για την επιβίωση, προσευχή στο θεό, προσφορά και φροντίδα στα παιδιά της. Ήταν μάνα στοργική, που εισέπραττε την ικανοποίηση βλέποντας τα παιδιά της να μεγαλώνουν, να γίνονται σωστά άτομα και να στελεχώνουν την κοινωνία. Πριν από εβδομήντα χρόνια ήλθε από τον Πρόδρομο, όταν παντρεύτηκε τον Παναγιώτη Παναγόπουλο. Εγκαταστάθηκε στη γειτονιάς της Τσαπελόρουγας, όπου και έζησε μέχρι το θάνατο της. Η εκλιπούσα από το βάρος των χρόνων, τα τελευταία χρόνια ήταν καθηλωμένη στο κρεβάτι. Στο πλευρό της είχε το γιο της Βασίλη, ο οποίος για πολλά χρόνια ξενυχτούσε στο προσκεφάλι της, ανταποδίδοντας τη φροντίδα και τη στοργή που είχε εισπράξει από τη μάνα του. Η κηδεία της έγινε στην Αγαλιανή στις τρεις Αυγούστου. Στην τελευταία της κατοικία τη συνόδεψαν η οικογένειά της, συγγενείς και συγχωριανοί. Ήταν συγκινητικός ο τρόπος με τον οποίο τη θρήνησαν τα παιδιά της. Η παρουσία των εγγονιών και πολύ περισσότερο των δισεγγονιών που έστεκαν πλάϊ της, κατά την εξόδιο ακολουθία, ήταν η ηθική ικανοποίηση, που η θεια Γιαννούλα πήρε στις αποσκευές της φεύγοντας από τη ζωή.
Συλλυπητήρια στα παιδιά, τα εγγόνια της και τα δισεγγονάκια της. Ο Θεός ας την αναπαύσει.
I. Αδαμόπουλος
Για την Μάνα μου που έφυγε
Κάθομαι εδώ μισόστρατα Μάνα και συλλογάμαι και τρυφερά τα χέρια Σου νιώθω να μ' ακουμπάνε.
Γλυκιά αγνή πραότητα έχεις στο πρόσωπο Σου και μια περίσσια συλλογή εκεί στο μέτωπο σου.
Στη γνώση των ρυτίδων σου άγια γραφή διαβάζω σε λένε ΜΑΝΑ-ΠΑΝΑΓΙΑ -ας ήταν να Σου μοιάζω-
Από τις καλωσύνες Σου την αγιοσύνη λίγη μονάχα, μάνα να 'παιρνα η πίκρα να μου φύγει.
Κι όπως εσύ αγόγγυστα τα βήματα να σύρω, το σπόρο που μου έδωσες στη στράτα μου να σπείρω.
Και να θεριέψει σαν δενδρί γερούς καρπούς να δώσει Αχ!! στων παιδιών μας τις καρδιές, ρίζες βαθιές ν' απλώσει.
Έφυγες Μάνα μου καλή για το ταξίδι σου τ' αγύριστο κι εγώ θρηνώ.
Ποιος θα με νιώσει τώρα ως της ψυχής τα τρίσβαθα; Μάνα πονώ!!!!!
Βάλσαμου λόγια ποιος θα μου πει τ' ασήκωτα για να βαστάξω στη ζωή μου;
Και ποιος με τόση αγάπη και τόση ζεστασιά θε να με πει πάλι "παιδίμου";
Όλα μου λείπουν Μάνα μου όσα ήτανε δικά σου μα πιότερο τα δυό γέρικα χέρια σου
π' ολημερίς στον ουρανό εσήκωνες για προσευχή.
Βασίλης Παναγόπουλος
Κάθομαι εδώ μισόστρατα Μάνα και συλλογάμαι και τρυφερά τα χέρια Σου νιώθω να μ' ακουμπάνε.
Γλυκιά αγνή πραότητα έχεις στο πρόσωπο Σου και μια περίσσια συλλογή εκεί στο μέτωπο σου.
Στη γνώση των ρυτίδων σου άγια γραφή διαβάζω σε λένε ΜΑΝΑ-ΠΑΝΑΓΙΑ -ας ήταν να Σου μοιάζω-
Από τις καλωσύνες Σου την αγιοσύνη λίγη μονάχα, μάνα να 'παιρνα η πίκρα να μου φύγει.
Κι όπως εσύ αγόγγυστα τα βήματα να σύρω, το σπόρο που μου έδωσες στη στράτα μου να σπείρω.
Και να θεριέψει σαν δενδρί γερούς καρπούς να δώσει Αχ!! στων παιδιών μας τις καρδιές, ρίζες βαθιές ν' απλώσει.
Έφυγες Μάνα μου καλή για το ταξίδι σου τ' αγύριστο κι εγώ θρηνώ.
Ποιος θα με νιώσει τώρα ως της ψυχής τα τρίσβαθα; Μάνα πονώ!!!!!
Βάλσαμου λόγια ποιος θα μου πει τ' ασήκωτα για να βαστάξω στη ζωή μου;
Και ποιος με τόση αγάπη και τόση ζεστασιά θε να με πει πάλι "παιδίμου";
Όλα μου λείπουν Μάνα μου όσα ήτανε δικά σου μα πιότερο τα δυό γέρικα χέρια σου
π' ολημερίς στον ουρανό εσήκωνες για προσευχή.
Βασίλης Παναγόπουλος
ΒΑΣΩ ΔΗΜΗΤΡΑΚΑΚΗ-ΠΟΥΛΟΥ
ΕΦΥΓΕ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ Η ΒΑΣΩ Η Βάσω Δημητρακάκη γεννήθηκε στην Αγαλιανή το 1934. Ήταν κόρη του Σωτήρη και της Μαρίας Πούλου. Από την Αγαλιανή έφυγε το 1957, όταν παντρεύτηκε το Χρήστο Δημητρακάκη (Ματζαβάκο) από την Τερψιθέα Κυπαρισσίας. Η Βάσω είχε αποκτήσει τρία παιδιά α) την Αγγελική, β) το Γιάννη και γ) τη Μαρία. Οι κόρες της, της έχουν χαρίσει τέσσερα εγγόνια.
Η Βάσω δεν πρόφθασε να δει εγγονάκια και από το γιο της Γιάννη, που ζει στη Βοστώνη της Αμερικής και παντρεύτηκε πριν από ένα χρόνο.
Την πρόφθασε ο θάνατος και έφυγε με το παράπονο. Η εκλιπούσα ήταν άτομο σοβαρό και υπεύθυνο.
Αφοσιωμένη στην οικογένειά της, με σεβασμό στο θεσμό του γάμου. Τρυφερή και στοργική στα παιδιά της, τους θεμελίωσε τις γόνιμες ρίζες της σκέψης, της ηθικής, της αρετής, της αξιοπρέπειας και της διάκρισης του καλού από το κακό.
Η Βάσω με τις ευαισθησίες της και τη χριστοηθή συμπεριφορά της, έδωσε στα παιδιά της πολύτιμα εφόδια να αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες της ζωής. Βαρύ το πλήγμα που την έχασαν.
Ευχόμαστε, σύντομα να βρουν το κουράγιο να ξεπεράσουν την απώλεια. Το χρωστούν και στον εαυτό τους και στη μνήμη της.
Στους οικείους της εκφράζουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια. Αιωνία της η μνήμη.
I. Αδαμόπουλος
ΕΦΥΓΕ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ Η ΒΑΣΩ Η Βάσω Δημητρακάκη γεννήθηκε στην Αγαλιανή το 1934. Ήταν κόρη του Σωτήρη και της Μαρίας Πούλου. Από την Αγαλιανή έφυγε το 1957, όταν παντρεύτηκε το Χρήστο Δημητρακάκη (Ματζαβάκο) από την Τερψιθέα Κυπαρισσίας. Η Βάσω είχε αποκτήσει τρία παιδιά α) την Αγγελική, β) το Γιάννη και γ) τη Μαρία. Οι κόρες της, της έχουν χαρίσει τέσσερα εγγόνια.
Η Βάσω δεν πρόφθασε να δει εγγονάκια και από το γιο της Γιάννη, που ζει στη Βοστώνη της Αμερικής και παντρεύτηκε πριν από ένα χρόνο.
Την πρόφθασε ο θάνατος και έφυγε με το παράπονο. Η εκλιπούσα ήταν άτομο σοβαρό και υπεύθυνο.
Αφοσιωμένη στην οικογένειά της, με σεβασμό στο θεσμό του γάμου. Τρυφερή και στοργική στα παιδιά της, τους θεμελίωσε τις γόνιμες ρίζες της σκέψης, της ηθικής, της αρετής, της αξιοπρέπειας και της διάκρισης του καλού από το κακό.
Η Βάσω με τις ευαισθησίες της και τη χριστοηθή συμπεριφορά της, έδωσε στα παιδιά της πολύτιμα εφόδια να αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες της ζωής. Βαρύ το πλήγμα που την έχασαν.
Ευχόμαστε, σύντομα να βρουν το κουράγιο να ξεπεράσουν την απώλεια. Το χρωστούν και στον εαυτό τους και στη μνήμη της.
Στους οικείους της εκφράζουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια. Αιωνία της η μνήμη.
I. Αδαμόπουλος
ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ 83
ΔΗΜΟΣ ΜΠΑΛΤΑΣ, 88 ΕΤΩΝ
Πασχαλινές μέρες διάλεξε να φύγει από τη ζωή ο Δήμος Μπαλτάς.
Νέα απώλεια για την Αγαλιανή, τη Βλασσάδα και την οικογένεια των Μπαλταίων. Ο Δήμος, ένα από τα επτά παιδιά της αείμνηστης Αθηνάς Μπάλτα, γεννήθηκε στην Αγαλιανή το 1923. Λίγα μέτρα από το σχολείο και την εκκλησία της Αγάλιανής ήταν το πατρικό σπίτι του Δήμου. Κάτω από τα σφεντάμια, που στόλιζαν την αυλή του σπιτιού» έκαμε τα πρώτα του βήματα, έπαιξε τα πρώτα του παιχνίδια και απόλαυσε τη δροσιά της νιότης του. Είκοσι τριών ετών έφυγε από την Αγαλιανή, όταν κατατάχθηκε στο σώμα της Ελληνικής Χωροφυλακής, όπου κι υπηρέτησε μέχρι τη συνταξιοδότησή του. Παντρεύτηκε τη Μαρίνα Πανταζίδου από τον Πειραιά και απόκτησε δυο παιδιά, τον Αριστοτέλη και την Αθηνά. Ήταν ένας υποδειγματικός οικογενειάρχης. Ιδανικός σύζυγος, ενάρετος και στοργικός πατέρας, θαυμάσιος συγγενής, έξοχος συγχωριανός και με πολύ καλή παρουσία στο χώρο του Συλλόγου Αγαλιανής. Άνθρωπος σοβαρός, μετρημένος με λίγα, αλλά γεμάτα ουσία λόγια.
Ο εκλιπών ήταν δεμένος με την ιδιαιτέρα του πατρίδα. Όταν συνταξιοδοτήθηκε, αμέσως επέστρεψε στα πάτρια εδάφη! Έφτιαξε σπίτι στη Βλασσάδα, εκεί στην περιοχή, που παραδοσιακά ανήκει στην οικογένεια Μπαλταίων. Έζησε τις δύο τελευταίες δεκαετίες της ζωής του, μαζί με τη λατρεμένη του σύζυγο, μέσα στην ηρεμία της φύσης. Η αντίστροφη μέτρηση για το Δήμο άρχισε, όταν έχασε τη σύντροφο του. Δεν άντεξε τη νοσηρή μοναξιά και την ακολούθησε στη χώρα της λήθης και της λησμονιάς.
Η κηδεία του έγινε στις 25 Απριλίου, στον ιερό ναό του Προφήτη Ηλία της Αγαλιανής, παρουσία της οικογένειάς του, συγγενών, φίλων και συγχωριανών. Αναπαύεται πλέον στην τελευταία του κατοικία, στο κοιμητήριο της Αγαλιανής, έχοντας μαζί του, τη σύντροφο του, τους γονείς του και τα αδέλφια του...
Θερμά συλλυπητήρια στους οικείους του. Ο Θεός ας τον αναπαύσει.
I. Αδαμόπουλος
ΛΑΜΠΡΙΝΗ ΑΔΑΜΟΠΟΥΛΟΥ-ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ
ΕΦΥΓΕ "ΜΙΑ ΗΡΩΙΔΑ"
Έφυγε πλήρης ημερών η ηρωίδα - μάνα εννέα παιδιών Λαμπρινή Αδαμοπούλου -Γιαννόπουλου.
Μόνο στο άκουσμα ότι μια μάνα απόκτησε εννέα παιδιά, προκαλεί θαυμασμό.
Όταν γνωρίσει κανείς τις συνθήκες κάτω από τις οποίες απόκτησε και ανάστησε αυτά τα παιδιά, θα υποκλιθεί στον αγώνα, τον ηρωισμό και την αξιοσύνη της! Η θεια Λαμπρινή, είχε την ατυχία να μείνει ορφανή από μάνα και πατέρα σε πολύ μικρή ηλικία. Χέρι, χέρι με τ' άλλα της αδέρφια πορεύτηκε στην ομίχλη της ορφάνιας και κατόρθωσε να βγει στο ξέφωτο. Στάθηκε με αξιοπρέπεια, δημιούργησε οικογένεια και φεύγοντας άφησε έναν πλούσιο απολογισμό σε απογόνους. Η ζωή της θεια Λαμπρινής μοιάζει με μυθιστόρημα!
Πασχαλινές μέρες διάλεξε να φύγει από τη ζωή ο Δήμος Μπαλτάς.
Νέα απώλεια για την Αγαλιανή, τη Βλασσάδα και την οικογένεια των Μπαλταίων. Ο Δήμος, ένα από τα επτά παιδιά της αείμνηστης Αθηνάς Μπάλτα, γεννήθηκε στην Αγαλιανή το 1923. Λίγα μέτρα από το σχολείο και την εκκλησία της Αγάλιανής ήταν το πατρικό σπίτι του Δήμου. Κάτω από τα σφεντάμια, που στόλιζαν την αυλή του σπιτιού» έκαμε τα πρώτα του βήματα, έπαιξε τα πρώτα του παιχνίδια και απόλαυσε τη δροσιά της νιότης του. Είκοσι τριών ετών έφυγε από την Αγαλιανή, όταν κατατάχθηκε στο σώμα της Ελληνικής Χωροφυλακής, όπου κι υπηρέτησε μέχρι τη συνταξιοδότησή του. Παντρεύτηκε τη Μαρίνα Πανταζίδου από τον Πειραιά και απόκτησε δυο παιδιά, τον Αριστοτέλη και την Αθηνά. Ήταν ένας υποδειγματικός οικογενειάρχης. Ιδανικός σύζυγος, ενάρετος και στοργικός πατέρας, θαυμάσιος συγγενής, έξοχος συγχωριανός και με πολύ καλή παρουσία στο χώρο του Συλλόγου Αγαλιανής. Άνθρωπος σοβαρός, μετρημένος με λίγα, αλλά γεμάτα ουσία λόγια.
Ο εκλιπών ήταν δεμένος με την ιδιαιτέρα του πατρίδα. Όταν συνταξιοδοτήθηκε, αμέσως επέστρεψε στα πάτρια εδάφη! Έφτιαξε σπίτι στη Βλασσάδα, εκεί στην περιοχή, που παραδοσιακά ανήκει στην οικογένεια Μπαλταίων. Έζησε τις δύο τελευταίες δεκαετίες της ζωής του, μαζί με τη λατρεμένη του σύζυγο, μέσα στην ηρεμία της φύσης. Η αντίστροφη μέτρηση για το Δήμο άρχισε, όταν έχασε τη σύντροφο του. Δεν άντεξε τη νοσηρή μοναξιά και την ακολούθησε στη χώρα της λήθης και της λησμονιάς.Η κηδεία του έγινε στις 25 Απριλίου, στον ιερό ναό του Προφήτη Ηλία της Αγαλιανής, παρουσία της οικογένειάς του, συγγενών, φίλων και συγχωριανών. Αναπαύεται πλέον στην τελευταία του κατοικία, στο κοιμητήριο της Αγαλιανής, έχοντας μαζί του, τη σύντροφο του, τους γονείς του και τα αδέλφια του...
Θερμά συλλυπητήρια στους οικείους του. Ο Θεός ας τον αναπαύσει.
I. Αδαμόπουλος
ΛΑΜΠΡΙΝΗ ΑΔΑΜΟΠΟΥΛΟΥ-ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ
ΕΦΥΓΕ "ΜΙΑ ΗΡΩΙΔΑ"
Έφυγε πλήρης ημερών η ηρωίδα - μάνα εννέα παιδιών Λαμπρινή Αδαμοπούλου -Γιαννόπουλου.
Μόνο στο άκουσμα ότι μια μάνα απόκτησε εννέα παιδιά, προκαλεί θαυμασμό.
Όταν γνωρίσει κανείς τις συνθήκες κάτω από τις οποίες απόκτησε και ανάστησε αυτά τα παιδιά, θα υποκλιθεί στον αγώνα, τον ηρωισμό και την αξιοσύνη της! Η θεια Λαμπρινή, είχε την ατυχία να μείνει ορφανή από μάνα και πατέρα σε πολύ μικρή ηλικία. Χέρι, χέρι με τ' άλλα της αδέρφια πορεύτηκε στην ομίχλη της ορφάνιας και κατόρθωσε να βγει στο ξέφωτο. Στάθηκε με αξιοπρέπεια, δημιούργησε οικογένεια και φεύγοντας άφησε έναν πλούσιο απολογισμό σε απογόνους. Η ζωή της θεια Λαμπρινής μοιάζει με μυθιστόρημα!
Παντρεύτηκε το συγχωριανό της Μήτρο Γιαννόπουλο και με εφόδια λίγα στρέμματα αγροτικής γης και την απόφαση τους να τους χωρίσει μόνο ο θάνατος, ρίχτηκαν στον αγώνα της επιβίωσης και δημιουργίας.Επιβίωσαν και καμάρωσαν εννέα παιδιά, δέκα εννέα εγγόνια και δέκα επτά δισέγγονα! Η πρώτη τους κατοικία, ήταν μια πρόχειρη κατασκευή στο αγρόκτημά τους Γουβιά! Χρειάστηκε πολλές φορές να μετακομίσουν τα υπάρχοντά τους, τα παιδιά τους και τα όνειρά τους. Οι σημαντικότεροι σταθμοί - κατοικίες, εκτός από τα Γουβιά ήταν στο Βουνάκι, τον Αγιαννάκη και τα Μαγαζιά, με τελευταία την Αθήνα, όπου έζησαν τις τελευταίες δεκαετίες της ζωής τους.
Όπως όλες οι γυναίκες εκείνης της εποχής, έτσι και η θεια Λαμπρινή, γέννησε τα παιδιά της χωρίς φροντίδα ιατρού. Στα περισσότερα απ' αυτά δεν είχε ούτε τη βοήθεια της μαμής! Όλη μέρα ιδροκοπούσε στο χωράφι. Έκανε και τη νύχτα μέρα, να ζυμώσει, να φουρνίσει, να μαγειρέψει και να πλύνει τα ρούχα της οικογένειας.
Τα πολλά παιδιά είναι πλούτος, είναι ευτυχία, αλλά ο κανόνας θέλει την ευτυχία φορδαρισμένη με βάσανα... Έχουμε ακούσει μανάδες, με πολύ λίγα παιδιά να μιλούν με παράπονο, γιατί βρέθηκαν σε δύσκολη θέση, μπροστά στα αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντά τους, λέγοντας: τίνος καρδιά να φτιάξω και τίνος να χαλάσω; Είναι, λοιπόν, πολύ φυσικό η θεια Λαμπρινή, με εννέα παιδιά να είχε πολλά και σύνθετα προβλήματα. Γιατί μαζί με τη χαρά για την ευτεκνία της και την ηθική ικανοποίηση, βλέποντας να πληθαίνουν οι απόγονοι, κουβαλούσε στους ώμους της και ένα πολύ βαρύ φορτίο: την έννοια τους, τα προβλήματά τους, τις διαφορές των απόψεών τους και πάνω απ' όλα τα όποια παράπονά τους... Πώς μπόρεσε να σηκώσει ένα τόσο μεγάλο φορτίο; Την απάντηση την πήρε μαζί της. Τώρα πλέον αναπαύεται στην ουράνια χώρα, οι λεβέντες της μετά την εξόδιο ακολουθία στον ιερό ναό του Προφήτη Ηλία της Αγαλιανής, εκφράζοντας τη βαθιά ευγνωμοσύνη τους, επωμίστηκαν τη σορό της και καλύπτοντας την απόσταση έως το κοιμητήριο του Αγίου Παντελεήμονα την απόθεσαν στην τελευταία της κατοικία. Αυτή η ενέργεια των παιδιών και εγγονών της ήταν δόξα και τιμή για την πολύτεκνη, κουρασμένη μάνα. Ήταν ένας αντάξιος αποχαιρετισμός στη μεγάλη ηρωίδα, θεια Λαμπρινή.
Ο Θεός ας της δώσει τη θέση που της αξίζει στον παράδεισο.
I. Αδαμόπουλος
ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ 82
ΧΡΥΣΑΝΘΗ ΜΠΑΛΤΑ
"ΕΦΥΓΕ" Η ΑΡΧΟΝΤΙΣΣΑ ΧΡΥΣΑΝΘΗ.- Υπάρχουν πλάσματα τόσο καθαρά που μας φτιάχνουν καθρέφτη, χωρίς να μιλούν, χωρίς να θορυβούν. Μόνο με το βλέμμα, με το χαμόγελο και τη λάμψη που έρχεται από μέσα τους. Όλοι μας αναζητούμε να πλησιάσουμε τέτοια πρόσωπα, να καθρεφτιστούμε, να διακρίνουμε και διορθώσουμε τις ατέλειές μας. Ένα τέτοιο πρόσωπο-καθρέφτης ήταν η θεια Χρυσάνθη Μπάλτα που δε βρίσκεται πια μαζί μας. Η φιλήσυχη, καλοσυνάτη και γεμάτη ανθρωπιά θεια Χρυσάνθη, έφυγε από τη ζωή, ύστερα από μια διαδρομή ενενήντα πέντε χρόνων. Σε όλη την επίγεια παρουσία της, ήταν μια ακοίμητη λαμπάδα ψυχικού μεγαλείου. Φώτιζε συνειδήσεις και βοηθούσε τους ανθρώπους να γνωρίσουν τον εαυτό τους, τα ελαττώματά τους, τις δυνατότητές τους και συντελούσα με τον καλύτερο τρόπο στη διαμόρφωση της προσωπικότητας. Δίδασκε την αρετή, την αλήθεια, το καλό, τις αθάνατες αξίες και καλλιεργούσε στην ψυχή μας όμορφα, αγνά και ευγενικά αισθήματα.
Ήρεμο, νηφάλιο και χαρούμενο άτομο, απ αυτά που μπορούν να κρατήσουν συντροφιά, να ψυχαγωγήσουν, να διδάξουν και να ξεκουράσουν. Ένα ευγενές πάθος για τη ζωή, που ξεπηδούσε μέσα από τη ζωή και μεταδιδόταν ατόφιο σ' όλες τις εκφάνσεις της, την έκανε ιδιαίτερα ξεχωριστή, σημαντική και ευχάριστη. Ιδανική σύζυγος, στοργική μάνα, βελούδινη γιαγιά, ιδιαίτερα αγαπητή συγγενής, καλή γειτόνισσα και ένα επίλεκτο μέλος της τοπικής μας κοινωνίας. Μια εμβληματική φωνή που όλοι σεβαστήκαμε και με μια νηφαλιότητα που σπάνια συναντά κανείς στις μέρες μας. Ο θάνατος της θεια Χρυσάνθης είναι μια μεγάλη απώλεια. Αλλά, όταν η ζωή σου χαρίζει ένα όνειρο, που ξεπερνά τις προσδοκίες, δεν είναι λογικό να θρηνείς όταν τελειώνει. Η θεια Χρυσάνθη ευτύχησε, να πραγματοποιήσει τον πραγματικό επί της γης προορισμό της! Έφυγε ευχαριστημένη και δεν της πρέπει ο θρήνος. Άλλωστε φεύγοντας άφησε τα ίχνη της στη συνείδησή μας, μας άφησε τον πλούτο του ήθους της και πάνω απ' όλα άφησε παρακαταθήκη τα τρία παιδιά της, που το καθένα απ' αυτά είναι ένα σημαντικό κεφάλαιο για την κοινωνία μας. Τώρα πλέον αναπαύεται στην τελευταία της κατοικία, στο κοιμητήριο της Αγαλιανής. Πολύς ο κόσμος που παραβρέθηκε στη νεκρώσιμη ακολουθία του εψάλη στον ιερό ναό του Προφήτη Ηλία της Αγαλιανής. Όλοι για το στερνό αντίο έλεγαν ένα καλό λόγο, που ήταν μια κατάθεση ψυχής. Στους οικείους της εκφράζουμε ολόψυχα τα θερμά και ειλικρινή συλλυπητήρια μας. Κοιμήσου θεία Χρυσάνθη τον αιώνιο σου ύπνο. Η μνήμη σου θα αρωματίζει τον εσωτερικό μας κόσμο και η σκέψη μας θα σε νανουρίζει όσο θα υπάρχουμε.
"ΕΦΥΓΕ" Η ΑΡΧΟΝΤΙΣΣΑ ΧΡΥΣΑΝΘΗ.- Υπάρχουν πλάσματα τόσο καθαρά που μας φτιάχνουν καθρέφτη, χωρίς να μιλούν, χωρίς να θορυβούν. Μόνο με το βλέμμα, με το χαμόγελο και τη λάμψη που έρχεται από μέσα τους. Όλοι μας αναζητούμε να πλησιάσουμε τέτοια πρόσωπα, να καθρεφτιστούμε, να διακρίνουμε και διορθώσουμε τις ατέλειές μας. Ένα τέτοιο πρόσωπο-καθρέφτης ήταν η θεια Χρυσάνθη Μπάλτα που δε βρίσκεται πια μαζί μας. Η φιλήσυχη, καλοσυνάτη και γεμάτη ανθρωπιά θεια Χρυσάνθη, έφυγε από τη ζωή, ύστερα από μια διαδρομή ενενήντα πέντε χρόνων. Σε όλη την επίγεια παρουσία της, ήταν μια ακοίμητη λαμπάδα ψυχικού μεγαλείου. Φώτιζε συνειδήσεις και βοηθούσε τους ανθρώπους να γνωρίσουν τον εαυτό τους, τα ελαττώματά τους, τις δυνατότητές τους και συντελούσα με τον καλύτερο τρόπο στη διαμόρφωση της προσωπικότητας. Δίδασκε την αρετή, την αλήθεια, το καλό, τις αθάνατες αξίες και καλλιεργούσε στην ψυχή μας όμορφα, αγνά και ευγενικά αισθήματα.
Ήρεμο, νηφάλιο και χαρούμενο άτομο, απ αυτά που μπορούν να κρατήσουν συντροφιά, να ψυχαγωγήσουν, να διδάξουν και να ξεκουράσουν. Ένα ευγενές πάθος για τη ζωή, που ξεπηδούσε μέσα από τη ζωή και μεταδιδόταν ατόφιο σ' όλες τις εκφάνσεις της, την έκανε ιδιαίτερα ξεχωριστή, σημαντική και ευχάριστη. Ιδανική σύζυγος, στοργική μάνα, βελούδινη γιαγιά, ιδιαίτερα αγαπητή συγγενής, καλή γειτόνισσα και ένα επίλεκτο μέλος της τοπικής μας κοινωνίας. Μια εμβληματική φωνή που όλοι σεβαστήκαμε και με μια νηφαλιότητα που σπάνια συναντά κανείς στις μέρες μας. Ο θάνατος της θεια Χρυσάνθης είναι μια μεγάλη απώλεια. Αλλά, όταν η ζωή σου χαρίζει ένα όνειρο, που ξεπερνά τις προσδοκίες, δεν είναι λογικό να θρηνείς όταν τελειώνει. Η θεια Χρυσάνθη ευτύχησε, να πραγματοποιήσει τον πραγματικό επί της γης προορισμό της! Έφυγε ευχαριστημένη και δεν της πρέπει ο θρήνος. Άλλωστε φεύγοντας άφησε τα ίχνη της στη συνείδησή μας, μας άφησε τον πλούτο του ήθους της και πάνω απ' όλα άφησε παρακαταθήκη τα τρία παιδιά της, που το καθένα απ' αυτά είναι ένα σημαντικό κεφάλαιο για την κοινωνία μας. Τώρα πλέον αναπαύεται στην τελευταία της κατοικία, στο κοιμητήριο της Αγαλιανής. Πολύς ο κόσμος που παραβρέθηκε στη νεκρώσιμη ακολουθία του εψάλη στον ιερό ναό του Προφήτη Ηλία της Αγαλιανής. Όλοι για το στερνό αντίο έλεγαν ένα καλό λόγο, που ήταν μια κατάθεση ψυχής. Στους οικείους της εκφράζουμε ολόψυχα τα θερμά και ειλικρινή συλλυπητήρια μας. Κοιμήσου θεία Χρυσάνθη τον αιώνιο σου ύπνο. Η μνήμη σου θα αρωματίζει τον εσωτερικό μας κόσμο και η σκέψη μας θα σε νανουρίζει όσο θα υπάρχουμε.
I. Αδαμόπουλος
ΑΝΤΙΟ ΘΕΙΑ ΣΩΤΗΡΙΑ
Έφυγε από τη ζωή η ταπεινή, φιλήσυχη και καλοσυνάτη Σωτηρία Κωνσταντοπούλου-Παρασκευοπούλου. Έτσι πήρε τέλος μια ζωή, που ξεκίνησε πριν από ογδόντα πέντε χρόνια στην Αγαλιανή. Η ζωή της θεία Σωτηρίας είχε πολλές διακυμάνσεις. Είχε καλές και κακές στιγμές, είχε όμορφες και άσχημες μέρες, είχε εποχές γεμάτες φως, αλλά και εποχές βυθισμένες στο σκοτάδι! Η ζωή της θεία Σωτηρίας ήταν ένας αδιάκοπος αγώνας. Πολλές οι ανατροπές από τα χτυπήματα της μοίρας!... Γνώρισε την ορφάνια, χάνοντας τους γονείς της σε πολύ μικρή ηλικία. Έχασε τις αδελφές της Ευστάθιο και Γεωργία. Βρέθηκε μέσα στην αγριεμένη θάλασσα της σύγχυσης και της απόγνωσης, με μοναδικό ηθικό στήριγμα τον αδελφό της (τον αείμνηστο Παπαγιάννη). Αγωνίστηκε με γενναιότητα, αντλώντας δύναμη από τη βαθιά πίστη που είχε στο Θεό και στάθηκε όρθια! Παντρεύτηκε τον αείμνηστο Χρήστο Παρασκευόπουλο και ευτύχισαν να δημιουργήσουν ένα σπιτικό αντάξιο της αξιοσύνης τους. Έφτιαξαν μια όμορφη οικογένεια και μεγάλωσαν τα τρία παιδιά τους, τον Παναγιώτη, το Μπάμπη και τη Γεωργία με παραδοσιακές ηθικές αρχές. Ζούσαν χαρούμενοι και ευτυχισμένοι, με αναμμένο το φως της ελπίδας για ακόμη καλύτερες μέρες. Η ζωή όμως φθόνησε τη θεία Σωτηρούλα και αποφάσισε να της πάρει πίσω ένα σημαντικό μέρος από το κεφάλαιο της ευτυχίας, που της είχε προσφέρει. Πρώτα της πήρε το σύντροφο της Χρήστο, αφήνοντάς τη μόνη με το βαρύ φορτίο της οικογενειακής ευθύνης. Στη συνέχεια δέχθηκε το οδυνηρό και καίριο χτύπημα, χάνοντας το παιδί της το Μπάμπη.
Ο πόνος αβάσταχτος, τα σύννεφα της απελπισίας της σκέπασαν τον ορίζοντα, το σκοτάδι βαθύ. Η ζωή της θεια Σωτηρίας μπήκε στην τελική ευθεία. Όλα τα τωρινά, τα πριν τα μετά πάγωσαν. Ο χρόνος σταμάτησε να κυλά. Το ρολόι δε μετρούσε πια ώρες, μέρες, μήνες, αλλά αναστεναγμούς, πικρούς ψίθυρους και βήματα θανάτου... Το θάνατο τον περίμενε η θεια Σωτηρία, γιατί ήθελε να πάει κοντά στο παιδί της. Ο θάνατος που τελικά ήρθε, θα γαληνέψει την ψυχή της, καθώς θ' ανταμώσει το παλικάρι της... Η εκλιπούσα έφυγε αφήνοντας παιδιά, εγγόνια και δισέγγονα. Αλλά πάνω απ' όλα, μας άφησε τη Λαμπρή εικόνα της, με τα γεμάτα καλοσύνη μάτια της, με την ανοιχτή αγκαλιά της, με ανοιχτή την πόρτα της καρδιάς της.
Θερμά συλλυπητήρια στα αγαπημένα της πρόσωπα που άφησε πίσω και τόσο πολύ θα τους λείψει. Ο Θεός ας την αναπαύσει. Αιωνία της η μνήμη.
I. Αδαμόπουλος
Έφυγε από τη ζωή η ταπεινή, φιλήσυχη και καλοσυνάτη Σωτηρία Κωνσταντοπούλου-Παρασκευοπούλου. Έτσι πήρε τέλος μια ζωή, που ξεκίνησε πριν από ογδόντα πέντε χρόνια στην Αγαλιανή. Η ζωή της θεία Σωτηρίας είχε πολλές διακυμάνσεις. Είχε καλές και κακές στιγμές, είχε όμορφες και άσχημες μέρες, είχε εποχές γεμάτες φως, αλλά και εποχές βυθισμένες στο σκοτάδι! Η ζωή της θεία Σωτηρίας ήταν ένας αδιάκοπος αγώνας. Πολλές οι ανατροπές από τα χτυπήματα της μοίρας!... Γνώρισε την ορφάνια, χάνοντας τους γονείς της σε πολύ μικρή ηλικία. Έχασε τις αδελφές της Ευστάθιο και Γεωργία. Βρέθηκε μέσα στην αγριεμένη θάλασσα της σύγχυσης και της απόγνωσης, με μοναδικό ηθικό στήριγμα τον αδελφό της (τον αείμνηστο Παπαγιάννη). Αγωνίστηκε με γενναιότητα, αντλώντας δύναμη από τη βαθιά πίστη που είχε στο Θεό και στάθηκε όρθια! Παντρεύτηκε τον αείμνηστο Χρήστο Παρασκευόπουλο και ευτύχισαν να δημιουργήσουν ένα σπιτικό αντάξιο της αξιοσύνης τους. Έφτιαξαν μια όμορφη οικογένεια και μεγάλωσαν τα τρία παιδιά τους, τον Παναγιώτη, το Μπάμπη και τη Γεωργία με παραδοσιακές ηθικές αρχές. Ζούσαν χαρούμενοι και ευτυχισμένοι, με αναμμένο το φως της ελπίδας για ακόμη καλύτερες μέρες. Η ζωή όμως φθόνησε τη θεία Σωτηρούλα και αποφάσισε να της πάρει πίσω ένα σημαντικό μέρος από το κεφάλαιο της ευτυχίας, που της είχε προσφέρει. Πρώτα της πήρε το σύντροφο της Χρήστο, αφήνοντάς τη μόνη με το βαρύ φορτίο της οικογενειακής ευθύνης. Στη συνέχεια δέχθηκε το οδυνηρό και καίριο χτύπημα, χάνοντας το παιδί της το Μπάμπη.
Θερμά συλλυπητήρια στα αγαπημένα της πρόσωπα που άφησε πίσω και τόσο πολύ θα τους λείψει. Ο Θεός ας την αναπαύσει. Αιωνία της η μνήμη.
I. Αδαμόπουλος
ΗΧΗΡΗ ΑΠΩΛΕΙΑ
Ο όποιος θάνατος είναι μη αποδεκτός. Τραγική, μοιραία ανθρώπινη αλήθεια, ότι ποτέ δε θα συμμαχήσουμε με την ιδέα του αναπόφευκτου θανάτου. Ιδιαίτερα, όταν ένας θάνατος είναι απροσδόκητος, αναίτιος, πρόωρος και ξαφνικός, είναι μια ισχυρή συναισθηματική σεισμική δόνηση. Πικρό το τελευταίο αντίο, αβάσταχτος ο πόνος, βαθιά η πληγή και πολύ βαρύ το πένθος. Πολύ έντονα νιώσαμε αυτό το συναίσθημα, με το θάνατο του αγαπημένου μας Κώστα Αλβενιώτη του Αντωνίου. Ο άτυχος Κώστας, προδομένος από την καρδιά του, έφυγε από τη ζωή σε ηλικία πενήντα τριών ετών. Η κηδεία του έγινε στις δέκα τέσσερις Μαρτίου, ημέρα Δευτέρα στο κοιμητήριο Ζωγράφου. Τραγικές φιγούρες η σύζυγος του Αλέκα, τα παιδιά του Δημήτρης και Ιουλία και ο αδελφός του Αλέκος. Συγγενείς, συγχωριανοί, φίλοι, συνάδελφοι και γνωστοί τον θρήνησαν. Τον συνόδεψε μια λαοθάλασσα στην τελευταία του κατοικία. Τα λόγια παρηγοριάς ήταν το ηθικό στήριγμα στην οικογένειά του και τα δάκρυα αποχαιρετισμού, βάλσαμο στην ψυχή του Κώστα. Ήταν ένα άτομο ενάρετο, που τα χαρίσματα της ψυχής και της καρδιάς που αποτυπώνονταν στο ήρεμο και γαλήνιο πρόσωπο του. Σεμνός, λιτός στους τρόπους και την εμφάνιση. Προικισμένος με υψηλή ποιότητα ανθρωπιάς!
Ο άτυχος Κώστας βρίσκεται πλέον μακριά μας, εκεί στην ουράνια χώρα. Όμως, πάντα, θα έχει τη θέση του στη σκέψη μας και την καρδιά μας. Θερμά συλλυπητήρια στη δοκιμαζόμενη οικογένειά του.
Η σύζυγος του Αλέκα προσπαθεί να κοπάσει την καταιγίδα της καρδιάς της, να επωμιστεί το βαρύ φορτίο των αυξημένων οικογενειακών της υποχρεώσεων. Τα παιδιά του που παρόλο ότι θα δυσκολευτούν πολύ μέσα στην ομίχλη της ορφάνιας, είναι βέβαιο ότι θα ακολουθήσουν το δρόμο της Αλήθειας, της αρετής και της αξιοπρέπειας, γιατί ο λατρεμένος πατέρας τους, τα μεγάλωσε με παραδοσιακές οικογενειακές αρχές! Ήταν ένας θάνατος, που όλους μάς συγκλόνισε, μας υπενθύμισε με τον πιο ηχηρό τρόπο ότι ζούμε με δανεικές προθεσμίες... Αγαπημένε ξάδερφε Κώστα, η αύρα σου, ο ηθικός βηματισμός σου, η παρουσία και το στίγμα σου, στις ώρες και τις στιγμές της πορείας του τόπου που έζησες, θα μείνουν για πάντα χαραγμένες στις μνήμες της ανθρώπινης ιστορίας. Αυτής που βιώνεται, αυτής που μας κυκλώνει και αιωρείται στο χώρο και το χρόνο σαν στοίχος δημοτικού τραγουδιού. Ξάδερφε Κώστα, να περνάς καλά, εκεί στην ουράνια χώρα. Θα ζεις στη σκέψη μας. Τη μνήμη σου θα τη συνοδεύει ένας πόνος ψυχής. Αντίο Κώστα
I. Αδαμόπουλος
Ο όποιος θάνατος είναι μη αποδεκτός. Τραγική, μοιραία ανθρώπινη αλήθεια, ότι ποτέ δε θα συμμαχήσουμε με την ιδέα του αναπόφευκτου θανάτου. Ιδιαίτερα, όταν ένας θάνατος είναι απροσδόκητος, αναίτιος, πρόωρος και ξαφνικός, είναι μια ισχυρή συναισθηματική σεισμική δόνηση. Πικρό το τελευταίο αντίο, αβάσταχτος ο πόνος, βαθιά η πληγή και πολύ βαρύ το πένθος. Πολύ έντονα νιώσαμε αυτό το συναίσθημα, με το θάνατο του αγαπημένου μας Κώστα Αλβενιώτη του Αντωνίου. Ο άτυχος Κώστας, προδομένος από την καρδιά του, έφυγε από τη ζωή σε ηλικία πενήντα τριών ετών. Η κηδεία του έγινε στις δέκα τέσσερις Μαρτίου, ημέρα Δευτέρα στο κοιμητήριο Ζωγράφου. Τραγικές φιγούρες η σύζυγος του Αλέκα, τα παιδιά του Δημήτρης και Ιουλία και ο αδελφός του Αλέκος. Συγγενείς, συγχωριανοί, φίλοι, συνάδελφοι και γνωστοί τον θρήνησαν. Τον συνόδεψε μια λαοθάλασσα στην τελευταία του κατοικία. Τα λόγια παρηγοριάς ήταν το ηθικό στήριγμα στην οικογένειά του και τα δάκρυα αποχαιρετισμού, βάλσαμο στην ψυχή του Κώστα. Ήταν ένα άτομο ενάρετο, που τα χαρίσματα της ψυχής και της καρδιάς που αποτυπώνονταν στο ήρεμο και γαλήνιο πρόσωπο του. Σεμνός, λιτός στους τρόπους και την εμφάνιση. Προικισμένος με υψηλή ποιότητα ανθρωπιάς!
Ο άτυχος Κώστας βρίσκεται πλέον μακριά μας, εκεί στην ουράνια χώρα. Όμως, πάντα, θα έχει τη θέση του στη σκέψη μας και την καρδιά μας. Θερμά συλλυπητήρια στη δοκιμαζόμενη οικογένειά του.
Η σύζυγος του Αλέκα προσπαθεί να κοπάσει την καταιγίδα της καρδιάς της, να επωμιστεί το βαρύ φορτίο των αυξημένων οικογενειακών της υποχρεώσεων. Τα παιδιά του που παρόλο ότι θα δυσκολευτούν πολύ μέσα στην ομίχλη της ορφάνιας, είναι βέβαιο ότι θα ακολουθήσουν το δρόμο της Αλήθειας, της αρετής και της αξιοπρέπειας, γιατί ο λατρεμένος πατέρας τους, τα μεγάλωσε με παραδοσιακές οικογενειακές αρχές! Ήταν ένας θάνατος, που όλους μάς συγκλόνισε, μας υπενθύμισε με τον πιο ηχηρό τρόπο ότι ζούμε με δανεικές προθεσμίες... Αγαπημένε ξάδερφε Κώστα, η αύρα σου, ο ηθικός βηματισμός σου, η παρουσία και το στίγμα σου, στις ώρες και τις στιγμές της πορείας του τόπου που έζησες, θα μείνουν για πάντα χαραγμένες στις μνήμες της ανθρώπινης ιστορίας. Αυτής που βιώνεται, αυτής που μας κυκλώνει και αιωρείται στο χώρο και το χρόνο σαν στοίχος δημοτικού τραγουδιού. Ξάδερφε Κώστα, να περνάς καλά, εκεί στην ουράνια χώρα. Θα ζεις στη σκέψη μας. Τη μνήμη σου θα τη συνοδεύει ένας πόνος ψυχής. Αντίο Κώστα
I. Αδαμόπουλος
ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ 81
ΑΣΗΜΙΝΑ ΠΑΠΑΚΩΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ ΑΔΑΜΟΠΟΥΛΟΥΕΦΥΓΕ Η ΘΕΙΑ ΑΣΗΜΙΝΑ
Μια ακόμη απώλεια από το ζωντανό κεφάλαιο της ζωντανής παράδοσης. Ένας ακόμη θεμέλιος λίθος έφυγε. Ένα κάστρο έπεσε! Πρόκειται για την Αγνή, ταπεινή, λιγόλογη και καλοσυνάτη Ασημίνα Παπακωσταντοπούλου-Αδαμοπούλου. Ενενήντα ένα χρόνια περπάτησε το φωτεινό διάστημα, που λέγεται ζωή. Για ενενήντα ένα χρόνια, ανελλιπώς, πατώντας τα χώματα της Αγαλιανής, κοίταζε τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, ελέγχοντας τον καιρό για να προγραμματίσει τις δουλειές της επόμενης μέρας. Κουβάλησε νερό με τη στάμνα, ζαλώθηκε ξύλα, μαγείρεψε στη φωτιά, μάζεψε ραδίκια από τα χωράφια και έπλυνε στη σκάφη. Όργωσε και έσπειρε με αγριοκαίρια. Θέρισε και αλώνισε με λιοπύρια. Εργατική, ακούραστη, η ευτυχία της ήταν συνυφασμένη με την προσφορά της στα πρόσωπα που αγαπούσε.
Η θεία Ασημίνα ήταν ένα από εκείνα τα πρότυπα, που σαν κιβωτός διασώζουν διαχρονικά τις ηθικές αξίες και ρυθμίζουν τη συμπεριφορά μας. Στο πρόσωπο της διαβάζαμε το μέτρο και την αρμονία και η γνώμη της ήταν το αλφάδι της λογικής!
Η εκλιπούσα είχε αποκτήσει τέσσερα παιδιά: το Θεόδωρο, τον Ανδρέα, τη Γεωργία και το Γιώργο, τα οποία της είχαν χαρίσει έντεκα εγγόνια, που κι αυτά με τη σειρά του τις χάρισαν δεκατρία δισέγγονα σφραγίζοντας έτσι την ευτυχία της.
Δοσμένη στη θρησκεία και την οικογένεια, η θεία Ασημίνα ήταν ευτυχισμένη και χαρούμενη με ό,τι καλό είχε. Η ευτυχία της όμως δεν κράτησε ως το τέλος της ζωής της, γιατί λίγα χρόνια πριν η ίδια είχε φύγει από τη ζωή, έχασε τη μοναχοκόρη της Γεωργία. Το θλιβερό αυτό γεγονός ήταν η αρχή του τέλους της. Πικρό το ποτήρι, βαθύ το σκοτάδι, αβάσταχτος ο πόνος, καρτερούσε το θάνατο να τη λυτρώσει. Ο θάνατος που δεν άργησε να έρθει την οδήγησε στο χώρο της λήθης και της λησμονιάς. Η μάνα γη της Αγαλιανής την ξεκουράζει στην αγκαλιά της, φροντίζοντας για τον ελαφρύ, αιώνιο της ύπνο.
Συλλυπητήρια στα παιδιά, τα εγγόνια και τα δισέγγονα, που άφησε παρακαταθήκη στη ζωή.
Αιωνία σου η μνήμη θεία Ασημίνα, η ανάμνηση σου θα είναι για μας ευλογία, ύμνος, πυξίδα και οδηγός.
I. Αδαμόπουλος
ΓΕΩΡΓΙΑ ΓΚΟΥΝΤΟΥΒΑ ΝΤΑΙΦΩΤΗ
ΑΝΤΙΟ ΓΕΩΡΓΙΑ
Η συγχωριανή μας Γεωργία Γκούντουβα-Νταϊφώτη έφυγε από τη ζωή, σε ηλικία εβδομήντα ενός χρόνων.
Η αγαπητή μας Γεωργία γεννήθηκε στην Αγαλιανή τα χρόνια της κατοχής, από τους ενάρετους και στοργικούς γονείς της Σωτήρη Γκούντουβα και Αγγελική Αδαμοπούλου. Παρά τις δυσκολίες εκείνης της εποχής, μεγάλωσε μέσα στο ζεστό οικογενειακό περιβάλλον της, με τον αδελφό της Δημήτρη. Έκαμε τα πρώτα της βήματα στις αυλές και τα δρομάκια της κάτω ρούγας του χωριού μας. Έμαθε το ελληνικό αλφάβητο στο Δημοτικό Σχολείο της Αγαλιανής και γαλουχήθηκε με παραδοσιακές αξίες και αρχές. Στον τόπο που γεννήθηκε, έζησε τα παιδικά, εφηβικά και νεανικά της χρόνια. Έφυγε από την Αγαλιανή, όταν παντρεύτηκε, τον Κώστα Νταϊφώτη από την Κυπαρισσία. Η Γεωργία με τον επίσης, αείμνηστο σύζυγο της Κώστα, διατηρούσαν κατάστημα (καφενείο) στην Κυπαρισσία. Είχαν αποκτήσει τρία παιδιά α) το Νίκο β) το Σωτήρη και γ) τον Παναγιώτη. Η εκλιπούσα ήταν άτομο αγαπητό, φιλήσυχο με πολλή αξιοπρέπεια. Η εσωτερική της ταυτότητα και το πραγματικό της ανάστημα ήταν το ηθικό της μεγαλείο και το πάθος της για προσφορά στην οικογένειά της. Οι επισκέψεις της Γεωργίας στην Αγαλιανή ήσαν πολύ λίγες, όμως είχε το χωριό στην καρδιά της και το συναισθηματικό δέσιμο με τους συγχωριανούς της καθρεφτιζόταν μέσα στο σχήμα της συμπεριφοράς της, σαν ένα πρότυπο αντίδρασης, κάθε φορά που συναντούσε κάποιο Αγαλιαναίο.
Δυστυχώς, στο χώρο της Λαϊκής αγοράς της Κυπαρισσίας δε θα βλέπουμε πλέον τη Γεωργία, η οποία αναπαύεται στην τελευταία της κατοικία, στο κοιμητήριο της Κυπαρισσίας.
Στα παιδιά της εκφράζουμε τα θερμά και ειλικρινή συλλυπητήρια.
Ο Θεός ας την αναπαύσει.
ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ 80
ΤΖΩΝΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ 1916-2010
ΕΠΕΣΕ το κάστρο! Ο Παναγιώτης Τζώνης λύγισε κάτω από το βάρος των ενενήντα τεσσάρων χρόνων που κουβαλούσε στους ώμους του. Ο Παναγιώτης γεννήθηκε στην Αγαλιανή το 1916. Γονείς του ήταν ο Άγγελος Τζώνης και η Παγώνα Κωνστάνταρου. Στο δημοτικό σχολείο της Αγαλιανής έμαθε το ελληνικό αλφάβητο. Εκεί έζησε τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια. Παντρεύτηκε τη Δήμητρα Παπακωσταντοπούλου από την Αγαλιανή και απέκτησαν τέσσερα παιδιά, α) τον Κώστα, β) τη Γεωργία, γ) τον Άγγελο και δ) το Θεοδόση. Στην Αγαλιανή που γεννήθηκε και έζησε τα πρώτα σαράντα χρόνια της ζωής του, άφησε ανεξίτηλα τα ίχνη του, γράφοντας τη δική του ιστορία. Ήταν ένα υπεύθυνο άτομο, μια ακέραιη προσωπικότητα. Ένας υποδειγματικός οικογενειάρχης. Τα παλιά χρόνια διατηρούσε εργαστήρι επισκευής γεωργικών εργαλείων και είχε δώσει τις εξετάσεις του και ως επαγγελματίας. Ήταν ένας σωστός επαγγελματίας, συνεπής, δίκαιος και ειλικρινής. Άνθρωπος κοινωνικός, απολάμβανε την εκτίμηση του περιβάλλοντος του και ήταν άξιος αυτής της εκτίμησης. Έκδηλο ήταν το ενδιαφέρον του και για τα κοινά. Πίστευε στην ανάγκη ύπαρξης του Συλλόγου της Αγαλιανής και έδινε το παρών στις γενικές συνελεύσεις, ακόμη κι όταν είχε περάσει το ενενηκοστό έτος της ηλικίας του. Ο εκλιπών στα ενενήντα τέσσερά του χρόνια έζησε χαρές και λύπες. Έφυγε με γεμάτες τις αποσκευές του. Φεύγοντας από την Αγαλιανή ο συγχωριανός μας Παναγιώτης, μοίρασε την υπόλοιπη ζωή του στη γειτονική Ελαία και την Αθήνα, όπου και άφησε την τελευταία του πνοή. Με το θάνατο του Παναγιώτη χάσαμε μια παραδοσιακή μορφή. Ένα πρότυπο απ' αυτά, που σαν κιβωτός διασώζουν διαχρονικά τις ηθικές αξίες και ρυθμίζουν τη συμπεριφορά μας.
Καλό δρόμο μπάρμπα - Παναγιώτη, να έχεις καλή διαμονή εκεί στη χώρα της λήθης και της λησμονιάς.
I. Αδαμόπουλος
ΕΠΕΣΕ το κάστρο! Ο Παναγιώτης Τζώνης λύγισε κάτω από το βάρος των ενενήντα τεσσάρων χρόνων που κουβαλούσε στους ώμους του. Ο Παναγιώτης γεννήθηκε στην Αγαλιανή το 1916. Γονείς του ήταν ο Άγγελος Τζώνης και η Παγώνα Κωνστάνταρου. Στο δημοτικό σχολείο της Αγαλιανής έμαθε το ελληνικό αλφάβητο. Εκεί έζησε τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια. Παντρεύτηκε τη Δήμητρα Παπακωσταντοπούλου από την Αγαλιανή και απέκτησαν τέσσερα παιδιά, α) τον Κώστα, β) τη Γεωργία, γ) τον Άγγελο και δ) το Θεοδόση. Στην Αγαλιανή που γεννήθηκε και έζησε τα πρώτα σαράντα χρόνια της ζωής του, άφησε ανεξίτηλα τα ίχνη του, γράφοντας τη δική του ιστορία. Ήταν ένα υπεύθυνο άτομο, μια ακέραιη προσωπικότητα. Ένας υποδειγματικός οικογενειάρχης. Τα παλιά χρόνια διατηρούσε εργαστήρι επισκευής γεωργικών εργαλείων και είχε δώσει τις εξετάσεις του και ως επαγγελματίας. Ήταν ένας σωστός επαγγελματίας, συνεπής, δίκαιος και ειλικρινής. Άνθρωπος κοινωνικός, απολάμβανε την εκτίμηση του περιβάλλοντος του και ήταν άξιος αυτής της εκτίμησης. Έκδηλο ήταν το ενδιαφέρον του και για τα κοινά. Πίστευε στην ανάγκη ύπαρξης του Συλλόγου της Αγαλιανής και έδινε το παρών στις γενικές συνελεύσεις, ακόμη κι όταν είχε περάσει το ενενηκοστό έτος της ηλικίας του. Ο εκλιπών στα ενενήντα τέσσερά του χρόνια έζησε χαρές και λύπες. Έφυγε με γεμάτες τις αποσκευές του. Φεύγοντας από την Αγαλιανή ο συγχωριανός μας Παναγιώτης, μοίρασε την υπόλοιπη ζωή του στη γειτονική Ελαία και την Αθήνα, όπου και άφησε την τελευταία του πνοή. Με το θάνατο του Παναγιώτη χάσαμε μια παραδοσιακή μορφή. Ένα πρότυπο απ' αυτά, που σαν κιβωτός διασώζουν διαχρονικά τις ηθικές αξίες και ρυθμίζουν τη συμπεριφορά μας.
Καλό δρόμο μπάρμπα - Παναγιώτη, να έχεις καλή διαμονή εκεί στη χώρα της λήθης και της λησμονιάς.
I. Αδαμόπουλος
0 ΘΑΝΑΣΗΣ ΑΛΒΕΝΙΩΤΗΣ
ΕΦΥΓΕ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ
Εξήντα τεσσάρων χρόνων ήταν το μήκος της ζωής του αγαπητού εξάδελφου και συγχωριανού Θανάση Αλβενιώτη. Ο Θανάσης με σοβαρά κλονισμένη την υγεία του τα τελευταία χρόνια, έχασε τη μάχη με το θάνατο. Άφησε την τελευταία του πνοή στη μακρινή Ρόδο. Ο Θανάσης γεννήθηκε στην Αγαλιανή το Ι946. Ήταν παιδί του Χρήστου Αλβενιώτη και της Αφροδίτης Μπούσουλα. Εκεί στην κάτω Ρούγα του χωριού, έζησε με έντονο βιωματικό τρόπο τα παιδικά του χρόνια. Τελειώνοντας το Δημοτικό Σχολείο, άνοιξε τα φτερά του και πέταξε μακριά από την Αγαλιανή, αναζητώντας το όνειρο της καλύτερης ζωής. Στην Αθήνα όπου εγκαταστάθηκε και παρέμεινε για πολλά χρόνια, εργάσθηκε ως ιδιωτικός υπάλληλος, αλλά και ως ελεύθερος επαγγελματίας. Μέσα στη ζούγκλα της εργασιακής αγοράς έφθειρε τον εαυτό του στο βωμό της επιβίωσης. Ο συμπαθέστατος συγχωριανός Θανάσης, δυστυχώς, δεν είχε στον αγώνα της ζωής σύμμαχο του την τύχη... Λίγες οι λιακάδες πολλά τα αγριοκαίρια. Όταν οι αλλεπάλληλες επιδρομές των χειμώνων της ζωής του, τον οδήγησαν στο πέλαγος των δυσκολιών, αναζήτησε απάνεμο λιμάνι και το βρήκε στην όμορφη Ρόδο. Δεκαπέντε περίπου χρόνια έζησε στο νησί, εκεί τον αντάμωσε ο χάροντας και έκοψε το νήμα της ζωής του. Ο άτυχος Θανάσης από τους δύο γάμους του είχε αποκτήσει τέσσερα παιδιά: την Αφροδίτη, τη Γεωργία, το Χρήστο και τον Κωνσταντίνο, τα οποία δυστυχώς θα τον στερηθούν. Ο εκλιπών αναπαύεται πλέον στην τελευταία του κατοικία, μακριά από τη γη του, μακριά από τις προγονικές του ρίζες. Η σύζυγος του Κυριακή, η οποία στις δύσκολες στιγμές της ζωής του, στάθηκε στο πλευρό του με θαυμαστή αξιοσύνη, θα πορευτεί συντροφιά με τη νοσηρή μοναξιά.
Τα παιδιά του θα προσπαθήσουν να βρουν το βηματισμό τους μες την ομίχλη της ορφάνιας. Συγγενείς, συγχωριανοί, φίλοι και γνωστοί εκφράζουμε τα συλλυπητήριά μας στην οικογένειά του και προσευχόμαστε ο Θεός να τον αναπαύσει. Κοιμήσου εξάδελφε τον αιώνιο σου ύπνο. Εκεί στην χώρα της λήθης και της λησμονιάς θα βρεις την ηρεμία και τη γαλήνη, που τόσο πολύ σου έλειψαν...
Η σκέψη μας θα είναι μαζί σου.
I. Αδαμόπουλος
ΕΦΥΓΕ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ
Εξήντα τεσσάρων χρόνων ήταν το μήκος της ζωής του αγαπητού εξάδελφου και συγχωριανού Θανάση Αλβενιώτη. Ο Θανάσης με σοβαρά κλονισμένη την υγεία του τα τελευταία χρόνια, έχασε τη μάχη με το θάνατο. Άφησε την τελευταία του πνοή στη μακρινή Ρόδο. Ο Θανάσης γεννήθηκε στην Αγαλιανή το Ι946. Ήταν παιδί του Χρήστου Αλβενιώτη και της Αφροδίτης Μπούσουλα. Εκεί στην κάτω Ρούγα του χωριού, έζησε με έντονο βιωματικό τρόπο τα παιδικά του χρόνια. Τελειώνοντας το Δημοτικό Σχολείο, άνοιξε τα φτερά του και πέταξε μακριά από την Αγαλιανή, αναζητώντας το όνειρο της καλύτερης ζωής. Στην Αθήνα όπου εγκαταστάθηκε και παρέμεινε για πολλά χρόνια, εργάσθηκε ως ιδιωτικός υπάλληλος, αλλά και ως ελεύθερος επαγγελματίας. Μέσα στη ζούγκλα της εργασιακής αγοράς έφθειρε τον εαυτό του στο βωμό της επιβίωσης. Ο συμπαθέστατος συγχωριανός Θανάσης, δυστυχώς, δεν είχε στον αγώνα της ζωής σύμμαχο του την τύχη... Λίγες οι λιακάδες πολλά τα αγριοκαίρια. Όταν οι αλλεπάλληλες επιδρομές των χειμώνων της ζωής του, τον οδήγησαν στο πέλαγος των δυσκολιών, αναζήτησε απάνεμο λιμάνι και το βρήκε στην όμορφη Ρόδο. Δεκαπέντε περίπου χρόνια έζησε στο νησί, εκεί τον αντάμωσε ο χάροντας και έκοψε το νήμα της ζωής του. Ο άτυχος Θανάσης από τους δύο γάμους του είχε αποκτήσει τέσσερα παιδιά: την Αφροδίτη, τη Γεωργία, το Χρήστο και τον Κωνσταντίνο, τα οποία δυστυχώς θα τον στερηθούν. Ο εκλιπών αναπαύεται πλέον στην τελευταία του κατοικία, μακριά από τη γη του, μακριά από τις προγονικές του ρίζες. Η σύζυγος του Κυριακή, η οποία στις δύσκολες στιγμές της ζωής του, στάθηκε στο πλευρό του με θαυμαστή αξιοσύνη, θα πορευτεί συντροφιά με τη νοσηρή μοναξιά.
Τα παιδιά του θα προσπαθήσουν να βρουν το βηματισμό τους μες την ομίχλη της ορφάνιας. Συγγενείς, συγχωριανοί, φίλοι και γνωστοί εκφράζουμε τα συλλυπητήριά μας στην οικογένειά του και προσευχόμαστε ο Θεός να τον αναπαύσει. Κοιμήσου εξάδελφε τον αιώνιο σου ύπνο. Εκεί στην χώρα της λήθης και της λησμονιάς θα βρεις την ηρεμία και τη γαλήνη, που τόσο πολύ σου έλειψαν...
Η σκέψη μας θα είναι μαζί σου.
I. Αδαμόπουλος
ΖΩΗΣ ΛΥΜΠΕΡΟΠΟΥΛΟΣΕΝΑ ΒΛΑΣΤΑΡΙ ΜΑΡΑΘΗΚΕ
Σκληρός, ψυχρός και αμείλικτος ο χάροντας. Μπήκε στην εύπορη κοιλάδα της Αγαλιανής βάζοντας στόχο και τα νιάτα!
Θύμα του ο Ζώης Λυμπερόπουλος. Αυτό το άτυχο παιδί ήταν μόλις τριάντα δύο χρόνων. Αλλά ο χάροντας, που δεν γνωρίζει από αισθήματα και ευαισθησίες, έκοψε το νήμα της ζωής του. Πάντα, η θλίψη που προκαλεί ένας θάνατος είναι σαν τον ωκεανό, βαθιά και σκοτεινή. Ιδιαίτερα, όταν φεύγει από τη ζωή ένας νέος άνθρωπος, ο νους του ανθρώπου δε μπορεί να το χωρέσει, η λογική του αρνιέται να το αποδεχθεί και η καρδιά του δεν αντέχει τον πόνο. Όταν ένα παλικάρι, στην ηλικία που ήταν ο Ζώης, που ενώ θα έπρεπε, με ανοιχτά τα φτερά της νιότης να απολαμβάνει γουλιά γουλιά τους χυμούς της ζωής, το ριζικό του το οδηγεί στο δρόμο του τάφου- μιλάμε για ένα τραγικό παιχνίδι της μοίρας. Το άτυχο παιδί έπρεπε το καλοκαίρι που πέρασε να βρίσκεται στην Αγαλιανή. Στις ρίζες του. Εκεί μαζί με τα παιδιά της ηλικίας του να χαρεί, να διασκεδάσει, να ξεφαντώσει. Να απολαύσει τα δροσοστάλαχτα πρωινά, τα πολύχρωμα ηλιοβασιλέματα, και τις φεγγαρόλουστες νύχτες. Να δώσει το παρών στο αντάμωμα των Αγαλιαναίων και να χορέψει μαζί με τα παλικάρια και τις κοπελιές του χωριού στο αλώνι του Παρασκευά. Ο Ζώης όμως δεν ήρθε στην Αγαλιανή, γιατί ο χάροντας είχε άλλο πρόγραμμα γι' αυτόν! Του είχε ετοιμάσει το εισιτήριο για το ταξίδι, που δεν έχει επιστροφή. Τον έστειλε να συναντήσει το αιώνιο σκοτάδι. Η είδηση απλώθηκε πάνω από το χωριό σαν ένα μαύρο σύννεφο. Ο ήχος της καμπάνας που μετέδωσε το θλιβερό μαντάτο, αντιλαλούσε σαν τραγούδι μοίρας... Πικρό το ποτήρι για τους γονείς του. Καντήλι στον άνεμο το βλέμμα της μάνας του. Ρετσίνι σε χαραγμένο δέντρο τα λόγια του πατέρα του. Ύμνος στη μνήμη του οι αναστεναγμοί των παππούδων του και βάλσαμο στην ψυχούλα του τα δάκρυα των γιαγιάδων του. Όλοι, συγγενείς, φίλοι, γνωστοί και συγχωριανοί, που τον συνόδεψαν στην τελευταία του κατοικία στο κοιμητήριο του Αγίου Δημητρίου Αττικής του προσέφεραν το δάκρυ του αποχαιρετισμού.
Στους πονεμένους γονείς που θα πορευτούν με πληγωμένη την καρδιά τους εκφράζω τα θερμά και ειλικρινή μου συλλυπητήρια. Εύχομαι ο χρόνος γιατρός να αμβλύνει τα πικρά συναισθήματά τους.
Καλό ταξίδι Ζώη, να περνάς καλά εκεί στον Παράδεισο.
I. Αδαμόπουλος
ΓΕΩΡΓΙΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥΕΣΒΗΣΕ ΜΙΑ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΗ ΜΟΡΦΗ
Πλήρης ημερών έφυγε από τη ζωή η συγχωριανή μας Γεωργία Κωνσταντοπούλου, κάνοντας φτωχότερη τη ζωντανή παράδοση του τόπου μας. Η Γεωργία ήταν "γέννημα θρέμμα της Αγαλιανής". Γονείς της ο Ντίνος Παρασκευόπουλος και η Κανέλλα Παπακωσταντοπούλου.
Ήταν παντρεμένη με το Δημοσθένη Κώνσταντόπουλο και είχαν αποκτήσει έξι παιδιά: το Νίκο, τη Μαρία, τη Σταματούλα, τον Κώστα, το Διονύση και τη Λέλα. Με εξαίρεση τα παιδιά και νεανικά της χρόνια, όλη της τη ζωή την έζησε στην περιοχή της Βλασσάδας. Αφοσιωμένη στη θρησκεία και την οικογένεια, και τα δυο τα έζησε, τα δόξασε και τα ύμνησε με όλη τη δύναμη της ψυχής της. Σκυμμένη επάνω στη γη, την καλλιέργησε αγόγγυστα, κάτω από τις δυσμενείς συνθήκες εκείνης της εποχής. Άτομο δραστήριο, δυναμικό και εύστροφο. Κράτησε με επιτυχία το τιμόνι της οικογένειάς της και οδήγησε τα παιδιά της στο δρόμο της αρετής. Έτσι, έχτισε και καμάρωσε την όμορφη οικογένειά της, με αρχές, αξίες και ιδανικά. Η Γεωργία έζησε εκεί στη Βλασσάδα, μέσα στην ηρεμία και την ομορφιά της φύσης.
Ευχαριστημένη και ευτυχισμένη με ό,τι καλό είχε, η ζωή της κυλούσε σαν γάργαρο νερό. Τα εγγονάκια που της χάρισαν, τα παιδιά της ήταν το φωτοστέφανο της ευτυχίας της. Είχε την ατυχία πριν από πέντε χρόνια να χάσει την κόρη της Σταματούλα. Αλλά αυτό το πικρό ποτήρι δεν το γεύτηκε. Γιατί τα παιδιά της επωμίστηκαν το ηθικό βάρος της ευθύνης και δεν της αποκάλυψαν το τραγικό γεγονός. Δικαιολόγησαν την απουσία της αδερφής τους, λέγοντας στη μάνα τους πως πήγε στην Αθήνα να εργαστεί και θα έλθει, όταν συμπληρώσει τα ένσημα για τη συνταξιοδότησή της. Περίμενε η Γεωργία, πέντε ολόκληρα χρόνια την κόρη της που δεν ήλθε. Τελικά έφυγε από τη ζωή. Εκεί στην ουράνια χώρα που θα πάει την περιμένει η μεγάλη έκπληξη. Θα την υποδεχτεί η κόρη της Σταματούλα!
Η εκλιπούσα που τίμησε τη ζωή, κατά την επίγεια διαδρομή της, έφυγε ευχαριστημένη. Όπως κάθε μάνα, κουράστηκε, μόχθησε και πόνεσε, για να προσφέρει τα υλικά, ηθικά και πνευματικά αγαθά στα παιδιά της. Αλλά της πρόσφεραν τα παιδιά της απλόχερα την ηθική ανταμοιβή. Η αγάπη, η αφοσίωση και η φροντίδα που είχε από τις άξιες κόρες της, ήταν ιδιαίτερα συγκινητική! Η όλη τους στάση στο πλευρό της μάνας τους αποκαλύπτει σεβασμό, ήθος και συναισθηματικό βάθος, γι' αυτό και το πένθος τους έχει ξεχωριστό βάρος.,.Στην οικογένεια της θεια Γεωργίας, εκφράζουμε τα ειλικρινή και θερμά μας συλλυπητήρια.
Ας είναι αιωνία η μνήμη της και ελαφρύ το χώμα της Αγαλιανής, που τη σκεπάζει.
I. Αδαμόπουλος
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΛΒΕΝΙΩΤΗΣΑΝΤΙΟ ΔΗΜΗΤΡΗ Ένας ακόμη μόνιμος κάτοικος της Αγαλιανής πήρε το δρόμο, που δεν έχει επιστροφή. Κάθε Αγαλιαναίος που φεύγει είναι πλήγμα για την οικογένεια της Αγαλιανής. Όταν όμως ανήκει σ' αυτούς που μένουν μόνιμα στο χωριό, η απουσία του γίνεται περισσότερο αισθητή. Το Δημήτρη τον χάσαμε κάπως ξαφνικά και με τρόπο περιπετειώδη... Ο Δημήτρης γεννήθηκε στην Αγαλιανή το Ι936. Παντρεύτηκε τη Σωτηρία Αγγελοπούλου από την Αγαλιανή και απόκτησε τρία παιδιά: τον Κανέλλο, τον Κώστα και το Γιώργο. Έφυγε από την Αγαλιανή τη δεκαετία του 1960 και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου εργάστηκε μέχρι τη συνταξιοδότησή του. Επέστρεψε στην Αγαλιανή, ασχολούμενος με γεωργικές καλλιέργειες. Πουριτανός στα ήθη και με υπερβολική συναίσθηση της ορθότητας των απόψεών του. Ένθερμος καλλιεργητής των ελαιοδέντρων, είχε περισσότερα από δύο χιλιάδες, τα οποία αγαπούσε και φρόντιζε σαν παιδιά του. Τώρα θα τα κοιτάζει από εκεί ψηλά ακαλλιέργητα και θα πονά η ψυχή του. Ο Δημήτρης φεύγοντας άφησε ένα μεγάλο κενό. Θα λείπει από τα εγγονάκια του, τα παιδιά του, τη σύντροφο του, τις αδελφές του. Θα λείπει και από τους συγγενείς, τους φίλους, τους γνωστούς και πολύ περισσότερο από τους λίγο μόνιμους κάτοικους του χωριού που τον είχαν καθημερινή συντροφιά. Θα λείπει και από το παγκάρι της εκκλησίας, όπου προσέφερε τις υπηρεσίες του. Αγαπητέ εξάδελφε πονάμε που έφυγες, πονάμε γιατί όταν ερχόμαστε δε θα μας καλωσορίζεις. Όμως σεβόμαστε την απόφασή σου να φύγεις και προσευχόμαστε για σένα, μαζί με την οικογένειά σου, στην οποία εκφράζουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια.
Ο Θεός να σε αναπαύσει κουρασμένε και άτυχε εξάδελφε Δημήτρη.
I. Αδαμόπουλος
Ένας επιτάφιος θρήνος για το Πνευματικό μου Παιδί και Κόρη του Αειμνήστου Αδελφού μου Βασίλη, ΛΙΛΙΑΝ ΑΠ0ΣΤ0Λ0Π0ΥΛ0Υ
Φίλε πρόεδρε Γιάννη.
Έμαθα ότι η "σύναξη" των Αγαλιαναίων είχε και εφέτος μεγάλη επιτυχία και μεγάλη συμμετοχή. Συγχαρητήρια.
Είχα προγραμματίσει να έλθω, για να θυμηθώ, να γνωρίσω, να χαρώ και να προσθέσω ακόμη ένα κομμάτι στον κύκλο της ζωής μου που άρχισε από εκεί, διότι είναι αδόκητος ο ρους του βίου για όλους: μην ξεχνάμε ότι δεν υπάρχει κάνεις που να μπορεί να περπατήσει στο φως και να μην έχει στο πλάι την σκιά του, την μαύρη σκιά του θανάτου. Ο Αύγουστος δυστυχώς για την οικογένειά μας των Αποστολοπουλαίων ενώ ήταν πολύ ζεστός, για εμάς ήταν νεφοσκεπής.
Εν συνεχεία έγινε καταιγιδοφόρος και τελικά με ένα κεραυνό του μας επήρε από κοντά μας την ανηψιά μου και πνευματικό μου παιδί την Λίλιαν, το μικρότερο από τα τρία παιδιά του αειμνήστου αδελφού μου Βασίλη και της Ρήνας. Έπεσε υπό τα αμείλικτα πλήγματα της νόσου μετά από πολύμηνη μάχη και η εξορία της στον τόπο του πόνου επερατώθη. Πέρασε στην αιωνιότητα, στον τόπο της απολύτου λευκότητας γελαστή, γαλήνια, ήρεμη όπως όλοι εκείνοι που εκπλήρωσαν το χρέος τους ως άνθρωποι. Δεν ήλθα στην "σύναξη", αλλά ο θάνατος της Λίλιαν είχε μεταφέρει την μνήμη μου εκεί, διότι εκεί στο χωριό νεαρός φοιτητής της ιατρικής, εύελπις της στρατιωτικής ιατρικής σχολής, ένιωσα την μεγάλη χαρά και μία περίεργη υπηρηφάνεια, διότι πρώτη φορά εβάπτιζα ένα παιδί και έγινα ο πνευματικός του πατέρας. Ήταν πρωτόγνωρα συναισθήματα! Βέβαια ποτέ δεν ήτο δυνατόν να σκεφθώ ούτε τότε, ούτε μετά ότι εγώ θα ήμουν στην κηδεία του και όχι το αντίστροφο όπως ο βιολογικός κύκλος της ζωής ορίζει. Είναι πικρά τα συναισθήματα όταν ο θάνατος χωρίζει τους ανθρώπους. Δεν μπορείς να σκεφθείς τον θάνατο όπως σκέφτεσαι την ζωή. Δεν είναι ο θάνατος μία από τις αξίες μέσα στον κόσμο για να τον ιεραρχήσεις. Πρόκειται για το ριζικά άλλο. Είναι ολότελα διάφορος και από την οδύνη. Είναι ο "έσχατος", ο απόλυτος "εχθρός" καθώς λέγει ο Απόστολος Παύλος. Δεν τον ζούμε τον θάνατο μας, δεν είναι βιώσιμος ο θάνατος, τον ζούμε μόνο μέσα από τον θάνατο των άλλων, καθώς κόβεται ο δεσμός μαζί τους. Είναι λάθος αυτό, που πολλές φορές μού συνέβη στην μακρά μου ιατρική σταδιοδρομία, να μου ζητούν για δικούς τους στενούς συγγενείς ορισμένοι, όταν ο άρρωστος συγγενής τους έχει ιατρικά εξαντλήσει ή εκμηδενίσει κάθε ελπίδα επιβιώσεως, αλλά εμείς προσπαθούμε ακόμη, διότι έτσι λέγει η επιστήμη, το επιτάσσει ο ιατρικός όρκος αλλά και η θρησκεία το απαιτεί, ενώ η λογική ίσως έχει αντίρρηση, και να συμφωνεί με τους συγγενείς για εκείνο που λέγουν ή σου ζητούν: "γιατρέ άφησε τον να ζήσει τον θάνατο του", να μην τον βασανίζουμε άλλο. Είναι λάθος, ο δε γιατρός πρέπει να αγωνίζεται μέχρι να παύσουν τα κέντρα της αναπνοής και της κυκλοφορίας.
Τον θάνατο μπορεί να περιμένουμε σαν έτοιμοι από καιρό, σαν θαρραλέοι ίσως, αλλά δεν μπορούμε να τον υποδεχθούμε! Δεν μπορούμε να εξηγήσουμε τον θάνατο, αυτό το σταθερό δεδομένο της ζωής. "Μη με ρωτάς" λέει ο Άμλετ καθώς σε μία κρίσιμη στιγμή αγωνίζεται ανάμεσα στην ζωή και την ανυπαρξία, "Μην με ρωτάς το ανέκφραστο μυστήριο του θανάτου, μην ερευνάς". Μόνο τον πόνο μας μπορούμε να εξηγήσουμε. Ο πόνος έχει νόημα γιατί "παιδαγωγεί" την ζωή. Ο άνθρωπος οφείλει υπακοή στον πόνο όπως έκαμε ο Ιησούς. Δεν υπάρχει χαρά χωρίς πόνο, δεν υπάρχει ανάσταση χωρίς σταύρωση. Είναι τραγικός ο άνθρωπος γιατί είναι ο μόνος μέσα στον κόσμο που ξέρει ότι θα πεθάνει. Στην προϊστορία της ανθρωπότητας όταν ήταν στην φάση του "κτήνους" ο άνθρωπος αγνοούσε τον θάνατο, γίνεται άνθρωπος και "υπάρχει" από την στιγμή που συνειδητοποίησε ότι πεθαίνει. Έτσι εξυψώνεται πάνω από το βιολογικό επίπεδο του φυτικού και του ζωικού.
Ο χριστιανισμός έχει συνδέσει τον θάνατο, τον πόνο, την θλίψη με την ζωή. Γι' αυτό και στην νεκρώσιμη ακολουθία ο θάνατος σε στέλνει εκεί "ένθα ούκ έστι πόνος, ού λύπη, και στεναγμός αλλά ζωή ατελεύτητος". Εδώ σταματώ εγώ. Ο καθένας μπορεί, αν το θέλει, να συνεχίσει αυτές τις σκέψεις ή να αρχίσει από άλλες με δικό του τρόπο. Δεν είχα την πρόθεση ν' απασχολήσω ούτε εσένα αγαπητέ μου πρόεδρε ούτε τους αναγνώστες με τα γραφόμενά μου. Στέλνω όμως τις σκέψεις αυτές μαζί με ένα ακόμη δάκρυ μου σ' εκείνη για την οποία εγράφησαν, την Λίλιάν μου, και να της πω ότι μας λείπει, την θυμόμαστε, και θα την θυμόμαστε για πάντα και έτσι δεν θα την αφήσουμε να πεθάνει, διότι είναι γνωστό ότι "οι νεκροί πεθαίνουν όταν τους ξεχνούμε". Επειδή εάν είχα την δυνατότητα να την ρωτήσω τι θα προτιμούσε, ενα στεφάνι με λουλούδια στον τάφο της ή ένα συμβολικό ποσό χρημάτων στον σύλλογο για την ενίσχυση του έργου του στο χωριό, είμαι βέβαιος ότι θα μου έλεγε το δεύτερο, διότι σας παρακολουθούσε, και μέσω της εφημερίδας, και εκφραζόταν με πολύ κολακευτικά λόγια.
Σας στέλνω λοιπόν αυτό το συμβολικό ποσόν για να το διαθέσετε για τους στόχους του συλλόγου στην μνήμη της. Ας την αφήσουμε τώρα. Ας σεβαστούμε την οδύνη της σιωπής της εκεί στην αγκαλιά της Γης που είναι απωθημένη.
Ο νονός και θείος Δημοσθένης Αποστολόπουλος
Ιατρός - Χειρουργός
Φίλε πρόεδρε Γιάννη.
Έμαθα ότι η "σύναξη" των Αγαλιαναίων είχε και εφέτος μεγάλη επιτυχία και μεγάλη συμμετοχή. Συγχαρητήρια.
Είχα προγραμματίσει να έλθω, για να θυμηθώ, να γνωρίσω, να χαρώ και να προσθέσω ακόμη ένα κομμάτι στον κύκλο της ζωής μου που άρχισε από εκεί, διότι είναι αδόκητος ο ρους του βίου για όλους: μην ξεχνάμε ότι δεν υπάρχει κάνεις που να μπορεί να περπατήσει στο φως και να μην έχει στο πλάι την σκιά του, την μαύρη σκιά του θανάτου. Ο Αύγουστος δυστυχώς για την οικογένειά μας των Αποστολοπουλαίων ενώ ήταν πολύ ζεστός, για εμάς ήταν νεφοσκεπής.
Εν συνεχεία έγινε καταιγιδοφόρος και τελικά με ένα κεραυνό του μας επήρε από κοντά μας την ανηψιά μου και πνευματικό μου παιδί την Λίλιαν, το μικρότερο από τα τρία παιδιά του αειμνήστου αδελφού μου Βασίλη και της Ρήνας. Έπεσε υπό τα αμείλικτα πλήγματα της νόσου μετά από πολύμηνη μάχη και η εξορία της στον τόπο του πόνου επερατώθη. Πέρασε στην αιωνιότητα, στον τόπο της απολύτου λευκότητας γελαστή, γαλήνια, ήρεμη όπως όλοι εκείνοι που εκπλήρωσαν το χρέος τους ως άνθρωποι. Δεν ήλθα στην "σύναξη", αλλά ο θάνατος της Λίλιαν είχε μεταφέρει την μνήμη μου εκεί, διότι εκεί στο χωριό νεαρός φοιτητής της ιατρικής, εύελπις της στρατιωτικής ιατρικής σχολής, ένιωσα την μεγάλη χαρά και μία περίεργη υπηρηφάνεια, διότι πρώτη φορά εβάπτιζα ένα παιδί και έγινα ο πνευματικός του πατέρας. Ήταν πρωτόγνωρα συναισθήματα! Βέβαια ποτέ δεν ήτο δυνατόν να σκεφθώ ούτε τότε, ούτε μετά ότι εγώ θα ήμουν στην κηδεία του και όχι το αντίστροφο όπως ο βιολογικός κύκλος της ζωής ορίζει. Είναι πικρά τα συναισθήματα όταν ο θάνατος χωρίζει τους ανθρώπους. Δεν μπορείς να σκεφθείς τον θάνατο όπως σκέφτεσαι την ζωή. Δεν είναι ο θάνατος μία από τις αξίες μέσα στον κόσμο για να τον ιεραρχήσεις. Πρόκειται για το ριζικά άλλο. Είναι ολότελα διάφορος και από την οδύνη. Είναι ο "έσχατος", ο απόλυτος "εχθρός" καθώς λέγει ο Απόστολος Παύλος. Δεν τον ζούμε τον θάνατο μας, δεν είναι βιώσιμος ο θάνατος, τον ζούμε μόνο μέσα από τον θάνατο των άλλων, καθώς κόβεται ο δεσμός μαζί τους. Είναι λάθος αυτό, που πολλές φορές μού συνέβη στην μακρά μου ιατρική σταδιοδρομία, να μου ζητούν για δικούς τους στενούς συγγενείς ορισμένοι, όταν ο άρρωστος συγγενής τους έχει ιατρικά εξαντλήσει ή εκμηδενίσει κάθε ελπίδα επιβιώσεως, αλλά εμείς προσπαθούμε ακόμη, διότι έτσι λέγει η επιστήμη, το επιτάσσει ο ιατρικός όρκος αλλά και η θρησκεία το απαιτεί, ενώ η λογική ίσως έχει αντίρρηση, και να συμφωνεί με τους συγγενείς για εκείνο που λέγουν ή σου ζητούν: "γιατρέ άφησε τον να ζήσει τον θάνατο του", να μην τον βασανίζουμε άλλο. Είναι λάθος, ο δε γιατρός πρέπει να αγωνίζεται μέχρι να παύσουν τα κέντρα της αναπνοής και της κυκλοφορίας.
Τον θάνατο μπορεί να περιμένουμε σαν έτοιμοι από καιρό, σαν θαρραλέοι ίσως, αλλά δεν μπορούμε να τον υποδεχθούμε! Δεν μπορούμε να εξηγήσουμε τον θάνατο, αυτό το σταθερό δεδομένο της ζωής. "Μη με ρωτάς" λέει ο Άμλετ καθώς σε μία κρίσιμη στιγμή αγωνίζεται ανάμεσα στην ζωή και την ανυπαρξία, "Μην με ρωτάς το ανέκφραστο μυστήριο του θανάτου, μην ερευνάς". Μόνο τον πόνο μας μπορούμε να εξηγήσουμε. Ο πόνος έχει νόημα γιατί "παιδαγωγεί" την ζωή. Ο άνθρωπος οφείλει υπακοή στον πόνο όπως έκαμε ο Ιησούς. Δεν υπάρχει χαρά χωρίς πόνο, δεν υπάρχει ανάσταση χωρίς σταύρωση. Είναι τραγικός ο άνθρωπος γιατί είναι ο μόνος μέσα στον κόσμο που ξέρει ότι θα πεθάνει. Στην προϊστορία της ανθρωπότητας όταν ήταν στην φάση του "κτήνους" ο άνθρωπος αγνοούσε τον θάνατο, γίνεται άνθρωπος και "υπάρχει" από την στιγμή που συνειδητοποίησε ότι πεθαίνει. Έτσι εξυψώνεται πάνω από το βιολογικό επίπεδο του φυτικού και του ζωικού.
Ο χριστιανισμός έχει συνδέσει τον θάνατο, τον πόνο, την θλίψη με την ζωή. Γι' αυτό και στην νεκρώσιμη ακολουθία ο θάνατος σε στέλνει εκεί "ένθα ούκ έστι πόνος, ού λύπη, και στεναγμός αλλά ζωή ατελεύτητος". Εδώ σταματώ εγώ. Ο καθένας μπορεί, αν το θέλει, να συνεχίσει αυτές τις σκέψεις ή να αρχίσει από άλλες με δικό του τρόπο. Δεν είχα την πρόθεση ν' απασχολήσω ούτε εσένα αγαπητέ μου πρόεδρε ούτε τους αναγνώστες με τα γραφόμενά μου. Στέλνω όμως τις σκέψεις αυτές μαζί με ένα ακόμη δάκρυ μου σ' εκείνη για την οποία εγράφησαν, την Λίλιάν μου, και να της πω ότι μας λείπει, την θυμόμαστε, και θα την θυμόμαστε για πάντα και έτσι δεν θα την αφήσουμε να πεθάνει, διότι είναι γνωστό ότι "οι νεκροί πεθαίνουν όταν τους ξεχνούμε". Επειδή εάν είχα την δυνατότητα να την ρωτήσω τι θα προτιμούσε, ενα στεφάνι με λουλούδια στον τάφο της ή ένα συμβολικό ποσό χρημάτων στον σύλλογο για την ενίσχυση του έργου του στο χωριό, είμαι βέβαιος ότι θα μου έλεγε το δεύτερο, διότι σας παρακολουθούσε, και μέσω της εφημερίδας, και εκφραζόταν με πολύ κολακευτικά λόγια.
Σας στέλνω λοιπόν αυτό το συμβολικό ποσόν για να το διαθέσετε για τους στόχους του συλλόγου στην μνήμη της. Ας την αφήσουμε τώρα. Ας σεβαστούμε την οδύνη της σιωπής της εκεί στην αγκαλιά της Γης που είναι απωθημένη.
Ο νονός και θείος Δημοσθένης Αποστολόπουλος
Ιατρός - Χειρουργός
ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ 79
ΙΩΑΝΝΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ (ΓΙΑΝΝΙΚΟΥΛΙΑΣ)
Έφυγε από τη ζωή ο συγχωριανός μας Γιάννης Αντωνόπουλος. Ο Γιάννης γεννήθηκε στην Αγαλιανή το Ι94Ι. Γονείς του ήταν ο Χαράλαμπος Αντωνόπουλος και η Γιαννούλα Τσατραφύλλη. Μαζί με την οικογένειά του μετοίκησε στο Καλό Νερό, όπου και έζησε τα εφηβικά του χρόνια. Αργότερα εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου έζησε το υπόλοιπο της ζωής του εργαζόμενος ως ιδιωτικός υπάλληλος. Παντρεμένος με 2 κόρες, 5 εγγόνια και I δισέγγονο. Η ραγισμένη καρδιά του τον πρόδωσε, ενώ βάδιζε στο δρόμο, όπου και άφησε την τελευταία του πνοή.
Θερμά συλλυπητήρια στην οικογένειά του. Αιωνία του η μνήμη.
I. Αδαμόπουλος
Έφυγε από τη ζωή ο συγχωριανός μας Γιάννης Αντωνόπουλος. Ο Γιάννης γεννήθηκε στην Αγαλιανή το Ι94Ι. Γονείς του ήταν ο Χαράλαμπος Αντωνόπουλος και η Γιαννούλα Τσατραφύλλη. Μαζί με την οικογένειά του μετοίκησε στο Καλό Νερό, όπου και έζησε τα εφηβικά του χρόνια. Αργότερα εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου έζησε το υπόλοιπο της ζωής του εργαζόμενος ως ιδιωτικός υπάλληλος. Παντρεμένος με 2 κόρες, 5 εγγόνια και I δισέγγονο. Η ραγισμένη καρδιά του τον πρόδωσε, ενώ βάδιζε στο δρόμο, όπου και άφησε την τελευταία του πνοή.
Θερμά συλλυπητήρια στην οικογένειά του. Αιωνία του η μνήμη.
I. Αδαμόπουλος
ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ 78
ΜΑΡΘΑ ΜΠΟΥΣΟΥΛΑ 
Στη χώρα της λήθης και της λησμονιάς βρίσκεται πλέον η Μάρθα Μπούσουλα-Καράμπελα. Η Μάρθα ήρθε νύφη στην Αγαλιανή στις αρχές της δεκαετίας του 1960. Ο αείμνηστος Θανάσης ήταν ο σύζυγος της, με τον οποίο απόκτησαν δύο παιδιά, τη Γιαννούλα και τον Πέτρο. Από τον ερχομό της στην Αγαλιανή μέχρι το θάνατο της, ανάλωσε τη ζωή της πατώντας αυτά τα χώματα. Ήταν μια γυναίκα με αξιόλογη παρουσία στο χώρο του χωριού μας. Για πολλά χρόνια διατηρούσε το κατάοτημα-καφενείο στο χώρο της εκκλησίας. Με αυτή της τη δραστηριότητα, χάραξε βαθιά τα ίχνη της στην κοινωνία της Αγαλιανής, συμβάλλοντας στη διαμόρφωση του ιστορικού της γίγνεσθαι. Υπέκυψε στη νόσο, που τα τελευταία χρόνια είχε μετατρέψει τη ζωή της σε μια περιπέτεια. Η τελευταία της κατοικία, στο κοιμητήριο του Αγίου Παντελεήμονα της Αγαλιανής.
Η φιλόξενη γη της Αγαλιανής, άνοιξε την αγκαλιά της και της προσφέρει την αιώνια ανάπαυση.
Στους οικείους της ευχόμαστε καλό κουράγιο και μακροημέρευση να τη θυμούνται.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τη σκέπασε.
I. Αδαμόπουλος
ΓΕΩΡΓΙΑ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΥ-ΚΟΛΛΙΑ
Αντίο μας είπε η συγχωριανή μας Γεωργία στις 20-12-2009. Παραμονές Χριστουγέννων διάλεξε να φύγει για το ταξίδι, που δεν έχει επιστροφή.
Η Γεωργία γεννήθηκε στην Αγαλιανή το 1933. Γονείς της ήταν ο Θεόδωρος και η Δήμητρα Παναγοπούλου.
Στην Αγαλιανή έζησε τα παιδικά, εφηβικά και νεανικά της χρόνια, βοηθώντας τους γονείς της στη γεωργία και την κτηνοτροφία.
Έφυγε από την Αγαλιανή νύφη το 1963 όταν παντρεύτηκε το Γρηγόρη Κόλλια από την Ελαια, όπου και έζησε την υπόλοιπη ζωή της.
Απόκτησε τέσσερα παιδιά α) τη Λαμπρινή, β) τη Θεοδώρα, γ) το Γιάννη και δ) τη Δήμητρα. Ήταν απλή, λιγόλογη και αγαπητή σε όλους. Τα τελευταία χρόνια είχε κλονιστεί σοβαρά η υγεία της. Έδωσε σκληρή μάχη να κρατηθεί στη ζωή, αλλά ο αγώνας ήταν άνισος... Στην οικογένειά της εκφράζουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια.
Ο Θεός ας την αναπαύσει.
I. Αδαμόπουλος
ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΡΕΜΕΤΗΣ ΕΤΩΝ 53
Ο Χάροντας επιμένει να κτυπά, χωρίς έλεος την Αγαλιανή.
Αργά, αλλά σταθερά αδειάζει το ανθρώπινο δυναμικό της. Όμως, τη δράση του δεν την περιορίζει στα όρια της Αγαλιανής, αλλά αναζητά και τους απανταχού Αγαλιαναίους. Έτσι, στη Χίο αντάμωσε το συγχωριανό μας Γιώργο Σερεμέτη, κόβοντας το νήμα της ζωής του. Ο Γιώργος γεννήθηκε στην Αγαλιανή το 1956, γιος του Γιώργου και της Μαρίας Σερεμέτη. Εκεί έζησε τα δύσκολα παιδικά του χρόνια. Όταν ενηλικιώθηκε κατετάγη στο σώμα της Αστυνομίας, όπου και υπηρέτησε μέχρι που η υγεία του τον πρόδωσε και τελικά τον οδήγησε στην έξοδο από τη ζωή. Ο εκλιπών ήταν παντρεμένος και πατέρας τριών παιδιών, που θα ζήσουν μέσα στην ομίχλη της ορφάνιας. Βαρύς ο πόνος για τους οικείους του. Τραγικές φιγούρες οι γονείς του. Η χαροκαμένη μάνα του καλείται να διαχειριστεί την απώλεια. Να πορευτεί πληγωμένη, να συμβιβάσει τον πόνο και τη θλίψη με την υποχρέωση να σταθεί όρθια και να αποτελεί τον απάγκιο στα ορφανά εγγονάκια της.
Ευχόμαστε και προσευχόμαστε να είναι ελαφρύς ο αιώνιος ύπνος του και ελαφρύ το χώμα που τον σκέπασε εκεί στη μακρινή Χίο.
Τα θερμά και ειλικρινή μας συλλυπητήρια στους οικείους του.
I. Αδαμόπουλος
Η φιλόξενη γη της Αγαλιανής, άνοιξε την αγκαλιά της και της προσφέρει την αιώνια ανάπαυση.
Στους οικείους της ευχόμαστε καλό κουράγιο και μακροημέρευση να τη θυμούνται.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τη σκέπασε.
I. Αδαμόπουλος
ΓΕΩΡΓΙΑ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΥ-ΚΟΛΛΙΑ
Αντίο μας είπε η συγχωριανή μας Γεωργία στις 20-12-2009. Παραμονές Χριστουγέννων διάλεξε να φύγει για το ταξίδι, που δεν έχει επιστροφή.
Η Γεωργία γεννήθηκε στην Αγαλιανή το 1933. Γονείς της ήταν ο Θεόδωρος και η Δήμητρα Παναγοπούλου.
Στην Αγαλιανή έζησε τα παιδικά, εφηβικά και νεανικά της χρόνια, βοηθώντας τους γονείς της στη γεωργία και την κτηνοτροφία.
Έφυγε από την Αγαλιανή νύφη το 1963 όταν παντρεύτηκε το Γρηγόρη Κόλλια από την Ελαια, όπου και έζησε την υπόλοιπη ζωή της.
Απόκτησε τέσσερα παιδιά α) τη Λαμπρινή, β) τη Θεοδώρα, γ) το Γιάννη και δ) τη Δήμητρα. Ήταν απλή, λιγόλογη και αγαπητή σε όλους. Τα τελευταία χρόνια είχε κλονιστεί σοβαρά η υγεία της. Έδωσε σκληρή μάχη να κρατηθεί στη ζωή, αλλά ο αγώνας ήταν άνισος... Στην οικογένειά της εκφράζουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια.
Ο Θεός ας την αναπαύσει.
I. Αδαμόπουλος
ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΡΕΜΕΤΗΣ ΕΤΩΝ 53
Ο Χάροντας επιμένει να κτυπά, χωρίς έλεος την Αγαλιανή.
Αργά, αλλά σταθερά αδειάζει το ανθρώπινο δυναμικό της. Όμως, τη δράση του δεν την περιορίζει στα όρια της Αγαλιανής, αλλά αναζητά και τους απανταχού Αγαλιαναίους. Έτσι, στη Χίο αντάμωσε το συγχωριανό μας Γιώργο Σερεμέτη, κόβοντας το νήμα της ζωής του. Ο Γιώργος γεννήθηκε στην Αγαλιανή το 1956, γιος του Γιώργου και της Μαρίας Σερεμέτη. Εκεί έζησε τα δύσκολα παιδικά του χρόνια. Όταν ενηλικιώθηκε κατετάγη στο σώμα της Αστυνομίας, όπου και υπηρέτησε μέχρι που η υγεία του τον πρόδωσε και τελικά τον οδήγησε στην έξοδο από τη ζωή. Ο εκλιπών ήταν παντρεμένος και πατέρας τριών παιδιών, που θα ζήσουν μέσα στην ομίχλη της ορφάνιας. Βαρύς ο πόνος για τους οικείους του. Τραγικές φιγούρες οι γονείς του. Η χαροκαμένη μάνα του καλείται να διαχειριστεί την απώλεια. Να πορευτεί πληγωμένη, να συμβιβάσει τον πόνο και τη θλίψη με την υποχρέωση να σταθεί όρθια και να αποτελεί τον απάγκιο στα ορφανά εγγονάκια της.
Ευχόμαστε και προσευχόμαστε να είναι ελαφρύς ο αιώνιος ύπνος του και ελαφρύ το χώμα που τον σκέπασε εκεί στη μακρινή Χίο.
Τα θερμά και ειλικρινή μας συλλυπητήρια στους οικείους του.
I. Αδαμόπουλος
ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ 77
ΚΩΣΤΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ 1920-2009
Μια ακόμη παραδοσιακή φυσιογνωμία έφυγε από το χωριό μας. Ο μπάρμπα Κώστας, πιο γνωστός σε όλους μας με το παρωνύμιο Κατσιμπίρης, έφυγε πλήρης ημερών. Ο τελευταίος καταστηματάρχης της παλιάς φρουράς του χωριού μας, αναχώρησε για το ταξίδι χωρίς επιστροφή, παίρνοντας μαζί του και τα κλειδιά της αγοράς... Έτσι, απλά, αθόρυβα, σεμνά, ταπεινά και με αξιοπρέπεια είπε αντίο στη ζωή.
Μια ακόμη παραδοσιακή φυσιογνωμία έφυγε από το χωριό μας. Ο μπάρμπα Κώστας, πιο γνωστός σε όλους μας με το παρωνύμιο Κατσιμπίρης, έφυγε πλήρης ημερών. Ο τελευταίος καταστηματάρχης της παλιάς φρουράς του χωριού μας, αναχώρησε για το ταξίδι χωρίς επιστροφή, παίρνοντας μαζί του και τα κλειδιά της αγοράς... Έτσι, απλά, αθόρυβα, σεμνά, ταπεινά και με αξιοπρέπεια είπε αντίο στη ζωή.
Το μπάρμπα Κώστα, που τον είχαμε συνηθίσει να κάθεται στην καρέκλα, έξω από το καφενείο του η "Μουριά", δε θα έχουμε τη χαρά να τον ξαναδούμε. Η παρουσία του σ' αυτόν τον ιστορικό χώρο ξυπνούσε μνήμες από τον παλιό καλό καιρό. Ήταν μια όαση, ένα αισθητικό βάρος μες τη μελαγχολία της ερημιάς. Ζωντανό και ανεκτίμητο κομμάτι της παράδοσης ο μπάρμπα Κώστας. Αυτόπτης και αδιάψευστος μάρτυρας των όσων διαδραματίζονταν στο χώρο της πλατείας τα τελευταία χρόνια. Με το καλοσυνάτο βλέμμα του κοιτούσε τα χρόνια που περνούσαν τους ανθρώπους που πηγαινοέρχονταν, τις εποχές που άλλαζαν, τη ζωή που κυλούσε και την Αγαλιανή που αργά αλλά σταθερά άδειαζε από ανθρώπινες παρουσίες.Ο μπάρμπα Κώστας, μετά από μια επίγεια διαδρομή ογδόντα εννέα ετών, αναπαύεται στην τελευταία του κατοικία στο κοιμητήριο του Αγίου Παντελεήμονος στην Αγαλιανή. Σβήνοντας ο μπάρμπα Κώστας έσβησε και το τελευταίο φως της αγοράς της Αγαλιανής. Η μνήμη του όμως, δε θα σβήσει, γιατί άφησε βαθιά τα ίχνη του στο χωριό μας, συμβάλλοντας στη διαμόρφωση του ιστορικού του γίγνεσθαι. Ο εκλιπών γεννήθηκε στην Αγαλιανή το 1920. Όλη του τη ζωή την ξόδεψε, πατώντας τα χώματα της γενέτειράς του. Εκεί έμαθε το Ελληνικό αλφάβητο, πήρε τη χαρά από τα παιδικά παιχνίδια εκείνης της εποχής, έζησε την ομορφιά των εφηβικών χρόνων και ανορθώθηκε με την αχτίδα του ήλιου και τη σταγόνα της βροχής. Ήταν ένας κατ' εξοχήν άνθρωπος της αγοράς. Λίγο ασχολήθηκε με τη γεωργία και πολύ περισσότερο με το κατάστημά του, το οποίο διατήρησε σχεδόν μέχρι το θάνατο του. Ο μπάρμπα Κώστας είχε παντρευτεί τη Δήμητρα Αθανασοπούλου από το Κούβελα και απόκτησε μια κόρη τη Γιάννα (Νίτσα). Οι δυο εγγονούλες του, ήταν τα τελευταία και ομορφότερα δώρα, που χάρισε η ζωή στο μπάρμπα Κώστα. Όταν περνούσε από το χώρο της παλιάς αγοράς του χωριού μας και στεκόμαστε μπροστά από το καφενείο η "Μουριά", δε θα βλέπουμε το μπάρμπα Κώστα, ως παρουσία, όμως, θα τον αισθανόμαστε ως τα κατάβαθα της ψυχής μας. Η ανάμνηση του θα μας στολίζει την καρδιά, όπως οι γλάστρες με τους βασιλικούς, που φρόντιζε με αγάπη και ευαισθησία, στόλιζαν την αυλή του καταστήμα¬τος του.
Στην οικογένειά του εκφράζουμε τα πιο θερμά μας συλλυπητήρια. Ας είναι ελαφρύ το χώμα της Αγαλιανής, που τον σκέπασε.
I. Αδαμόπουλος
ΜΠΑΛΤΑΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ του ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ Ετών 81
Νοέμβρη μήνα έλαχε, στον αγαπητό συγχωριανό μας Τάσο, να πάρει τον ανηφορικό δρόμο για το μακρινό ταξίδι προς την αιωνιότητα, ταξίδι το οποίο κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να αποφύγει στην σύντομη αυτή περιπέτεια που λέγεται επίγεια ζωή. Έφυγε ήρεμα και αθόρυβα, όπως άλλωστε ήταν όλη του η ζωή, μέσα από την ζεστή αγκαλιά της εκλεκτής οικογένειας που δημιούργησε με τη σύζυγο του Δήμητρα.
Ο Τάσος ήταν γέννημα και θρέμμα της Αγαλιανής, αφού εκεί γεννήθηκε και μεγάλωσε μαζί με τα αδέλφια του Βασιλική, Αγγελική, Γιάννη και Άγγελο. Όπως κάναμε όλοι μας τότε, έφυγε και αναζήτησε μια καλύτερη τύχη στην Αθήνα, όπου σταδιοδρόμησε με ιδιαίτερη επιτυχία στα Ελληνικά Ταχυδρομεία.Ήταν άνθρωπος χαμηλών τόνων, πράος, ήρεμος, προσηνής, ευγενικός, καλοπροαίρετος, άμεμπτος, υψηλών ηθικών αρχών, υποδειγματικός οικογενειάρχης, αφοσιωμένος σύζυγος, στοργικός πατέρας. Μετά την συνταξιοδότηση μοιραζόταν το χρόνο του μεταξύ Αθήνας, χωριού (μέχρι την πώληση του πατρικού τους σπιτιού) και Βλασάδας (Γιαλός). Ήταν τακτικός επισκέπτης του χωριού μας, αλλά και του ιερού ναού του ενδόξου προφήτου Ηλία, στον οποίο εκκλησιαζόταν τακτικά, εκεί συναντιόταν περιχαρής με τους αγαπημένους μας συγχωριανούς, ντόπιους και επισκέπτες.Τα τελευταία δύσκολα χρόνια τα πέρασε με αξιοπρέπεια, κάτω από την αμέριστη αγάπη και φροντίδα της γυναίκας του Δήμητρας, παιδιών του Κωνσταντίνου και Κλεονίκης, για τα οποία ήταν ιδιαίτερα ευτυχισμένος και υπερήφανος, αλλά και την συμπαράσταση των αδελφών του Αγγελικής, Γιάννη και Αγγέλου. Προσωπικά δεν θα ξεχάσω τον αείμνηστο Τάσο, τον καλό γείτονα και συγχωριανό μας, γιατί πάντα θα θυμάμαι τις ωραίες συζητήσεις που κάναμε τα καλοκαίρια, που παραθερίζαμε στο χωριό μας, πάνω από τη μάντρα που χώριζε τα πατρικά μας σπίτια αλλά ένωνε τις ψυχές μας. Ας είναι αδιατάρακτος και ελαφρύς ο αιώνιος ύπνος του, εκεί ψηλά στον Άγιο Παντελεήμονα, δίπλα από τον τάφο του αείμνηστου πατέρα μου, αφού τύχη αγαθή ευδόκησε, ώστε και εκεί να είμαστε γείτονες, αιώνιοι πλέον. Από εκεί μπορεί να αγναντεύει και τα δύο αγαπημένα του μέρη, τη Βλασάδα και το χωριό μας.
Τα θερμότατα συλλυπητήρια μας εκφράζουμε στη γυναίκα του Δήμητρα, στα παιδιά του Κωνσταντίνο και Κλεονίκη, στα αδέλφια του Αγγελική, Γιάννη και Άγγελο, και τους λοιπούς συγγενείς του, για τον αείμνηστο σύζυγο, πατέρα και αδελφό τους, αλλά και αγαπημένο συγχωριανό και αξέχαστο γείτονα, στο πατρικό σπίτι στο χωριό μας
Χαρίλαος Απ. Παπαδόπουλος
Νοέμβρη μήνα έλαχε, στον αγαπητό συγχωριανό μας Τάσο, να πάρει τον ανηφορικό δρόμο για το μακρινό ταξίδι προς την αιωνιότητα, ταξίδι το οποίο κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να αποφύγει στην σύντομη αυτή περιπέτεια που λέγεται επίγεια ζωή. Έφυγε ήρεμα και αθόρυβα, όπως άλλωστε ήταν όλη του η ζωή, μέσα από την ζεστή αγκαλιά της εκλεκτής οικογένειας που δημιούργησε με τη σύζυγο του Δήμητρα.
Ο Τάσος ήταν γέννημα και θρέμμα της Αγαλιανής, αφού εκεί γεννήθηκε και μεγάλωσε μαζί με τα αδέλφια του Βασιλική, Αγγελική, Γιάννη και Άγγελο. Όπως κάναμε όλοι μας τότε, έφυγε και αναζήτησε μια καλύτερη τύχη στην Αθήνα, όπου σταδιοδρόμησε με ιδιαίτερη επιτυχία στα Ελληνικά Ταχυδρομεία.Ήταν άνθρωπος χαμηλών τόνων, πράος, ήρεμος, προσηνής, ευγενικός, καλοπροαίρετος, άμεμπτος, υψηλών ηθικών αρχών, υποδειγματικός οικογενειάρχης, αφοσιωμένος σύζυγος, στοργικός πατέρας. Μετά την συνταξιοδότηση μοιραζόταν το χρόνο του μεταξύ Αθήνας, χωριού (μέχρι την πώληση του πατρικού τους σπιτιού) και Βλασάδας (Γιαλός). Ήταν τακτικός επισκέπτης του χωριού μας, αλλά και του ιερού ναού του ενδόξου προφήτου Ηλία, στον οποίο εκκλησιαζόταν τακτικά, εκεί συναντιόταν περιχαρής με τους αγαπημένους μας συγχωριανούς, ντόπιους και επισκέπτες.Τα τελευταία δύσκολα χρόνια τα πέρασε με αξιοπρέπεια, κάτω από την αμέριστη αγάπη και φροντίδα της γυναίκας του Δήμητρας, παιδιών του Κωνσταντίνου και Κλεονίκης, για τα οποία ήταν ιδιαίτερα ευτυχισμένος και υπερήφανος, αλλά και την συμπαράσταση των αδελφών του Αγγελικής, Γιάννη και Αγγέλου. Προσωπικά δεν θα ξεχάσω τον αείμνηστο Τάσο, τον καλό γείτονα και συγχωριανό μας, γιατί πάντα θα θυμάμαι τις ωραίες συζητήσεις που κάναμε τα καλοκαίρια, που παραθερίζαμε στο χωριό μας, πάνω από τη μάντρα που χώριζε τα πατρικά μας σπίτια αλλά ένωνε τις ψυχές μας. Ας είναι αδιατάρακτος και ελαφρύς ο αιώνιος ύπνος του, εκεί ψηλά στον Άγιο Παντελεήμονα, δίπλα από τον τάφο του αείμνηστου πατέρα μου, αφού τύχη αγαθή ευδόκησε, ώστε και εκεί να είμαστε γείτονες, αιώνιοι πλέον. Από εκεί μπορεί να αγναντεύει και τα δύο αγαπημένα του μέρη, τη Βλασάδα και το χωριό μας.
Τα θερμότατα συλλυπητήρια μας εκφράζουμε στη γυναίκα του Δήμητρα, στα παιδιά του Κωνσταντίνο και Κλεονίκη, στα αδέλφια του Αγγελική, Γιάννη και Άγγελο, και τους λοιπούς συγγενείς του, για τον αείμνηστο σύζυγο, πατέρα και αδελφό τους, αλλά και αγαπημένο συγχωριανό και αξέχαστο γείτονα, στο πατρικό σπίτι στο χωριό μας
Χαρίλαος Απ. Παπαδόπουλος
ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ 76
ΘΕΟΔΟΣΗΣ ΤΖΩΝΗΣ
Σε ηλικία πενήντα οκτώ ετών τελείωσε το φωτεινό διάστημα, που λέγεται ζωή για το Θεοδόση Τζώνη. Λένε ότι κανείς δε μπορεί να κοιτάξει κατάματα τη Μοίρα και τον ήλιο! Το προσπάθησε ο καλός μας συγχωριανός Θεοδόσης, αλλά τα βλέφαρά του σκοτείνιασαν... Ο Χάροντας, σκληρός, ψυχρός, αδυσώπητος, μακράν ανθρωπίνων συναισθημάτων και ευαισθησιών, με σαδισμό στην πορεία του βασάνου της αρρώστιας και του πόνου, ψυχικού και σωματικού, τον παρακολουθούσε με το δρεπάνι υψωμένο, μέχρι το τελευταίο μοιραίο, θανατηφόρο χτύπημα.
Ο Θεοδόσης, γεννήθηκε στην Αγαλιανή το χίλια εννιακόσια πενήντα ένα. Γονείς του ήσαν ο Παναγιώτης Τζώνης και η Δήμητρα Παπακωσταντοπούλου. Μαθητής ακόμη του Δημοτικού Σχολείου, άφησε την Αγαλιανή και εγκαταστάθηκε στην Ελαία, μαζί με όλη την οικογένειά του, όπου έζησε μια δεκαετία περίπου. Στη συνέχεια πήγε στην Αθήνα, όπου και έζησε μέχρι το τέλος της ζωής του. Τον άτυχο Θεοδόση, που υπηρέτησε στις τάξεις της Ελληνικής Αστυνομίας, τον πρόδωσε η υγεία του σε μικρή σχετικά ηλικία. Ήταν παντρεμένος με τη Σταυρούλα Πουρνάρα από το Αχλαδοχώρι Μεσσηνίας και είχε αποκτήσει δυο παιδιά: τον Παναγιώτη και τη Δήμητρα.
Η κηδεία του έγινε στην Ελαία μέσα σε βαρύ κλίμα πένθους, παρουσία εκτός της συντετριμμένης οικογενείας του και των συγγενών, φίλων, συγχωριανών και γνωστών. Τραγική φιγούρα ο ενενηνταδυάχρονος πατέρας,του. Μία αστείρευτη πηγή σωματικών και ψυχικών δυνάμεων, που με την αξιοπρεπή στάση του δίδαξε ότι όποιο βάρος φορτώσει η μοίρα τον άνθρωπο, πρέπει να σταθεί ικανός να το σηκώσει!
Συλλυπητήρια στους οικείους του, στους οποίους ευχόμαστε καλό κουράγιο.
Καλό δρόμο Θεοδόση. Ο Θεός να σε αναπαύσει.
I. Αδαμόπουλος
ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΚΟΥΤΣΙΚΟΥ-ΓΕΩΡΓΙΟΠΟΥΑΟΥ ΕΤΩΝ 88
Στις 6 Ιουλίου 2009, πλήθος συγγενών, συγχωριανών και φίλων της οικογένειας, γέμισε ασφυκτικά τον ιερό ναό Αγίων Πάντων στους Αρμενιούς, για να κατευοδώσει την Τασία Βασιλείου Γεωργιοπούλου-Κουτσίκου, στο τελευταίο της ταξίδι προς την αιωνιότητα.
Σε ηλικία πενήντα οκτώ ετών τελείωσε το φωτεινό διάστημα, που λέγεται ζωή για το Θεοδόση Τζώνη. Λένε ότι κανείς δε μπορεί να κοιτάξει κατάματα τη Μοίρα και τον ήλιο! Το προσπάθησε ο καλός μας συγχωριανός Θεοδόσης, αλλά τα βλέφαρά του σκοτείνιασαν... Ο Χάροντας, σκληρός, ψυχρός, αδυσώπητος, μακράν ανθρωπίνων συναισθημάτων και ευαισθησιών, με σαδισμό στην πορεία του βασάνου της αρρώστιας και του πόνου, ψυχικού και σωματικού, τον παρακολουθούσε με το δρεπάνι υψωμένο, μέχρι το τελευταίο μοιραίο, θανατηφόρο χτύπημα.
Ο Θεοδόσης, γεννήθηκε στην Αγαλιανή το χίλια εννιακόσια πενήντα ένα. Γονείς του ήσαν ο Παναγιώτης Τζώνης και η Δήμητρα Παπακωσταντοπούλου. Μαθητής ακόμη του Δημοτικού Σχολείου, άφησε την Αγαλιανή και εγκαταστάθηκε στην Ελαία, μαζί με όλη την οικογένειά του, όπου έζησε μια δεκαετία περίπου. Στη συνέχεια πήγε στην Αθήνα, όπου και έζησε μέχρι το τέλος της ζωής του. Τον άτυχο Θεοδόση, που υπηρέτησε στις τάξεις της Ελληνικής Αστυνομίας, τον πρόδωσε η υγεία του σε μικρή σχετικά ηλικία. Ήταν παντρεμένος με τη Σταυρούλα Πουρνάρα από το Αχλαδοχώρι Μεσσηνίας και είχε αποκτήσει δυο παιδιά: τον Παναγιώτη και τη Δήμητρα.
Η κηδεία του έγινε στην Ελαία μέσα σε βαρύ κλίμα πένθους, παρουσία εκτός της συντετριμμένης οικογενείας του και των συγγενών, φίλων, συγχωριανών και γνωστών. Τραγική φιγούρα ο ενενηνταδυάχρονος πατέρας,του. Μία αστείρευτη πηγή σωματικών και ψυχικών δυνάμεων, που με την αξιοπρεπή στάση του δίδαξε ότι όποιο βάρος φορτώσει η μοίρα τον άνθρωπο, πρέπει να σταθεί ικανός να το σηκώσει!
Συλλυπητήρια στους οικείους του, στους οποίους ευχόμαστε καλό κουράγιο.
Καλό δρόμο Θεοδόση. Ο Θεός να σε αναπαύσει.
I. Αδαμόπουλος
ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΚΟΥΤΣΙΚΟΥ-ΓΕΩΡΓΙΟΠΟΥΑΟΥ ΕΤΩΝ 88
Στις 6 Ιουλίου 2009, πλήθος συγγενών, συγχωριανών και φίλων της οικογένειας, γέμισε ασφυκτικά τον ιερό ναό Αγίων Πάντων στους Αρμενιούς, για να κατευοδώσει την Τασία Βασιλείου Γεωργιοπούλου-Κουτσίκου, στο τελευταίο της ταξίδι προς την αιωνιότητα.
Η αείμνηστη Τασία ήταν κόρη της Αγαλιανής, αδελφή του Γιώργου Γεωργιόπουλου από το χωριό μας, ο οποίος είχε μετακομίσει και ζει πλέον οικογενειακώς στο Καλό νερό. Είχε παντρευτεί τον Τέλη Κουτσίκο και από τότε ζούσε ευτυχισμένη στους Αρμενιούς. Μετά το θάνατο του συζύγου της, ζούσε εκεί υπό την στοργική και τρυφερή φροντίδα του αδελφού της Γιώργου και της οικογένειάς του.
Η Τασία ήταν άξια νονά της αδελφής μου Αμαλίας, εκείνο που εγώ θα έχω να θυμάμαι είναι ο ήρεμος χαρακτήρας της, η ζεστή φωνή της, η ευγενική της συμπεριφορά και η εγκάρδια χαρά που ένιωθε, όταν συναντούσε την αδελφή μου ή μιλούσε στο τηλέφωνο μαζί της, αλλά και για κάθε Αγαλιαναίο που συναντούσε, κυρίως στην Κυπαρισσία, ένιωθε εγκάρδια ανθρώπινα και πατριωτικά συναισθήματα.
Η μαζική παρουσία των συγχωριανών μας την ημέρα της κηδείας της στους Αρμενιούς επιβεβαίωσε την παραπάνω προσωπική μου άποψη.
Ας είναι αιωνία η μνήμη της και ανάλαφρο το χώμα που τη σκεπάζει. Στους αγαπητούς μας Γιώργο και Σοφία, αλλά και στους υπόλοιπους συγγενείς της, εκφράζουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια για την αείμνηστη Τασία, την αγαπητή συγχωριανή και άξια κουμπάρα μας.
Χαρίλαος Απ. Παπαδόπουλος
ΝΙΚΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ
Ο Νίκος Κωνσταντόπουλος, ένας από τους τέσσερις λεβέντες του αείμνηστου παπά Γιάννη και της επίσης πρεσβυτέρας Ευσταθίας, έφυγε για τη χώρα της λήθης και της λησμονιάς, σε ηλικία εβδομήντα τεσσάρων ετών.
Η μαζική παρουσία των συγχωριανών μας την ημέρα της κηδείας της στους Αρμενιούς επιβεβαίωσε την παραπάνω προσωπική μου άποψη.
Ας είναι αιωνία η μνήμη της και ανάλαφρο το χώμα που τη σκεπάζει. Στους αγαπητούς μας Γιώργο και Σοφία, αλλά και στους υπόλοιπους συγγενείς της, εκφράζουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια για την αείμνηστη Τασία, την αγαπητή συγχωριανή και άξια κουμπάρα μας.
Χαρίλαος Απ. Παπαδόπουλος
ΝΙΚΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ
Ο Νίκος Κωνσταντόπουλος, ένας από τους τέσσερις λεβέντες του αείμνηστου παπά Γιάννη και της επίσης πρεσβυτέρας Ευσταθίας, έφυγε για τη χώρα της λήθης και της λησμονιάς, σε ηλικία εβδομήντα τεσσάρων ετών.
Ο Νίκος ήταν άνθρωπος σεμνός, ταπεινός και λιγόλογος. Πατούσε σε έδαφος ηθικής υπεροχής και διέθετε χαρακτήρα ευθύ και σταθερό. Ήταν άτομο χαμηλών τόνων και οι σχέσεις του στον κοινωνικό χώρο έλαμπαν από καθαρότητα. Η ευγένεια, η αξιοπρέπεια, η περιποιημένη εμφάνιση, οι ήρεμες και φυσικές κινήσεις του, που ήταν στοιχεία της καλής συμπεριφοράς αλλά και της προσωπικότητάς του, αποκάλυπταν το ήθος και τη λεπτότητα της ψυχής του. Από τα πολύ μικρά του χρόνια, η όλη του στάση μαρτυρούσε ότι ήταν παπαδοπαίδι. Σημαντική ήταν η προσφορά του ως ψαλμωδός. Η ιερογνωσία τον γαλούχησε με τα ύψιστα ιδανικά και ιδεώδη, που τον οδήγησαν στη Θεολογική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Απόφοιτος της Θεολογικής και της Φιλοσοφικής σχολής, ανάλωσε τη ζωή του στο χώρο της παιδείας, υπηρετώντας ως εκπαιδευτικός στη βαθμίδα της μέσης εκπαίδευσης. Όργωσε συνειδήσεις και έσπειρε στα βαθιά αυλάκια τους τους σπόρους της νέας γενιάς. Έργο που θα το σεβαστεί ο χρόνος...
Ο εκλιπών, ήταν οικογενειάρχης υποδειγματικός, σύζυγος αφιερωμένος και πατέρας δυο παιδιών, του Γιάννη και του Αποστόλη, στα οποία προσέφερε αφειδώλευτα την αγάπη και τη στοργή του.
Είχε όμως την ατυχία να κλονιστεί η υγεία του, η οποία τον υποχρέωσε σ' ένα σκληρό, επίμονο και επίπονο αγώνα για να κρατηθεί στη ζωή. Αλλά δυστυχώς, όπως πάντα ο χάροντας βγαίνει νικητής, πάντα τροπαιούχος... Έτσι, ο Νίκος έφυγε από κοντά μας. Βαρύς ο πόνος στη σύζυγο και τα παιδιά του στους οποίους εκφράζουμε τα θερμά και ειλικρινή μας συλλυπητήρια.
Αντίο Νίκο. Ας είναι ελαφρύς ο αιώνιος ύπνος σου, ελαφρύ και το χώμα που σε σκέπασε.
I. Αδαμόπουλος
Ο εκλιπών, ήταν οικογενειάρχης υποδειγματικός, σύζυγος αφιερωμένος και πατέρας δυο παιδιών, του Γιάννη και του Αποστόλη, στα οποία προσέφερε αφειδώλευτα την αγάπη και τη στοργή του.
Είχε όμως την ατυχία να κλονιστεί η υγεία του, η οποία τον υποχρέωσε σ' ένα σκληρό, επίμονο και επίπονο αγώνα για να κρατηθεί στη ζωή. Αλλά δυστυχώς, όπως πάντα ο χάροντας βγαίνει νικητής, πάντα τροπαιούχος... Έτσι, ο Νίκος έφυγε από κοντά μας. Βαρύς ο πόνος στη σύζυγο και τα παιδιά του στους οποίους εκφράζουμε τα θερμά και ειλικρινή μας συλλυπητήρια.
Αντίο Νίκο. Ας είναι ελαφρύς ο αιώνιος ύπνος σου, ελαφρύ και το χώμα που σε σκέπασε.
I. Αδαμόπουλος
ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ 75
ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΣΈφυγε ο άρχοντας της Αγαλιανής, έφυγε το καμάρι και το στολίδι της οικογενείας των Παρασκευοπουλαίων. Στις 31-05-2009 πέθανε στο Νοσοκομείο του Πύργου Ηλείας, όπου νοσηλεύονταν και ετάφη την επομένη 01-06-2009 στο Νεκροταφείο της Αγαλιανής, ο Βασίλης Παρασκευόπουλος. Επικήδειο εξεφώνησε ο γαμβρός του Γεώργιος Μιχαλακόπουλος, τα λόγια του οποίου παρατίθενται παρακάτω (με ελάχιστες διορθώσεις). Μετά την κηδεία προσεφέρθησαν καφέδες και πλούσιο γεύμα σ' όλους τους παρευρισκομένους, σύμφωνα και με την επιθυμία του αποθανόντος.
Η μεγάλη συμμετοχή του κόσμου στη Νεκρώσιμο Ακολουθία σου, αξιοσέβαστε, αξιαγάπητε, εκλεκτέ και σπουδαίε, θαυμάσιε κι ωραία πεθερέ, αποδεικνύει την αγάπη, την εκτίμηση και το σεβασμό προς το πρόσωπο σου, αγάπη κι εκτίμηση που και συ είχες επιδείξει σε ανάλογες περιπτώσεις, λύπης, πόνου, χαράς. Ήσουν άνθρωπος της αγάπης και της προσφοράς, ο άνθρωπος, χαιρόσουν με χαρούμενους κι έκλαιγες μετά κλαιόντων, γι' αυτό όλοι μας δίνουμε τη διαβεβαίωση ότι όσο ζούμε, θα σε θυμόμαστε για πάντα και θα προσευχόμαστε για την ανάπαυση σου και τη δικαίωση σου.Είμεθα δε βέβαιοι ότι ο δίκαιος Θεός, ο Θεός της αγάπης και του ελέους, θα σε αναπαύσει στους κόλπους του Αβραάμ και θα σε κατατάξει εν σκηναίς δικαίων, απονέμοντας και τους ανάλογους επαίνους, επαίνους που θ' απολαύσεις κατά την ημέραν της Κρίσεως. Άνθρωποι αυτού του ήθους, του ηθικού αναστήματος σου δεν έχουν ανάγκη τα δικά μας επαινετικά λόγια, όταν φεύγουν απ' αυτή τη ζωή, γιατί όλη των η ζωή ήταν γεμάτη από επαίνους.
Πριν λοιπόν αναφερθώ στους δικούς σου επαίνους, θα ήθελα ν' ασχοληθώ λίγο με την ατομική και οικογενειακή σου ζωή. Γεννήθηκες στην Αγαλιανή πριν 88 χρόνια και ήσουν ο μονάκριβος γιος του παππού Νικόλα, του θαυμάσιου και σπουδαίου αυτού ανθρώπου, του άριστου Ιεροψάλτη και σπάνιου Τραγουδιστή και της γιαγιάς Βασιλικής, το γένος Βουδούρη. Από τους γονείς σου πήρες τις χριστιανικές και ηθικές αρχές, αρχές που ριζώθηκαν, θεμελιώθηκαν και διατηρήθηκαν σ' όλη σου τη ζωή.
Από μικρός ακολούθησες την τέχνη του Σιδηρουργού, την οποία αγάπησες τόσο πολύ και προσέφερες τις υπηρεσίες σου, μ' ενδιαφέρον και ζήλο σ' όλα τα χωριά του Δήμου Αυλώνος για πολλά χρόνια, στη συνέχεια για μία (20) εικοσαετία περίπου, εργάστηκες στον Πύργο Ηλείας, διατηρώντας δικιά σου επιχείρηση με το γαμβρό σου και σύγαμβρό μου Χρήστο και ανεδείχθης ένας από τους σπουδαιότερους Σιδηρουργούς του Πύργου. Ανεδείχθης επίσης και άριστος γεωργός και απέκτησες πολύ καλή γεωργική περιουσία, την οποίαν και αγαπούσες με πάθος και τη σκεπτόσουν μέχρι την τελευταία στιγμή. Παντρεύτηκες στην ηλικία των 20 χρόνων, την αείμνηστο θαυμάσια και σπουδαία γυναίκα, την πεθερά μου Ασημίνα Γεωργιοπούλου, όπου και απέκτησες δύο (2) κόρες, τη Βασιλική τη γυναίκα μου και την Παναγιώτα την κουνιάδα μου, ηυτύχησες να τις αποκαταστήσεις και ηυτύχησες να γνωρίσεις εγγόνια και δισέγγονα.
Είχες την ατυχία να χάσεις τη γυναίκα σου και να παντρευτείς για δεύτερη φορά την αείμνηστο και αγαπητή, Χρυσούλα Σιούτη, με την οποία ζήσατε είκοσι τρία (23) χρόνια περίπου.
Οι έπαινοι σου ήταν:
1. Της Ανθρωπιάς: Ήσουν άνθρωπος καλοσυνάτος, καταδεχτικός, χαρούμενος και γελαστός, έντιμος, ειλικρινής και ηθικός και προπάντων ντόμπρος και αισθηματίας.
2. Του συζύγου, του πατέρα και του παππού: ως Σύζυγος ήσουν υποδειγματικός, πατέρας και παππούς: τρυφερός, στοργικός, αγαπητός, σεβαστικός και πειθαρχικός.
3. Της Κοινωνικότητας: άνθρωπος ενεργητικός, εργατικός, δραστήριος, εκδηλωτικός, κοινωνικός, άνθρωπος που συμμετείχες εις τα κοινά και είχες εκλεγεί Πρόεδρος της Κοινότητος την περίοδο που η Αγαλιανή απαριθμούσε οκτακόσιους (800) κατοίκους περίπου και από την θέση αυτή προσέφερες ό,τι το καλύτερο για τον τόπο σου και τους συγχωριανούς σου. Επίσης είχες εκλεγεί (3) τρεις φορές Κοινοτικός σύμβουλος.
4. Ο της Πατρίδας Έπαινος: Υπηρέτησες τη θητεία σου για πέντε (5) χρόνια περίπου με το βαθμό του Λοχία κι όταν η πατρίδα σε χρειάστηκε, εσύ επέδειξες αυταπάρνηση, ανδρεία και ηρωισμό και αυτή σου απένειμε το ανάλογο παράσημο ανδρείας.
5. Ο Χριστιανικός έπαινος: Ήσουν άνθρωπος της προσευχής, της νηστείας και προπάντων άνθρωπος της αγάπης, της πίστεως και της ελπίδας, στοιχεία μέσω των οποίων επιτυγχάνεται η ένωση με το θείο και αυτό αποδεικνύεται από τα τέλη της ζωής σου που ήταν χριστιανό, ειρηνικά και ανώδυνα. Αντιμετώπισες το θάνατο σου με ψυχραιμία, ηρεμία, γαλήνη και γέλιο και αυτό μας δείχνει ότι:
Ο άνθρωπος ο Χριστιανός, θάνατο δε φοβάται, γιατί έχει πάντα δίπλα του, τη μάνα τη δικιά του τη μεσίτρια Παναγιά του. Φεύγεις καμάρι και στολίδι της οικογενείας των Παρασκευοπουλαίων, φεύγεις άρχοντα της Αγαλιανής, η Αγαλιανή από φτωχή γίνεται φτωχότερη, γιατί την αγαπούσες με πάθος και ο νους και η σκέψη σου βρίσκονταν πάντοτε μαζί της και αυτή σου δίνει τη διαβεβαίωση ότι θα σε θυμάται για πάντα.
Στο καλό, καλό ταξίδι σεβαστές μας πατέρα, σεβαστέ μας πεθερέ και παππού, ξάδελφε, θείε, φίλε και συγχωριανέ, όλοι μαζί θα σε θυμόμαστε για πάντα και θα σε μνημονεύουμε πάντοτε.
Τέλος, το χώμα της Αγαλιανής που εντός ολίγου σε δέχθηκε ας είναι ανάλαφρο και δροσερό, εγκάρδιο, καταδεχτικό.
Με αγάπη και σεβασμό ο γαμβρός σου,
ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ 74
ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΚΩΝ. ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ
Γράφει ο Ιωάν. Δημ. Γιαννακόπουλος.
Στις 10 Φεβρουαρίου 2009 πέθανε στην Καλαμάτα , σε ηλικία 77 ετών ο ταξίαρχος ε.α της ΕΛ.ΑΣ , αδελφός της μητέρας μου Γρηγόρης Σωτηρό-πουλος και τάφηκε στην Αγαλιανή .
Ο θείος μου Γρηγόρης , σε εποχές που πολλά από τα αγροτόπαιδα παρέμεναν στο χωριό και συνέχιζαν τις πατρικές γεωργικές ασχολίες , άφησε το χωριό τελείωσε το τότε εξατάξιο γυμνάσιο της Κυπαρισσίας , κατατάχθηκε στη χωροφυλακή και στη συνέχεια σταδιοδρόμησε σαν αξιωματικός , φθάνοντας στην ανώτατη ιεραρχία της ενοποιημένης Ελληνικής Αστυνομίας.
Εκείνο όμως που τον έκανε ξεχωριστό δεν ήταν τα γαλόνια , ήταν το ήθος και η ακεραιότητα του χαρακτήρα του , η εντιμότητα του και η ανθρωπιά με την οποία ασκούσε τα καθηκοντά του .
Δεν υπήρχε για αυτόν ώρα ακατάλληλη και προσωπική , πάνω από όλα το καθήκον και ο συνάνθρωπος που είχε την ανάγκη της υπηρεσίας .
Υπηρέτησε με επιτυχία σε νευραλγικές θέσεις της υπηρεσίας του και μόνο καλά λόγια είχαν οι συνάδελφοι του γι αυτόν.
Τα είχε θυσιάσει όλα στο βωμό του καθήκοντος , την προσωπική του ζωή , τη διασκέδασή του μα και τις ανάγκες της οικογένειάς του , και έδινε σε όλους γύρω του πρώτος το καλό παράδειγμα της προσήλωσης στα ανώτερα ιδανικά όπως αυτός τα είχε ιεραρχήσει δηλαδή : εντιμότητα , αξιοπρέπεια , καθήκον , πατρίδα , θρησκεία , οικογένεια.
Οι παρακαταθήκες που άφησε έχουν πιάσει τόπο με πρώτους τα παιδιά του, λαμπρούς επιστήμονες , που διακατέχονται από υψηλό αίσθημα ευθύνης ,αλλά και σε εμάς τα ανήψια του και τους στενούς συγγενείς του που διδαχθήκαμε από το παράδειγμα του .
Υπήρξε όμως και καλός πατριώτης με αγάπη για τους συγχωριανούς του και λατρεία για την ιδιαίτερη πατρίδα του την Αγαλιανή μας , συνεπές μέλος του συλλόγου μας .
Θείε Γρηγόρη καλό σου ταξίδι, να έχεις καλό παράδεισο , μετάφερε στους αγαπημένους μας τα νέα μας και την αγάπη μας, και να είσαι σίγουρος ότι όταν θα σε θυμόμαστε ένα νοσταλγικό δάκρυ θα τρέχει από τα μάτια μας.
Θα ήταν όμως παράλειψη να μην αναφερθώ και στη συζυγό του , την καλή μας θεία Χριστίνα , μια γυναίκα από τα παλιά , με αίσθηση του χρέους και της θυσίας που του αφοσιώθηκε με αυταπάρνηση και επί 4 και πλέον χρόνια που κράτησε η αρρώστια του δεν έλειψε λεπτό από κοντά του, τον φρόντισε με περισσή φροντίδα και αποτελεί και αυτή ένα φωτεινό παράδειγμα για εμάς τους νεώτερους στην απαξιωμένη εποχή που ζούμε .
Αιωνία σου η μνήμη θείε Γρηγόρη
Εκ μέρους του Δ.Σ του συλλόγου μας εκφράζω στην οικογένεια σου θερμά συλλυπητήρια.
Γράφει ο Ιωάν. Δημ. Γιαννακόπουλος.
Στις 10 Φεβρουαρίου 2009 πέθανε στην Καλαμάτα , σε ηλικία 77 ετών ο ταξίαρχος ε.α της ΕΛ.ΑΣ , αδελφός της μητέρας μου Γρηγόρης Σωτηρό-πουλος και τάφηκε στην Αγαλιανή .
Ο θείος μου Γρηγόρης , σε εποχές που πολλά από τα αγροτόπαιδα παρέμεναν στο χωριό και συνέχιζαν τις πατρικές γεωργικές ασχολίες , άφησε το χωριό τελείωσε το τότε εξατάξιο γυμνάσιο της Κυπαρισσίας , κατατάχθηκε στη χωροφυλακή και στη συνέχεια σταδιοδρόμησε σαν αξιωματικός , φθάνοντας στην ανώτατη ιεραρχία της ενοποιημένης Ελληνικής Αστυνομίας.
Εκείνο όμως που τον έκανε ξεχωριστό δεν ήταν τα γαλόνια , ήταν το ήθος και η ακεραιότητα του χαρακτήρα του , η εντιμότητα του και η ανθρωπιά με την οποία ασκούσε τα καθηκοντά του .
Δεν υπήρχε για αυτόν ώρα ακατάλληλη και προσωπική , πάνω από όλα το καθήκον και ο συνάνθρωπος που είχε την ανάγκη της υπηρεσίας .
Υπηρέτησε με επιτυχία σε νευραλγικές θέσεις της υπηρεσίας του και μόνο καλά λόγια είχαν οι συνάδελφοι του γι αυτόν.
Τα είχε θυσιάσει όλα στο βωμό του καθήκοντος , την προσωπική του ζωή , τη διασκέδασή του μα και τις ανάγκες της οικογένειάς του , και έδινε σε όλους γύρω του πρώτος το καλό παράδειγμα της προσήλωσης στα ανώτερα ιδανικά όπως αυτός τα είχε ιεραρχήσει δηλαδή : εντιμότητα , αξιοπρέπεια , καθήκον , πατρίδα , θρησκεία , οικογένεια.
Οι παρακαταθήκες που άφησε έχουν πιάσει τόπο με πρώτους τα παιδιά του, λαμπρούς επιστήμονες , που διακατέχονται από υψηλό αίσθημα ευθύνης ,αλλά και σε εμάς τα ανήψια του και τους στενούς συγγενείς του που διδαχθήκαμε από το παράδειγμα του .
Υπήρξε όμως και καλός πατριώτης με αγάπη για τους συγχωριανούς του και λατρεία για την ιδιαίτερη πατρίδα του την Αγαλιανή μας , συνεπές μέλος του συλλόγου μας .
Θείε Γρηγόρη καλό σου ταξίδι, να έχεις καλό παράδεισο , μετάφερε στους αγαπημένους μας τα νέα μας και την αγάπη μας, και να είσαι σίγουρος ότι όταν θα σε θυμόμαστε ένα νοσταλγικό δάκρυ θα τρέχει από τα μάτια μας.
Θα ήταν όμως παράλειψη να μην αναφερθώ και στη συζυγό του , την καλή μας θεία Χριστίνα , μια γυναίκα από τα παλιά , με αίσθηση του χρέους και της θυσίας που του αφοσιώθηκε με αυταπάρνηση και επί 4 και πλέον χρόνια που κράτησε η αρρώστια του δεν έλειψε λεπτό από κοντά του, τον φρόντισε με περισσή φροντίδα και αποτελεί και αυτή ένα φωτεινό παράδειγμα για εμάς τους νεώτερους στην απαξιωμένη εποχή που ζούμε .
Αιωνία σου η μνήμη θείε Γρηγόρη
Εκ μέρους του Δ.Σ του συλλόγου μας εκφράζω στην οικογένεια σου θερμά συλλυπητήρια.
Η ΓΕΩΡΓΙΑ ΑΔΑΜΟΠΟΥΛΟΥ- ΛΕΒΕΝΤΟΓΙΑΝΝΗ
Εφυγε από τη ζωή πριν ακόμη περάσει στο στάδιο των γηρατειών έφυγε για το ταξίδι χωρίς επιστροφή η Γεωργία Αδαμοπούλου-Λεβεντογιάννη.
Η Γεωργία γεννήθηκε στην Αγαλιανή το 1944, κόρη του Σωτήρη και της Ασημίνας Αδαμοπούλου. Στην Αγαλιανή έζησε τα παιδικά και εφηβικά της χρόνια.Έφυγε όταν παντρεύτηκε τον Αλέκο Λεβεντογιάννη από την Τερψιθέα.
Από το γάμο της απόκτησε τέσσερα παιδιά και εννέα εγγόνια, που δυστυχώς, η κλονισμένη υγεία της δεν της επέτρεψε να τα χαρεί όπως επιθυμούσε και δικαιούταν. Η θανούσα διέθετε ισχυρό χαρακτήρα και αντιμετώπιζε τη ζωή με θάρρος και αποφασιστικότητα.
Όμως, το κτύπημα της μοίρας ήταν πάνω από τις δυνάμεις της.
Η διαρκώς επιδεινούμενη κατάσταση της υγείας της, δεν της άφησε κανένα περιθώριο να αμυνθεί απέναντι στο χάροντα, που, τελικά, βγήκε νικητής από τον άνισο αγώνα μαζί της και αγνοώντας ανθρώπινα συναισθήματα και ευαισθησίες άπλωσε τα μαυροφτέρουγά του και την πήρε στη χώρα της λήθης και της λησμονιάς.
Έτσι, τη στέρησε από την οικογένεια της και υποχρέωσε την ογδονταεννιόχρονη μάνα της να πιει το πικρό ποτήρι...
Η άτυχη και κουρασμένη Γεωργία, κοιμάται πλέον τον αιώνιο της ύπνο.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τη σκέπασε.Θερμά συλλυπητήρια στο σύ¬ζυγο της, τα παιδιά της, τα εγγονάκια της, τα αδέλφια της και τη χαροκαμένη μανούλα της.
Γιάννης Αδαμόπουλος
Εφυγε από τη ζωή πριν ακόμη περάσει στο στάδιο των γηρατειών έφυγε για το ταξίδι χωρίς επιστροφή η Γεωργία Αδαμοπούλου-Λεβεντογιάννη.
Η Γεωργία γεννήθηκε στην Αγαλιανή το 1944, κόρη του Σωτήρη και της Ασημίνας Αδαμοπούλου. Στην Αγαλιανή έζησε τα παιδικά και εφηβικά της χρόνια.Έφυγε όταν παντρεύτηκε τον Αλέκο Λεβεντογιάννη από την Τερψιθέα.
Από το γάμο της απόκτησε τέσσερα παιδιά και εννέα εγγόνια, που δυστυχώς, η κλονισμένη υγεία της δεν της επέτρεψε να τα χαρεί όπως επιθυμούσε και δικαιούταν. Η θανούσα διέθετε ισχυρό χαρακτήρα και αντιμετώπιζε τη ζωή με θάρρος και αποφασιστικότητα.
Όμως, το κτύπημα της μοίρας ήταν πάνω από τις δυνάμεις της.
Η διαρκώς επιδεινούμενη κατάσταση της υγείας της, δεν της άφησε κανένα περιθώριο να αμυνθεί απέναντι στο χάροντα, που, τελικά, βγήκε νικητής από τον άνισο αγώνα μαζί της και αγνοώντας ανθρώπινα συναισθήματα και ευαισθησίες άπλωσε τα μαυροφτέρουγά του και την πήρε στη χώρα της λήθης και της λησμονιάς.
Έτσι, τη στέρησε από την οικογένεια της και υποχρέωσε την ογδονταεννιόχρονη μάνα της να πιει το πικρό ποτήρι...
Η άτυχη και κουρασμένη Γεωργία, κοιμάται πλέον τον αιώνιο της ύπνο.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τη σκέπασε.Θερμά συλλυπητήρια στο σύ¬ζυγο της, τα παιδιά της, τα εγγονάκια της, τα αδέλφια της και τη χαροκαμένη μανούλα της.
Γιάννης Αδαμόπουλος
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΗ
Στην Αυστραλία άφησε την τελευταία του πνοή ο συμπατριώτης μας Γιώργος Αγγελόπουλος σε ηλικία 79 ετών (γεννήθηκε το Ι929).0 Γιώργος το 1956 έφυγε για την μακρινή αυτή χώρα, σε αναζήτηση καλύτερης τύχης, ακολουθώντας έτσι το μεγάλο μεταναστευτικό ρεύμα της εποχής εκείνης.
Ο Γιώργος ήταν αδελφός της Παναγιώτας Τρικενέκη (Αγγελοπούλου) και γιος του Αποστόλη και της Γαρούφως Αγγελοπούλου. Το σπίτι τους είναι στο κάτω χωριό, κολλητό με το σπίτι του Κωνσταντίνου Αγγελόπουλου και δίπλα στο σπίτι του Χατζή. Τα δυο αυτά παιδιά είχαν την ατυχία να χάσουν πολύ νωρίς τον πατέρα τους Αποστόλη και τα μεγάλωσε με πολύ κόπο και πολλές θυσίες η μητέρα τους Γαρούφω.
Στην Αυστραλία ο Γιώργος παντρεύτηκε και δημιούργησε οικογένεια με τη σύζυγο του Χρυσούλα Κατσαμπάνη, απέκτησε δυο γιους τον Αποστόλη και τον Παναγιώτη. Λίγα χρόνια προτού πεθάνει ήλθε στο χωριό μας και προσκύνησε τους τάφους των προγόνων του με συγκίνηση και νοσταλγία για την πατρώα γη, που αναγκάσθηκε να στερηθεί για βιοποριστικούς λόγους.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα της φιλόξενης αυτής μακρινής χώρας που τον δέχτηκε στην αγκαλιά της, εκεί θα τον συντροφεύει αιώνια η αγαπημένη του μητέρα και γιαγιά μου Γαρούφω, η οποία έζησε μαζί του τα τελευταία της χρόνια και ετάφη εκεί.
Θερμά συλλυπητήρια στην αδελφή του Τούλα, στα παιδιά και τη σύζυγο του.
Χαρίλαος Απ. Παπαδόπουλος
Στην Αυστραλία άφησε την τελευταία του πνοή ο συμπατριώτης μας Γιώργος Αγγελόπουλος σε ηλικία 79 ετών (γεννήθηκε το Ι929).0 Γιώργος το 1956 έφυγε για την μακρινή αυτή χώρα, σε αναζήτηση καλύτερης τύχης, ακολουθώντας έτσι το μεγάλο μεταναστευτικό ρεύμα της εποχής εκείνης.
Ο Γιώργος ήταν αδελφός της Παναγιώτας Τρικενέκη (Αγγελοπούλου) και γιος του Αποστόλη και της Γαρούφως Αγγελοπούλου. Το σπίτι τους είναι στο κάτω χωριό, κολλητό με το σπίτι του Κωνσταντίνου Αγγελόπουλου και δίπλα στο σπίτι του Χατζή. Τα δυο αυτά παιδιά είχαν την ατυχία να χάσουν πολύ νωρίς τον πατέρα τους Αποστόλη και τα μεγάλωσε με πολύ κόπο και πολλές θυσίες η μητέρα τους Γαρούφω.
Στην Αυστραλία ο Γιώργος παντρεύτηκε και δημιούργησε οικογένεια με τη σύζυγο του Χρυσούλα Κατσαμπάνη, απέκτησε δυο γιους τον Αποστόλη και τον Παναγιώτη. Λίγα χρόνια προτού πεθάνει ήλθε στο χωριό μας και προσκύνησε τους τάφους των προγόνων του με συγκίνηση και νοσταλγία για την πατρώα γη, που αναγκάσθηκε να στερηθεί για βιοποριστικούς λόγους.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα της φιλόξενης αυτής μακρινής χώρας που τον δέχτηκε στην αγκαλιά της, εκεί θα τον συντροφεύει αιώνια η αγαπημένη του μητέρα και γιαγιά μου Γαρούφω, η οποία έζησε μαζί του τα τελευταία της χρόνια και ετάφη εκεί.
Θερμά συλλυπητήρια στην αδελφή του Τούλα, στα παιδιά και τη σύζυγο του.
Χαρίλαος Απ. Παπαδόπουλος
ΣΤΑΥΡΟΣ ΜΠIΝIΩΡΗΣ
Σύζυγος Θεοδώρας Κων. Μπάλτα Το Δεκέμβριο του 2008 απεβίωσε στην Κυπαρισσία σε ηλικία 73 ετών ο σύζυγος της συμπατριώτισσάς μας Θεοδώρας Κων. Μπάλτα, και ετάφη στο Μεμί Κυπαρισσίας, που ζούσε από την εποχή του γάμου του. Γεννήθηκε στα Πλατάνια και σε νεαρή ηλικία κατετάγη στη Σχολή Μόνιμων Υπαξιωματικών του Στρατού, από όπου αποχώρησε μετά δεκαετία περίπου. Στη συνέχεια εργάστηκε στον ΟΣΕ ως τεχνικό προσωπικό έως την συνταξιοδότησή του.
Με την σύζυγο του απέκτησαν τρεις κόρες την Αλεξάνδρα, Γεωργία και Μαρία, έχει δε αποκτήσει και εγγόνια. Διεκρίνετο για την κοινωνικότητα του, ήταν αγαπητός και τακτικός επισκέπτης του χωριού μας. Στα παιδιά του, τη σύζυγο του και στους συγγενείς του από το χωριό μας Γιώργο, Ηλία και Δημήτρη, εκφράζουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια για το θάνατο του αγαπητού μας Σταύρου.
Χαρίλαος Απ. Παπαδόπουλος
Σύζυγος Θεοδώρας Κων. Μπάλτα Το Δεκέμβριο του 2008 απεβίωσε στην Κυπαρισσία σε ηλικία 73 ετών ο σύζυγος της συμπατριώτισσάς μας Θεοδώρας Κων. Μπάλτα, και ετάφη στο Μεμί Κυπαρισσίας, που ζούσε από την εποχή του γάμου του. Γεννήθηκε στα Πλατάνια και σε νεαρή ηλικία κατετάγη στη Σχολή Μόνιμων Υπαξιωματικών του Στρατού, από όπου αποχώρησε μετά δεκαετία περίπου. Στη συνέχεια εργάστηκε στον ΟΣΕ ως τεχνικό προσωπικό έως την συνταξιοδότησή του.
Με την σύζυγο του απέκτησαν τρεις κόρες την Αλεξάνδρα, Γεωργία και Μαρία, έχει δε αποκτήσει και εγγόνια. Διεκρίνετο για την κοινωνικότητα του, ήταν αγαπητός και τακτικός επισκέπτης του χωριού μας. Στα παιδιά του, τη σύζυγο του και στους συγγενείς του από το χωριό μας Γιώργο, Ηλία και Δημήτρη, εκφράζουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια για το θάνατο του αγαπητού μας Σταύρου.
Χαρίλαος Απ. Παπαδόπουλος
ΕΙΡΗΝΗ ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΥ
Απεβίωση "πλήρης ημερών" η Ειρήνη χήρα Βασ. Αποστολοπούλου, κόρη του Δημητρίου Μπάλτα, αδελφή του γνωστού μας Πολύβιου και του Αθανασίου, θεία του Δημητράκη και Πολυβίου Μπάλτα. Η Ειρήνη γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αγαλιανή. Παντρεύτηκε το Βασίλειο Αποστολόπουλο (Νταλακούρα) ήρωα και τραυματία του Αλβανικού μετώπου. Εγκαταστάθηκε στην Κυπαρισσία. Απέκτησε 3 παιδιά τη Μαρία (σύζυγο του πολιτικού Υφυπ. Β. Μπεκίρη), τον Νικόλαο και τη Λίλιαν.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που την σκεπάζει, είθε η ψυχή της να βρει γαλήνη και ηρεμία.
Απεβίωση "πλήρης ημερών" η Ειρήνη χήρα Βασ. Αποστολοπούλου, κόρη του Δημητρίου Μπάλτα, αδελφή του γνωστού μας Πολύβιου και του Αθανασίου, θεία του Δημητράκη και Πολυβίου Μπάλτα. Η Ειρήνη γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αγαλιανή. Παντρεύτηκε το Βασίλειο Αποστολόπουλο (Νταλακούρα) ήρωα και τραυματία του Αλβανικού μετώπου. Εγκαταστάθηκε στην Κυπαρισσία. Απέκτησε 3 παιδιά τη Μαρία (σύζυγο του πολιτικού Υφυπ. Β. Μπεκίρη), τον Νικόλαο και τη Λίλιαν.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που την σκεπάζει, είθε η ψυχή της να βρει γαλήνη και ηρεμία.
ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΟΥ 73
Πέθανε και τάφηκε στη Θεσσαλονίκη ο συμπατριώτης μας Νίκος Βασ. Μπισχινιώτης.
Το Δ.Σ. εκφράζει τα συλλυπητήρια στην οικογένειά του, τους συγγενείς και τους φίλους του.
ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ 70
ΜΑΣ ΑΦΗΣΕ Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΣ
Αντίο για πάντα μας είπε ο Δημήτρης Παρασκευόπουλος, σε ηλικία 79 ετών.
0 Δημήτρης, γιος του Σωτήρη και της Ευσταθίας Παρασκευοπούλου, γεννήθηκε στην Αγαλιανή το 1928. Εκεί έζησε τα παιδικά του χρόνια, τελείωσε το Δημοτικό Σχολείο του χωριού και ασχολήθηκε με αγροτικές εργασίες. Στην Αγαλιανή έζησε και τα δύσκολα χρόνια της κατοχής, της πείνας και της ανέχειας. Τη δεκαετία του '50 έφυγε από την Αγαλιανή για την Αθήνα, προς αναζήτηση καλύτερων συνθηκών ζωής. Δούλεψε σκληρά, κάνοντας στην αρχή διάφορες εργασίες, ακολούθησε τελικά το επάγγελμα του ελαιοχρωματιστή, που το άσκησε μέχρι τη συνταξιοδότηση του. Ο Δημήτρης, ήταν παντρεμένος και είχε αποκτήσει μια κόρη: την Ευσταθία. Άνθρωπος έντιμος, φιλότιμος και ειλικρινής. Χωρίς να εκδηλώνει κοινωνική δράση εξέφραζε τις απόψεις του με πίστη και μαχητικότητα. Ήταν άνθρωπος χαμηλών τόνων. Η σεμνότητα και η ταπεινότητα αποτέλεσαν τα κύρια χαρακτηριστικά του μέχρι και το τέλος της ζωής του. Ήταν σε όλα του τυπικός και ευχάριστος στις παρέες. Εκλεκτός συγχωριανός, καλός συγγενής, υποδειγματικός οικογενειάρχης και στοργικός πατέρας.
Ο Δημήτρης, είχε και την ιδιαιτερότητα τα καλά να μοιράζεται με όλους. Τα άσχημα τα κρατούσε μόνο για τον εαυτό του. Ίσως γι' αυτό, τα τελευταία χρόνια που αντιμετώπιζε προβλήματα υγείας, είχε γίνει δυσεύρετος και δυσκολοθώρητος...
Η κηδεία του έγινε στις 19 Δεκεμβρίου 2007 στο κοιμητήριο της Αρτέμιδος Αττικής. Ας είναι αιωνία η μνήμη του κι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει.
I. ΑΔΑΜΟΠΟΥΛΟΣ
ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΕΛΕΝΗΣ ΑΛΒΕΝΙΩΤΗ
Η θεία Ελένη έφυγε για πολύ μακριά, για πολύ ψηλά. Έγινε αέρας και σύννεφο. Δεν πονάει άλλο. Η περιπέτεια της ζωής, τελείωσε. Μια ζωή που την πάλεψε με νύχια και με δόντια, τη ζύμωσε με τα τυραγνισμένα της χέρια, με ιδρώτα, δάκρυ, πόνο και στεναγμό1 τη γεύτηκε σαν το γλυκόπικρο κρασί.
Πέμπτη 21 Φεβρουαρίου 2008, στον ιερό ναό του Προφήτη Ηλία της Αγαλιανής, σ' ένα μουντό παγερό απόγευμα, με φόντο τη θλίψη η τελευταία σιωπηλή παράσταση στο φωτεινό διάστημα που λέγεται ζωή.
Η θεια Ελένη ήταν αφοσιωμένη στη θρησκεία και την οικογένεια. Και τα δυο τα έζησε, τα ύμνησε, τα δόξασε με όλη τη δύναμη της ψυχής της. Από τη θρησκεία και την οικογένεια αντλούσε τη δύναμη που τη βοήθησε να σταθεί όρθια, όταν τα πικρά βέλη της ζωής κάρφωσαν την καρδιά της και αντιμετώπισε με ψυχικό σθένος τα κτυπήματα της μοίρας, που ήταν πολλά και εξαιρετικά επώδυνα.
Αυτό που τη χαρακτήριζε σ' όλη τη διάρκεια της επίγειας διαδρομής της, ήταν η υπομονή της, τα λίγα της λόγια και η ζηλευτή αξιοπρέπεια της, που τη διατήρησε ακέραια μέχρι το τέλος της ζωής της. Η θεια Ελένη, γεννήθηκε, παντρεύτηκε και έζησε όλη της τη ζωή στην Αγαλιανή, όπου και έγραψε μια λαμπρή ιστορία. Με τον αείμνηστο σύντροφο της Αντώνη Αλβενιώτη, έχτισαν ένα από τα πιο σπουδαία νοικοκυριά στο χωριό και δημιούργησαν μια οικογένεια κόσμημα για τη μικρή μας κοινωνία. Η εκλιπούσα, φεύγοντας, άφησε τα δυο της παιδιά: Αλέκο και Κώστα, που φρόντισε να τα προικίσει με κύρος και υπόσταση. Άφησε και τα εγγονάκια της - τα τελευταία και ομορφότερα άνθη του οικογενειακού της δέντρου, που στόλιζαν την πονεμένη και ραγισμένη της καρδιά.
Η θεία Ελένη μας άφησε σε ηλικία 88 ετών. Παρά την προχωρημένη ηλικία της, η παρουσία της μας έδινε ένα μήνυμα απλότητας, πίστης, απεριόριστης αγάπης και άθραυστης ενότητας. Ο θάνατος της αφήνει ένα πελώριο κενό. θα κρατήσουμε τη μνήμη της ως έναν αόρατο θησαυρό από τον οποίο θα αντλούμε δύναμη... Καλό σου ταξίδι θεια Ελένη, ευχάριστο να είναι το σεργιάνι σου στον ουρανό .
Ι.ΑΔΑΜΟΠΟΥΛΟΣ
ΕΦΥΓΕ ΠΑ ΠΑΝΤΑ Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ
Ο χάροντας, που βρήκε στην Αγαλιανή πρόσφορο έδαφος και θερίζει κατά βούληση, κτύπησε την πόρτα των Παναγοπουλαίων. Επιλογή του ήταν ο Γιώργος Παναγόπουλος, ο οποίος προστέθηκε στο μακρύ κατάλογο των συγχωριανών που έφυγαν από κοντά μας. Ο Γιώργος, τα τελευταία χρόνια, έδωσε ένα σκληρό αγώνα με την επάρατη νόσο. Τελικός νικητής αναδείχτηκε, ο χάροντας με έπαθλο τη ζωή του Γιώργου.
Ο Γιώργος Παναγόπουλος γεννήθηκε το 1940 στην Αγαλιανή. Βίωσε στην παιδική του ηλικία τα δύσκολα χρόνια της κατοχής. Η επίγεια διαδρομή του είχε το μήκος των 68 ετών. Ο εκλιπών, έμαθε το Ελληνικό αλφάβητο από τον αείμνηστο δάσκαλο μας Κώστα Μπούσουλα και τα πρώτα βήματα της Ορθοδοξίας από τον επίσης αείμνηστο παπα-Γιάννη.
Ο Γιώργος ήταν ένας από τους λίγους της εποχής του που παντρεύτηκε Αγαλιαναία, τιμώντας το χωριό του. Απόκτησε δυο παιδιά, το Θεόδωρο,και το Δημήτρη. Ήταν ιδανικός σύζυγος, στοργικός πατέρας και ένας καλός νοικοκύρης. Τη ζωή του τη μοίρασε, στην Αθήνα που κατέφυγε για καλύτερες συνθήκες διαβίωσης, εργαζόμενος στον Οργανισμό Αστικών Συγκοινωνιών και στην Αγαλιανή όπου έφτιαξε ένα σύγχρονο σπίτι και το χρησιμοποιούσε για τις αποδράσεις του από την αγχώδη ζωή της Αθήνας, με απώτερο σκοπό να το απολαύσει μετά τη συνταξιοδότησή του. Δυστυχώς όμως δεν το χάρηκε όπως το επιθυμούσε και το δικαιούντο, γιατί ταυτόχρονα με τη συνταξιοδότηση του ήλθε και το σοβαρό πρόβλημα υγείας, που του στέρησε το όνειρο να βρίσκεται στην Αγαλιανή να χαρεί το σπίτι του.
Τώρα πλέον αναπαύεται στην τελευταία του κατοικία, στο κοιμητήριο του Αγίου Παντελεήμονα της Αγαλιανής. Κοιμάται τον αιώνιο του ύπνο, συντροφιά με τους γονείς του Θεόδωρο και Δήμητρα.
Στην οικογένεια του εκφράζουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια. Αιωνία του η μνήμη, ο θεός ας τον αναπαύσει.
I. ΑΔΑΜΟΠΟΥΛΟΣ
Αντίο για πάντα μας είπε ο Δημήτρης Παρασκευόπουλος, σε ηλικία 79 ετών.
0 Δημήτρης, γιος του Σωτήρη και της Ευσταθίας Παρασκευοπούλου, γεννήθηκε στην Αγαλιανή το 1928. Εκεί έζησε τα παιδικά του χρόνια, τελείωσε το Δημοτικό Σχολείο του χωριού και ασχολήθηκε με αγροτικές εργασίες. Στην Αγαλιανή έζησε και τα δύσκολα χρόνια της κατοχής, της πείνας και της ανέχειας. Τη δεκαετία του '50 έφυγε από την Αγαλιανή για την Αθήνα, προς αναζήτηση καλύτερων συνθηκών ζωής. Δούλεψε σκληρά, κάνοντας στην αρχή διάφορες εργασίες, ακολούθησε τελικά το επάγγελμα του ελαιοχρωματιστή, που το άσκησε μέχρι τη συνταξιοδότηση του. Ο Δημήτρης, ήταν παντρεμένος και είχε αποκτήσει μια κόρη: την Ευσταθία. Άνθρωπος έντιμος, φιλότιμος και ειλικρινής. Χωρίς να εκδηλώνει κοινωνική δράση εξέφραζε τις απόψεις του με πίστη και μαχητικότητα. Ήταν άνθρωπος χαμηλών τόνων. Η σεμνότητα και η ταπεινότητα αποτέλεσαν τα κύρια χαρακτηριστικά του μέχρι και το τέλος της ζωής του. Ήταν σε όλα του τυπικός και ευχάριστος στις παρέες. Εκλεκτός συγχωριανός, καλός συγγενής, υποδειγματικός οικογενειάρχης και στοργικός πατέρας.
Ο Δημήτρης, είχε και την ιδιαιτερότητα τα καλά να μοιράζεται με όλους. Τα άσχημα τα κρατούσε μόνο για τον εαυτό του. Ίσως γι' αυτό, τα τελευταία χρόνια που αντιμετώπιζε προβλήματα υγείας, είχε γίνει δυσεύρετος και δυσκολοθώρητος...
Η κηδεία του έγινε στις 19 Δεκεμβρίου 2007 στο κοιμητήριο της Αρτέμιδος Αττικής. Ας είναι αιωνία η μνήμη του κι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει.
I. ΑΔΑΜΟΠΟΥΛΟΣ
ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΕΛΕΝΗΣ ΑΛΒΕΝΙΩΤΗ
Η θεία Ελένη έφυγε για πολύ μακριά, για πολύ ψηλά. Έγινε αέρας και σύννεφο. Δεν πονάει άλλο. Η περιπέτεια της ζωής, τελείωσε. Μια ζωή που την πάλεψε με νύχια και με δόντια, τη ζύμωσε με τα τυραγνισμένα της χέρια, με ιδρώτα, δάκρυ, πόνο και στεναγμό1 τη γεύτηκε σαν το γλυκόπικρο κρασί.Πέμπτη 21 Φεβρουαρίου 2008, στον ιερό ναό του Προφήτη Ηλία της Αγαλιανής, σ' ένα μουντό παγερό απόγευμα, με φόντο τη θλίψη η τελευταία σιωπηλή παράσταση στο φωτεινό διάστημα που λέγεται ζωή.
Η θεια Ελένη ήταν αφοσιωμένη στη θρησκεία και την οικογένεια. Και τα δυο τα έζησε, τα ύμνησε, τα δόξασε με όλη τη δύναμη της ψυχής της. Από τη θρησκεία και την οικογένεια αντλούσε τη δύναμη που τη βοήθησε να σταθεί όρθια, όταν τα πικρά βέλη της ζωής κάρφωσαν την καρδιά της και αντιμετώπισε με ψυχικό σθένος τα κτυπήματα της μοίρας, που ήταν πολλά και εξαιρετικά επώδυνα.
Αυτό που τη χαρακτήριζε σ' όλη τη διάρκεια της επίγειας διαδρομής της, ήταν η υπομονή της, τα λίγα της λόγια και η ζηλευτή αξιοπρέπεια της, που τη διατήρησε ακέραια μέχρι το τέλος της ζωής της. Η θεια Ελένη, γεννήθηκε, παντρεύτηκε και έζησε όλη της τη ζωή στην Αγαλιανή, όπου και έγραψε μια λαμπρή ιστορία. Με τον αείμνηστο σύντροφο της Αντώνη Αλβενιώτη, έχτισαν ένα από τα πιο σπουδαία νοικοκυριά στο χωριό και δημιούργησαν μια οικογένεια κόσμημα για τη μικρή μας κοινωνία. Η εκλιπούσα, φεύγοντας, άφησε τα δυο της παιδιά: Αλέκο και Κώστα, που φρόντισε να τα προικίσει με κύρος και υπόσταση. Άφησε και τα εγγονάκια της - τα τελευταία και ομορφότερα άνθη του οικογενειακού της δέντρου, που στόλιζαν την πονεμένη και ραγισμένη της καρδιά.
Η θεία Ελένη μας άφησε σε ηλικία 88 ετών. Παρά την προχωρημένη ηλικία της, η παρουσία της μας έδινε ένα μήνυμα απλότητας, πίστης, απεριόριστης αγάπης και άθραυστης ενότητας. Ο θάνατος της αφήνει ένα πελώριο κενό. θα κρατήσουμε τη μνήμη της ως έναν αόρατο θησαυρό από τον οποίο θα αντλούμε δύναμη... Καλό σου ταξίδι θεια Ελένη, ευχάριστο να είναι το σεργιάνι σου στον ουρανό .
Ι.ΑΔΑΜΟΠΟΥΛΟΣ
ΕΦΥΓΕ ΠΑ ΠΑΝΤΑ Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ
Ο χάροντας, που βρήκε στην Αγαλιανή πρόσφορο έδαφος και θερίζει κατά βούληση, κτύπησε την πόρτα των Παναγοπουλαίων. Επιλογή του ήταν ο Γιώργος Παναγόπουλος, ο οποίος προστέθηκε στο μακρύ κατάλογο των συγχωριανών που έφυγαν από κοντά μας. Ο Γιώργος, τα τελευταία χρόνια, έδωσε ένα σκληρό αγώνα με την επάρατη νόσο. Τελικός νικητής αναδείχτηκε, ο χάροντας με έπαθλο τη ζωή του Γιώργου.
Ο Γιώργος Παναγόπουλος γεννήθηκε το 1940 στην Αγαλιανή. Βίωσε στην παιδική του ηλικία τα δύσκολα χρόνια της κατοχής. Η επίγεια διαδρομή του είχε το μήκος των 68 ετών. Ο εκλιπών, έμαθε το Ελληνικό αλφάβητο από τον αείμνηστο δάσκαλο μας Κώστα Μπούσουλα και τα πρώτα βήματα της Ορθοδοξίας από τον επίσης αείμνηστο παπα-Γιάννη.
Ο Γιώργος ήταν ένας από τους λίγους της εποχής του που παντρεύτηκε Αγαλιαναία, τιμώντας το χωριό του. Απόκτησε δυο παιδιά, το Θεόδωρο,και το Δημήτρη. Ήταν ιδανικός σύζυγος, στοργικός πατέρας και ένας καλός νοικοκύρης. Τη ζωή του τη μοίρασε, στην Αθήνα που κατέφυγε για καλύτερες συνθήκες διαβίωσης, εργαζόμενος στον Οργανισμό Αστικών Συγκοινωνιών και στην Αγαλιανή όπου έφτιαξε ένα σύγχρονο σπίτι και το χρησιμοποιούσε για τις αποδράσεις του από την αγχώδη ζωή της Αθήνας, με απώτερο σκοπό να το απολαύσει μετά τη συνταξιοδότησή του. Δυστυχώς όμως δεν το χάρηκε όπως το επιθυμούσε και το δικαιούντο, γιατί ταυτόχρονα με τη συνταξιοδότηση του ήλθε και το σοβαρό πρόβλημα υγείας, που του στέρησε το όνειρο να βρίσκεται στην Αγαλιανή να χαρεί το σπίτι του.Τώρα πλέον αναπαύεται στην τελευταία του κατοικία, στο κοιμητήριο του Αγίου Παντελεήμονα της Αγαλιανής. Κοιμάται τον αιώνιο του ύπνο, συντροφιά με τους γονείς του Θεόδωρο και Δήμητρα.
Στην οικογένεια του εκφράζουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια. Αιωνία του η μνήμη, ο θεός ας τον αναπαύσει.
I. ΑΔΑΜΟΠΟΥΛΟΣ
Για επικοινωνία με την ιστοσελίδα μας: κος Γεώργιος Χάλαρης, τηλ. 6944347609,
Ηλεκτρονική διεύθυνση: agaliani.trifilias@gmail.com
Επιστροφή στη σελίδα "Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΜΑΣ"