Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΜΑΣ

ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ - ΠΕΝΘΗ (από αριθμό φύλλου 85 έως ...) 
(Για προηγούμενες καταχωρήσεις, στη σελίδα "ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ - ΠΕΝΘΗ")

ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ 88

ΧΑΣΑΜΕ ΤΗ ΘΕΟΔΩΡΑ

Γράφει ο Ιωάννης Αδαμόπουλος
Η συμπαθέστατη συγχωριανή μας Θεοδώρα Γυφτοπούλου σε ηλικία εξήντα τριών ετών πήρε το δρόμο της χλωμής μοναξιάς, το δρόμο του τάφου. Το κενό που αφήνει θα το αισθανθούν, όχι μόνο οι οικίοι της, αλλά και όλοι όσοι έτυχε να την έχουν γνωρίσει. Η Θεοδώρα ήλθε στην Αγαλιανή το 1970, από την Μίνθη Ολυμπίας, όταν παντρεύτηκε τον αείμνηστο Παναγιώτη Γυφτόπουλο. Σεμνή, λιτή στους τρόπους και στην εμφάνιση, άφησε ίχνη αγάπης και αναγνώρισης στην κοινωνία του τόπου μας. Άτομο υπομονετικό, με ψυχική δύναμη, αποφασιστικότητα και αξιοσύνη. Είχε την ατυχία να χάσει πολύ νωρίς τον σύντροφό της. 

  Επωμίστηκε όλο το βάρος της οικογένειας και απέδειξε ότι ήταν γεννημένη για τα δύσκολα. Έφτιαξε μια οικογένεια στολίδι. Μια οικογένεια παράδειγμα προς μίμηση ! Καμάρωσε τρία παιδιά και έξι εγγόνια, που τη θρήνησαν όπως ταιριάζει στις μανάδες εκείνες που θυσιάζουν τη ζωή τους στον αγνό, ιερό βωμό του καθήκοντος. Άπαντες την θρήνησαν και στην Αγαλιανή, γιατί την αγάπησαν, την εκτιμούσαν και τη θαύμαζαν για την απλότητά της και τους υπέροχους χαμηλούς τόνους.
Η εκλιπούσα άφησε την τελευταία της πνοή στην Αθήνα, όπου ζούσε τα τελευταία 35 χρόνια. Η νεκρώσιμος ακολουθία εψάλη στον ιερό ναό του Προφήτη Ηλία της Αγαλιανής, παρουσία της οικογένειας, συγγενών και συγχωριανών, που τη συνόδεψαν στην τελευταία της κατοικία στο κοιμητήριο του Αγίου Παντελεήμονος.
Από καρδιάς τα συλλυπητήρια στους οικείους της. Κοιμήσου Θεοδώρα τον αιώνιο ύπνο στην αγκαλιά Αγαλιανής. Η σκέψη μας θα σε νανουρίζει.

ΕΦΥΓΕ Ο ΑΣΤΥΝΟΜΟΣ

Γράφει ο Ιωάννης Αδαμόπουλος
    Στη μακρινή Ρόδο όπου άφησε την τελευταία του πνοή, αναπαύεται ο αξιαγάπητος συγχωριανός μας Γιώργος Γυφτόπουλος. Αν και από τα μέσα της δεκαετίας του πενήντα υπηρετούσε στα Σώματα Ασφαλείας, ουδέποτε τον είχαμε δει με στολή! Όμως  στο οικογενειακό και συγγενικό περιβάλλον τον αποκαλούσαν αστυνόμο. 

 Ο Γιώργος, γεννήθηκε στην Αγαλιανή το 19. Γονείς του ήταν ο Θεόδωρος και η Λαμπρινή Γυφτοπούλου. Από τον αείμνηστο δάσκαλο μας Κωνσταντίνο Μπούσουλα, έμαθε το Ελληνικό αλφάβητο. Στο γυμνάσιο της Κυπαρισσίας ολοκλήρωσε τις σπουδές του. Στη συνέχεια κατατάχθηκε στο Σώμα της Χωροφυλακής και μετέπειτα ΕΛ.ΑΣ, όπου υπηρέτησε μέχρι τη συνταξιοδότηση του. Ήταν παντρεμένος με τη Μαρία Παπαντωνίου από τη Ρόδο και είχε αποκτήσει ένα γιο, τον Θεόδωρο. Ο Γιώργος ήταν άτομο χαμηλών τόνων, ιδιαίτερα συμπαθής και είχε την εκτίμηση του περιβάλλοντος του. Στην Αγαλιανή έζησε είκοσι περίπου χρόνια, μετά την συνταξιοδότησή του. Τα τελευταία όμως χρόνια, που η υγεία του κλονίστηκε, πήγε στο Ρόδο, όπου ζει ο γιος του Θεόδωρος. Εκεί τον βρήκε ο θάνατος.
    Στην οικογένειά του στέλνουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια και προσευχόμαστε να είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκέπασε. Αιωνία του η μνήμη !!!

ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ ΧΑΤΖΗ

Γράφει ο Ιωάννης Αδαμόπουλος.
    Οι απώλειες στην Αγαλιανή δεν έχουν τελειωμό. Σειρά της λιγόλογης, σεμνής και ευαίσθητης Παναγιώτας Χατζή να μας πει αντίο. Η Παναγιώτα σε ηλικία 75 χρόνων έχασε τη μάχη να κρατηθεί στη ζωή, μετά από την επιβάρυνση της υγείας της. Γέννημα θρέμμα της Αγαλιανής η Παναγιώτα. Γονείς της ήταν ο Χρήστος και η Ντίνα Κόλλια. Ήταν παντρεμένη με τον Αγαλιαναίο Παναγιώτη Χατζή, με τον οποίο έζησαν λίγα χρόνια στην Αγαλιανή και στη συνέχεια εγκαταστάθηκαν στην Πάτρα. Τα τελευταία χρόνια, αφού είχε προηγηθεί ο θάνατος του συντρόφου της Παναγιώτας, ζούσε με την αδελφή της Χριστίνα και γαμπρό της Γιάννη. Η κηδεία της έγινε στην Αγαλιανή, όπου την αποχαιρέτησαν, μέσα σε κλίμα συγκίνησης συγγενείς, συγχωριανοί και φίλοι.
Η Παναγιώτα έφυγε χωρίς να αφήσει κληρονόμους. Αιωνία της η μνήμη.

ΟΔΥΝΥΡΗ ΑΠΩΛΕΙΑ

Γράφει ο Ιωάννης Αδαμόπουλος
Υπάρχουν κάτι αφανισμοί, σε κάποιες χώριες ώρες, που σου παίρνουν την μιλιά σαν ξωτικές πανώριες.
Στις τρεις Ιουνίου έφυγε από κοντά μας για το μεγάλο της ζωής ταξίδι που γυρισμό δεν έχει ο θαυμάσιος συγχωριανός μας Γιάννης Παναγόπουλος. Ο Γιάννης γεννήθηκε στην Αγαλιανή το 1928. Γονείς του ήταν ο Πάνος Παναγόπουλος (Ρούσης) και η Χριστίνα Μπισχινιώτη. Είχε την ατυχία σε μικρή ηλικία (δέκα πέντε χρόνων) να μείνει ορφανός από μάνα. Η νέα σύζυγος του πατέρα του, Γιαννούλα Αλεβιζοπούλου τον αγκάλιασε με στοργή και αγάπη. Όμως εκείνα τα χρόνια ήταν εξαιρετικά δύσκολα. Πόλεμος, εμφύλιος, ταραχές, πείνα. Ο Γιάννης ανήσυχο πνεύμα, διψούσε για πνευματική καλλιέργεια και αποφάσισε να ξενιτευτεί στη μακρινή Θεσσαλονίκη. Άφησε πίσω στην Αγαλιανή και την οικογένειά του και μπήκε στο στίβο της δουλειάς. Παράλληλα φοιτούσε στην εμπορική σχολή Θεσσαλονίκης. Όταν τελείωσε τη φοίτηση αυτή, εισήχθη στο Οικονομικό τμήμα της Νομικής σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Ολοκληρώνοντας τις σπουδές του διάλεξε το επάγγελμα του κρατικού λειτουργού. Τοποθετήθηκε στο τελωνείο και ανέβηκε όλες τις βαθμίδες της ιεραρχίας, μέχρι και του Γενικού Διευθυντή τελωνείων Βορείου Ελλάδας. Παντρεύτηκε τη Σοφία Αλεξανδρίδου από τα Χανιά και απόκτησε δυο κόρες: τη Χριστίνα και τη Δέσποινα.
Αγαπητέ μας Γιάννη αναπαύσου τώρα στο χώμα της Θεσσαλονίκης, που σε φιλοξένησε για εξήντα ολόκληρα χρόνια και να είσαι σίγουρος ότι όλων μας η σκέψη θα είναι μαζί σου. Στην οικογένειά του εκφράζουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια.
Καλό Παράδεισο.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ
Τελευταίος ασπασμός σεβασμού και αγάπης στον μεγάλο μου αδελφό.
 Στις 3 Ιουνίου έφυγε από κοντά μας , για το μεγάλο της ζωής ταξίδι, που δεν έχει γυρισμό, ο μεγαλύτερος αδελφός μας Γιάννης Παναγόπουλος, ένας αξιόλογος άνθρωπος, ένας άριστος σύζυγος, στοργικός πατέρας , μια πολύπλευρη χαρισμα-τική προσωπικότητα. Είχα την τύχη να ζήσω κοντά του και να γευθώ όχι μόνο τους καρπούς της πλούσιας επιστημονικής κατάρτισής του, αλλά και άλλα στοιχεία που συγκροτούν και ολοκληρώνουν τον άνθρωπο.
Αγαπημένε μου αδελφέ, δεν είναι εύκολο να δεχθώ ότι δεν θα αντικρύσω ξανά την γλυκιά και χαμογελαστή φυσιογνωμία σου. Έχω την αίσθηση ότι εξακολουθείς να ζεις μέσα στη χαρά της ζωής που μου δίδαξες, την γενναιοδωρία, την αίσθηση του χιούμορ. Σε θυμάμαι πάντα τρυφερό, αφοσιωμένο, με αρχές και αξίες, ευθύτη-τα και τιμιότητα. Σε ευχαριστώ για την ιδι-αίτερη φροντίδα και αγάπη που μου έδεiξες κατά τον χρόνο που βρέθηκα κοντά σου όταν βρέθηκε για ένα εξάμηνο στην Θεσσαλονίκη.
Αναπαύσου τώρα γαλήνια στην αγκαλιά του θεού και των αγγέλων.
Το χώμα της Θεσσαλονίκης που σε σκεπάζει να σε δροσίζει πάντοτε.
Εμείς τα υπόλοιπα αδέλφια σου, η Δήμητρα, ο Κώστας, εγώ και ο Χρίστος θα σε έχουμε πάντα μέσα στην καρδιά μας, όσο ζούμε δεν θα φύγεις από την σκέψη μας.
Ο αδελφός σου Βασίλης

ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ 87

ΑΝΤΙΟ ΕΛΕΝΗ
Το πρωινό της Πέμπτης τρεις Μαΐου, ο πένθιμος ήχος της καμπάνας του χωριού μας τάραξε την ηρεμία των λίγων Αγαλιαναίων. Βγήκαν από τα σπίτια τους, ρωτούσαν να μάθουν ποιος αγαπημένος τους συγχωριανός τους αποχωρίζεται.
Επρόκειτο για  τη συγχωριανή μας Ελένη Παναγοπούλου – Κωνσταντοπούλου που έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 78 χρόνων. Η σεμνή, λιγόλογη και καλοσυνάτη Ελένη γεννήθηκε το 1933 στην Αγαλιανή, γονείς της ήταν ο Παναγιώτης Παναγόπουλος και η Χριστίνα Μπισχινιώτη. Στην ηλιόλουστη γειτονιά της Τσαπελόρουγας είδε τον ήλιο να σκάει σαν ρόδι στη Ανατολή…

 Εκεί στην ιστορική γειτονιά έκανε τα πρώτα της βήματα, έπαιξε τα πρώτα της παιχνίδια και έκανε τις πρώτες της φιλίες. Στο δημοτικό σχολείο της Αγαλιανής έμαθε το ελληνικό αλφάβητο, με δάσκαλο τον αείμνηστο Κώστα Μπούσουλα. Εκκλησιάστηκε στον ιερό ναό του Προφήτη Ηλία του χωριού και πήρε αντίδωρο από το χέρι του αείμνηστου παπα – Γιάννη. Από το χωριό έφυγε όταν παντρεύτηκε τον Αντρέα Κωσταντόπουλο από την Αγαλιανή. Και καθώς ο σύντροφός της υπηρετούσε στο σώμα της  χωροφυλακής της δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσει και να ζήσει σε πολλές πόλεις της Ελλάδας. Μετά την συνταξιοδότηση του συντρόφου της εγκαταστάθηκαν στην Αθήνα, όπου έζησαν την υπόλοιπη ζωή τους. Καρπός του γάμους τους ήταν η κόρη τους ,η Γιάννα, την οποία ευτύχησαν να την καμαρώσουν όπως επιθυμούσαν.
Η Ελένη άτομο συνετό και υπεύθυνο, με παραδοσιακές αρχές ήταν αφοσιωμένη σύζυγος και μάνα στοργική με θυσιαστικό πνεύμα. θεμελίωσε στη κόρη της τις γόνιμες ρίζες της αντίληψης, της σκέψης, της χριστοηθούς συμπεριφοράς και της διάκρισης του καλού από το κακό. Έτσι δόνησε ένα σωστό, ακέραιο άνθρωπο με κύρος και υπόσταση. Ένα κόσμημα στο στήθος της κοινωνίας !
Πάντως, το  ωραιότερο, ακριβότερο και πιο σημαντικό δώρο που έδωσε στην Ελένη η κόρη της ήταν τα εγγονάκια της. Τρία χαριτωμένα εγγονάκια, που για τη γιαγιά Ελένη ήταν ο παράδεισος των ματιών της, το χάδι της ψυχής και η αύρα των αισθήσεων. Η εκλιπούσα, που το τελευταίο καιρό αντιμετώπιζε πολύ σοβαρό πρόβλημα υγείας, άφησε την τελευταία της πνοή σε νοσοκομείο της Αθήνας. Η νεκρώσιμος ακολουθία εψάλη στον Ιερό Ναό τους Αγίου Δημητρίου Αττικής και στη συνέχεια μεταφέρθηκε για να ταφεί στην ιδιαιτέρα της πατρίδα , στην Αγαλιανή, στο κοιμητήριο του Αγίου Παντελεήμονα.
Η οικογένεια της Ελένης, στην οποία εκφράζουμε από καρδιάς τα συλλυπητήριά μας, ήταν στο πλευρό της όταν έδινε τη μάχη να κρατηθεί στη ζωή. Με τη μάχη άνιση που χάθηκε και η οικογένεια με απέραντη θλίψη, αβάστακτη πίκρα και βαρύ πόνο, αποχαιρέτησε την Ελένη για πάντα. Βαθιά ήταν η συγκίνηση και όλων των συγγενών, αλλά και συγχωριανών που είπαν το ύστατο χαίρε…
Κοιμήσου Ελένη στη στοργική, μητρική αγκαλιά της Αγαλιανής. Ας είναι ελαφρύ το χώμα της μάνας γης. Η σκέψη μας θα σε νανουρίζει.
Ιωάννης Αδαμόπουλος

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ 
Από τη ΓΙΑΝΝΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ – ΠΕΤΡΙΔΗ
Την Παρασκευή 4 Μαΐου του 2012 στις 4 το μεσημέρι, η μητέρα μου Ελένη Κωνσταντοπούλου, κόρη του Παναγιώτη Παναγόπουλου και σύζυγος του Ανδρέα Κωνσταντόπουλου, διάβηκε το κατώφλι του παντοτινού σπιτιού της, εκεί στο κοιμητήριο του χωριού της, στην Αγαλιανή Μεσσηνίας, για να συναντήσει τον άντρα της, τους γονείς της, και όλους όσους ήδη την περίμεναν. Την οδύνη του χαμού της ήλθε να μου απαλύνει η γλυκιά παρουσία των συγγενών και των συγχωριανών της που ήρθαν ακόμα και από την Αθήνα για να της πουν το τελευταίο αντίο. Θέλω μέσα από την καρδιά μου να τους ευχαριστήσω και να τους ευχηθώ κάθε καλό στη ζωή τους. Ιδιαίτερα όμως θέλω να ευχαριστήσω τον θείο μου Δημήτρη και την θεία μου Δήμητρα Γκούντουβα που με την παρουσία τους έκαναν καλύτερες τις τελευταίες μέρες της μητέρας μου και συμπαραστάθηκαν σαν δεύτεροι γονείς  και σε μένα στις πρώτες δύσκολες ώρες της απώλειάς της. Και βέβαια ένα μεγάλο ευχαριστώ οφείλω στον σύζυγο και στα παιδιά μου που πέρα από την στήριξή τους προς εμένα στήριξαν ιδιαίτερα την μητέρα μου στην μάχη που έδινε με την αρρώστια της προσφέροντάς της ολόψυχα την φροντίδα, την αγάπη και τον σεβασμό που της άρμοζαν. Όσο για μένα δύο λέξεις αρκούν για να εκφράσω αυτό που νοιώθω τώρα που εκείνη έχει φύγει: ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙ. 
Αγαπημένη μου γιαγιά
Εδώ και καιρό είχα καταλάβει πως μάλλον είχε έρθει η ώρα για σένα να ξανασμίξεις με τα αγαπημένα σου πρόσωπα που έχασες καιρό πριν. Αυτό όμως δεν απάλυνε την λύπη μου όταν τελικά μας άφησες. Τα εγγόνια σου, που με τόση αγάπη μεγάλωσες, στεναχωρηθήκαμε πολύ, η μητέρα και ο πατέρας πονέσανε γιατί έχασαν έναν γονιό. Ωστόσο θέλω να πιστεύω πως είσαι καλά εκεί που πήγες γιατί ξαναβρήκες τον παππού και τώρα, μετά από αρκετά χρόνια, είστε πάλι μαζί. Θα μου λείψεις. Θα μας λείψεις όπως μας λείπει και ο παππούς. Δεν μας κούρασες ποτέ, όπως φοβόσουν και μου έλεγες. Να ξέρεις ότι θα σε αγαπώ και ποτέ δεν θα σε ξεχάσω. Θα θυμάμαι πάντα που μέχρι την τελευταία μέρα ξάπλωνα δίπλα σου και κοιμόμουν όπως όταν ήμασταν μικρά και κοιμόμασταν παρέα. Να ξέρεις πως τώρα πια σε περιμένω κάθε βράδυ στα όνειρά μου.
Φιλιά πολλά, και στον παππού
Ο εγγονός σου Ανδρέας Πετρίδης, ο Αντρίκος σου

Γράμμα στην αδελφή που έφυγε

Από τον Βασίλη Παναγόπουλο
Υπάρχουν κάτι αφανισμοί, σε κάποιες χώριες ώρες, που σου παίρνουν τη μιλιά σαν ξωτικές πανώριες. πράγματι, Ελένη μου, ούτε μιλιά ούτε δάκρυα άλλα μας έμειναν να κλαψουμε εσένα ου απρόσμενα χάθηκες από κοντά μας. Η λύπη, ο ανείπωτος σπαραγμός, μας λύνει τα γόνατα, μας κόβει την ανάσα, μας παραλύει όλους. σήμερα αδελφούλα μου (και δεύτερη μάνα μου) χαρά εχει μόνο ο Χάρος που καβάλα στ' άλογό του πάει μαγιάτικα τέτοια λεβεντιά και αρχοντιά στο Κάτω Κόσμο. Ελένη μου, στο ταξίδι που σε πάει ο μαύρος καβαλάρης, πρόσεξε απ' το χέρι του τίποτα να μην πάρεις. Κι αν διψάσεις μην πιεις το νερό της αμνησιάς και αιώνια μας ξαχάσεις, β'αλε τα σημάδια σου, το δρόμο να μη χάσεις. Πριν από πολλά χρόνια, όταν δημιουργούσες δική σου οικογένεια με τον αξέχαστο Ανδρέα μας, με πήρε μαζί σου, στο Πύργο και με μεγάλωσες με αρχές και με αξίες, βασισμένες στα ιδανικά της οικογένειας, της θρησκείας και της παράδοσης, ό,τι έγινα το χρωστάω και στους δυο σας. ένα απέρντο ευχαριστώ είναι λίγο.Εσύ για μένα ήσουν η αδελφή και η μάνα, εσύ με βοήθησες να πραγματοποιήσω τα όνειρά μου για μια καλύτερη ζωή και το πέτυχα με τη δική σου ακατάβλητη θέληση. Όταν έφυγε ο Αντρέας, το αντιμετώπισες με αξιοπρέπεια, θάρρος και ένα χαμόγελ που έδειχνε την καλοσύνη της ψυχής σου και όταν όταν η αδυσώπητη μοίρα σε λάβωσε, σε διέκρινε η καρτερικότητα, η σοβαρότητα και η πίστη σου στο Θεό.
Ελένη, όλοι μας θα σε έχουμε πάντοτε φωτεινό παράσειγμα και εύχομαι ο Θεός να σε πάρει στους κόλπους του και να αναπαύσει τη ψυχούλα σου, το χώμα του χωριού μας που σε σκέπασε, να είναι ελαφρό και μυροβόλο.
Αγαπημένη μου αδελφούλα (δεύτερη μάνα μου), δεν υπάρχεις πλέον στη ζωή, η κόρη σου, ο γαμβρός σου και τα εγγόνια σου έχασαν την στοργική μάνα, την υπέροχη γιαγιά. Ό,τι κι αν πω αυτή τη στιγμή, δεν είναι δυνατόν να αποδώσω το μέγεθος της λύπης που μας προκάλεσε η φυγή σου. σε όλους μας η μνήμη σου θα είναι αθάνατη αιώνια, αφού σε όλους μας θα μείνει χαραγμένη και άσβεστη η απέραντη καλοσύνη σου, οι τόσες αρετές σου, η μεγάλη ανθρωπιά σου, το ζεστό χαμόγελο, που σε έκανε ξεχωριστό άνθρωπο.
Ο αδελφός σου
Βασίλης

ΕΦΥΓΕ Ο ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΤΟΣ ΚΩΣΤΑΣ
Είναι εξαιρετικά επώδυνο να κατευοδώσεις ένα πολύ αγαπημένο σου πρόσωπο. Είναι πολύ δύσκολο να αρθρώσεις λόγο όταν είσαι υποχρεωμένος να μπεις στην ψυχοφθόρα διαδικασία να αντλήσεις τα δάκρυα συγκίνησης από το φίλτρο της σκέψης. Πολύ δε περισσότερο, όταν πρόκειται για έναν άνθρωπο ξεχωριστό με περιεχόμενο. Άτομο με περίσσευμα αξιοπρέπειας, ήθους και σεμνότητας όπως ήταν ο πάντα χαρούμενος Κώστας Τσατραφίλης, που έφυγε από κοντά μας, αφού έχασε τη μάχη με την επάρατο νόσο.
Ο άτυχος Κώστας που αναγνώριζε και σεβόταν την αξία των συνανθρώπων του, τηρούσε με θρησκευτική ευλάβεια τους κανόνες εκείνους που διασφαλίζουν την  ανθρώπινη ζωή, τα ανθρώπινα δικαιώματα και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, είχε την καθολική εκτίμηση του περιβάλλοντος του.

 Γεννήθηκε το 1945 στην Αγαλιανή, από στοργικούς και ενάρετους γονείς, με παραδοσιακές ηθικές αρχές. Μεγάλωσε στην περιοχή Κουρκουτάδα, στο ζεστό οικογενειακό περιβάλλον με τα άλλα αδέλφια του και έμαθε το ελληνικό αλφάβητο στο δημοτικό σχολείο της Αγαλιανής, διανύοντας την απόσταση των τριών και πλέον χιλιομέτρων καθημερινά περπατώντας.
Από τις νουθεσίες των προοδευτικών γονιών του, ριζοβόλησε ο ενδόμυχος και διακαής πόθος του για μελέτη και μόρφωση. Η ζωή του ήταν ένας αγώνας για την τελειότητα. Μια διαρκής πείνα και δίψα για το καλύτερο. Ένα ανέβασμα προς τις κορυφές. Έτσι, έφτασε στην πνευματική καλλιέργεια και στη διαμόρφωση του εσωτερικού του κόσμου.
Ήταν ένας σπουδαίος άνθρωπος, μυαλό γόνιμο, νους φωτεινός και από τους λίγους ακούραστους που εργάζονται για την πολιτιστική ανάπτυξη του τόπου τους. Αλλά πέρα από αυτά ήταν ένας από εκείνους που οι κοινωνίες έχουν ελάχιστους. Ήταν δηλαδή, πάνω από όλα άνθρωπος με την πιο πλατειά και βαθειά σημασία της λέξεως. Άνθρωπος ακέραιος, συνετός και υπεύθυνος, με αυτογνωσία, παιδεία, πνευματικό βηματισμό και όραμα βίου. Πάντα αισιόδοξος, δραστήριος, δημιουργικός. Ένας οικοδόμος του πολιτισμού, με ανεπτυγμένο το αίσθημα της κοινωνικής προσφοράς και διαπνεόμενος από το πάθος για την αλήθεια την οποία πίστευε και υπηρετούσε αφειδώλευτα.
Ως οικογενειάρχης ήταν η κιβωτός των αξιών, αρχών, ηθών και ιδανικών. Ήταν ένας σύζυγος πρότυπο, ένα ιδανικό παράδειγμα μπρος μίμηση, ένας δοξαστικός ύμνος του θεσμού του γάμου. Ως πατέρας ήταν η ιερή φλόγα του καθήκοντος, η μουσική της χαράς, της στοργής και της πατρικής φροντίδας. Ήταν ένας παππούς όλο φως, χάδι και χαμόγελο, ευχάριστος σαν την αρωματισμένη αύρα της άνοιξης. Ως αδελφός ήταν το μεγαλείο της αδελφικής αγάπης, αυτής που αποκαλύπτει μυστικό ουράνιο, που γλώσσα δε μπορεί να προφέρει. Αλλά και ως συγγενής, φίλος, συγχωριανός και γενικά ως πολίτης ήταν η ανοιχτή καρδία, η όμορφη συμπεριφορά, το βαθύ ανθρώπινο συναίσθημα και η πηγαία ευγένεια που εκφράζει υψηλές ηθικές αξίες και αρετές. Όλα αυτά ο σκληρός, ψυχρός και ανελέητος χάροντας δεν τα σεβάστηκε και έκοψε το νήμα της ζωής του, βυθίζοντάς τον στο αιώνιο σκοτάδι. Φεύγοντας ο Κώστας για το ταξίδι του, που δεν έχει γυρισμό , άφησε πολλές ανοιχτές πληγές. Με πόνο βαρύ, βαθύ και σκοτεινό άφησε την αξιολάτρευτη σύντροφό του Ευτυχία, που καλείται βιώνοντας την οδυνηρή μοναξιά της, να κοπάσει την καταιγίδα της καρδιάς της, να διαχειριστεί τον πόνο της και να καλύψει το πελώριο κενό που άφησε ο Κώστας στο χώρο της οικογένειας. Τα παιδιά του συντετριμμένα, με βαθύ και απελπισμένο παράπονο προς τη μοίρα που τα υποχρέωσε να πιουν το πικρό ποτήρι της ορφάνιας. Για τα εγγονάκια του, τα τελευταία και ωραιότερα δώρα που του χάρισε ο Θεός και δεν πρόφθασε να τα χαρεί, θα είναι μια αμυδρή ανάμνηση. Όλων μας, συγγενών, φίλων και συγχωριανών η θλίψη είναι βαθιά και σκοτεινή σαν τον ωκεανό. Ο καθένας μας βιώνει την απώλεια με το δικό του τρόπο, με τις δικές του ευαισθησίες. Τον προσανατολισμό του έχασε και το Πηγαδούλι, για το οποίο ο Κώστας ανάλωσε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του, να το μεταμορφώσει από μια έρημη περιοχή σε ένα στολίδι, που σήμερα είναι σημείο αναφοράς.
Ο Κώστας άφησε αυτόν τον κόσμο της ύλης και πήγε σε έναν άλλο κόσμο, απαλλαγμένο από βάσανα και στεναχώριες. Βρίσκεται τώρα εκεί που τα μάτια μας δε μπορούν να τον δουν και τα αυτιά μας δεν μπορούν να τον ακούσουν. Όμως, η σκέψη μας είναι κοντά τους, η μνήμη του μας συντροφεύει και είναι για μας δώρο καρδιάς και καρπός συγκίνησης, οργώνει τη γεωγραφία της ευαισθησίας, που προσπαθεί να γεφυρώσει το όμορφο χθες, το ανέλπιδο αύριο και το πονεμένο σήμερα..
Από καρδιάς τα συλλυπητήρια προς την οικογένεια του αγαπημένου μας Κώστα. Ο Θεός ας τον κατατάξει σε σκηνές Δικαίων.
Ιωάννης Αδαμόπουλος

ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ ΜΠΙΣΧΙΝΙΩΤΗ Ετών 86
Αναχώρησε για τη χώρα της λήθης και της λησμονιάς η συμπαθέστατη θεία Παναγιώτα Μπισχινιώτη. Ένα ακόμη από τα λιγοστά ανοιχτά σπίτια του χωριού μας έκλεισε. Η Αγαλιανή έγινε φτωχότερη σε κεφάλαιο παράδοσης. Εκεί στην κάτω ρούγα του χωριού μας, όταν περνούσαμε, βλέπαμε ένα φως αναμμένο. Η θεία Παναγιώτα καθισμένη στο πλατύσκαλο, μας προσέφερε μια νότα συντροφιάς μέσα στην απόλυτη σιγαλιά που επικρατεί λόγω της έλλειψης ανθρώπινης παρουσίας. Η θέα της ήταν ένα ζεστό μήνυμα, μια παρηγοριά, μια προσδοκία. Τώρα πλέον το σβηστό φως, η παγερή σκάλα και η άδεια αυλή θα μας προκαλούν επώδυνη ερημιά ψυχής. 

 Η θεία Παναγιώτα ήλθε στην Αγαλιανή νύφη τη δεκαετία του 1950, όταν παντρεύτηκε τον Βασίλη Μπισχινιώτη, με τον οποίο απόκτησε δυο παιδιά: το Γιώργο και τον Αριστείδη, τα οποία της χάρισαν τέσσερα χαριτωμένα εγγονάκια, που γέμιζαν τη ζωή της θείας Παναγιώτας.
Η εκλιπούσα έζησε όπως όλες οι γυναίκες της εποχής της, κάτω από δύσκολες συνθήκες. Εργάστηκε στα κτήματα με κρύο, βροχή και λιοπύρι. Καλλιέργησε τη γη με αγάπη και σεβασμό. Αγωνίστηκε για τα παιδιά της, προσπαθώντας να τους προσφέρει ότι καλύτερο μπορούσε. Με αγωνιστική διάθεση και θυσιαστικό πνεύμα, μαχόταν τις δυσκολίες με γενναιότητα. Είχε την αίσθηση του μέτρου και της πειθαρχίας και χαιρόταν τη ζωή της, απολαμβάνοντας τις μικρές και άδολες χαρές της.
Αγαπούσε τη ζωή, τη δουλειά, την οικογένεια, τον τόπο και τους ανθρώπους του. Η αγάπης της για όλα αυτά μαζί με την πίστη της προς τον Θεό, άλλαξε μέσα της τη θέαση του κόσμου και την έλουζε με το φως της χαράς. Ήταν σεμνή λιγόλογη και καλοσυνάτη, έζησε σύμφωνα με τις προσταγές της λογικής, της τιμής και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Τα τελευταία δύσκολα χρόνια της είχε τη φροντίδα των παιδιών της, η οποία ήταν άξια επαίνου. Έφυγε ευχαριστημένη, όπως αξίζει σε μια μάνα που μόχθησε να προικίσει τα παιδιά της με αρχές , αξίες και ιδανικά.
Η κηδεία της έγινε στον ιερό ναό του Προφήτη Ηλία της Αγαλιανής, παρουσία της οικογένειας της, συγγενών, φίλων και συγχωριανών, οι οποίοι την συνόδεψαν στην τελευταία της κατοικία στο κοιμητήριο του Αγίου Παντελεήμονα.
Θερμά συλλυπητήρια στους οικείους της. Ο Θεός ας την αναπαύσει.
Ιωάννης Αδαμόπουλος

ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ 86

ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΣ, ΕΤΩΝ 86
Υπάρχουν άνθρωποι που γράφουν την ιστορία ενός τόπου, ανεξάρτητα, αν ο τόπος αυτός είναι μικρός ή μεγάλος, σημαντικός ή ασήμαντος. Υπάρχουν άνθρωποι που δημιουργούν τα γεγονότα, που κατευθύνουν την πορεία του τόπου. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν ξεχνιούνται, γιατί φεύγοντας από τη ζωή αφήνουν βαθιά χαραγμένα τα χνάρια τους στον τόπο, όπου έζησαν. Είναι εξαιρετικά δύσκολο αυτά τα άτομα να φύγουν από τη σκέψη και την καρδιά των ανθρώπων με τους οποίους μοιράστηκαν βιώματα, κατά την επίγεια διαδρομή τους.

Ένας από αυτούς ήταν και ο συμπαθέστατος Χαραλάμπης, που ο θάνατος του βύθισε στον πόνο τους οικείους του και άφησε την Αγαλιανή φτωχότερη. Ήταν ένας Αγαλιαναίος, εκπρόσωπος της παλιάς φρουράς. Ένας οικογενειάρχης με παραδοσιακές ηθικές αρχές. Αφοσιωμένος σύζυγος, στοργικός πατέρας, τρυφερός παππούς, αγαπητός συγγενής και εκλεκτός συγχωριανός. Αξιοσημείωτη και η διαχρονική συμμετοχή του στα κοινά της Αγαλιανής. Σχολικός επίτροπος, κοινοτικός σύμβουλος, πρόεδρος Γεωργικού Συνεταιρισμού και εκκλησιαστικός επίτροπος είναι οι θέσεις από τις οποίες υπηρέτησε το χωριό μας. Με πνεύμα βαθύ κοινωνικά και πολιτιστικά, ήταν πάντα παρών στις εκδηλώσεις, τόσο του χωριού όσο και του συλλόγου μας. Από τους πρώτους στο χορό και το τραγούδι σκόρπιζε το κέφι. Ήταν ένας από εκείνους που ξέρουν να σηκώνουν το κουπάρι της χαράς. Συχνά στο σπίτι του πραγματοποιούσε συμπόσια, διασκεδάζοντας με παραδοσιακά τραγούδια, προσφέροντας μια δροσερή νότα στο χωριό. Ο εκλιπών ήταν άνθρωπος χαμηλών τόνων, συναινετικός, ειλικρινής και δίκαιος. Η ευτυχία του ήταν συνυφασμένη με την προσφορά του στα πρόσωπα που αγαπούσε. Η ζωή του ένας αγώνας με τις αντίξοες συνθήκες του προηγούμενου αιώνα. Πότισε με τον ιδρώτα του τη γη που καλλιεργούσε. Ένας αγώνας, μια θυσία, για να μη λείψει τίποτα από την οικογένειά του. Έφυγε δικαιωμένος, αφού, όταν τα τελευταία χρόνια, ήλθε αντιμέτωπος με το σκληρό πρόσωπο της ζωής, είχε την καθολική συμπαράσταση της οικογένειάς του. Άπαντες στο προσκεφάλι του. Ο τρόπος που στάθηκαν στο πλευρό και τον φρόντισαν ήταν συγκινητικός. Αλλά και όταν άφησε την τελευταία του πνοή, ο τρόπος που τον τίμησαν, τον πόνεσαν και τον θρήνησαν ήταν μια κατάθεση ψυχής, μια προσφορά αγάπης με άρωμα ευγνωμοσύνης. Ήταν ένας αποχαιρετισμός με μεγάλο συντελεστή ηθικής αξίας ! Με αυτή την ηθική ικανοποίηση στις αποσκευές του έφυγε ο Χαραλάμπης για το ταξίδι χωρίς επιστροφή. Τέσσερα παιδιά, έντεκα εγγόνια και δέκα δισέγγονα άφησε να συνεχίσουν το έργο του, στα οποία εκφράζω τα θερμά μου συλλυπητήρια.
Αγαπητέ Χαραλάμπη, ας είσαι καλά στο χώρο της λήθης και της λησμονιάς. Τα αγαπημένα σου πρόσωπα που άφησες πίσω σου, παρόλο που θα δυσκολευτούν πολύ να ζήσουν χωρίς την παρουσία σου, πιστεύω θα δανειστούν δύναμη και κουράγιο από τη δική σου επίγεια διαδρομή, για να χαράξουν παρόμοιους με το δικό σου δρόμο. Το πιστεύω και το εύχομαι ολόψυχα. Καλό παράδεισο Χαραλάμπη.

Ιωάννης Αδαμόπουλος

 ΑΝΤΙΟ ΘΕΙΑ ΕΥΓΕΝΙΑ

Πλήρης ημερών έφυγε από τη ζωή η θεία Ευγενία Αδαμοπούλου. Η καλοσυνάτη θεία μας, που γεννήθηκε στη Βανάδα, ήλθε στην Αγαλιανή νύφη στις αρχές της δεκαετίας του πενήντα, όταν παντρεύτηκε τον αείμνηστο θείο Δημήτρη Αδαμόπουλο. Το νήμα της ζωής της κόπηκε στην ηλικία των ογδόντα οκτώ χρόνων. Η θεία Ευγενία έζησε στην Αγαλιανή είκοσι χρόνια, στη συνέχεια εγκαταστάθηκε στην περιοχή Βουνάκι, όπου και ανάλωσε το υπόλοιπο της ζωής της.

Συμβιβάστηκε η θεία Ευγενία με το θέλημα του Θεού να μην αποκτήσει παιδιά, προσφέροντας σε εμάς τα ανίψια της αφειδώλευτα την αγάπη της. Μας φρόντιζε με ανεξάντλητη υπομονή και άσβεστο ενδιαφέρον. Με τη φωτιά στο τζάκι ζέσταινε το κορμί μας, με τη στοργή της ζέσταινε την καρδιά μας και προσφέροντας μας παραδείγματα δικαιοσύνης και σωφροσύνης μας οδήγησε στο δρόμο της αρετής. Ήταν εργατική, κοινωνική, χαρούμενη και φιλόξενη. Είχε όμως την ατυχία να χάσει λίγο γρήγορα τον σύντροφό της. Αυτή την απώλεια δε μπόρεσε να την ξεπεράσει. Τώρα βρήκε την ξεκούραση του κορμιού της στην άνεση του ίδιου με το σύντροφό της τάφου και τη γαλήνη της ψυχής στα βάθη της αιωνιότητας.
Η εκλιπούσα ακόμα και όταν έχασε το σύντροφό της, συνέχισε να ζει εκεί στο Βουνάκι μόνη, κάνοντας πολλούς να αναρωτηθούν πως είναι δυνατόν να ζει μόνη στην ερημιά. Αλλά η θεία Ευγενία, με ανοιχτή την πόρτα του σπιτιού της, ανοιχτή την πόρτα της καρδιά της, ανοιχτή την αγκαλιά της, δεν έμεινε ποτέ μόνη της ! Δεν ένιωσε ερημιά ψυχής... Όταν το βάρος των προχωρημένων χρόνων την υποχρέωσε, με πόνο καρδιάς να αφήσει το σπιτικό της, τα αγαπημένα ανίψια είπαν παρών ! Το σπίτι του καθενός από τα ανίψια της ήταν ένας ναός αγάπης, προσφέροντας φροντίδα και ψυχική γαλήνη στη θεία Ευγενία. Έφυγε από τη ζωή ευχαριστημένη, γιατί εισέπραξε από τα πρόσωπα που αγαπούσε την αγάπη, την φροντίδα και τον σεβασμό που της έπρεπε. Είχε την τύχη να αφήσει την τελευταία της πνοή σε ένα οικείο και ζεστό περιβάλλον, μέσα σε ένα κήπο με τα άνθη του καλού. Τις τελευταίες στιγμές της είχε δίπλα της αγαπημένα πρόσωπα, που με την φλόγα του ιερού καθήκοντος ζέσταιναν την καρδιά της. Αυτή η φλόγα, που αποκρυσταλλώθηκε στη θεία έκφρασή της θα φωτίζει τα μονοπάτια του παραδείσου, ώστε να κάνει πιο ευχάριστο το σεργιάνι της στον Ουρανό...
Η νεκρώσιμη ακολουθία εψάλη στον ιερό ναό της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος στο Καλόνερο, παρουσία συγγενών, φίλων και συγχωριανών, όπου τη συνόδεψαν στην τελευταία της κατοικία στο παρακείμενο κοιμητήριο.
Θεία Ευγενία, για όλους εμάς που σε αγαπούσαμε, ο θάνατος σου είναι ένα ηχηρό χτύπημα. Ο καθένας μας βιώνει την απώλειά σου με το δικό του τρόπο, με τις δικές του αντοχές. Κοιμήσου θεία τον αιώνιο γαλήνιο ύπνο σου. Η μνήμη σου θα μας χαϊδεύει την καρδιά, όπως ο γλυκός άνεμος χαϊδεύει τα ανθισμένα λιβάδια της άνοιξης.

Ιωάννης Αδαμόπουλος

ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ 85

Αποχαιρετισμός στο θείο Θέμη
Στις 10 Νοεμβρίου 2011 ένας υπέροχος άνθρωπος, εξαίρετος συγχωριανός αγαπητός φίλος και γλυκύτατος συγγενής , ο Θέμης Γρηγ. Λιακόπουλος έφυγε για το παντοτινό του ταξίδι.
Γεννήθηκε στην Καλαμάτα το 1939, γιός του Γρηγόρη και της Μαρίας Λιακοπούλου , τέλειωσε εκεί τις γυμνασιακές του σπουδές , φοίτησε στη Νομική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και διέπρεψε σαν δικηγόρος . Εκείνο που τον έκανε ξεχωριστό ήταν ο ζεστός του λόγος, τα γεμάτα αγάπη λόγια του και η συμπεριφορά του για το συγγενή, το φίλο, το συνάνθρωπο που είχε ανάγκη.
Επεξεργάσθηκε μαζί με τον πατέρα του Γρηγόρη και τον Γιώργο Κ. Μπάλτα το (ιδρυτικό ) καταστατικό του συλλόγου μας και έγινε και ο πρώτος πρόεδρος του. Ο σύλλογος μας σε αυτούς οφείλει την ύπαρξή του κατά το μεγαλύτερο μέρος.
Με την σύζυγο του Ρένα ( μια ξεχωριστή γυναίκα αντάξια του ) απέκτησε δύο κόρες τη Μαρία και τη Λίνα και ευτύχισε να χαρεί δύο εγγονάκια , τα οποία όπως μου έλεγε του έδιναν κουράγιο να συνεχίσει τον αγώνα κατά της αρρώστειας του.
Χτυπήθηκε από τον καρκίνο το 2005, ο οποίος διαγνώσθηκε τις παραμονές της συνταξιοδότησης του, από τότε άρχισε ένας σκληρός αγώνας με χειρουργικές επεμβάσεις και ατέλειωτες χημειοθεραπείες.
Παρά την περιπέτειά του όμως δεν ξεχνούσε το σύλλογο μας τον οποίο ενίσχυε οικονομικά και είχε τη δύναμη, και τη χαρά όπως έλεγε, να προλογίσει το βιβλίο μας , το ΒΙΒΛΙΟ της ΑΓΑΛΙΑΝΗΣ, ( ένα αντίτυπο του οποίου τον συντροφεύει στην τελευταία του κατοικία), εκεί με τίτλο .. .ΑΠΟ ΚΑΡΔΙΑΣ ... αφήνει να φανεί όλοι η αγάπη του για το χωριό μας, το οποίο,παρά την δύσκολη κατάσταση της υγείας του επισκέφθηκε το περασμένο καλοκαίρι.
Την κηδεία του,στο νεκροταφείο του Παπάγου, παρακολούθησε πλήθος κόσμου,αρκετοί συγχωριανοί, το Δ.Σ του συλλόγου μας απέστειλε στεφάνι και εκπροσωπήθηκε από τον γράφοντα (πρόεδρο) τον αντιπρόεδρο Γιώργο Χάλαρη και τον ταμεία Θόδωρο Γυφτόπουλο.
Εκφωνήθηκαν επικήδειοι λόγοι οι οποίοι εξήραν την προσωπικότητά του και φανέρωσαν και πολλές άλλες αρετές του που οι πιο πολλοί αγνοούσαμε αφού ο ίδιος απέφευγε να μιλάει για τον εαυτό του .
Αγαπημένε μου θείε Θέμη ας είναι ελαφρύ το χώμα της Αττικής γης που σε σκεπάζει, ο Θεός ας δώσει παρηγοριά στην οικογένειά σου . Σε εμάς τους συγγενείς σου αφήνεις μια γλυκύτατη ανάμνηση που μας κάνει να σε θυμόμαστε πάντα με πολλή-πολλή αγάπη . Ας έχεις Καλό Παράδεισο .
Ιωάννης Δημ. Γιάννακόπουλος .

ΧΡΥΣΟΥΛΑ ΚΑΙ ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΦΥΓΑΝ ΑΝΤΑΜΑ
Η Χρυσούλα Αδαμοπούλου και ο σύζυγος της Γιάννης Μαυροειδής έφυγαν μαζί από τη ζωή!

Η Χρυσούλα γεννήθηκε στην Αγαλιανη το 1944. Ήταν ένα από τα τέσσερα παιδιά του Γιώρη Αδαμόπουλου και της Αγγελικής Κασίμη. Έζησε στην Αγαλιανη τα παιδικά και εφηβικά της χρόνια. Γεύτηκε τη σκληρή πραγματικότητα που επικρατούσε εκείνη τη δύσκολη εποχή. Εργάστηκε στα χωράφια και οδήγησε τα συμπαθητικά προβατάκια στα βοσκοτόπια. Γνώρισε τα ήθη και τα έθιμα της ιδιαιτέρας της πατρίδας. Ανατράφηκε με παραδοσιακές ηθικές οικογενειακές αρχές, τις οποίες πήρε προίκα, όταν έφυγε από την Αγαλιανή για να ζήσει στην Αθήνα. Εκεί γνώρισε και παντρεύτηκε το Γιάννη Μαυροειδή από τη Λέρο και απόκτησαν δύο παιδιά, το Μιχάλη και τη Ζωή. Στην Αθήνα έζησαν μέχρι τη συνταξιοδότησή τους. Στη συνέχεια αποσύρθηκαν στους Αγίους Θεοδώρους Κορινθίας, όπου και τους βρήκε ο θάνατος.
Τόσο η Χρυσούλα, όσο και ο Γιάννης αντιμετώπιζαν σοβαρά προβλήματα υγείας τα τελευταία χρόνια. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι, ενώ ο Γιάννης νοσηλευόταν, σε κρίσιμη κατάσταση στο νοσοκομείο, η Χρυσούλα στο σπίτι άφηνε την τελευταία της πνοή! Και σε χρονικό διάστημα λίγων ημερών την ακολούθησε και ο Γιάννης στο μακρινό ταξίδι. Έτσι, βρήκαν την ξεκούραση του κορμιού στην ησυχία του ίδιου τάφου και τη γαλήνη της ψυχής στα βάθη της αιωνιότητας.
Η διπλή αναχώρηση όπως ήταν φυσικό προκάλεσε πόνο, θλίψη και ισχυρή συναισθηματική δόνηση στα παιδιά τους, που πέρασαν από μια στιγμή στη άλλη το κατώφλι της ορφάνιας. Πόνος βαρύς για τις αδελφές του Γιάννη και συντριβή για την Αδελφή της Χρυσούλας Νίκη, που έχει χάσει πλέον και τα τρία της αδέλφια και οι πληγές της, όσο κρυώνουν πονούν περισσότερο. Στην οικογένεια εκφράζουμε ολόψυχα τα συλλυπητήρια μας.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τους σκέπασε.
I. Αδαμόπουλος

ΑΝΤΙΟ ΤΟΥΛΑ
Έσβησε και το τελευταίο φως της Τσαπελόρουγας. Η Τούλα Γεωργιοπούλου, που ήταν η μοναδική ανθρώπινη παρουσία σ' αυτή τη γειτονιά δεν υπάρχει πια. Η συμπαθέστατη Τούλα έφυγε για το ταξίδι που δεν έχει γυρισμό.
Η εκλιπούσα ήταν μια από τις τέσσερις λεβέντισσες του Κυριάκη Γεωργιόπουλου και της Ευαγγείας Γεωργιοπούλου. Γεννήθηκε το 1929 στην Αγαλιανή και δεν απομακρύνθηκε από αυτά τα χώματα σε καμιά φάση της μακρόχρονης επίγειας διαδρομής της. Στην Αγαλιανή, εκεί στην ηλιόλουστη γειτονιά της ανάλωσε όλη της τη ζωή.
Τελειώνοντας το δημοτικό σχολείο της Αγαλιανής, όπου έμαθε το ελληνικό αλφάβητο ασχολήθηκε με την καλλιέργεια της γης. Το γεωργικό επάγγελμα το υπηρέτησε με αφοσίωση μέχρι το τέλος της ζωής της. Επιλογή της ήταν να ζήσει μόνη της, ανεξάρτητη! Για το λόγο αυτό δε φρόντισε να δημιουργήσει οικογένεια. Λιγόλογη και καλοσυνάτη ζούσε ευτυχισμένη μες την απόλυτη ηρεμία που της παρείχαν οι καλές ανθρώπινες σχέσεις με τα πρόσωπα του περιβάλλοντος της. Επίσης, η ευτυχία της ήταν συνυφασμένη με την προσφορά της στα αγαπημένα της πρόσωπα. Ανάλογα ήταν και η ανταπόκριση από τα ανίψια της, τα οποία την τίμησαν, τη σεβάστηκαν και στάθηκαν στο πλευρό της σε κάθε δυσκολία της ζωής της. Όταν τα τελευταία χρόνια κλονίστηκε σοβαρά η υγεία της και είχε την ανάγκη βοήθειας, δεν την άφησαν ούτε στιγμή να νιώσει μόνη της. Ο τρόπος που της συμπαραστάθηκαν στις εξαιρετικά δύσκολες τελευταίες μέρες και ώρες της ζωής της, ήταν ιδιαίτερα συγκινητικός.
Η Τούλα που για πολλά χρόνια είχε προσφέρει τις υπηρεσίες της στην εκκλησία του χωριού μας, θα μας λείψει, αλλά δεν θα πονάει άλλο. Αναπαύεται στο κοιμητήριο του Αγίου Παντελεήμονος της Αγαλιανής, μαζί με τους γονείς της.
Θερμά συλλυπητήρια στις αδελφές της και τα ανίψια της. Αιωνία της η μνήμη.
I. Αδαμόπουλος

ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΣΟΥΜΑΝΗ ΕΤΩΝ 98
Πλήρης ημερών και έργων μας άφησε η Αγγελική Σουμάνη. Η απλή και αθόρυβη θεία Περικλίνα έφυγε από τη ζωή, παίρνοντας μαζί της το απόσταγμα της πείρας οπό την πολύχρονη επίγεια διαδρομή της. Με το θάνατο της ένα παραδοσιακό κάστρο έπεσε. Ένα σημαντικό κεφάλαιο της ιστορίας του χωριού μας έκλεισε.
Η θεία Αγγελική ήταν μια Αγαλιαναία με όλο το βάθος και πλάτος της λέξεως. Γεννήθηκε το 1913 στην Αγαλιανή. Γονείς ήταν ο Θόδωρος Γεωργιόπουλος και η Μαρία Κωστοπούλου. Παντρεύτηκε τον Αγαλιαναίο Περικλή Σουμάνη και δημιούργησαν την οικογένεια τους, αποκτώντας τρία παιδιά α) τον Αντώνη, β) το Γιάννη και γ) την Ευθυμία. Η εκλιπούσα ήταν μια γυναίκα της παλιάς φρουράς με πνεύμα Ουσιαστικό. Απόλυτα αφοσιωμένη στην οικογένεια της, τίποτα δεν κράτησε για τον εαυτό της. Ζούσε και ανέπνεε για την εκπλήρωση των υποχρεώσεών της ως μάνα και σύζυγος. Βίωσε τις χαρές και τις πίκρες του πολυτάραχου προηγούμενου αιώνα. Οι εποχές ήταν δύσκολες, οι συνθήκες δυσκολότερες. Ο αγώνας για την επιβίωση σκληρός και επίπονος. Στάθηκε όμως όρθια!
Τα έργα της ταπεινά. Ζύμωσε στην πινακωτή, έψησε ψωμί στο φούρνο, ζαλώθηκε ξύλα να τα κουβαλήσει από το δάσος στο σπίτι, έπλυνε τα ρούχα στη ρεματιά, όργωσε, έσπειρε, αλώνισε, τρύγησε, μάζεψε χόρτα στο χωράφι και μαγείρεψε επάνω στη φωτιά. Καθώς ήταν βαθιά θρησκευόμενη, εκκλησιάστηκε στον Ιερό Ναό του Προφήτη Ηλία του χωριού και πήρε αντίδωρο από του αείμνηστου παπα-Γιάννη το χέρι. Δέθηκε με τις γιορτές, το πανηγύρι, τους συγχωριανούς και το κοιμητήρι που έθαψε τους νεκρούς της. Χάρηκε τα παιδιά και τα εγγόνια της και έφυγε από τη ζωή ευχαριστημένη. Συλλυπητήρια στους οικείους της.
Ο Θεός ας την κατατάξει σε σκηνές Δικαίων.
I. Αδαμόπουλος

Αποχαιρετισμός σε ένα φίλο
Με βαθιά οδύνη και άφατο πόνο απευθύνω το ύστατο κατευόδιο σ' έναν αγαπημένο φίλο, έναν διαπρεπή επιστήμονα, έναν ταλαντούχο καλλιτέχνη, έναν ευαίσθητο οικολόγο, έναν γενναιόδωρο φιλάνθρωπο, έναν εξαίρετο χαρακτήρα, γνήσιο ευπατρίδη, το δικό μας Χανς τον Αγαλιαναίο από επιλογή.
Ο Χανς Ράινερ Ίλλιχμαν γεννήθηκε το I944στοΤάννενχάουζεν (Thannehausen) μία πολίχνη της επαρχίας Κρούμπαχ (Krumbach) της Νοτιοδυτικής Βαυαρίας στη Γερμανία. Πτυχιούχος της Ιατρικής Σχολής του Μονάχου όπου έλαβε και το διδακτορικό του, ειδικότητα ως ειδικός παθολόγος.
Ως θεράπων του Ασκληπιού υπηρέτησε με ευσυνειδησία και ζήλο σε διάφορα νοσοκομεία ως το βαθμό του Αρχιάτρου, ιδίως σε ειδικά νοσοκομεία-ιδρύματα ατόμων με ειδικές ανάγκες, λόγω του ότι είχε την ατυχία να αποκτήσει δύο παιδιά με ειδικές ανάγκες.
Άτομο πολυτάλαντο, ανήσυχο, με καλλιτεχνικές τάσεις, ιδιαίτερα προικισμένος φωτογράφος -καταξιωμένος και αναγνωρισμένος διεθνώς με πολλές εκθέσεις σε όλο τον κόσμο. Επίσης αξιόλογος ζωγράφος τοπίων "νεκρής φύσης". Στην Ελλάδα και στην Αγαλιανή εγκαταστάθηκε πριν έξι χρόνια. Γοητεύθηκε από το τοπίο (εδώ βρήκα έναν επίγειο παράδεισο -έλεγε χαρακτηριστικά). Αμέσως άρχισε να μαθαίνει τη γλώσσα, να συναναστρέφεται με τους ντόπιους, να επιδιώκει επαφές, να κάνει γνωριμίες ώστε να κατανοήσει τους ανθρώπους, τις συνήθειές τους, τα ήθη και έθιμά των.
Άνθρωπος ανοιχτός, ζεστός, δεκτικός, ευπροσήγορος γρήγορα ενσωματώθηκε στην τοπική κοινωνία. Χαρακτήρας κοινωνικός, της παρέας, καλοζωϊστής, γνήσιος επικούρειος. Γενναιόδωρος, φιλάνθρωπος (αθόρυβα βοηθούσε πολλούς αναξιοπαθούντες) ιδιαιτέρως ενίσχυσε ιδρύματα ατόμων με ειδικές ανάγκες (Ερατεινή Φθιώτιδος - Φιλιατρών). Φυσιολάτρης, οικολόγος, ακτιβιστής, ανέλαβε πρωτοβουλίες και δράσεις για την προστασία του φυσικού περιβάλλοντος και της άγριας πανίδας ως και των ήμερων ζώων συντροφιάς. Σχεδίαζε να αναδείξει την Αγαλιανή ως κέντρο Φυσιολατρικού τουρισμού (πεζοπορική διαδρομή Δάσους Ελαίας - Αγαλιανής).
Την προηγούμενη της αποδημίας του είμαστε στο μαγαζί του χωριού με το Δήμαρχο μας σχεδιάζοντας την αδελφοποίηση του Δήμου μας με το Δήμο της γενέθλιας πόλης του στη Γερμανία. Δυστυχώς τα σχέδια αυτά δεν θα υλοποιηθούν ποτέ. Ο θάνατος του είναι μια τεράστια απώλεια για το χωριό μας και την περιοχή. Χάθηκε ένα άτομο ικανότατο, δραστήριο, ενεργητικό, με διάθεση να προσφέρει πολύτιμες και ουσιαστικές υπηρεσίες.
Προσωπικά χάνω έναν εκλεκτό αφοσιωμένο φίλο. Από τις πρώτες επαφές μας -λόγω της γνώσης μου των Γερμανικών και των πολλών ετών μου διαβίωσης στη χώρα του- η τυπική σχέση εξελίχτηκε σε βαθιά φιλία και αμοιβαία εκτίμηση και αλληλοσεβασμό. Δυστυχώς Χανς δεν θα απολαύσουμε πια από την βεράντα του σπιτιού σου, παγωμένη μπύρα, αγναντεύοντας το ασημοπράσινο των ελαιοπεριβολιών της Βλασσάδας και στο βάθος το απέραντο γαλάζιο του Ιονίου πελάγους.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα της ιδιαιτέρας σου πατρίδας που σε σκεπάζει. Από εκεί αγναντεύεις τις όμορφες πράσινες πεδιάδες του Ταννενχάουζεν τους χαμηλούς λόφους, τα ρυάκια και τα δάση ελάτων. Ελπίζω μια μέρα να έλθω ν' αποθέσω μια ανθοδέσμη στην τελευταία σου κατοικία.
Αντίο φίλε.
Ηλίας Κ. Μπαλτάς

 
Eις μνήμην Λεωνίδα Γ. Μπάλτα
Πέντε χρόνια πέρασαν από την αιφνίδια αποδημία του Λεωνίδα γυιού των Γεωργίου Δημ. και Αλεξάνδρας Μπάλτα.
Η απουσία του είναι φανερή και το κενό που άφησε δυσαναπλήρωτο. Ο Λεωνίδας πτυχιούχος βιοφυσικός και βιοχημικός του πανεπιστημίου Πίτσμπουργκ (ΗΠΑ), διδάκτωρ του πανεπιστημίου Huboldt (Βερολίνου) στην κυτταρική βιολογία. Με πολλές συνεργασίες με πανεπιστήμια - ινστιτούτα -υπηρεσίες Υγείας των ΗΠΑ, Μ. Βρετανίας, Γερμανίας.
Δίδασκε φυσιολογία και βιοχημεία στο πανεπιστήμιο του Βερολίνου. Καινοτόμος και ρηξικέλευθος ερευνητής με πλείστες όσες δημοσιεύσεις στα πιο έγκυρα επιστημονικά περιοδικά.
Με επιμέλεια, μεθοδικότητα, εργατικότητα είχε κερδίσει -δικαιωματικά-περίοπτη θέση στις επιστημονικές κοινότητες των ΗΠΑ και Γερμανίας.
Ο εκλιπών ήταν ιδιαίτερα προικισμένο άτομο με ξεχωριστά προσόντα με πλούσιο ψυχικό κόσμο, ευρύτητα και ποιότητα πνεύματος, υψηλής ευφυίας, αδαμάντινου ήθους, πολλών δεξιοτήτων, σπάνιων προτερημάτων.
Ήταν στοργικός ως γυιός, αφοσιωμένος ως αδελφός, εγκάρδιος ως συγγενής, πιστός και εχέμυθος ως φίλος, εκδηλωτικός και ευχάριστος στους γνωστούς, επαινετικός στις επιτυχίες των άλλων, ανεκτικός στα λάθη και σφάλματά των, γενναιόδωρος και συμπονετικός στους αναξιοπαθούντες, συνειδητός πολίτης, ενεργητικός και δραστήριος ως μέλος της κοινωνίας. Στους χαλεπούς καιρούς που περνά η χώρα μας με καταρρακωμένο το κύρος της και την αξιοπιστία της στο ναδίρ ένας διαπρεπής και καταξιωμένος επιστήμων όπως ο Λεωνίδας, θα προσέφερε πολύτιμες υπηρεσίες στη βελτίωση της "επικοινωνιακής" μας εικόνας. Δυστυχώς λείπει...
Όμως το αποτύπωμα ζωής του, το πέρασμά του ήταν εμφανές, ευδιάκριτο και ανεξίτηλο.
Η μνήμη του θα ζει βαθιά στη σκέψη μας και η ανάμνησή του θα είναι χαραγμένη στην καρδιά μας.

Για επικοινωνία με την ιστοσελίδα μας: κος Γεώργιος Χάλαρης, τηλ. 6944347609,

Ηλεκτρονική διεύθυνση: agaliani.trifilias@gmail.com

Επιστροφή στη σελίδα "Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΜΑΣ"