ΑΡΘΡΑ - ΕΙΔΗΣΕΙΣ (από αριθμό φύλλου 70 έως 84)
ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ 84
ΜΕ ΛΑΜΠΡΟΤΗΤΑ ΕΓΙΝΑΝ ΤΑ ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ
Γράφει ο Γιάννης Αδαμόπουλος
Οι εκδηλώσεις που πραγματοποιούνται από το Σύλλογο μας, ιδιαίτερα το καλοκαίρι στο χωριό μας, κάνουν κάθε Αγαλιαναίο να μη νιώθει μικρός, αδύναμος και ασήμαντος, χωρίς δικαιώματα, προσδοκίες και προοπτικές. Δεν θα απαριθμήσω τις εκδηλώσεις, οι οποίες ήσαν πολλές και όμορφες. Θα σταθώ στα εγκαίνια του νερού, που έγιναν στις 27 Αυγούστου στην περιοχή Πλανατούλια στο χώρο που στεγάζεται το νέο υδραγωγείο.
Τα εγκαίνια έγιναν παρουσία του πρώην υπουργού Γιάννη Παπαθανασίου, του συγχωριανού μας βουλευτή Οδυσσέα Βουδούρη, του αντιδήμαρχου Γιάννη Φιλντίση, του προέδρου και των μελών του Τοπικού Συμβουλίου Αγαλιανής, των προέδρων όλων των Τοπικών Συμβουλίων των γύρω χωριών, του δημοτικού συμβούλου Σπύρου Χρονόπουλου και φυσικά των Αγαλιαναίων, των οποίων η συμμετοχή ήταν σχεδόν καθολική. Κάθε άνθρωπος βλέπει πρόσωπα, πράγματα, γεγονότα και καταστάσεις, ανάλογα με τις στάσεις ζωής που έχει αναπτύξει, ανάλογα με την αισιόδοξη ή απαισιόδοξη εσωτερική του διάθεση, ανάλογα με το φως της ελπίδας ή τα σύννεφα της απελπισίας που πλημμυρίζουν την ψυχή του και κυρίως ανάλογα με την κοσμοθεωρία για τη ζωή και τον κόσμο που ο ίδιος έχει διαμορφώσει... Είναι λοιπόν φυσικό, τη σπουδαιότητα του έργου που εγκαινιάστηκε να τη βλέπει ο καθένας διαφορετικά και κυρίως ανάλογα με το κατά πόσον είναι συνυφασμένος μ' αυτόν τον τόπο, μ' αυτά τα χώματα, με το χωριό αυτό που λέγεται Αγαλιανή. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αγαλιανή. Όχι μόνο με της φτώχειας το παράπονο, που ήταν ριζωμένο βαθιά στις ψυχές των ανθρώπων της αγροτιάς, αλλά ήρθα αντιμέτωπος με την έλλειψη του νερού, που καθιστούσε βασανιστική τη διαβίωση. Γι' αυτό, γράφοντας αυτές τις γραμμές, εκφράζω μόνο και μόνο την ειλικρίνεια του συναισθηματικού μου φορτίου. Η ιδέα της ιδιαίτερης πατρίδας με τα βαθιά συναισθήματα που εμπνέει και με τα καθήκοντα που δημιουργεί, είναι η πιο ζωντανή και ισχυρή απ' όλες τις ιδέες, πάνω στις οποίες στηρίζεται η ζωή και ο πολιτισμός. Μπορεί κατά τη διαδρομή της ζωής μας ν' αλλάξουμε κατοικία, πόλη, χώρα, συνήθειες, ιδέες, χαρακτήρα, αισθήματα κτλ. Εκείνο που δεν αλλάζει, είναι η ιδιαιτέρα μας πατρίδα, γιατί είναι ένα βιολογικό δεδομένο, που δε μπορεί να απορριφθεί. Είναι η μάνα γη, η ρίζα μας, η παντοτινή τροφός μας. Το όμορφο χωριό μας, που η συρρίκνωση του ανθρώπινου δυναμικού αγγίζει τα όρια της ερήμωσης, αφημένο τις τελευταίες δεκαετίες στη δίνη των χρόνων, ζητούσε εναγωνίως την απαραίτητη πολιτιστικήευαισθησία για να συνεχίσει να υπάρχει. Μια ευαισθησία που είχε την τύχη να τη βρει στο πρόσωπο του προέδρου του Συλλόγου μας, του εκλεκτού συγχωριανού μας Γιάννη Γιαννακόπουλου, ο οποίος την Αγαλιανή με την ιστορία της και την παράδοσή της την αναπνέει στην καθημερινότητά του.
Ο πρόεδρος μας, με θεμελιωμένες ηθικές αξίες και αρχές, έχει συνείδηση του ιστορικού του ρόλου. Είναι ένα σωστό και ολοκληρωμένο άτομο, που αντιλαμβάνεται την τελείωση της προσωπικότητάς του στην πραγμάτωση του κοινωνικού του προορισμού. Επί σειρά ετών στο τιμόνι του Συλλόγου μας, εργάζεται ακούραστα. Ένας αθόρυβος εργάτης του πολιτισμού. Απ' αυτούς που όταν αποσύρονται από τα κοινά, τα δημιουργήματά τους μένουν να τους αντιπροσωπεύουν, να θυμίζουν και να διδάσκουν. Αυτό το νερό είναι προσφορά στη διψασμένη μάνα γη μας, προσφορά στις καινούργιες γενιές, να ποτίσουν τις ελπίδες τους για ένα καλύτερο αύριο. Είναι προσφορά σε μας που ανήκουμε σ' αυτή τη γενιά, γιατί μας δίνει το δικαίωμα να σταθούμε άξιοι απέναντι στο δικαστήριο της αδέκαστης ιστορίας και τέλος είναι προσφορά στην ιερή μνήμη των προγόνων μας που έφυγαν από τη ζωή διψασμένοι! Γι' αυτό το έργο, που είναι έργο πνοής, το μεγαλύτερο και σπουδαιότερο που έγινε ποτέ στην Αγαλιανή, αξίζουν συγχαρητήρια στο άξιο Διοικητικό Συμβούλιο του συλλόγου μας, που μόχθησε για την ολοκλήρωσή του. Αλλά η αλήθεια, που είναι θεμέλιο της ατομικής και κοινωνικής ζωής, πρέπει να λέγεται σε κάθε στιγμή και κάθε περίπτωση. Και η αλήθεια είναι ότι χωρίς μαγιά ψωμί δεν γίνεται. Κανένα έργο δε γίνεται χωρίς χρήματα. Και η επιχορήγηση (μαγιά) για το έργο που πραγματοποιήθηκε και εγκαινιάσαμε στο χωριό μας και θα αλλάξει το ρουν της ιστορίας του χωριού μας ήλθε δια χειρός του πρώην υπουργού Γιάννη Παπαθανασίου. Αυτό είναι μια πραγματικότητα, που αισθάνομαι την ανάγκη να τονίσω, τόσο από ευγνωμοσύνη στον ευεργέτη, όσο και από σεβασμό στην ιστορική αλήθεια. Τα εγκαίνια έγιναν με λαμπρότητα. Ο Σύλλογος είχε φροντίσει για τη διαμόρφωση του χώρου για την καλύτερη εξυπηρέτηση των καλεσμένων και των συγχωριανών. Η περιοχή συνηθισμένη στην οδυνηρή μοναξιά, γνώρισε για λίγες ώρες την πρωτόγνωρη γι' αυτήν αίσθηση της συντροφικότητας.
Τα εγκαίνια άρχισαν με τον καθιερωμένο αγιασμό. Στη συνέχεια ο πρόεδρος του Συλλόγου πήρε το λόγο και αφού καλωσόρισε καλεσμένους και συγχωριανούς, αναφέρθηκε στη σπουδαιότητα του έργου. Μίλησε για τον αγώνα που έδωσε ο ίδιος και τα μέλη του Δ.Σ. του για να ολοκληρωθεί το έργο και να βρισκόμαστε στην ευχάριστη θέση να πραγματοποιούμε τα εγκαίνια. Όπως ήταν φυσικό, ιδιαίτερα στάθηκε στον καλεσμένο πρώην υπουργό Γιάννη Παπαθανασίου, στο πρόσωπο του οποίου βρήκαμε ένα φίλο, ένα δικό μας άνθρωπο, έναν ευεργέτη της ιδιαιτέρας μας πατρίδας. Γιατί αν ο Γιάννης Παπαθανασίου δεν έσκυβε επάνω στο διαχρονικό πρόβλημα που βασάνιζε τον τόπο μας, όχι μόνο δε θα πραγματοποιούσαμε εγκαίνια, αλλά το έργο δε θα άρχιζε ποτέ.
Ολοκληρώνοντας ο πρόεδρος του Συλλόγου έδωσε το λόγο στον ευεργέτη Γιάννη Παπαθανασίου, ο οποίος μας χαιρέτισε με λίγα και όμορφα λόγια. Λόγια απλά, φιλικά, ζεστά, ανθρώπινα. Σεμνά και ταπεινά δήλωσε ότι δε νιώθει πως έκαμε κάτι σπουδαίο και η παρουσία του στα εγκαίνια οφείλεται, όχι να επισημάνει τη δική του προσφορά στο έργο, αλλά στην ανάγκη που ένιωσε να μοιραστεί τη χαρά της ολοκλήρωσης του έργου με το φίλο του πρόεδρο του Συλλόγου Γιάννη Γιαννακόπουλο και το κοινό της Αγαλιανής! Έπειτα το λόγο πήρε ο πρόεδρος του τοπικού Συμβουλίου Ηλίας Μπάλτας, ο οποίος ανακοίνωσε την απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου να ανακηρύξει τον ευεργέτη Γιάννη Παπαθανασίου επίτιμο δημότη της Αγαλιανής. Τιμή την οποία αποδέχθηκε ο Γιάννης Παπαθανασίου καταχειροκροτούμενος. Ακολούθησαν σύντομες ομιλίες των Γιάννη Φιλντίση, Γιάννη Παρασκευόπουλου, Πάνου Παναγιωτόπουλου και του γράφοντος. Μετά το τέλος των ομιλιών ο πρόεδρος του Συλλόγου κάλεσε τον πρώην υπουργό να κάνει τα αποκαλυπτήρια. Ο σπουδαίος άνθρωπος Γιάννης Παπαθανασόυ, ξεδιπλώνοντας τις υψηλές ηθικές αξίες και αρετές του, ζήτησε και πήρε δίπλα του το συνάδελφο του βουλευτή Οδυσσέα Βουδούρη. Στη συνέχεια ο επίτιμος Δημότης της Αγαλιανής πέρασε στο εσωτερικό του υδραγωγείου, έθεσε σε λειτουργία το αντλητικό μηχάνημα. Ήταν η ιστορική στιγμή, η αρχή μιας νέας εποχής. Το νερό άρχισε να τρέχει άφθονο. Το καλωσορίσαμε με χαρά, ενθουσιασμό και χειροκροτήματα. Επιλογή των ανθρώπων του Συλλόγου και του Τοπικού Συμβουλίου, ήταν το νερό να τρέχει για πολλή ώρα, για να αισθανθεί τον ερχομό του και η διψασμένη μάνα γη μας, να φτάσει και στη ρεματιά να νιώσει κι αυτή μια νότα χαράς από την όμορφη γιορτή μας. Το κελάρυσμα του νερού έμοιαζε με ήχους παραδοσιακής δημοτικής μουσικής. Ήπιαμε από το καινούργιο αγαθό. Δροσίσαμε τα χέρια μας, το πρόσωπο μας, τις αισθήσεις μας. Ήταν ένα λουτρό πνεύματος και ψυχής.Το χρονικό των εγκαινίων τελείωσε με την ξενάγηση στο χωριό μας του επίτιμου δημότη της Αγαλιανής Γιάννη Παπαθανασίου και το γεύμα που παρέθεσε προς τιμή του ο Πρόεδρος του Συλλόγου Γιάννης Γιαννακόπουλος. Κλείνω με διάπυρες ευχές... και πατριωτική αγάπη.
Γράφει ο Γιάννης Αδαμόπουλος
Οι εκδηλώσεις που πραγματοποιούνται από το Σύλλογο μας, ιδιαίτερα το καλοκαίρι στο χωριό μας, κάνουν κάθε Αγαλιαναίο να μη νιώθει μικρός, αδύναμος και ασήμαντος, χωρίς δικαιώματα, προσδοκίες και προοπτικές. Δεν θα απαριθμήσω τις εκδηλώσεις, οι οποίες ήσαν πολλές και όμορφες. Θα σταθώ στα εγκαίνια του νερού, που έγιναν στις 27 Αυγούστου στην περιοχή Πλανατούλια στο χώρο που στεγάζεται το νέο υδραγωγείο.
Ο πρόεδρος μας, με θεμελιωμένες ηθικές αξίες και αρχές, έχει συνείδηση του ιστορικού του ρόλου. Είναι ένα σωστό και ολοκληρωμένο άτομο, που αντιλαμβάνεται την τελείωση της προσωπικότητάς του στην πραγμάτωση του κοινωνικού του προορισμού. Επί σειρά ετών στο τιμόνι του Συλλόγου μας, εργάζεται ακούραστα. Ένας αθόρυβος εργάτης του πολιτισμού. Απ' αυτούς που όταν αποσύρονται από τα κοινά, τα δημιουργήματά τους μένουν να τους αντιπροσωπεύουν, να θυμίζουν και να διδάσκουν. Αυτό το νερό είναι προσφορά στη διψασμένη μάνα γη μας, προσφορά στις καινούργιες γενιές, να ποτίσουν τις ελπίδες τους για ένα καλύτερο αύριο. Είναι προσφορά σε μας που ανήκουμε σ' αυτή τη γενιά, γιατί μας δίνει το δικαίωμα να σταθούμε άξιοι απέναντι στο δικαστήριο της αδέκαστης ιστορίας και τέλος είναι προσφορά στην ιερή μνήμη των προγόνων μας που έφυγαν από τη ζωή διψασμένοι! Γι' αυτό το έργο, που είναι έργο πνοής, το μεγαλύτερο και σπουδαιότερο που έγινε ποτέ στην Αγαλιανή, αξίζουν συγχαρητήρια στο άξιο Διοικητικό Συμβούλιο του συλλόγου μας, που μόχθησε για την ολοκλήρωσή του. Αλλά η αλήθεια, που είναι θεμέλιο της ατομικής και κοινωνικής ζωής, πρέπει να λέγεται σε κάθε στιγμή και κάθε περίπτωση. Και η αλήθεια είναι ότι χωρίς μαγιά ψωμί δεν γίνεται. Κανένα έργο δε γίνεται χωρίς χρήματα. Και η επιχορήγηση (μαγιά) για το έργο που πραγματοποιήθηκε και εγκαινιάσαμε στο χωριό μας και θα αλλάξει το ρουν της ιστορίας του χωριού μας ήλθε δια χειρός του πρώην υπουργού Γιάννη Παπαθανασίου. Αυτό είναι μια πραγματικότητα, που αισθάνομαι την ανάγκη να τονίσω, τόσο από ευγνωμοσύνη στον ευεργέτη, όσο και από σεβασμό στην ιστορική αλήθεια. Τα εγκαίνια έγιναν με λαμπρότητα. Ο Σύλλογος είχε φροντίσει για τη διαμόρφωση του χώρου για την καλύτερη εξυπηρέτηση των καλεσμένων και των συγχωριανών. Η περιοχή συνηθισμένη στην οδυνηρή μοναξιά, γνώρισε για λίγες ώρες την πρωτόγνωρη γι' αυτήν αίσθηση της συντροφικότητας.
Τα εγκαίνια άρχισαν με τον καθιερωμένο αγιασμό. Στη συνέχεια ο πρόεδρος του Συλλόγου πήρε το λόγο και αφού καλωσόρισε καλεσμένους και συγχωριανούς, αναφέρθηκε στη σπουδαιότητα του έργου. Μίλησε για τον αγώνα που έδωσε ο ίδιος και τα μέλη του Δ.Σ. του για να ολοκληρωθεί το έργο και να βρισκόμαστε στην ευχάριστη θέση να πραγματοποιούμε τα εγκαίνια. Όπως ήταν φυσικό, ιδιαίτερα στάθηκε στον καλεσμένο πρώην υπουργό Γιάννη Παπαθανασίου, στο πρόσωπο του οποίου βρήκαμε ένα φίλο, ένα δικό μας άνθρωπο, έναν ευεργέτη της ιδιαιτέρας μας πατρίδας. Γιατί αν ο Γιάννης Παπαθανασίου δεν έσκυβε επάνω στο διαχρονικό πρόβλημα που βασάνιζε τον τόπο μας, όχι μόνο δε θα πραγματοποιούσαμε εγκαίνια, αλλά το έργο δε θα άρχιζε ποτέ.
Ολοκληρώνοντας ο πρόεδρος του Συλλόγου έδωσε το λόγο στον ευεργέτη Γιάννη Παπαθανασίου, ο οποίος μας χαιρέτισε με λίγα και όμορφα λόγια. Λόγια απλά, φιλικά, ζεστά, ανθρώπινα. Σεμνά και ταπεινά δήλωσε ότι δε νιώθει πως έκαμε κάτι σπουδαίο και η παρουσία του στα εγκαίνια οφείλεται, όχι να επισημάνει τη δική του προσφορά στο έργο, αλλά στην ανάγκη που ένιωσε να μοιραστεί τη χαρά της ολοκλήρωσης του έργου με το φίλο του πρόεδρο του Συλλόγου Γιάννη Γιαννακόπουλο και το κοινό της Αγαλιανής! Έπειτα το λόγο πήρε ο πρόεδρος του τοπικού Συμβουλίου Ηλίας Μπάλτας, ο οποίος ανακοίνωσε την απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου να ανακηρύξει τον ευεργέτη Γιάννη Παπαθανασίου επίτιμο δημότη της Αγαλιανής. Τιμή την οποία αποδέχθηκε ο Γιάννης Παπαθανασίου καταχειροκροτούμενος. Ακολούθησαν σύντομες ομιλίες των Γιάννη Φιλντίση, Γιάννη Παρασκευόπουλου, Πάνου Παναγιωτόπουλου και του γράφοντος. Μετά το τέλος των ομιλιών ο πρόεδρος του Συλλόγου κάλεσε τον πρώην υπουργό να κάνει τα αποκαλυπτήρια. Ο σπουδαίος άνθρωπος Γιάννης Παπαθανασόυ, ξεδιπλώνοντας τις υψηλές ηθικές αξίες και αρετές του, ζήτησε και πήρε δίπλα του το συνάδελφο του βουλευτή Οδυσσέα Βουδούρη. Στη συνέχεια ο επίτιμος Δημότης της Αγαλιανής πέρασε στο εσωτερικό του υδραγωγείου, έθεσε σε λειτουργία το αντλητικό μηχάνημα. Ήταν η ιστορική στιγμή, η αρχή μιας νέας εποχής. Το νερό άρχισε να τρέχει άφθονο. Το καλωσορίσαμε με χαρά, ενθουσιασμό και χειροκροτήματα. Επιλογή των ανθρώπων του Συλλόγου και του Τοπικού Συμβουλίου, ήταν το νερό να τρέχει για πολλή ώρα, για να αισθανθεί τον ερχομό του και η διψασμένη μάνα γη μας, να φτάσει και στη ρεματιά να νιώσει κι αυτή μια νότα χαράς από την όμορφη γιορτή μας. Το κελάρυσμα του νερού έμοιαζε με ήχους παραδοσιακής δημοτικής μουσικής. Ήπιαμε από το καινούργιο αγαθό. Δροσίσαμε τα χέρια μας, το πρόσωπο μας, τις αισθήσεις μας. Ήταν ένα λουτρό πνεύματος και ψυχής.Το χρονικό των εγκαινίων τελείωσε με την ξενάγηση στο χωριό μας του επίτιμου δημότη της Αγαλιανής Γιάννη Παπαθανασίου και το γεύμα που παρέθεσε προς τιμή του ο Πρόεδρος του Συλλόγου Γιάννης Γιαννακόπουλος. Κλείνω με διάπυρες ευχές... και πατριωτική αγάπη.
Προσφώνηση προς τον κ. Παπαθανασίου του Προέδρου του Τοπικού Συμβουλίου.
Κε Υπουργέ,
Κατηγορούμε συνήθως συλλήβδην τους πολιτικούς μας για ελλιπή προγραμματισμό και προοπτική, ότι αποφασίζουν με στενά κομματικά και εκλογικά κριτήρια με χρονικό ορίζοντα τετραετίας. Αυτό το έργο που σήμερα εγκαινιάζουμε αποδεικνύει ακριβώς το αντίθετο, ότι δεν ισχύει για εσάς. Με συνοπτικές διαδικασίες και αρχοντική γενναιοδωρία από το πόστο σας, του Υπουργού Εθνικής Οικονομίας και με προοπτική δεκαετιών χωρίς κανένα προσδοκώμενο πολιτικό όφελος για εσάς, εγκρίνατε τα απαραίτητα κονδύλια για την πραγματοποίηση αυτού του έργου, της υδροδότησης του χωριού μας, ένα έργο που το είχε τόσο μεγάλη ανάγκη το χωριό μας. Το χωριό μας είναι μικρό αλλά η ευγνωμοσύνη των κατοίκων είναι απέραντη και οι ευχαριστίες τους εκ βάθος καρδιάς και ειλικρινείς. Σαν ελάχιστη πράξη ηθικής ανταπόδοσης, το Τοπικό Συμβούλιο Αγαλιανής, το οποίο έχω την τιμή να εκπροσωπώ, σας ανακηρύσσει Επίτιμο Δημότη του χωριού μας. κε Υπουργέ Ένα μεγάλο ευχαριστώ.
Έχετε κερδίσει για πάντα μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μας. Και τα σπίτια μας θα είναι για πάντα ανοιχτά για εσάς. Θα.είναι μεγάλη μας τιμή να σας φιλοξενήσουμε και στο μέλλον.
Ηλίας Μπάλτας
H τελετή των εγκαινίων
Με σεμνή και απέριττη εκδήλωση εγκαινιάστηκε στις 27 Αυγούστου η έναρξη της λειτουργίας της υδρογεώτρησης στα Πλατανούλια.
Ξεκίνησε με χαιρετισμό των επισήμων από τον Πρόεδρο του Συλλόγου I. Γιαννακόπουλο. Μετά δόθηκε ο λόγος σ' εμένα και αφού χαιρέτισα τους καλεσμένους και ευχαρίστησα ιδιαίτερα τον Υπουργό κ. Παπαθανασίου διπλανή έγινε η ανακήρυξη του σε επίτιμο δημότη της Αγαλιανής.
Ακολούθησαν η απονομή τιμητικών διπλωμάτων στους Αγγελική και Ζώη Λυμπεροπούλου, η ανακήρυξη ως "διακεκριμένου δημότη" του Ιωάννη Γιαννακοπούλου και η απονομή τιμητικής πλακέτας από την εξαδέλφη της τέως συμβούλου και Γραμματέα του Τοπικού Συμβουλίου κας Βασιλικής Μητροπούλου-Γιαννακοττούλου. Εν συνεχεία έλαβαν το λόγο οι κ.κ. Ιωάννης Παρασκευόπουλος και Ιωάννης Αδαμόπουλος. Μετά το πέρας των ομιλιών, ο Υπουρ¬γός κ. Παπαθανασίου προέβη στα αποκαλυπτήρια της αναμνηστικής πλάκας, εισήλθε εντός του οικίσκου και πάτησε το διακόπτη εκκίνησης λειτουργίας του αντλιοστασίου. Επειδή η ζέστη ήταν αφόρητη έγιναν προσπάθειες να συντομευτεί κατά το δυνατόν η τελετή εγκαινίων.
Ηλίας Μπαλτάς
ΤΟ 5ο ΑΝΤΑΜΩΜΑ ΤΩΝ ΑΓΑΛΙΑΝΑΙΩΝ
Γράφει ο Χαρ. Απ. Παπαδόπουλος
Στις 16 Αυγούστου 2011 έγινε το 5° αντάμωμα των απανταχού Αγαλιαναίων, στην περίοπτη και όμορφη θέση του χωριού μας που αποκαλείται "του Παρασκευά τ' αλώνι".
Η εκδήλωση αυτή, αποτελεί τα τελευταία χρόνια την κορυφαία εκδήλωση του συλλόγου μας, αφού την έχουν αγκαλιάσει όλοι οι Αγαλιαναίοι και προσέρχονται στο χωριό μας από όλα τα μέρη της Ελλάδος, αλλά και της διασποράς ακόμη ειδικά για την εκδήλωση αυτή. Η φετινή εκδήλωση ξεπέρασε κάθε προηγούμενη, τόσο από απόψεως προσελεύσεως όσο και από απόψεως κεφιού, χαράς, χορού και γενικώς διασκέδασης. Πιο εντυπωσιακό όμως από όλα ήταν η μαζική συμμετοχή της "χρυσής" νεολαίας του χωριού μας, η οποία με το κέφι και την ζωντάνια της έκλεψε κυριολεκτικά τις εντυπώσεις της βραδιάς. Υπήρξαν πολλές στιγμές που το ευρύχωρο και φιλόξενο αλώνι ήταν γεμάτο ασφυκτικά από παιδιά, νέες και νέους του χωριού μας, που πιασμένοι όλοι χέρι - χέρι χόρεψαν τους παραδοσιακούς χορούς μας, αλλά και πολλούς σύγχρονους και λαϊκούς με αυθεντικότητα και ζωηράδα, που ταίριαζε στα νιάτα τους αλλά και στο ήθος τους. Οι καρδιές όλων μας γέμισαν αγαλλίαση, υπερηφάνεια και ελπίδα για την νεολαία μας και το μέλλον του μικρού χωριού μας, αλλά και της πατρίδας μας γενικότερα, που ειδικά αυτή την εποχή περνάει μια πολύ δύσκολη περίοδο και διέρχεται μεγάλη κρίση όχι μόνο οικονομική αλλά κυρίως κρίση ηθικών αξιών.
Τους καμαρώσαμε όλους και ζηλέψαμε λίγο μπορώ να πω, αφού μας έκαναν να αναπολήσουμε και τα δικά μας νιάτα και να μελαγχολήσουμε που δεν είχαμε τότε τέτοιες καλές ευκολίες και ευκαιρίες για κοινωνική συναναστροφή, αλληλογνωριμία και σύσφιξη των σχέσεων μας σε ευρύτερο επίπεδο, τα πάντα όμως εξελίσσονται και αυτό είναι σημαντικό για την πρόοδο και την ισορροπία της κοινωνίας μας. Από οργανωτικής απόψεως όλα ήταν άψογα, όπως άλλωστε κάθε χρόνο, υπό την επίβλεψη των μελών του ΑΣ. του συλλόγου και το άγρυπνο βλέμμα του αεικίνητου προέδρου μας Γιάννη Γιαννακόπουλου.
Η φετινή καινοτομία της λαχειοφόρου ήταν επιτυχής και έγινε ευχαρίστως αποδεκτή από τους συγχωριανούς μας αφού, όπως εξήγησε ο πρόεδρος, επέτρεψε στο σύλλογο να βγάλει τα έξοδα της εκδήλωσης, στη δύσκολη αυτή οικονομική συγκυρία, χωρίς να αναγκαστεί να περιορίσει τις δραστηριότητές του. Οι ευγενείς χορηγοί της εκδήλωσης βοήθησαν το σύλλογο με τα δώρα της λαχειοφόρου, τις εκλεκτές ντόπιες νοστιμιές και το άφθονο και ποιοτικό κρασί του Γιάννη Παρασκευόπουλου (Πηγαδούλια). Προσωπικά με εντυπωσίασε, πέρα από τις ντόπιες λιχουδιές, το αντίγραφο του χρυσού νομίσματος της αρχαίας Μεσσηνίας που προσφέρθηκε από τον εμπορικό σύλλογο Κυπαρισσίας, με ενέργειες του συγχωριανού μας Πάνου Παναγιωτόπουλου, που δραστηριοποιείται επαγγελματικά εκεί, λειτουργώντας κοσμηματοπωλείο και εργαστήριο κοσμημάτων. Οι τοπικές αρχές τίμησαν το χωριό μας με την παρουσία τους (I. Φυλντίσης, Γ. Φιλντίσης, Σπ. Χρονόπουλος) καθώς και ο συντοπίτης μας βουλευτής κ. Οδυσσέας Βουδούρης.
Ο πρόεδρος του τοπικού συμβουλίου Ηλίας Μπάλτας και τα μέλη αυτού βοήθησαν με την πρόθυμη και ακούραστη προσφορά τους σε όλες τις φάσεις της οργάνωσης της εκδήλωσης.
Τελειώνοντας ευχόμαστε να είμαστε όλοι καλά και να ανταμώσουμε ξανά χαρούμενα και ευτυχισμένα στου "Παρασκευά τ' αλώνι" κάτω από το μαγευτικό αυγουστιάτικο φεγγάρι, που κάθε χρόνο τέτοια περίπου εποχή προβάλλει ολόλαμπρο από το Σκουληκόβουνο και ομορφαίνει την κορυφαία εκδήλωση του Συλλόγου μας κάθε καλοκαίρι.
Κε Υπουργέ,
Κατηγορούμε συνήθως συλλήβδην τους πολιτικούς μας για ελλιπή προγραμματισμό και προοπτική, ότι αποφασίζουν με στενά κομματικά και εκλογικά κριτήρια με χρονικό ορίζοντα τετραετίας. Αυτό το έργο που σήμερα εγκαινιάζουμε αποδεικνύει ακριβώς το αντίθετο, ότι δεν ισχύει για εσάς. Με συνοπτικές διαδικασίες και αρχοντική γενναιοδωρία από το πόστο σας, του Υπουργού Εθνικής Οικονομίας και με προοπτική δεκαετιών χωρίς κανένα προσδοκώμενο πολιτικό όφελος για εσάς, εγκρίνατε τα απαραίτητα κονδύλια για την πραγματοποίηση αυτού του έργου, της υδροδότησης του χωριού μας, ένα έργο που το είχε τόσο μεγάλη ανάγκη το χωριό μας. Το χωριό μας είναι μικρό αλλά η ευγνωμοσύνη των κατοίκων είναι απέραντη και οι ευχαριστίες τους εκ βάθος καρδιάς και ειλικρινείς. Σαν ελάχιστη πράξη ηθικής ανταπόδοσης, το Τοπικό Συμβούλιο Αγαλιανής, το οποίο έχω την τιμή να εκπροσωπώ, σας ανακηρύσσει Επίτιμο Δημότη του χωριού μας. κε Υπουργέ Ένα μεγάλο ευχαριστώ.
Έχετε κερδίσει για πάντα μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μας. Και τα σπίτια μας θα είναι για πάντα ανοιχτά για εσάς. Θα.είναι μεγάλη μας τιμή να σας φιλοξενήσουμε και στο μέλλον.
Ηλίας Μπάλτας
H τελετή των εγκαινίων
Με σεμνή και απέριττη εκδήλωση εγκαινιάστηκε στις 27 Αυγούστου η έναρξη της λειτουργίας της υδρογεώτρησης στα Πλατανούλια.
Ξεκίνησε με χαιρετισμό των επισήμων από τον Πρόεδρο του Συλλόγου I. Γιαννακόπουλο. Μετά δόθηκε ο λόγος σ' εμένα και αφού χαιρέτισα τους καλεσμένους και ευχαρίστησα ιδιαίτερα τον Υπουργό κ. Παπαθανασίου διπλανή έγινε η ανακήρυξη του σε επίτιμο δημότη της Αγαλιανής.
Ακολούθησαν η απονομή τιμητικών διπλωμάτων στους Αγγελική και Ζώη Λυμπεροπούλου, η ανακήρυξη ως "διακεκριμένου δημότη" του Ιωάννη Γιαννακοπούλου και η απονομή τιμητικής πλακέτας από την εξαδέλφη της τέως συμβούλου και Γραμματέα του Τοπικού Συμβουλίου κας Βασιλικής Μητροπούλου-Γιαννακοττούλου. Εν συνεχεία έλαβαν το λόγο οι κ.κ. Ιωάννης Παρασκευόπουλος και Ιωάννης Αδαμόπουλος. Μετά το πέρας των ομιλιών, ο Υπουρ¬γός κ. Παπαθανασίου προέβη στα αποκαλυπτήρια της αναμνηστικής πλάκας, εισήλθε εντός του οικίσκου και πάτησε το διακόπτη εκκίνησης λειτουργίας του αντλιοστασίου. Επειδή η ζέστη ήταν αφόρητη έγιναν προσπάθειες να συντομευτεί κατά το δυνατόν η τελετή εγκαινίων.
Ηλίας Μπαλτάς
ΤΟ 5ο ΑΝΤΑΜΩΜΑ ΤΩΝ ΑΓΑΛΙΑΝΑΙΩΝ
Γράφει ο Χαρ. Απ. Παπαδόπουλος
Στις 16 Αυγούστου 2011 έγινε το 5° αντάμωμα των απανταχού Αγαλιαναίων, στην περίοπτη και όμορφη θέση του χωριού μας που αποκαλείται "του Παρασκευά τ' αλώνι".
Η εκδήλωση αυτή, αποτελεί τα τελευταία χρόνια την κορυφαία εκδήλωση του συλλόγου μας, αφού την έχουν αγκαλιάσει όλοι οι Αγαλιαναίοι και προσέρχονται στο χωριό μας από όλα τα μέρη της Ελλάδος, αλλά και της διασποράς ακόμη ειδικά για την εκδήλωση αυτή. Η φετινή εκδήλωση ξεπέρασε κάθε προηγούμενη, τόσο από απόψεως προσελεύσεως όσο και από απόψεως κεφιού, χαράς, χορού και γενικώς διασκέδασης. Πιο εντυπωσιακό όμως από όλα ήταν η μαζική συμμετοχή της "χρυσής" νεολαίας του χωριού μας, η οποία με το κέφι και την ζωντάνια της έκλεψε κυριολεκτικά τις εντυπώσεις της βραδιάς. Υπήρξαν πολλές στιγμές που το ευρύχωρο και φιλόξενο αλώνι ήταν γεμάτο ασφυκτικά από παιδιά, νέες και νέους του χωριού μας, που πιασμένοι όλοι χέρι - χέρι χόρεψαν τους παραδοσιακούς χορούς μας, αλλά και πολλούς σύγχρονους και λαϊκούς με αυθεντικότητα και ζωηράδα, που ταίριαζε στα νιάτα τους αλλά και στο ήθος τους. Οι καρδιές όλων μας γέμισαν αγαλλίαση, υπερηφάνεια και ελπίδα για την νεολαία μας και το μέλλον του μικρού χωριού μας, αλλά και της πατρίδας μας γενικότερα, που ειδικά αυτή την εποχή περνάει μια πολύ δύσκολη περίοδο και διέρχεται μεγάλη κρίση όχι μόνο οικονομική αλλά κυρίως κρίση ηθικών αξιών.
Τους καμαρώσαμε όλους και ζηλέψαμε λίγο μπορώ να πω, αφού μας έκαναν να αναπολήσουμε και τα δικά μας νιάτα και να μελαγχολήσουμε που δεν είχαμε τότε τέτοιες καλές ευκολίες και ευκαιρίες για κοινωνική συναναστροφή, αλληλογνωριμία και σύσφιξη των σχέσεων μας σε ευρύτερο επίπεδο, τα πάντα όμως εξελίσσονται και αυτό είναι σημαντικό για την πρόοδο και την ισορροπία της κοινωνίας μας. Από οργανωτικής απόψεως όλα ήταν άψογα, όπως άλλωστε κάθε χρόνο, υπό την επίβλεψη των μελών του ΑΣ. του συλλόγου και το άγρυπνο βλέμμα του αεικίνητου προέδρου μας Γιάννη Γιαννακόπουλου.
Η φετινή καινοτομία της λαχειοφόρου ήταν επιτυχής και έγινε ευχαρίστως αποδεκτή από τους συγχωριανούς μας αφού, όπως εξήγησε ο πρόεδρος, επέτρεψε στο σύλλογο να βγάλει τα έξοδα της εκδήλωσης, στη δύσκολη αυτή οικονομική συγκυρία, χωρίς να αναγκαστεί να περιορίσει τις δραστηριότητές του. Οι ευγενείς χορηγοί της εκδήλωσης βοήθησαν το σύλλογο με τα δώρα της λαχειοφόρου, τις εκλεκτές ντόπιες νοστιμιές και το άφθονο και ποιοτικό κρασί του Γιάννη Παρασκευόπουλου (Πηγαδούλια). Προσωπικά με εντυπωσίασε, πέρα από τις ντόπιες λιχουδιές, το αντίγραφο του χρυσού νομίσματος της αρχαίας Μεσσηνίας που προσφέρθηκε από τον εμπορικό σύλλογο Κυπαρισσίας, με ενέργειες του συγχωριανού μας Πάνου Παναγιωτόπουλου, που δραστηριοποιείται επαγγελματικά εκεί, λειτουργώντας κοσμηματοπωλείο και εργαστήριο κοσμημάτων. Οι τοπικές αρχές τίμησαν το χωριό μας με την παρουσία τους (I. Φυλντίσης, Γ. Φιλντίσης, Σπ. Χρονόπουλος) καθώς και ο συντοπίτης μας βουλευτής κ. Οδυσσέας Βουδούρης.
Ο πρόεδρος του τοπικού συμβουλίου Ηλίας Μπάλτας και τα μέλη αυτού βοήθησαν με την πρόθυμη και ακούραστη προσφορά τους σε όλες τις φάσεις της οργάνωσης της εκδήλωσης.
Τελειώνοντας ευχόμαστε να είμαστε όλοι καλά και να ανταμώσουμε ξανά χαρούμενα και ευτυχισμένα στου "Παρασκευά τ' αλώνι" κάτω από το μαγευτικό αυγουστιάτικο φεγγάρι, που κάθε χρόνο τέτοια περίπου εποχή προβάλλει ολόλαμπρο από το Σκουληκόβουνο και ομορφαίνει την κορυφαία εκδήλωση του Συλλόγου μας κάθε καλοκαίρι.
Σε Σας... τους Αγαλιαναίους
Καλοκαίρι Αύγουστος 2011, 27 του μηνός σημαντική ημέρα για το χωριό μας. Το χέρι του Θεού απλώθηκε και αγκάλιασε το χωριό μας προσφέροντάς του Νερό. Ένα από τα πολυτιμότερα αγαθά για την ανάπτυξη κάθε τόπου. Έγιναν όλα αυτά με τις ενέργειες του Συλλόγου μας, με πρωτεργάτη τον Πρόεδρο μας Γιάννη Γιαννακόπουλο και με όλους όσους του συμπαραστάθηκαν στις ακαταπόνητες προσπάθειες που έκαναν για την ολοκλήρωση αυτού του θαύματος. Και τώρα αναρωτιέται κανείς ποια φλόγα ρίζωσε στα στήθια τους για όλον αυτό τον αγώνα; Είναι το καθήκον, το χρέος που έχουμε σ' όλες τις γενιές των προγόνων μας και στις μέλλουσες να λειτουργούμε πάντοτε για το καλό και την πρόοδο του τόπου μας του χωριού μας; Οι ζωντανές μορφές της υπαίθρου μαράθηκαν και σιγά-σιγά σβήνουν, σε λίγο θα μείνουν μνήμες, η Ελλάδα μας κυβερνάται από μνήμες, γνώσεις μιας ιστορίας μοναδικής και ανεπανάληπτης, αυτές είναι οι πνεύμονες της Ελλάδας μας.
Τα ήθη και τα έθιμά μας σιγά-σιγά αστικοποιούνται, χάνουν την φρεσκάδα τους, οι λίγοι άνθρωποι που με αφοσίωση κράτησαν τις παραδόσεις μέσα στο μπετόν της πολιτείας μετριούνται στα δάχτυλα. Εμείς τι κάνομε; γι' αυτό είμαστε εδώ με τους Πολιτιστικούς Συλλόγους που ιδρύθηκαν σε όλη την Ελλάδα για να κρατηθούμε ζωντανοί.
Το να επιστρέφουμε εμείς οι Έλληνες στις ρίζες μας είναι τιμή και ανάγκη μεγάλη, γιατί αυτή είναι η πατρίδα μας η δική μας γη, έτσι ενήργησε ο Σύλλογος μας μαζί με την νέα γενιά της Αγαλιανής, η ελπίδα και το μέλλον του Συλλόγου μας, δεν θα εγκαταλείψουμε ποτέ τα ιδανικά μας έχοντας εμπιστοσύνη στους εαυτούς μας και θάρρος θα προχωρούμε, θα αγωνιζόμαστε κοντά στον Σύλλογο μας με ενότητα, σύνεση και σωφροσύνη, πάντα με πυξίδα την αγάπη και με την βοήθεια του Θεού να συμμετέχουμε όλοι και όλες με προθυμία για την Αγαλιανή μας.
Μάρθα Μπούσουλα
Η κρίση είναι μόνο για τους μισθωτούς ;
Γράφει ο Ι.Δ.Γιαννακόπουλος
Η χώρα μας περνάει οικονομική κρίση ,την χειρότερη ίσως των τελευταίων εκατό χρόνων. Γιατί όμως φθάσαμε ως εδώ και που πάμε ;
Η χώρα μας είναι μια υπερχρεωμένη χώρα με εξωτερικό χρέος και μεγάλα ελλείμματα . Τι όμως είναι έλλειμμα (δημοσιονομικό έλλειμμα) ; το δημοσιονομικό έλλειμμα προσδιορίζεται ως εξής : όταν τα έξοδα του δημόσιου τομέα (Δημοσίου) υπερβαίνουν τα έσοδα του , τότε υπάρχει έλλειμμα Εκτός από το απόλυτο ύψος ( π.χ. έσοδα 59 δις ευρώ - έξοδα 61 δις ευρώ = έλλειμμα 2 δις ευρώ ) το δημοσιονομικό έλλειμμα για να είναι συγκρίσιμο με το αντίστοιχο άλλων ετών ή άλλων χωρών εκφράζεται και ως ποσοστό του ΑΕΠ (Ακαθάριστου Εγχωρίου Προϊόντος).
Για να καλύψουν λοιπόν οι κυβερνήσεις το έλλειμμα αυτό (δηλαδή να πληρώσουν τις δαπάνες) καταφεύγουν σε δανεισμό είτε εσωτερικό (π.χ. έκδοση ομολόγων) είτε εξωτερικό (από χώρες του εξωτερικού), ή καταφεύγουν σε αύξηση των φόρων ή και τα δυο μαζί. Η χώρα μας υπερδανείστηκε από το εξωτερικό και χρηματοδότησε καταναλωτικές δαπάνες , δεν πήγαν δηλαδή τα δάνεια σε επενδύσεις ώστε να παραχθεί νέο εισόδημα.
Γιατί όμως να προκύψει έλλειμμα; οφείλεται μόνο στις κρατικές δαπάνες της υγείας, της παιδείας, της άμυνας, της κοινωνικής πρόνοιας, τη μισθοδοσία των δημοσίων υπαλλήλων αν θέλετε, ή μήπως και στην μη απόδοση των εσόδων δηλαδή τη φοροδιαφυγή ; Κάθε χρόνο η χώρα μας, όπως και όλες οι χώρες του πολιτισμένου κόσμου, συντάσσει τον κρατικό προϋπολογισμό, ο οποίος εμπεριέχει τα έσοδα και τα έξοδα της κεντρικής κυβέρνησης, δηλαδή λέει τόσα θα εισπράξω από φόρους και λοιπά έσοδα και τόσα θα πληρώσω σε δαπάνες. Ο προϋπολογισμός καταρτίζεται συνήθως ως εξής : Στα κονδύλια των εσόδων και εξόδων του προηγούμενου χρόνου γίνεται μια απλή αύξηση χωρίς αξιολόγηση. (Από το 1979 και μετά ξεκίνησε στην Ελλάδα προσπάθεια κατάρτισης προϋπολογισμών με τη μέθοδο της μηδενικής βάσης,δηλαδή θεωρείται ότι κάθε φορέας ή υπηρεσία λειτουργεί για πρώτη φορά και οι δαπάνες τους ξεκινούν από μηδενική βάση).
Αν τώρα τα έσοδα που θα εισπραχθούν είναι μικρότερα από όσα έχουν προϋπολογισθεί και δεν καλύπτουν τις δαπάνες, οι οποίες συνήθως είναι γνωστές κατά την κατάρτιση του προϋπολογισμού και κατά βάση ανελαστικές -δηλαδή δεν επιδέχονται ή επιδέχονται μικρή μείωση, τότε πρόκυπτει το δημοσιονομικό έλλειμμα. Άρα το έλλειμμα προκύπτει είτε από τις αυξημένες δαπάνες είτε (και κυρίως) από τα μειωμένα έσοδα , δηλαδή τη φοροδιαφυγή . Η φοροδιαφυγή είναι η καταστρατήγηση του φορολογικού νόμου με την οποία ο φορολογούμενος επιδιώκει τη μείωση η την αποφυγή της καταβολής φόρου . Όμως φθάσαμε εδώ που φθάσαμε μειωθήκανε μισθοί και συντάξεις - για οικονομία και για να γίνουμε ανταγωνιστικοί στο εξωτερικό -με τα έσοδα όμως τι γίνεται; Τα έσοδα έχουν πάρει την κατηφόρα και δεν οφείλεται μόνο στη μείωση της αγοραστικής δύναμης των καταναλωτών (παίρνω λιγότερο μισθό ή σύνταξη - αγοράζω λιγότερα) αλλά κυρίως στη φοροδιαφυγή που οργιάζει. Καταθέτω την προσωπική μου εμπειρία όπως την έζησα στη διοργάνωση του πανηγυριού μας , κάποιοι προμηθευτές ( έμποροι) από τους οποίους ζητούσα τα νόμιμα παραστατικά ( τιμολόγια) με κοίταζαν παράξενα, σχεδόν εχθρικά , κάποιοι δε όταν τους ρωτούσα γιατί δεν εκδίδουν τα φορολογικά στοιχεία, τα οποία υποχρεούνται να εκδώσουν μου απαντούσαν κυνικότατα , γιατί να κόψω αποδείξεις , ας έρθουν να με πιάσουν, να κάνουνε τα γήπεδα φυλακές και να μας κλείσουνε μέσα, κάποιοι άλλοι που με γνώριζαν , όταν έμπαινα στο κατάστημά τους , ενώ μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν έκοβαν αποδείξεις ( φούρνοι κλπ) μόλις με έβλεπαν άρχιζαν να "κτυπούν" την ταμειακή μηχανή . Έτσι όμως οδηγούμεθα σε μεγαλύτερη ύφεση ( επιβράδυνση της οικονομικής δραστηριότητας ), η οποία θα είναι εις βάρος και των εμπόρων, στην ανάγκη επιβολής πρόσθετων μέτρων, νέου μνημονίου με σκληρότερους ίσως όρους, σε νέες περικοπές μισθών και συντάξεων και ίσως σε παύση πληρωμών και πτώχευση . Η κυβέρνηση, για λόγους οικονομίας, έχει περικόψει τα κονδύλια που απαιτούνται για τη μετακίνηση εκτός έδρας, νυχτερινά κλπ των υπαλλήλων του ΣΔΟΕ, έχει επίσης μειώσει και τον αριθμό τους, με αποτέλεσμα ο έλεγχος του συνόλου των επιχειρήσεων να είναι πρακτικά ανέφικτος . Αφού λοιπόν κάποιοι ( όχι όλοι) έμποροι στερούνται φορολογικής συνείδησης , αρκεί να επιβιώσουν αυτοί και ίσως να πλουτίσουν μερικοί ( αφού με τη μη έκδοση αποδείξεων " κλέβουν" και εμάς τους πελάτες τους, αφού εισπράττουν χωρίς να αποδίδουν τον ΦΠΑ , και το κράτος ), τη στιγμή που η πατρίδα μας κινδυνεύει, οι μισθοί και οι συντάξεις κινδυνεύουν, ας τους αναγκάσουμε εμείς να εκδώσουν τα φορολογικά στοιχεία που υποχρεούνται με τον απλό τρόπο να τα ζητάμε και μάλιστα να τα ελέγχουμε αν έχουν την ένδειξη " νόμιμη απόδειξη ". Σε κάποια ταβέρνα που πήγα στις αρχές του καλοκαιριού , μου έφεραν ( αφού ζήτησα ) αντί απόδειξη , πανομοιότυπη "ανάλυση λογαριασμού ".
Αφού διαμαρτυρήθηκα μου έφεραν κανονική απόδειξη .
Με αφορμή το παραπάνω περιστατικό υπολόγισα : αν 50 000 έμποροι "τρώνε " ΦΠΑ 5 μόνο ευρώ την ημέρα -είναι βέβαια πολύ περισσότερα -, χάνονται έσοδα του δημοσίου από φπα 50.000χ 5= 250 000 Ε. ημερησίως δηλαδή ετήσια περίπου 90 000 000 με μία μόνο απόδειξη που δε ζητάμε εμείς . Σκεφτείτε βέβαια τι γίνεται αφού αυτοί που φοροδιαφεύγουν σε όλη την Ελλάδα είναι πολύ περισσότεροι και τα ποσά πολύ-πολύ μεγαλύτερα.
Επί πλέον, να συμβάλομε στην ανάκαμψη της οικονομίας της πατρίδας μας, κατά το μερίδιο που μας αναλογεί, ας προτιμάμε στις αγορές μας τα Ελληνικά προϊόντα.
Ας αγοράζουμε π.χ Ελληνικές σοκολάτες, Ελληνικά τυροκομικά προϊόντα τυριά για πίτσα λογάδι ή κασέρι τρικαλινό ( είναι ίσως λίγο πιο ακριβά αλλά ποιοτικά καλλίτερα ), Ελληνικά ζυμαρικά, ας προτιμάμε Ελληνικές επιχειρήσεις , ώστε να συμβάλλουμε και εμείς στη μείωση της ανεργίας που είναι πολύ μεγάλο πρόβλημα . Αν δείξουμε, σε αυτό το δύσκολο καιρό, εθνική συνείδηση, καταναλωτές, έμποροι και ελεύθεροι επαγγελματίες, μπορούμε να τα καταφέρουμε, ας μη σκεφτόμαστε μόνο τον εαυτό μας .
Καλοκαίρι Αύγουστος 2011, 27 του μηνός σημαντική ημέρα για το χωριό μας. Το χέρι του Θεού απλώθηκε και αγκάλιασε το χωριό μας προσφέροντάς του Νερό. Ένα από τα πολυτιμότερα αγαθά για την ανάπτυξη κάθε τόπου. Έγιναν όλα αυτά με τις ενέργειες του Συλλόγου μας, με πρωτεργάτη τον Πρόεδρο μας Γιάννη Γιαννακόπουλο και με όλους όσους του συμπαραστάθηκαν στις ακαταπόνητες προσπάθειες που έκαναν για την ολοκλήρωση αυτού του θαύματος. Και τώρα αναρωτιέται κανείς ποια φλόγα ρίζωσε στα στήθια τους για όλον αυτό τον αγώνα; Είναι το καθήκον, το χρέος που έχουμε σ' όλες τις γενιές των προγόνων μας και στις μέλλουσες να λειτουργούμε πάντοτε για το καλό και την πρόοδο του τόπου μας του χωριού μας; Οι ζωντανές μορφές της υπαίθρου μαράθηκαν και σιγά-σιγά σβήνουν, σε λίγο θα μείνουν μνήμες, η Ελλάδα μας κυβερνάται από μνήμες, γνώσεις μιας ιστορίας μοναδικής και ανεπανάληπτης, αυτές είναι οι πνεύμονες της Ελλάδας μας.
Τα ήθη και τα έθιμά μας σιγά-σιγά αστικοποιούνται, χάνουν την φρεσκάδα τους, οι λίγοι άνθρωποι που με αφοσίωση κράτησαν τις παραδόσεις μέσα στο μπετόν της πολιτείας μετριούνται στα δάχτυλα. Εμείς τι κάνομε; γι' αυτό είμαστε εδώ με τους Πολιτιστικούς Συλλόγους που ιδρύθηκαν σε όλη την Ελλάδα για να κρατηθούμε ζωντανοί.
Το να επιστρέφουμε εμείς οι Έλληνες στις ρίζες μας είναι τιμή και ανάγκη μεγάλη, γιατί αυτή είναι η πατρίδα μας η δική μας γη, έτσι ενήργησε ο Σύλλογος μας μαζί με την νέα γενιά της Αγαλιανής, η ελπίδα και το μέλλον του Συλλόγου μας, δεν θα εγκαταλείψουμε ποτέ τα ιδανικά μας έχοντας εμπιστοσύνη στους εαυτούς μας και θάρρος θα προχωρούμε, θα αγωνιζόμαστε κοντά στον Σύλλογο μας με ενότητα, σύνεση και σωφροσύνη, πάντα με πυξίδα την αγάπη και με την βοήθεια του Θεού να συμμετέχουμε όλοι και όλες με προθυμία για την Αγαλιανή μας.
Μάρθα Μπούσουλα
Η κρίση είναι μόνο για τους μισθωτούς ;
Γράφει ο Ι.Δ.Γιαννακόπουλος
Η χώρα μας περνάει οικονομική κρίση ,την χειρότερη ίσως των τελευταίων εκατό χρόνων. Γιατί όμως φθάσαμε ως εδώ και που πάμε ;
Η χώρα μας είναι μια υπερχρεωμένη χώρα με εξωτερικό χρέος και μεγάλα ελλείμματα . Τι όμως είναι έλλειμμα (δημοσιονομικό έλλειμμα) ; το δημοσιονομικό έλλειμμα προσδιορίζεται ως εξής : όταν τα έξοδα του δημόσιου τομέα (Δημοσίου) υπερβαίνουν τα έσοδα του , τότε υπάρχει έλλειμμα Εκτός από το απόλυτο ύψος ( π.χ. έσοδα 59 δις ευρώ - έξοδα 61 δις ευρώ = έλλειμμα 2 δις ευρώ ) το δημοσιονομικό έλλειμμα για να είναι συγκρίσιμο με το αντίστοιχο άλλων ετών ή άλλων χωρών εκφράζεται και ως ποσοστό του ΑΕΠ (Ακαθάριστου Εγχωρίου Προϊόντος).
Για να καλύψουν λοιπόν οι κυβερνήσεις το έλλειμμα αυτό (δηλαδή να πληρώσουν τις δαπάνες) καταφεύγουν σε δανεισμό είτε εσωτερικό (π.χ. έκδοση ομολόγων) είτε εξωτερικό (από χώρες του εξωτερικού), ή καταφεύγουν σε αύξηση των φόρων ή και τα δυο μαζί. Η χώρα μας υπερδανείστηκε από το εξωτερικό και χρηματοδότησε καταναλωτικές δαπάνες , δεν πήγαν δηλαδή τα δάνεια σε επενδύσεις ώστε να παραχθεί νέο εισόδημα.
Γιατί όμως να προκύψει έλλειμμα; οφείλεται μόνο στις κρατικές δαπάνες της υγείας, της παιδείας, της άμυνας, της κοινωνικής πρόνοιας, τη μισθοδοσία των δημοσίων υπαλλήλων αν θέλετε, ή μήπως και στην μη απόδοση των εσόδων δηλαδή τη φοροδιαφυγή ; Κάθε χρόνο η χώρα μας, όπως και όλες οι χώρες του πολιτισμένου κόσμου, συντάσσει τον κρατικό προϋπολογισμό, ο οποίος εμπεριέχει τα έσοδα και τα έξοδα της κεντρικής κυβέρνησης, δηλαδή λέει τόσα θα εισπράξω από φόρους και λοιπά έσοδα και τόσα θα πληρώσω σε δαπάνες. Ο προϋπολογισμός καταρτίζεται συνήθως ως εξής : Στα κονδύλια των εσόδων και εξόδων του προηγούμενου χρόνου γίνεται μια απλή αύξηση χωρίς αξιολόγηση. (Από το 1979 και μετά ξεκίνησε στην Ελλάδα προσπάθεια κατάρτισης προϋπολογισμών με τη μέθοδο της μηδενικής βάσης,δηλαδή θεωρείται ότι κάθε φορέας ή υπηρεσία λειτουργεί για πρώτη φορά και οι δαπάνες τους ξεκινούν από μηδενική βάση).
Αν τώρα τα έσοδα που θα εισπραχθούν είναι μικρότερα από όσα έχουν προϋπολογισθεί και δεν καλύπτουν τις δαπάνες, οι οποίες συνήθως είναι γνωστές κατά την κατάρτιση του προϋπολογισμού και κατά βάση ανελαστικές -δηλαδή δεν επιδέχονται ή επιδέχονται μικρή μείωση, τότε πρόκυπτει το δημοσιονομικό έλλειμμα. Άρα το έλλειμμα προκύπτει είτε από τις αυξημένες δαπάνες είτε (και κυρίως) από τα μειωμένα έσοδα , δηλαδή τη φοροδιαφυγή . Η φοροδιαφυγή είναι η καταστρατήγηση του φορολογικού νόμου με την οποία ο φορολογούμενος επιδιώκει τη μείωση η την αποφυγή της καταβολής φόρου . Όμως φθάσαμε εδώ που φθάσαμε μειωθήκανε μισθοί και συντάξεις - για οικονομία και για να γίνουμε ανταγωνιστικοί στο εξωτερικό -με τα έσοδα όμως τι γίνεται; Τα έσοδα έχουν πάρει την κατηφόρα και δεν οφείλεται μόνο στη μείωση της αγοραστικής δύναμης των καταναλωτών (παίρνω λιγότερο μισθό ή σύνταξη - αγοράζω λιγότερα) αλλά κυρίως στη φοροδιαφυγή που οργιάζει. Καταθέτω την προσωπική μου εμπειρία όπως την έζησα στη διοργάνωση του πανηγυριού μας , κάποιοι προμηθευτές ( έμποροι) από τους οποίους ζητούσα τα νόμιμα παραστατικά ( τιμολόγια) με κοίταζαν παράξενα, σχεδόν εχθρικά , κάποιοι δε όταν τους ρωτούσα γιατί δεν εκδίδουν τα φορολογικά στοιχεία, τα οποία υποχρεούνται να εκδώσουν μου απαντούσαν κυνικότατα , γιατί να κόψω αποδείξεις , ας έρθουν να με πιάσουν, να κάνουνε τα γήπεδα φυλακές και να μας κλείσουνε μέσα, κάποιοι άλλοι που με γνώριζαν , όταν έμπαινα στο κατάστημά τους , ενώ μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν έκοβαν αποδείξεις ( φούρνοι κλπ) μόλις με έβλεπαν άρχιζαν να "κτυπούν" την ταμειακή μηχανή . Έτσι όμως οδηγούμεθα σε μεγαλύτερη ύφεση ( επιβράδυνση της οικονομικής δραστηριότητας ), η οποία θα είναι εις βάρος και των εμπόρων, στην ανάγκη επιβολής πρόσθετων μέτρων, νέου μνημονίου με σκληρότερους ίσως όρους, σε νέες περικοπές μισθών και συντάξεων και ίσως σε παύση πληρωμών και πτώχευση . Η κυβέρνηση, για λόγους οικονομίας, έχει περικόψει τα κονδύλια που απαιτούνται για τη μετακίνηση εκτός έδρας, νυχτερινά κλπ των υπαλλήλων του ΣΔΟΕ, έχει επίσης μειώσει και τον αριθμό τους, με αποτέλεσμα ο έλεγχος του συνόλου των επιχειρήσεων να είναι πρακτικά ανέφικτος . Αφού λοιπόν κάποιοι ( όχι όλοι) έμποροι στερούνται φορολογικής συνείδησης , αρκεί να επιβιώσουν αυτοί και ίσως να πλουτίσουν μερικοί ( αφού με τη μη έκδοση αποδείξεων " κλέβουν" και εμάς τους πελάτες τους, αφού εισπράττουν χωρίς να αποδίδουν τον ΦΠΑ , και το κράτος ), τη στιγμή που η πατρίδα μας κινδυνεύει, οι μισθοί και οι συντάξεις κινδυνεύουν, ας τους αναγκάσουμε εμείς να εκδώσουν τα φορολογικά στοιχεία που υποχρεούνται με τον απλό τρόπο να τα ζητάμε και μάλιστα να τα ελέγχουμε αν έχουν την ένδειξη " νόμιμη απόδειξη ". Σε κάποια ταβέρνα που πήγα στις αρχές του καλοκαιριού , μου έφεραν ( αφού ζήτησα ) αντί απόδειξη , πανομοιότυπη "ανάλυση λογαριασμού ".
Αφού διαμαρτυρήθηκα μου έφεραν κανονική απόδειξη .
Με αφορμή το παραπάνω περιστατικό υπολόγισα : αν 50 000 έμποροι "τρώνε " ΦΠΑ 5 μόνο ευρώ την ημέρα -είναι βέβαια πολύ περισσότερα -, χάνονται έσοδα του δημοσίου από φπα 50.000χ 5= 250 000 Ε. ημερησίως δηλαδή ετήσια περίπου 90 000 000 με μία μόνο απόδειξη που δε ζητάμε εμείς . Σκεφτείτε βέβαια τι γίνεται αφού αυτοί που φοροδιαφεύγουν σε όλη την Ελλάδα είναι πολύ περισσότεροι και τα ποσά πολύ-πολύ μεγαλύτερα.
Επί πλέον, να συμβάλομε στην ανάκαμψη της οικονομίας της πατρίδας μας, κατά το μερίδιο που μας αναλογεί, ας προτιμάμε στις αγορές μας τα Ελληνικά προϊόντα.
Ας αγοράζουμε π.χ Ελληνικές σοκολάτες, Ελληνικά τυροκομικά προϊόντα τυριά για πίτσα λογάδι ή κασέρι τρικαλινό ( είναι ίσως λίγο πιο ακριβά αλλά ποιοτικά καλλίτερα ), Ελληνικά ζυμαρικά, ας προτιμάμε Ελληνικές επιχειρήσεις , ώστε να συμβάλλουμε και εμείς στη μείωση της ανεργίας που είναι πολύ μεγάλο πρόβλημα . Αν δείξουμε, σε αυτό το δύσκολο καιρό, εθνική συνείδηση, καταναλωτές, έμποροι και ελεύθεροι επαγγελματίες, μπορούμε να τα καταφέρουμε, ας μη σκεφτόμαστε μόνο τον εαυτό μας .
ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ 83
ΤΑ ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ ΜΑΣ Γράφει ο Χαρίλαος Απ. Παπαδόπουλος
Θα πάρω έναν ανήφορο, θα ανέβω σκαλοπάτια, να βρώ τα μονοπάτια που παν στους ουρανούς"
Με ιδιαίτερη χαρά, έκπληξη και ι¬κανοποίηση πληροφορηθήκαμε ότι, ο δραστήριος σύλλογος μας, αφού πρώτα αξιοποίησε ένα εγκαταλελειμμένο αλλά πολύ γραφικό παλιό μονοπάτι του χωριού μας το παρέδωσε, πλήρως αναβαθμισμένο, στην απόλαυση και χρήση όλων των κατοίκων αλλά και των επισκεπτών του χωριού μας. Το έργο αυτό, έρχεται να συνεχίσει την καλή παράδοση του συλλόγου μας σε έργα ουσίας και εκδηλώσεις που αναβαθμίζουν το χωριό μας και ενισχύουν τις σχέσεις των απανταχού Αγαλιαναίων με το γενέθλιο τόπο μας και τους κατοίκους του.
Αυτός είναι άλλωστε ο βασικός λόγος που έχει καταξιώσει το σύλλογο στη συνείδηση κάθε συγχωριανού μας, με συνέπεια να ενισχύεται πλέον από όλους με όποιο τρόπο μπορεί ο καθένας.
Το συγκεκριμένο μονοπάτι έχει την εξής διαδρομή:
Πλατεία χωριού - Καταλώνι - Κατσικιού - Βρύσες πάνω χωριού -Ρέμα του Καλατζή - Πηγάδι Σωτηροπουλαίων - Ψοφιάλογο - Λαγκάδες - Αϊ Θανάσης - Βρύση Μαρίτσας - Κάτω χωριό - Πλατεία χωριού. Η διαδρομή αυτή εκτιμάται ότι είναι περίπου 1.500 μέτρα και εύλογα μπορεί να χαρακτηρι¬στεί ως: "ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΑΙΣΘΗΤΙΚΟΥ ΚΑΙ ΥΓΙΕΙΝΟΥ ΠΕΡΙΠΑΤΟΥ", αφού όποιος το περιπατήσει, οποιαδήποτε ώρα της ημέρας, θα ωφεληθεί σωματικά και ψυχικά καθόσον το περπάτημα, λένε οι ειδικοί, είναι η καλύτερη άσκηση για το σώμα μας που συμβάλει άμεσα στη διατήρηση ή και βελτίωση της υγείας μας, παράλληλα όμως η γραφική και πανέμορφη διαδρομή στα αγαπημένα μας μέρη, μέσα από μια ποικίλη και πλουσιότατη βλάστηση, είναι βέβαιο ότι θα γεμίσει την ψυχή του κάθε περιπατητή με ωραία συναισθήματα, αναμνήσεις και ρομαντικές σκέψεις, που ίσως τελικά τον ωφελήσουν περισσότερο από το περπάτημα, ιδιαίτερα μάλιστα άμα τύχει να διαβείς το μονοπάτι με καλή παρέα φίλων και συγχωριανών.
Το παραπάνω γεγονός, δηλαδή η αξιοποίηση ενός παλιού μονοπατιού του χωριού μας, ήταν η αιτία να θυμηθώ και να αναπολήσω όλα τα μονοπάτια του χωριού μας, τα οποία μέχρι το έτος 1960 περίπου, αποτελούσαν το μοναδικό οδικό δίκτυο του χωριού και της περιοχής του γενικότερα. Μέχρι τότε δεν υπήρχαν δρόμοι επαρχιακοί ή αγροτικοί όπως είναι σήμερα, υπήρχαν μόνο μονοπάτια τα οποία συνέδεαν το χωριό με όλες τις περιοχές όπου οι συγχωριανοί μας είχαν τα κτήματά τους, αλλά και άλλα μικρότερα μονοπάτια που συνέδεαν τις περιοχές μεταξύ τους. Τα πολύ μικρά και άγνωστα στους πολλούς μονοπάτια τα έλεγαν "μπογάζια".
Μονοπάτια υπήρχαν και μέσα στο χωριό, που συνέδεαν τις γειτονιές μεταξύ τους, μόνο που τα μονοπάτια μέσα στο χωριό συνήθιζαν να τα λένε "σοκάκια". Τα μονοπάτια την εποχή εκείνη ήταν πάρα πολλά και θυμάμαι, μικρός σαν ήμουν, ότι κάθε βράδυ στην πλατεία του χωριού άκουγες κουβέντες, μεταξύ των συγχωριανών, με ερωτήσεις σχετικά με τον τρόπο μετάβασης από μια περιοχή στην άλλη, π.χ. πως πάω από τα Πηγαδούλια στα Κυλίστρια κ.λπ., καθόσον υπήρχαν μονοπάτια άγνωστά ακόμη και σε μόνιμους κατοίκους του χωριού. Θυμάμαι επίσης ότι εκείνοι που ήξεραν καλύτερα από όλους τα περισσότερα μονοπάτια στην περιοχή του χωριού μας ήταν οι κυνηγοί και όλοι τους ρωτούσαν σχετικά. Οι σημερινοί επαρχιακοί ή αγροτικοί δρόμοι, ήταν κυρίως μονοπάτια που αργότερα με τη χρήση μηχανημάτων έγιναν δρόμοι για τρακτέρ αρχικά και για αυτοκίνητα στη συνέχεια, με τις αναγκαίες κάθε φορά διευθετήσεις. Οι σημερινοί δρόμοι Αγαλιανής -Καλού Νερού, Αγαλιανής - Βλα-σάδας, Αγαλιανής - Προδρόμου, Α-γαλιανής - Βανάδας και Αγαλιανής - Πηγαδουλίων ήσαν κεντρικά, μεγάλα και καλοσυντηρημένα μονοπάτια, για αυτό τους λέγανε δρόμους.
Η συντήρηση των παραπάνω δρόμων εγένετο με υποχρεωτική προσωπική εργασία όλων των μόνιμων κατοίκων του χωριού μας, τα δε μικρότερα μονοπάτια τα φρόντιζαν κυρίως οι γίδες και τα πρόβατα που πέρναγαν συνέχεια από αυτά, αλλά και οι κατ' ιδίαν εξυπηρετούμενοι από αυτά. Σήμερα το σύνολο σχεδόν των μονοπατιών που δεν μετατράπηκαν σε επαρχιακούς ή αγροτικούς δρόμους, με τη χρήση μηχανημάτων, έχουν πλέον κλείσει και έχουν γίνει ένα με το δάσος, είναι εντελώς αδιάβατα αλλά και άγνωστα πλέον σε μας, δηλαδή έληξε προ πολλού η αποστολή τους και επανήλθαν στη μητέρα φύση στην οποία όλα και όλοι ανήκουμε και στην οποία νομοτελειακά θα επιστρέψουμε αργά ή γρήγορα. Σκεπτόμενος όλα αυτά, αισθάνθηκα ότι η αξιοποίηση και ενεργοποίηση ενός ξεχασμένου επί πολλά χρόνια μονοπατιού, που επί εκατοντάδες χρόνια εξυπηρετούσε τους προγόνους μας και που σίγουρα περιπατήθηκε από όλους αυτούς, αφού σε αυτό το μονοπάτι περιλαμβάνονται οι δυο βρύσες από τις οποίες επί αιώνες έπαιρναν το πόσιμο, δροσερό νερό τους, αλλά και το ρέμα στο οποίο έπλεναν τακτικά τα ρούχα τους στις εκεί "πλύστρες" και "κακαβώστρες", με το άφθονο νερό που τότε έτρεχε στο ρέμα όλο το χρόνο, συμβολίζει μια μικρή έστω επίσκεψη στις ρίζες μας και την ανάμνηση του σκληρού αγώνα και της προσπάθειας για επιβίωση των προγόνων μας. Το μονοπάτι αυτό αποτελεί ίσως ένα ευλαβικό προσκύνημα σε τόπους που πότισαν με τον ιδρώτα τους, πεζοπορώντας συνήθως κατάκοποι στα κακοτράχαλα αυτά μονοπάτια, για να είμαστε εμείς σήμερα "παχουλοί και βολεμένοι" καθ' όλα, αφού το μονοπάτι αυτό εμείς θα το περπατάμε κατά τη βούληση και μόνο για την σωματική και ψυχική μας υγεία και όχι από ανάγκη για επιβίωση, που ανάγκαζε τους προγόνους μας να το διαβούν κάτω από ασύλληπτες δυσκολίες, αφού έπρεπε πολλές φορές οι γιαγιάδες και μανάδες μας, να περπατούν "ζαλωμένες" το βαρέλι με το νερό ή με τα πλυμένα στο ρέμα ρούχα ή ξύλα για το τζάκι και το φούρνο του σπιτιού μας. Συνεπώς η ολοκλήρωση του έργου αυτού, με τον παραπάνω συμβολισμό, επιτρέπει την προσέγγιση όλων μας σε ένα τοπίο με μοναδικό ιστορικό (βρύσες χωριού, πλύστρες και κακαβώστρες) και φυσιολατρικό ενδιαφέρον, λόγο της πανέμορφης διαδρομής και των περιοχών που διατρέχει, με την πλουσιότατη χλωρίδα αλλά και πανίδα του περιβάλλοντος το μονοπάτι χώρου.
Θα πάρω έναν ανήφορο, θα ανέβω σκαλοπάτια, να βρώ τα μονοπάτια που παν στους ουρανούς"
Με ιδιαίτερη χαρά, έκπληξη και ι¬κανοποίηση πληροφορηθήκαμε ότι, ο δραστήριος σύλλογος μας, αφού πρώτα αξιοποίησε ένα εγκαταλελειμμένο αλλά πολύ γραφικό παλιό μονοπάτι του χωριού μας το παρέδωσε, πλήρως αναβαθμισμένο, στην απόλαυση και χρήση όλων των κατοίκων αλλά και των επισκεπτών του χωριού μας. Το έργο αυτό, έρχεται να συνεχίσει την καλή παράδοση του συλλόγου μας σε έργα ουσίας και εκδηλώσεις που αναβαθμίζουν το χωριό μας και ενισχύουν τις σχέσεις των απανταχού Αγαλιαναίων με το γενέθλιο τόπο μας και τους κατοίκους του.
Αυτός είναι άλλωστε ο βασικός λόγος που έχει καταξιώσει το σύλλογο στη συνείδηση κάθε συγχωριανού μας, με συνέπεια να ενισχύεται πλέον από όλους με όποιο τρόπο μπορεί ο καθένας.
Το συγκεκριμένο μονοπάτι έχει την εξής διαδρομή:
Πλατεία χωριού - Καταλώνι - Κατσικιού - Βρύσες πάνω χωριού -Ρέμα του Καλατζή - Πηγάδι Σωτηροπουλαίων - Ψοφιάλογο - Λαγκάδες - Αϊ Θανάσης - Βρύση Μαρίτσας - Κάτω χωριό - Πλατεία χωριού. Η διαδρομή αυτή εκτιμάται ότι είναι περίπου 1.500 μέτρα και εύλογα μπορεί να χαρακτηρι¬στεί ως: "ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΑΙΣΘΗΤΙΚΟΥ ΚΑΙ ΥΓΙΕΙΝΟΥ ΠΕΡΙΠΑΤΟΥ", αφού όποιος το περιπατήσει, οποιαδήποτε ώρα της ημέρας, θα ωφεληθεί σωματικά και ψυχικά καθόσον το περπάτημα, λένε οι ειδικοί, είναι η καλύτερη άσκηση για το σώμα μας που συμβάλει άμεσα στη διατήρηση ή και βελτίωση της υγείας μας, παράλληλα όμως η γραφική και πανέμορφη διαδρομή στα αγαπημένα μας μέρη, μέσα από μια ποικίλη και πλουσιότατη βλάστηση, είναι βέβαιο ότι θα γεμίσει την ψυχή του κάθε περιπατητή με ωραία συναισθήματα, αναμνήσεις και ρομαντικές σκέψεις, που ίσως τελικά τον ωφελήσουν περισσότερο από το περπάτημα, ιδιαίτερα μάλιστα άμα τύχει να διαβείς το μονοπάτι με καλή παρέα φίλων και συγχωριανών.
Το παραπάνω γεγονός, δηλαδή η αξιοποίηση ενός παλιού μονοπατιού του χωριού μας, ήταν η αιτία να θυμηθώ και να αναπολήσω όλα τα μονοπάτια του χωριού μας, τα οποία μέχρι το έτος 1960 περίπου, αποτελούσαν το μοναδικό οδικό δίκτυο του χωριού και της περιοχής του γενικότερα. Μέχρι τότε δεν υπήρχαν δρόμοι επαρχιακοί ή αγροτικοί όπως είναι σήμερα, υπήρχαν μόνο μονοπάτια τα οποία συνέδεαν το χωριό με όλες τις περιοχές όπου οι συγχωριανοί μας είχαν τα κτήματά τους, αλλά και άλλα μικρότερα μονοπάτια που συνέδεαν τις περιοχές μεταξύ τους. Τα πολύ μικρά και άγνωστα στους πολλούς μονοπάτια τα έλεγαν "μπογάζια".
Μονοπάτια υπήρχαν και μέσα στο χωριό, που συνέδεαν τις γειτονιές μεταξύ τους, μόνο που τα μονοπάτια μέσα στο χωριό συνήθιζαν να τα λένε "σοκάκια". Τα μονοπάτια την εποχή εκείνη ήταν πάρα πολλά και θυμάμαι, μικρός σαν ήμουν, ότι κάθε βράδυ στην πλατεία του χωριού άκουγες κουβέντες, μεταξύ των συγχωριανών, με ερωτήσεις σχετικά με τον τρόπο μετάβασης από μια περιοχή στην άλλη, π.χ. πως πάω από τα Πηγαδούλια στα Κυλίστρια κ.λπ., καθόσον υπήρχαν μονοπάτια άγνωστά ακόμη και σε μόνιμους κατοίκους του χωριού. Θυμάμαι επίσης ότι εκείνοι που ήξεραν καλύτερα από όλους τα περισσότερα μονοπάτια στην περιοχή του χωριού μας ήταν οι κυνηγοί και όλοι τους ρωτούσαν σχετικά. Οι σημερινοί επαρχιακοί ή αγροτικοί δρόμοι, ήταν κυρίως μονοπάτια που αργότερα με τη χρήση μηχανημάτων έγιναν δρόμοι για τρακτέρ αρχικά και για αυτοκίνητα στη συνέχεια, με τις αναγκαίες κάθε φορά διευθετήσεις. Οι σημερινοί δρόμοι Αγαλιανής -Καλού Νερού, Αγαλιανής - Βλα-σάδας, Αγαλιανής - Προδρόμου, Α-γαλιανής - Βανάδας και Αγαλιανής - Πηγαδουλίων ήσαν κεντρικά, μεγάλα και καλοσυντηρημένα μονοπάτια, για αυτό τους λέγανε δρόμους.
Η συντήρηση των παραπάνω δρόμων εγένετο με υποχρεωτική προσωπική εργασία όλων των μόνιμων κατοίκων του χωριού μας, τα δε μικρότερα μονοπάτια τα φρόντιζαν κυρίως οι γίδες και τα πρόβατα που πέρναγαν συνέχεια από αυτά, αλλά και οι κατ' ιδίαν εξυπηρετούμενοι από αυτά. Σήμερα το σύνολο σχεδόν των μονοπατιών που δεν μετατράπηκαν σε επαρχιακούς ή αγροτικούς δρόμους, με τη χρήση μηχανημάτων, έχουν πλέον κλείσει και έχουν γίνει ένα με το δάσος, είναι εντελώς αδιάβατα αλλά και άγνωστα πλέον σε μας, δηλαδή έληξε προ πολλού η αποστολή τους και επανήλθαν στη μητέρα φύση στην οποία όλα και όλοι ανήκουμε και στην οποία νομοτελειακά θα επιστρέψουμε αργά ή γρήγορα. Σκεπτόμενος όλα αυτά, αισθάνθηκα ότι η αξιοποίηση και ενεργοποίηση ενός ξεχασμένου επί πολλά χρόνια μονοπατιού, που επί εκατοντάδες χρόνια εξυπηρετούσε τους προγόνους μας και που σίγουρα περιπατήθηκε από όλους αυτούς, αφού σε αυτό το μονοπάτι περιλαμβάνονται οι δυο βρύσες από τις οποίες επί αιώνες έπαιρναν το πόσιμο, δροσερό νερό τους, αλλά και το ρέμα στο οποίο έπλεναν τακτικά τα ρούχα τους στις εκεί "πλύστρες" και "κακαβώστρες", με το άφθονο νερό που τότε έτρεχε στο ρέμα όλο το χρόνο, συμβολίζει μια μικρή έστω επίσκεψη στις ρίζες μας και την ανάμνηση του σκληρού αγώνα και της προσπάθειας για επιβίωση των προγόνων μας. Το μονοπάτι αυτό αποτελεί ίσως ένα ευλαβικό προσκύνημα σε τόπους που πότισαν με τον ιδρώτα τους, πεζοπορώντας συνήθως κατάκοποι στα κακοτράχαλα αυτά μονοπάτια, για να είμαστε εμείς σήμερα "παχουλοί και βολεμένοι" καθ' όλα, αφού το μονοπάτι αυτό εμείς θα το περπατάμε κατά τη βούληση και μόνο για την σωματική και ψυχική μας υγεία και όχι από ανάγκη για επιβίωση, που ανάγκαζε τους προγόνους μας να το διαβούν κάτω από ασύλληπτες δυσκολίες, αφού έπρεπε πολλές φορές οι γιαγιάδες και μανάδες μας, να περπατούν "ζαλωμένες" το βαρέλι με το νερό ή με τα πλυμένα στο ρέμα ρούχα ή ξύλα για το τζάκι και το φούρνο του σπιτιού μας. Συνεπώς η ολοκλήρωση του έργου αυτού, με τον παραπάνω συμβολισμό, επιτρέπει την προσέγγιση όλων μας σε ένα τοπίο με μοναδικό ιστορικό (βρύσες χωριού, πλύστρες και κακαβώστρες) και φυσιολατρικό ενδιαφέρον, λόγο της πανέμορφης διαδρομής και των περιοχών που διατρέχει, με την πλουσιότατη χλωρίδα αλλά και πανίδα του περιβάλλοντος το μονοπάτι χώρου.
Πρωτομαγιά στην Αγαλιανή (Μάρθα Μπούσουλα)
Δροσερό καταφθάνει της θαλάσσιας αύρας τ' αγέρι στην Αγαλιανή μας. Πότε βρέχει, πότε ο ήλιος ξεπροβάλλει δειλά, τ' αρωματισμένα λουλούδια γύρω μας, μας υπενθυμίζουν την άνοιξη, έτσι την περιμέναμε την Πρωτομαγιά στο χωριό να την γιορτάσουμε στην ύπαιθρο, έγιναν προσπάθειες ετοιμασίες, αλλά δυστυχώς ο καιρός μας απογοήτευσε. Η διάθεση όλων μας απτόητη, συγκεντρωθήκαμε στο καφενείο του χωριού μας με μπροστάρη τον Πρόεδρο μας. Τα σουβλιστά αρνιά, τα διάφορα μεζεδάκια των γυναικών της Αγαλιανής, γεύτηκαν όσοι βρέθηκαν αυτήν την ημέρα κοντά μας, ένα πλούσιο μαγιάτικο τραπέζι. Η Αιμιλία μας ήρθε ειδικά για λίγο στο χωριό γι' αυτή την ημέρα φροντίζοντας μάλιστα το μαγιάτικο στεφάνι που στόλισε το χώρο που βρισκόμαστε, την ευχαριστούμε. Μας συγκίνησε ιδιαίτερα η όμορφη φωνή της Χρυσούλας Λυμπεροπούλου όταν μας τραγούδησε ένα τραγούδι για την Αγαλιανή, την συνόδευσαν όλοι με μεγάλη χαρά. Ακολούθησε χορός. Όλες αυτές οι εκδηλώσεις ειδικά όταν γίνονται στις ρίζες σου είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο χαράς, μέσα στον κόσμο μας, τον τόσο αναστατωμένο όπου όλα έχουν γίνει τόσο αβέβαια, τις έχουμε τόσο ανάγκη. Γι' αυτό όλες αυτές τις προσπάθειες πρέπει να τις συντηρούμε για να υπάρχουμε όπου και όποτε γίνονται. Όλοι κοντά στον Σύλλογο μας. Και του χρόνου και πάλι εδώ στο χωριό για μια νέα Πρωτομαγιά με υγεία.
Δροσερό καταφθάνει της θαλάσσιας αύρας τ' αγέρι στην Αγαλιανή μας. Πότε βρέχει, πότε ο ήλιος ξεπροβάλλει δειλά, τ' αρωματισμένα λουλούδια γύρω μας, μας υπενθυμίζουν την άνοιξη, έτσι την περιμέναμε την Πρωτομαγιά στο χωριό να την γιορτάσουμε στην ύπαιθρο, έγιναν προσπάθειες ετοιμασίες, αλλά δυστυχώς ο καιρός μας απογοήτευσε. Η διάθεση όλων μας απτόητη, συγκεντρωθήκαμε στο καφενείο του χωριού μας με μπροστάρη τον Πρόεδρο μας. Τα σουβλιστά αρνιά, τα διάφορα μεζεδάκια των γυναικών της Αγαλιανής, γεύτηκαν όσοι βρέθηκαν αυτήν την ημέρα κοντά μας, ένα πλούσιο μαγιάτικο τραπέζι. Η Αιμιλία μας ήρθε ειδικά για λίγο στο χωριό γι' αυτή την ημέρα φροντίζοντας μάλιστα το μαγιάτικο στεφάνι που στόλισε το χώρο που βρισκόμαστε, την ευχαριστούμε. Μας συγκίνησε ιδιαίτερα η όμορφη φωνή της Χρυσούλας Λυμπεροπούλου όταν μας τραγούδησε ένα τραγούδι για την Αγαλιανή, την συνόδευσαν όλοι με μεγάλη χαρά. Ακολούθησε χορός. Όλες αυτές οι εκδηλώσεις ειδικά όταν γίνονται στις ρίζες σου είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο χαράς, μέσα στον κόσμο μας, τον τόσο αναστατωμένο όπου όλα έχουν γίνει τόσο αβέβαια, τις έχουμε τόσο ανάγκη. Γι' αυτό όλες αυτές τις προσπάθειες πρέπει να τις συντηρούμε για να υπάρχουμε όπου και όποτε γίνονται. Όλοι κοντά στον Σύλλογο μας. Και του χρόνου και πάλι εδώ στο χωριό για μια νέα Πρωτομαγιά με υγεία.
Γράφει ο Δήμος Π. Κολέτσος
Όταν τελείωσαν τις στρατιωτικές τους υποχρεώσεις τα δύο αγόρια του μπάρμπα Μήτρου, θέλησε να τα βοηθήσει να γίνουν έμποροι. Έτσι τα παιδιά εγκατεστάθηκαν στην Τρίπολη κι εκείνος μάζευε δημητριακά και κυρίως βρώμη από το Καπανακαίικο παζάρι. Το Κοπανάκι τότε, ήκμαζε εμπορικά. Διέθετε το πιο μεγάλο παζάρι του τόπου μας. Εκεί γίνονταν όλες οι συναλλαγές της ορεινής Τριφυλίας. Όλα τα περισσεύματα των δημητριακών των κατοίκων της περιοχής, εκεί πήγαιναν, να πουληθούν, να πάρουν χρήματα και να προμηθευτούν άλλες τους ανάγκες.
Ο μπάρμπα Μήτρος, κάθε Κυριακή που γινόταν το παζάρι, το επισκεπτόταν και έκανε συλλογή δημητριακών, τα οποία φόρτωνε στο τραίνο και με τη συνοδεία του, τα πήγαινε στην Τρίπολη. Σε κάθε αγορά που έκανε, δυνάμει του Φορολογικού Νόμου έκοβε και τιμολόγιο, το οποίο συνόδευε το εμπόρευμα και βάσει αυτού γινόταν η περαιτέρω εμπορική συναλλαγή του. Σαν έμπορος, είχε πάρει άδεια ασκήσεως του επαγγέλματος και άνοιξε παρτίδες με την Εφορία. Την εποχή που γίνονταν οι Φορολογικές Δηλώσεις των Εμπόρων υποχρεώθηκε να υποβάλει και τη δική του. Σαν έγινε ο έλεγχος και του πήγε το εκκαθαριστικό σημείωμα, του ήρθε να πληρώσει κάποιο ποσό που του "έτσουξε" την τσέπη.
Το σπίτι του γειτονικό με το πατρικό μου, για να πάει εκεί, ερχόμενος από το γειτονικό καφενομάγαζο, περνούσε το δρόμο που ήταν μπροστά από την αυλή μας.
Εγώ, δεκαπεντάχρονος μαθητής του Γυμνασίου, έτυχε να είμαι ανεβασμένος στη μουριά της αυλής μου για να κόψω φύλλα να τα πάω στο μαρτίνι που ήταν δεμένο στον κήπο, το οποίο θα μου πρόσφερνε τα πρώτα έξοδα του Σχολείου. Εκείνη την ώρα, περνάει ο Μήτρος κάτω από τη μουριά, επειδή τα κλωνάρια της είχαν περάσει τα όρια της αυλής και σκέπαζε το μισό δρόμο. Ο ευκαιριακός έμπορος, μόλις είχε πάρει το χαρτί της Εφορίας που το είχε φέρει ο Ταχυδρόμος, και με έντονη και παραπονούμενη φωνή ακούγεται να λέει: Ή διακονιάρα η Εφορία από μένα το φτωχό ήρθε να πάρει, ακούς η Κατσιούραινα να θέλει να μου "ξαφρίσει" την τσέπη".
Εκείνη τη στιγμή, κατέβαινε το δρόμο ερχόμενος από το σπίτι του ένας άλλος συγχωριανός, ο αείμνηστος Πανόπουλος. Άκουσε το Μήτρο να μονολογεί εκνευριστικά και με δικούς του χαρακτηρισμούς για τον "κλέφτη" που του 'βαλε το χέρι βαθιά στην τσέπη και τον ρώτησε: "Τι έχει, τι του συμβαίνει και με ποιόν τα έχει βάλει;". Και ο Μήτρος αγανακτισμένος και με εκνευριστική φωνή απάντησε θυμωμένος: "Τα 'χω με την "Κατσιούραινα" την Εφορία, που η διακονιάρα, βρήκε εμένα το φτωχό να μου αδειάσει το πορτοφόλι". Ο συνομιλητής του για να τον παρηγορήσει αναφέρθηκε και στη δική του περίπτωση, που και αυτός ήταν τυροκόμος και του είχε βάλει χέρι και στο δικό του πορτοφόλι. Και για να τον καθησυχάσει και να τον ενθαρρύνει για περαιτέρω εμπορικές δραστηριότητες, πρόσθεσε:
"Έτσι είναι Μήτρο, όταν κάνεις τον έμπορο, εννοείται, ότι κερδίζεις κάποιο ποσό κι επειδή κερδίζεις, θα πρέπει να πάρει και το Κράτος το μερίδιο του από το κέρδος." Και ο Μήτρος επειδή δεν ξανα-είχε δοσοληψίες με την Εφορία, γιατί σαν ορεινός αγρότης, με πενιχρά εισοδήματα, δεν υποχρεούταν από το Νόμο να υποβάλει Δήλωση εισοδήματος στην Εφορία και δεν είχε ξανανιώσει το ανελέητο χέρι της στην τσέπη του, δεν του φάνηκε καλό. Του κακοφάνηκε, δεν μπόρεσε να το ανεχθεί και αποφάσισε να σταματήσει να κάνει τον έμπορο γιατί δεν ήθελε να δεχθεί να κουράζεται αυτός, να ιδρώνει, να υποφέρει και να μοιράζεται τον κόπο του με την ανελέητη θυγατέρα του σπάταλου Κράτους. Άντε και να ήταν σήμερα ζωντανός, να έβλεπε την ασυλλόγιστη σπατάλη του Κράτους που μας έφτασε. Θα 'παιρνε την τσιάγκρα κι όποιον έπαιρνε ο Χάρος, γιατί ήταν και άριστος κυνηγός.
Ο μπάρμπα Μήτρος, κάθε Κυριακή που γινόταν το παζάρι, το επισκεπτόταν και έκανε συλλογή δημητριακών, τα οποία φόρτωνε στο τραίνο και με τη συνοδεία του, τα πήγαινε στην Τρίπολη. Σε κάθε αγορά που έκανε, δυνάμει του Φορολογικού Νόμου έκοβε και τιμολόγιο, το οποίο συνόδευε το εμπόρευμα και βάσει αυτού γινόταν η περαιτέρω εμπορική συναλλαγή του. Σαν έμπορος, είχε πάρει άδεια ασκήσεως του επαγγέλματος και άνοιξε παρτίδες με την Εφορία. Την εποχή που γίνονταν οι Φορολογικές Δηλώσεις των Εμπόρων υποχρεώθηκε να υποβάλει και τη δική του. Σαν έγινε ο έλεγχος και του πήγε το εκκαθαριστικό σημείωμα, του ήρθε να πληρώσει κάποιο ποσό που του "έτσουξε" την τσέπη.
Το σπίτι του γειτονικό με το πατρικό μου, για να πάει εκεί, ερχόμενος από το γειτονικό καφενομάγαζο, περνούσε το δρόμο που ήταν μπροστά από την αυλή μας.
Εγώ, δεκαπεντάχρονος μαθητής του Γυμνασίου, έτυχε να είμαι ανεβασμένος στη μουριά της αυλής μου για να κόψω φύλλα να τα πάω στο μαρτίνι που ήταν δεμένο στον κήπο, το οποίο θα μου πρόσφερνε τα πρώτα έξοδα του Σχολείου. Εκείνη την ώρα, περνάει ο Μήτρος κάτω από τη μουριά, επειδή τα κλωνάρια της είχαν περάσει τα όρια της αυλής και σκέπαζε το μισό δρόμο. Ο ευκαιριακός έμπορος, μόλις είχε πάρει το χαρτί της Εφορίας που το είχε φέρει ο Ταχυδρόμος, και με έντονη και παραπονούμενη φωνή ακούγεται να λέει: Ή διακονιάρα η Εφορία από μένα το φτωχό ήρθε να πάρει, ακούς η Κατσιούραινα να θέλει να μου "ξαφρίσει" την τσέπη".
Εκείνη τη στιγμή, κατέβαινε το δρόμο ερχόμενος από το σπίτι του ένας άλλος συγχωριανός, ο αείμνηστος Πανόπουλος. Άκουσε το Μήτρο να μονολογεί εκνευριστικά και με δικούς του χαρακτηρισμούς για τον "κλέφτη" που του 'βαλε το χέρι βαθιά στην τσέπη και τον ρώτησε: "Τι έχει, τι του συμβαίνει και με ποιόν τα έχει βάλει;". Και ο Μήτρος αγανακτισμένος και με εκνευριστική φωνή απάντησε θυμωμένος: "Τα 'χω με την "Κατσιούραινα" την Εφορία, που η διακονιάρα, βρήκε εμένα το φτωχό να μου αδειάσει το πορτοφόλι". Ο συνομιλητής του για να τον παρηγορήσει αναφέρθηκε και στη δική του περίπτωση, που και αυτός ήταν τυροκόμος και του είχε βάλει χέρι και στο δικό του πορτοφόλι. Και για να τον καθησυχάσει και να τον ενθαρρύνει για περαιτέρω εμπορικές δραστηριότητες, πρόσθεσε:
"Έτσι είναι Μήτρο, όταν κάνεις τον έμπορο, εννοείται, ότι κερδίζεις κάποιο ποσό κι επειδή κερδίζεις, θα πρέπει να πάρει και το Κράτος το μερίδιο του από το κέρδος." Και ο Μήτρος επειδή δεν ξανα-είχε δοσοληψίες με την Εφορία, γιατί σαν ορεινός αγρότης, με πενιχρά εισοδήματα, δεν υποχρεούταν από το Νόμο να υποβάλει Δήλωση εισοδήματος στην Εφορία και δεν είχε ξανανιώσει το ανελέητο χέρι της στην τσέπη του, δεν του φάνηκε καλό. Του κακοφάνηκε, δεν μπόρεσε να το ανεχθεί και αποφάσισε να σταματήσει να κάνει τον έμπορο γιατί δεν ήθελε να δεχθεί να κουράζεται αυτός, να ιδρώνει, να υποφέρει και να μοιράζεται τον κόπο του με την ανελέητη θυγατέρα του σπάταλου Κράτους. Άντε και να ήταν σήμερα ζωντανός, να έβλεπε την ασυλλόγιστη σπατάλη του Κράτους που μας έφτασε. Θα 'παιρνε την τσιάγκρα κι όποιον έπαιρνε ο Χάρος, γιατί ήταν και άριστος κυνηγός.
Η ΟΔΥΝΗΡΗ ΜΟΝΑΞΙΑ
Γράφει Ο ΠΑΝ. ΑΔΑΜΟΠΟΥΛΟΣ Κάθε φορά που πατάω τα χώματα της γενέτειράς μου αισθάνομαι ότι προσφέρω ένα πολύτιμο δώρο στον εαυτό μου. Κάθε επίσκεψη μου στις ρίζες είναι μια γνήσια ψυχαγωγία, που συντηρεί και ανανεώνει τη δύναμη και τη χαρά της ζωής. Είναι η ακτινοβολία και ο θρίαμβος της ψυχικής, πνευματικής και σωματικής ευφορίας. Όπου κι αν σταθείς, όπου κι αν κοιτάξεις εισπράττεις έναν εγκάρδιο χαιρετισμό. Κάθε πέτρα που πατάς είναι φιλική μαζί σου, κάθε κλαδί που βλέπεις νιώθεις την αύρα του να σε διαπερνά, κάθε συγχωριανός που ανταμώνεις είναι μια ιδιαίτερη νοστιμάδα ζωής! Σ' αυτά τα άγια χώματα, οι μνήμες ζωντανεύουν με ό,τι αγγίζουμε, με ό,τι αφουγκραζόμαστε σε ό,τι γευόμαστε. Εύλογο, αλλά και αναπάντητο το ερώτημα, γιατί απαρνηθήκαμε τη γη μας, τη φυσική μας πηγή ζωής; Δυστυχώς, ήταν επιλογή μας να ζούμε όπου ζούμε και όπως ζούμε! Έτσι, τρέχουμε, αγωνιούμε, κουραζόμαστε, αναλωνόμαστε, υποβαλλόμαστε σε κόπους και θυσίες, για να αποκτήσουμε υλικά αγαθά, να κερδίσουμε δήθεν την ευτυχία, ξοδεύοντας αλόγιστα το χρόνο και κάθε ευκαιρία για να ζήσουμε... Ζούμε σε περιβάλλον, αλλά και σε εποχή, που όλα έχουν γίνει θόρυβος, τρέξιμο και άγχος. Ο βομβαρδισμός που δεχόμαστε από τα δελτία ειδήσεων είναι ανελέητος. Συγκρούσεις, κλοπές, ληστείες, ναρκωτικά και ανούσιες πολιτικές αναλύσεις στην ημερήσια διάταξη. Η καρδιά μας πέτρωσε, ναρκώθηκε, κοιμήθηκε από το άγχος της ζωής. Οι αισθήσεις μας και τα αισθήματά μας υπολειτουργούν. Ειδικά ο κάτοικος της μεγαλούπολης, έχει μετατραπεί σε σκιά του εαυτού του, που όλο τρέχει κι όμως συχνά μένει στο ίδιο σημείο. Πορεύεται με τη θηλιά, που ακούει στο όνομα μνημόνιο και το βάρος του φόβου για νέα έκτακτα μέτρα... Κοιτάζει προς το μέλλον προς το άπειρο μα βλέπει μόνο κενό. Νιώθει απροστάτευτος, μόνος, έρημος, μοναχικός διαβάτης της ζωής. Μέσα στην αγωνία του, την ανασφάλειά του και τον σκληρό καθημερινό αγώνα με τις δύσκολες συνθήκες της σύγχρονης εποχής, δεν του μένει καιρός να δει πως μπροστά του, δίπλα του υπάρχει ο γείτονας, ο γνωστός, ο φίλος, ο συμπολίτης, ο συνάνθρωπος, το παιδί του, η οικογένειά του! Λειτουργεί όπως του υπαγορεύει ο ρυθμός της ζωής. Έτσι, αδυνατεί να δει γύρω του, ν' ασχοληθεί με την ύπαρξή του και τα προβλήματά του, αφού η ιεράρχηση των αξιών και των προτεραιοτήτων βασίζεται στην απόκτηση υλικών αγαθών, τα οποία η ζωή καταναλώνει συνεχώς και αντί να χορτάσει, ζητά όλο και περισσότερα, άρα περισσότερο και εντονότερο τρέξιμο... Δυστυχώς όλο και μεγαλώνουν οι δυσκολίες μας και μειώνεται ο ανθρωπισμός μας. Απόρροια αυτής της κατάστασης είναι η νοσηρή αποξένωση. Βέβαια, με την ευκαιρία εορτών και επετείων, λέμε - συνήθως από το τηλέφωνο - μερικά όμορφα λόγια και ανταλλάσσουμε ευχές, δίνοντας λίγη νοστιμάδα στην άγευστη ζωή μας. Όμως το καθημερινό σκηνικό δεν αλλάζει, γιατί αυτά είναι απλώς διαλείμματα, χωρίς ουσία και πραγματικό αποτέλεσμα. Αλλά δεν είναι μόνο αυτά η μόνη πηγή μοναξιάς του σημερινού ανθρώπου. Δυστυχώς ο σύγχρονος άνθρωπος έχει κάτι το βαθύτερο, κάτι το ουσιαστικότερο που τον καθιστά μοναχικό ταξιδιώτη στη ζωή. Αυτό είναι η έλλειψη χρόνου ηρεμίας, σιωπής και περισυλλογής. Δεν συνομιλεί ο σύγχρονος άνθρωπος με τον εαυτό του, δε σκύβει να διακρίνει και καλύψει τα κενά που υπάρχουν μέσα του. Βιώνει μέσα του ένα κενό πελώριων διαστάσεων, μια απόλυτη και οδυνηρή μοναξιά κι αυτό είναι το πιο ανελέητο χτύπημα... Το να αποξενώνεσαι και να μην υπάρχεις για το διπλανό σου είναι επώδυνο. Το να χάνεις όμως τον ίδιο σου τον εαυτό και να απαξιώνεις την ύπαρξη σου, δεν είναι απλά επώδυνο. Είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί στη ζωή του καθενός. Με τόση, λοιπόν, απαισιοδοξία, με τόση μαυρίλα γύρω μας, με τόσα κακά που πολιορκούν τη ζωή μας, τι μπορεί να γίνει; Ποιος μαγικός δρόμος μας οδηγεί, εκεί που η αύρα της ζωής διαλύει τις εσωτερικές ομίχλες και ξυπνά αισθήματα πολύτιμα και δημιουργικά; Η πυξίδα της καρδιάς μας δείχνει ανεπιφύλακτα την ιδιαιτέρα μας πατρίδα. Η μόνη ανάσα ζωής, το μόνο φως, το πιο στέρεο έδαφος, να ακουμπήσουμε είναι οι ρίζες μας. Το πανέμορφο χωριουδάκι μας περιμένει να μας βαπτίσει στις χαρές του. Ναι, η Αγαλιανή είναι πάντα στη θέση της κι εμείς δέντρα που ριζώνουμε στα χώματά της. Κι αν φεύγουμε μακριά της, οι ρίζες δεν κόβουνται, απλά επιμηκύνονται και παράλληλα γίνονται απίστευτα ανθεκτικές. Η φυσική αλήθεια είναι ότι: Ανήκουμε ισόβια σε μια πατρίδα κι αυτή είναι τροφός μας παντοτινή, μας θηλάζει γάλα, σε όποια ηλικία κι αν βρισκό¬μαστε, όπου κι αν ζούμε, όποια κι αν είναι η στάση μας απέναντι της...
ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ 82
Αναστάσιμο μήνυμα ελπίδας.
Αναμένουμε και προσδοκουμε το λυτρωτικό μήνυμα της Ανάστασης του Κυρίου, όχι μόνον στη θρησκευτική, μεταφυσική του διάσταση, αλλά και ως παράδειγμα ζωής που μας εμποτίζει όλους πιστούς και μη. Την προτροπή, υπόδειξη και παραίνεση να κατανοήσουμε τη ζωή μέσα από το θάνατο. Να εννοήσουμε την αδυναμία, τη "μηδαμινότητα" της ύπαρξης το πρόσκαιρον του βίου μας, την προσωρινότητα, το "φευγαλέον", το μάταιον ("σκιάς όναρ ο άνθρωπος" Πίνδαρος) και να ζήσουμε το βίο μας με ηρεμία, αγάπη, ανεκτικότητα, κατανόηση, χωρίς ένταση και αντιπαλότητα. Μία τέτοια ζωή -είναι ομολογουμένως - νίκη ενάντια στο θάνατο "θανάτω θάνατον πατήσας". Μέσα στις λαμπρές ημέρες της Ορθοδοξίας επιζούν παραδόσεις αρχέγονες. Επιζούν οι γιορτές για την ανοιξιάτικη αναγέννηση των θρησκειών, η τιμή προς τους νεκρούς, ο θρήνος, ο οδυρμός για τους "απόντες".
Η Μητέρα Φύση "στήνει" ένα γοητευτικό σκηνικό. Ανθισμένα δέντρα, πολύχρωμοι "τάπητες", κελαϊδίσματα πουλιών, μεθυστικές ευωδίες, υπέροχες μυρωδιές.
Βέβαια είναι ιδιαίτερα στενάχωρος" θλιβερός, καταθλιπτικός ο πολιτικός, κοινωνικός, οικονομικός περίγυρος. Η οικονομία μας ακροβατεί στην άκρη της Αβύσσου και όλοι "μετρούμε" σοβαρές απώλειες στο εισόδημά μας, το δε μέλλον "φαντάζει" ζοφερό, σκοτεινό.
Το Αναστάσιμο μήνυμα ίσως αποτελεί το σωσίβιο μας, το στιβαρό στήριγμα. Το Πάσχα μας διδάσκει όχι μόνον να μην φοβόμαστε ο θάνατο - αλλά να τον κατανοούμε και να τον υπερβαίνουμε - αλλά να αντιμετωπίζουμε με σθένος, υπομονή, αισιοδοξία τις δυσχέρειες, τις αντιξοότητες, τις αναποδιές και να βγαίνουμε νικητές. Οι Αγιες μέρες και η οικονομική κρίση ίσως είναι ευκαιρία να "εγκαταλείψουμε" το Μολώχ της υλικής ευμάρειας και επιτυχίας και να ξανα-" ανακαλύψουμε" παλιές δοκιμασμένες διαχρονικές αξίες και συμπεριφορές όπως: συνεργασία, αλληλεγγύη, γενναιοδωρία, ειλικρίνεια, ανεκτικότητα, κατανόηση, φιλανθρωπία (οι ανέστιοι και οι άνεργοι δεν είναι όλοι οκνηροί, φυγόπονοι) οι εξαθλιωμένοι μετανάστες δεν είναι όλοι "εγκληματικά στοιχεία". Με μία λέξη να "ξαναβρούμε" (;) την ανθρωπιά μας. Η ευφορία, η ψυχική ανάσταση, η μεταφυσική αναζήτηση των ημερών, η επαφή με την φύση, η σύσφιξη των σχέσεων, φέρνουν μέσα τους τον σπόρο της αναγέννησης.
Αφιερωμένο στην ημέρα της Γυναίκας
Απολογισμός
Ηρθε η ώρα που η όψη σου στον καθρέφτη σου δημιουργεί την αίσθηση του χρόνου που έφυγε. Ο απολογισμός του σε κάνει να αναλογισθείς αν αξιολογήθηκε έτσι όπως χάθηκε πολεμώντας τις δυσκολίες, τις υποχρεώσεις, τα εμπόδια, τις ασχήμιες που έφερε στο διάβα η ζωή. Το βίωσες όλα αυτά προσπαθώντας, νάσαι πάντα σωστή, σαν άνθρωπος, σαν μάνα στο δρόμο της τιμιότητας, της αξιοπρέπειας, της ηθικής, η αίσθηση του καθήκοντος που σε καθοδηγούσε σε κάθε βήμα σου δε σου φτάνει να καλύψει μέσα σου αυτό το κενό που νιώθεις και ένα παράπονο στην ψυχή σου, που συχνά σε συντροφεύει και σκέπτεσαι κι αναρωτιέσαι ποιο το όφελος; Τι αξιοποίησες; τι κέρδισες; τι έχασες; Όμως τι άλλο μπορούσες να κάνεις; Αυτό μπόρεσες... Το πρέπει και το σωστό ήταν το πρόσταγμα στη ζωή σου, έτσι γεννήθηκες, το ξέρεις ότι δεν μπορούσες ν' αλλάξεις... Όμως τώρα τι κάνεις; Η αναπόφευκτη οργανική φθορά, η αποδυνάμωση, η κάθε ρυτίδα στο επιβεβαιώνει έτσι όπως αλλοιώνει και μαραίνει την έκφραση του προσώπου σου ανέλεγκτα, σε κάνει να συνειδητοποιείς τι σου απομένει χρονικά πια.
Πρέπει να σκεφθείς τι μπορείς να αξιοποιήσεις από αυτά που έχεις, τι μπορεί να χαρείς; Ο χρόνος έφυγε, φεύγει τόσο γρήγορα κι εσύ μαζί του φεύγεις...
Εσύ που αγαπάς την ομορφιά στη φύση, στη μουσική. Εσύ που άνοιγες μόνη σου τα παράθυρα προς το φως της γνώσεως, εσύ που χαίρεσαι την ενέργεια της γης με την αμεσότητα που νοιώθεις μαζί της.
Εσύ που με τη δημιουργικότητα παίρνεις χαρά μπορεί να νοιώθεις χαμένη, αδικημένη.
Σκέψου τι σου απομένει να κάνεις. Τι περιμένεις νάρθει, η αποδυνάμωση, η φθορά έτσι παθητικά, υπομονετικά; Με ποια δύναμη ψυχής πρέπει να το αποδεχθείς; Βρες τη σωστή λύση. Προσπάθησε να εξοικειωθείς με τη φθορά που έρχεται.
Να οργανωθείς να την αντιμετωπίσεις με ΔΥΝΑΜΗ και ΓΝΩΣΗ. ΜΗΝ ΣΚΕΠΤΕΣΑΙ ΠΙΑ τι μπορούσες άλλο να κάνεις. Σκέψου το τι έρχεται, τώρα, τί μπορείς να κάνεις, όχι μόνο για τους άλλους, κυρίως για εσένα τώρα πια, με την ανάλογη βαρύτητα των αναγκών σου, της ηλικίας σου, της ποιότητας και τη γαλήνη και ομορφιά της ζωής σου.
Μάρθα Μπούσουλα
Η ΠΙΤΤΑ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ
Γυρίσματα του νου, εγκάρδιες συναντήσεις
Θεόδωρος Β. Μπισχινιώτης
Με σχεδόν κομμένη, την ανάσα και την αγωνία διάχυτη στο πρόσωπο μου, παρακολουθώ το τελευταίο στάδιο του παιχνιδιού μας. Ο Χαρίλαος -αφού με εύστοχες βολές χτύπησε και τις τρεις πλάκες- ετοιμάζεται να "χτυπήσει" και το βώλο μου. Καθαρίζει με επιμέλεια με την παλάμη του τη μεταξύ των βώλων απόσταση, σημαδεύει ο αντίχειρας τραβιέται προς τα πίσω και ο δείκτης χτυπά με δύναμη το βώλο και... περνά ξυστά δίπλα στο βώ¬ο μου. Αστόχησε. Αναπνέω δυνατά με ανακούφιση. Σειρά μου τώρα. Στήνω τις πλάκες και αρχίζω το σημάδι. Με χαρακτηριστική άνεση και ευκολία τις χτυπώ, τις "ξαπλώνω" όλες κάτω.
Τώρα πρέπει να χτυπήσω και το βώλο του συμπαίκτη μου. Καθαρίζω σχολαστικά τη μεταξύ τους απόσταση, γονατίζω και φυσάω να φύγουν και τα μικρότερα σαρίδια (σωματίδια) σκόνης. Σημαδεύω και με δύναμη τινάζω μπρόστά το δείκτη.
Ο βώλος με ταχύτητα φεύγει και "συγκρούεται" με το βώλο του συμπαίκτη μου. Σε "ξούριρα" (χτύπησα) νίκησα, φωνάζω θριαμβευτικά.
Ο Χαρίλαος με λύπη μεν, αλλά ιπποτικά αναγνωρίζει τη νίκη μου. Δίπλα μου περνά σαν αστραπή ο Βασίλης, δυο βήματα πιο πέρα περπατάει, γλυστρά, σωριάζεται στο έδαφος. Το γόνατο του έχει ματώσει. Σηκώνεται αμέσως και τρέχει να προλάβει τους αντιπάλους του, παίζει με άλλα παιδιά Αλαμπάρτζα (κυνηγητό). Πιο πέρα πιο μικρά παιδιά παίζουν κρυφτό.
Μια ομάδα κορίτσια έχουν πιαστεί χέρι-χέρι, παίζουν μέλισσα-μέλισσα. Άλλοι κλωτσάνε ένα τόπι φτιαγμένο από κουρέλια. Πιο μεγάλα κορίτσια κοντά στη σκάλα χασκογελάνε και ψιθυρίζουν.Φωνές, ξεφωνητά, κραυγές, φασαρία, ένα πολύβουο μελίσσι. Ξαφνικά ακούγονται δυνατές κραυγές και κλάματα. Ένα παιδί της πρώτης τάξης γλύστρησε και έπεσε στη δεξαμενή (στέρνα) του ελαιοτριβείου. Ο δάσκαλος που αντιλήφθηκε το συμβάν στέλνει το βρεγμένο στο σπίτι του να αλλάξει και ταυτόχρονα σφυρίζει και το τέλος του διαλείμματος. Μπαίνουμε στην αίθουσα...Το παγωμένο κεφαλόσκαλο μου διακόπτει την ονειροπόληση και με επαναφέρει στην πραγματικότητα. Κοιτάζω γύρω μου, ερημιά, απόλυτη ησυχία. Το σχολείο κλειστό, εγκαταλειμμένο. Βέβαια, το σκηνικό που περιέγραψα δεν είναι πρόσφατο. Ούτε του κοντινού παρελθόντος. Είναι κάποιο από τις καθημερινές του σχολείου της δεκαετίας του πενήντα. Είχα φτάσει στο πατρικό μου σπίτι, χαιρέτισα τους δικούς μου, τακτοποίησα τα πράγματά μου και ανηφόρισα προς τα πάνω. Δεξιά και αριστερά μου σπίτια κλειστά, πόρτες ασφαλισμένες, παράθυρα αμπαρωμένα, κατοικίες ανακαινισμένες, περιποιημένες αλλά ακατοίκητες.Ευτυχώς συνάντησα τον Άγγελο, ανταλλάξαμε εγκάρδιο χαιρετισμό. Τα βήματά μου με οδήγησαν στο προαύλιο της εκκλησίας, έστριψα δεξιά, ανέβηκα τα σκαλοπάτια του κτιρίου του - άλλοτε -σχολείου και κάθισα στο κεφαλόσκαλο...
Ο αγώνας για τη βιοπάλη με ανάγκασε από τα δεκαπέντε μου να αναζητήσω την τύχη μου στη Θεσσαλονίκη. Εγκαταστάθηκα μόνιμα εκεί. Ειδικεύτηκα στην τέχνη του επιπλοποιού, απέκτησα οικογένεια.
Οι επαγγελματικές, οικογενειακές υποχρεώσεις με απορρόφησαν, η απόσταση μεγάλη, η μετακίνηση -ιδίως τα πρώτα χρόνια-δύσκολη. Οι επισκέψεις μου στο χωριό αραιές και ολιγοήμερες. Όμως η λαχτάρα μου, η επιθυμία, η αγάπη για το χωριό μας ήταν μόνιμη, διαρκής και αναλλοίωτη με το χρόνο. Κάθε επίσκεψή μου άφηνε μία γλυκόπικρη γεύση στο στόμα. Χαρά, ευφορία γιατί συναντούσα τους δικούς μου, γιατί περπατούσα στα χώματα που έζησα τα ανεπανάληπτα παιδικά μου χρόνια, χώματα ποτισμένα με μόχθο και ιδρώτα των γονιών μου και των συγχωριανών, ψυχική ικανοποίηση συναντώντας συνομήλικους ή άλλους συγχωριανούς αλλά και θλίψη, στενοχώρια διότι κάθε φορά συναντούσα όλο και λιγότερους συγχωριανούς. Οι συνομήλικοι μου οι περισσότεροι είχαν και αυτοί μετοικίσει τα αστικά κέντρα και οι μεγαλύτεροι στην ηλικία διότι υπέκυπταν στο αδήριτο νόμο της φύσης και ένας-ένας εγκατέλειπε τα εγκόσμια. Αυτή η ερημιά, τα κλειστά σπίτια, η απουσία των ανθρώπων μου προκαλούσε ένα σφίξιμο στην καρδιά, μία απογοήτευση. Όμως ο ομφάλιος λώρος που με συνδέει με το χωριό διατηρήθηκε ακατάλυτος - και εν μέρει με τις συναντήσεις μου στη Θεσσαλονίκη με περαστικούς - η υπηρετώντας τη θητεία τους στο στρατό -συγχωριανούς. Το σπίτι μου ήταν πάντα μια φιλόξενη γωνία για κάθε συμπατριώτη. Με προθυμία - ευφρόσυνη διάθεση υποδέχτηκα κάθε έναν που ήλθε να με συνα¬ντήσει. Η ατμόσφαιρα πάντα ή¬ταν ζεστή, φιλική, συγκινητική. Οι συζητήσεις μας εγκάρδιες, ειλικρινείς, η νοσταλγία διάχυτη, οι αναμνήσεις ζωντανές. Ξαναζούσαμε με τους συνομήλικους τα παιδικά μας χρόνια, τα παιχνίδια μας, τις αταξίες, τα "κατορθώματά" μας, τα μαθήματα, τα πρώτα μας σκιρτήματα.
Η έκφραση που επαναλαμβανόταν συνεχώς ήταν: θυμάσαι τότε...
Με τους μεγαλύτερους τα νεότερα από το χωριό.
Με χαρά και ικανοποίηση για τις επιτυχίες των πατριωτών, με στενοχώρια και λύπη για τις αστοχίες, και αποτυχίες, με θλίψη και πόνο για το άκουσμα θλιβερών μαντάτων. Αληθινά όμορφες, ευφρόσυνες, αξέχαστες συναντήσεις. Ένα μεγάλο ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου σε όλους - που με επισκέφτηκαν.
Με κίνδυνο να ξεχάσω κάποιους
- και ζητώ προκαταβολικά συγγνώμη, αναφέρω όσους κατά καιρούς με συνάντησαν. Στρατιώτες: Αδάμης Ηλ. Αλβενιώτης, Ιωάννης Κ. Μπαλτάς, Νίκος Ασημακόπουλος (Πρόδρομος στην επιστράτευση), Βασίλειος Π. Μπάλτας, Βασίλειος Μ. Γιαννόπουλος, Ιωάννης Χαρ. Παραοκευόπουλος, Τάκης Ιουλ. Παραοκευόπουλος, Γεώργιος Χρ. Παρασκευόπουλος, Αθανάσιος Αλβενιώτης, συμπατριώτες:
Φωτούλα και ο σύζυγος της Αντώνης Παρζακώνης, Δημήτριος I. Γιαννακόπουλος, Χρήστος Παν. Λυμπερόπουλος και η σύζυγος του Σοφία, Γεώργιος Π. Πούλος, Παναγιώτης Χρ. Λυμπερόπουλος, Σπύρος Κων. Γεωργιόπουλος, Δημήτριος Αδ. Παναγόπουλος, Παναγιώτης I. Αιακόπουλος (από Ελαία), Ελένη Νασιοπούλου (από Καλόνερο), Λίτσα Ντ. Λιβά (από Ελαία), Φιλντίσης (από Βανάδα), Αριστείδης Γκούντουβας, Κώστας Δ. Γεωργιόπουλος, Θεόδωρος Γ. Μπισχινιώτης, Γεώργιος Θ. Μπισχινιώτης (από Πειραιά), Παναγιώτης Τσατραφύλης (από Πολύκαστρο καθώς και τα παιδιά του Παύλος και Ρούλα), Άγγελος Σταθόπουλος με τη σύζυγο του, Γιάννης Σταθόπουλος (σύζυγος Χριστίνας Κάλλια), Ευαγγελία Αλβενιώτη -Μάνθου, Αναστάσιος Σ. Παρασκευόπουλος, Ηλίας και Γρηγορία Μπάλτα.
Ευχαριστώ ιδιαίτερα την οικογένεια Δημητρίου Σταθοπούλου, που μου ανέθεσε τις επιπλώσεις των οικιών της, και τη Δήμητρα για τις υπέροχες Αγαλιανέικες γεύσεις που μου φέρνει.
Αναμένουμε και προσδοκουμε το λυτρωτικό μήνυμα της Ανάστασης του Κυρίου, όχι μόνον στη θρησκευτική, μεταφυσική του διάσταση, αλλά και ως παράδειγμα ζωής που μας εμποτίζει όλους πιστούς και μη. Την προτροπή, υπόδειξη και παραίνεση να κατανοήσουμε τη ζωή μέσα από το θάνατο. Να εννοήσουμε την αδυναμία, τη "μηδαμινότητα" της ύπαρξης το πρόσκαιρον του βίου μας, την προσωρινότητα, το "φευγαλέον", το μάταιον ("σκιάς όναρ ο άνθρωπος" Πίνδαρος) και να ζήσουμε το βίο μας με ηρεμία, αγάπη, ανεκτικότητα, κατανόηση, χωρίς ένταση και αντιπαλότητα. Μία τέτοια ζωή -είναι ομολογουμένως - νίκη ενάντια στο θάνατο "θανάτω θάνατον πατήσας". Μέσα στις λαμπρές ημέρες της Ορθοδοξίας επιζούν παραδόσεις αρχέγονες. Επιζούν οι γιορτές για την ανοιξιάτικη αναγέννηση των θρησκειών, η τιμή προς τους νεκρούς, ο θρήνος, ο οδυρμός για τους "απόντες".
Η Μητέρα Φύση "στήνει" ένα γοητευτικό σκηνικό. Ανθισμένα δέντρα, πολύχρωμοι "τάπητες", κελαϊδίσματα πουλιών, μεθυστικές ευωδίες, υπέροχες μυρωδιές.
Βέβαια είναι ιδιαίτερα στενάχωρος" θλιβερός, καταθλιπτικός ο πολιτικός, κοινωνικός, οικονομικός περίγυρος. Η οικονομία μας ακροβατεί στην άκρη της Αβύσσου και όλοι "μετρούμε" σοβαρές απώλειες στο εισόδημά μας, το δε μέλλον "φαντάζει" ζοφερό, σκοτεινό.
Το Αναστάσιμο μήνυμα ίσως αποτελεί το σωσίβιο μας, το στιβαρό στήριγμα. Το Πάσχα μας διδάσκει όχι μόνον να μην φοβόμαστε ο θάνατο - αλλά να τον κατανοούμε και να τον υπερβαίνουμε - αλλά να αντιμετωπίζουμε με σθένος, υπομονή, αισιοδοξία τις δυσχέρειες, τις αντιξοότητες, τις αναποδιές και να βγαίνουμε νικητές. Οι Αγιες μέρες και η οικονομική κρίση ίσως είναι ευκαιρία να "εγκαταλείψουμε" το Μολώχ της υλικής ευμάρειας και επιτυχίας και να ξανα-" ανακαλύψουμε" παλιές δοκιμασμένες διαχρονικές αξίες και συμπεριφορές όπως: συνεργασία, αλληλεγγύη, γενναιοδωρία, ειλικρίνεια, ανεκτικότητα, κατανόηση, φιλανθρωπία (οι ανέστιοι και οι άνεργοι δεν είναι όλοι οκνηροί, φυγόπονοι) οι εξαθλιωμένοι μετανάστες δεν είναι όλοι "εγκληματικά στοιχεία". Με μία λέξη να "ξαναβρούμε" (;) την ανθρωπιά μας. Η ευφορία, η ψυχική ανάσταση, η μεταφυσική αναζήτηση των ημερών, η επαφή με την φύση, η σύσφιξη των σχέσεων, φέρνουν μέσα τους τον σπόρο της αναγέννησης.
Αφιερωμένο στην ημέρα της Γυναίκας
Απολογισμός
Ηρθε η ώρα που η όψη σου στον καθρέφτη σου δημιουργεί την αίσθηση του χρόνου που έφυγε. Ο απολογισμός του σε κάνει να αναλογισθείς αν αξιολογήθηκε έτσι όπως χάθηκε πολεμώντας τις δυσκολίες, τις υποχρεώσεις, τα εμπόδια, τις ασχήμιες που έφερε στο διάβα η ζωή. Το βίωσες όλα αυτά προσπαθώντας, νάσαι πάντα σωστή, σαν άνθρωπος, σαν μάνα στο δρόμο της τιμιότητας, της αξιοπρέπειας, της ηθικής, η αίσθηση του καθήκοντος που σε καθοδηγούσε σε κάθε βήμα σου δε σου φτάνει να καλύψει μέσα σου αυτό το κενό που νιώθεις και ένα παράπονο στην ψυχή σου, που συχνά σε συντροφεύει και σκέπτεσαι κι αναρωτιέσαι ποιο το όφελος; Τι αξιοποίησες; τι κέρδισες; τι έχασες; Όμως τι άλλο μπορούσες να κάνεις; Αυτό μπόρεσες... Το πρέπει και το σωστό ήταν το πρόσταγμα στη ζωή σου, έτσι γεννήθηκες, το ξέρεις ότι δεν μπορούσες ν' αλλάξεις... Όμως τώρα τι κάνεις; Η αναπόφευκτη οργανική φθορά, η αποδυνάμωση, η κάθε ρυτίδα στο επιβεβαιώνει έτσι όπως αλλοιώνει και μαραίνει την έκφραση του προσώπου σου ανέλεγκτα, σε κάνει να συνειδητοποιείς τι σου απομένει χρονικά πια.
Πρέπει να σκεφθείς τι μπορείς να αξιοποιήσεις από αυτά που έχεις, τι μπορεί να χαρείς; Ο χρόνος έφυγε, φεύγει τόσο γρήγορα κι εσύ μαζί του φεύγεις...
Εσύ που αγαπάς την ομορφιά στη φύση, στη μουσική. Εσύ που άνοιγες μόνη σου τα παράθυρα προς το φως της γνώσεως, εσύ που χαίρεσαι την ενέργεια της γης με την αμεσότητα που νοιώθεις μαζί της.
Εσύ που με τη δημιουργικότητα παίρνεις χαρά μπορεί να νοιώθεις χαμένη, αδικημένη.
Σκέψου τι σου απομένει να κάνεις. Τι περιμένεις νάρθει, η αποδυνάμωση, η φθορά έτσι παθητικά, υπομονετικά; Με ποια δύναμη ψυχής πρέπει να το αποδεχθείς; Βρες τη σωστή λύση. Προσπάθησε να εξοικειωθείς με τη φθορά που έρχεται.
Να οργανωθείς να την αντιμετωπίσεις με ΔΥΝΑΜΗ και ΓΝΩΣΗ. ΜΗΝ ΣΚΕΠΤΕΣΑΙ ΠΙΑ τι μπορούσες άλλο να κάνεις. Σκέψου το τι έρχεται, τώρα, τί μπορείς να κάνεις, όχι μόνο για τους άλλους, κυρίως για εσένα τώρα πια, με την ανάλογη βαρύτητα των αναγκών σου, της ηλικίας σου, της ποιότητας και τη γαλήνη και ομορφιά της ζωής σου.
Μάρθα Μπούσουλα
ME ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ
Γράφει ο I .Δ. Γιαννακόπουλος
Όπως είναι στους περισσότερους συγχωριανού μας γνωστό,ο προγραμματισμένος για τις 12 Μαρτίου 2011 χορός μας ματαιώθηκε με ομόφωνη απόφαση του Δ.Σ.,λόγω του αιφνίδιου θανάτου του συγχωριανού μας Κώστα Αντ. Αλβενιώτη στις 11 Μαρτίου 2011, που μας συντάραξε όλους. Εκείνο που δεν είναι όμως γνωστό στους πολλούς, είναι η αγωνία και η μεγάλη προσπάθεια που καταβλήθηκε εκ μέρους όλων των μελών του Δ.Σ., για να μπορέσουμε να συγκεντρώσουμε ικανό αριθμό ατόμων , ώστε να καλύψουμε την υποχρέωση για τα 120 άτομα που είχαμε αναλάβει προς το κέντρο και να καλύψει ο σύλλογος τα έξοδα του μόνο, αφού η απόφαση που έχουμε πάρει είναι ότι οι εκδηλώσεις που θα κάνουμε σκοπό έχουν να μας φέρουν πιο κοντά και όχι να αυξήσουμε το συλλογικό ταμείο, σε αυτούς μάλιστα τους δύσκολους καιρούς. Εκείνο που αντιμετωπίσαμε δεν περιγράφεται με κόσμιες λέξεις και προτάσεις !!!. Άρνηση, προφάσεις δικαιολογημένες και αδικαιολόγητες,δικαιολογίες χίλιες δυο και ρωτάμε,Τι σύλλογο θέλετε αγαπητοί συγχωριανοί; Θέλετε σύλλογο δραστήριο που να παρουσιάζει έργο ή θέλετε σύλλογο μόνο στα χαρτιά; Και αν θέλετε σύλλογο μόνο στα χαρτιά να μας το πείτε να μη ματαιοπονούμε,αν όμως θέλετε σύλλογο δραστήριο, όπως λέτε πολλοί ότι είναι ο σύλλογος μας τα τελευταία χρόνια, τότε θα πρέπει να ανταποκρίνεστε και στα καλέσματά του και όχι να εξαντλείται η προσπάθειά σας στον ποιόν θα υποδείξετε για να αναλάβει θέση ευθύνης στο Δ.Σ. κατά τις εκλογοα-πολογιστικές Γενικές Συνελεύσεις(αν βέβαια είστε εκεί),αρκεί να μην είστε οι ίδιοι, και πλέον τίποτα για τους περισσότερους. Ο σύλλογος,ύστερα από την κατάργηση της κοινότητας και τις ευρύτερες συνενώσεις είναι ο μόνος φορέας , πέραν από το Τ.Σ., που ενδιαφέρεται πραγματικά για τα προβλήματα του χωριού μας και έχει μάλιστα σε αρκετά θέματα αναλάβει να σηκώσει βάρη που δεν του ανήκουν,διαφορετικά το χωριό μας θα έχει έλλειμμα φροντίδας. Για όλα τα παραπάνω κάνω, από τούτη εδώ τη στήλη, έκκληση να συμμετάσχετε στις εκδηλώσεις του συλλόγου,αφιερώστε λίγο από το χρόνο σας να δείτε αγαπητούς συγχωριανούς και φίλους για να δώσετε δύναμη και κουράγιο, αισιοδοξία στα (εκάστοτε) μέλη του Δ.Σ. Ο σύλλογος θέλει συλλογική προσπάθεια των πολλών, με λίγους και πάντα τους ίδιους δεν προχωρεί ή τουλάχιστον δεν έχει ορίζοντα. Γράφει ο I .Δ. Γιαννακόπουλος
Η ΠΙΤΤΑ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ
Γράφει ο Χαρ. Απ. Παπαδόπουλος
Το Σάββατο στις 8 Ιανουαρίου 2011, έγινε το κόψιμο της βασιλόπιτας στο χωριό μας, καθώς και η ανταλλαγή ευχών για καλή χρονιά και υγεία, μεταξύ των συγχωριανών μας στο γενέθλειο και αγαπημένο μας τόπο. Η εκδήλωση αυτή γίνεται στο χωριό μας για δεύτερη χρονιά, και λόγω της μεγάλης επιτυχίας που σημείωσε τα δυο αυτά χρόνια, φαίνεται ότι καθιερώνεται και διευρύνεται. Ο καλός μας σύλλογος, με την αθόρυβη, αλλά πολύ σημαντική και ουσιαστική δουλειά που κάνει, συγκινεί τις ψυχές και τις καρδιές όλων των Αγαλιαναίων, αφού συμμετέχουν πλέον συνειδητά στις εκδηλώσεις, αλλά και προσφέρουν ευχάριστα από το περίσσευμα της καρδιάς τους, αλλά και από το υστέρημα της τσέπης τους, δεδομένου ότι όλοι μας περνάμε δύσκολες ημέρες από οικονομικής απόψεως. Στο περίσσευμα της καρδιάς τους εντάσσω την πάνδημη συμμετοχή όλων των ευρισκομένων κατοίκων την ημέρα εκείνη στο χωριό, άλλα και την εθελούσια παρασκευή και διάθεση εκλεκτών και σπανίων εδεσμάτων, από αρκετές κυρίες του χωριού μας, με επικεφαλής την Αιμιλία και την Όλγα. Στο "υστέρημα της τσέπης" τους θα καταγράψω τα 600 και πλέον ευρώ, που με χαρά και συγκίνηση είδα να προσφέρουν υπερήλικοι συγχωριανοί μας, στον πρόεδρο του συλλόγου και τον ταμία μας, προς ενίσχυση του συλλόγου μας.
Η ατμόσφαιρα στο χωριό μας τα φετινά Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά ήταν πραγματικά εκπληκτική, αφού ο σύλλογος φρόντισε να τοποθετήσει στην πλατεία του χωριού μας, για πρώτη φορά από συστάσεως του χωριού μας, ένα ωραιότατο φυσικό χριστουγεννιάτικο δέντρο, στολισμένο περίτεχνα και φωτισμένο κατάλληλα τις βραδινές ώρες, που εξέπληξε ευχάριστα για μια ακόμη φορά τους ντόπιους αλλά και τους περαστικούς από το χωριό μας. Πέρα όμως από αυτό, τις απογευματινές ώρες άκουγες να ψάλλονται από μεγαφώνου τα κάλαντα αλλά και ωραία Χριστουγεννιάτικα Τραγούδια, που πλημμύριζαν γαλήνη και ευτυχία τις ψυχές των συγχωριανών μας. Μέσα σε γιορτινή ατμόσφαιρα λοιπόν, στο καφενείο -ταβέρνα του χωριού μας συγκεντρώθηκε όλο το χωριό. Τα τραπέζια είχαν διαρρυθμιστεί κατάλληλα για τη περίπτωση και γέμισε ασφυκτικά ο χώρος του καφενείου, εκεί διαπίστωσα για άλλη μια φορά ότι όταν υπάρχει εγκαρδιότητα και καλή διάθεση, όλα γίνονται, αφού όλοι χωρέσαμε, όλοι εξυπηρετηθήκαμε και ευχαριστηθήκαμε πραγματικά, ακόμη και χώρος για παραδοσιακούς χορούς εξασφαλίστηκε στους οποίους διακρίθηκαν παλιότεροι, μεσήλικες και ιδίως νεώτεροι συγχωριανοί μας.
Μας συγκίνησε ιδιαιτέρως το παραδοσιακό τραγούδι που τραγούδησε από μικροφώνου ο πρόεδρος του συλλόγου μας Γιάννης Γιαννακόπουλος, (γιατί δεν βγαίνεις να σε ιδώ γειτόνισσα καινούργια...), ήταν ασφαλώς κάτι αυθόρμητο και πηγαίο, αλλά και έκφραση της ευχαρίστησης και ικανοποίησης που αισθάνθηκε, για τη μεγάλη επιτυχία της εκδήλωσης αυτής στην πατρώα και γενέθλια γή, γεγονός αλλώστε που το δήλωσε και από μικροφώνου. Κατά τα άλλα ακολουθήθηκαν οι παραδόσεις μας. Κόπηκε η πίτα, βρέθηκαν οι τρεις τυχεροί της χρονιάς, το κλασικό "κουπάρι" έκανε τον γύρο όπως έπρεπε, οι προπόσεις των κουπαρούχων ήταν συγκινητικές και εγκάρδιες και μας άγγιξαν όλους, προσωπικά με συγκίνησε η
πρόποση του αγαπητού συγχωριανού μας Πάνου Παναγιωτόπουλου, ο οποίος παρά τη μεγάλη οικονομική ζημία που έπαθε λόγω της διάρρηξης του καταστήματος του στη Κυπαρισσία και της εξ' αυτής δικαιολογημένης στεναχώριας του, συμμετείχε οικογενειακώς και εγκαρδίως στην εκδήλωση αυτή του συλλόγου στο χωριό μας.. Αξίζει τελειώνοντας να αναφέρω ότι, οι ιδιοκτήτες της ταβέρνας αλλά και το βοηθητικό προσωπικό, κατέβαλαν κάθε προσπάθεια για να μας ικανοποιήσουν όλους και τα κατάφεραν σε άριστο βαθμό, πέρα όμως τούτου έδειχναν ότι και αυτοί συμμετείχαν στην όλη εορταστική ατμόσφαιρα και το απέδειξαν εμπράκτως με το δικό τους τρόπο.
Η ατμόσφαιρα στο χωριό μας τα φετινά Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά ήταν πραγματικά εκπληκτική, αφού ο σύλλογος φρόντισε να τοποθετήσει στην πλατεία του χωριού μας, για πρώτη φορά από συστάσεως του χωριού μας, ένα ωραιότατο φυσικό χριστουγεννιάτικο δέντρο, στολισμένο περίτεχνα και φωτισμένο κατάλληλα τις βραδινές ώρες, που εξέπληξε ευχάριστα για μια ακόμη φορά τους ντόπιους αλλά και τους περαστικούς από το χωριό μας. Πέρα όμως από αυτό, τις απογευματινές ώρες άκουγες να ψάλλονται από μεγαφώνου τα κάλαντα αλλά και ωραία Χριστουγεννιάτικα Τραγούδια, που πλημμύριζαν γαλήνη και ευτυχία τις ψυχές των συγχωριανών μας. Μέσα σε γιορτινή ατμόσφαιρα λοιπόν, στο καφενείο -ταβέρνα του χωριού μας συγκεντρώθηκε όλο το χωριό. Τα τραπέζια είχαν διαρρυθμιστεί κατάλληλα για τη περίπτωση και γέμισε ασφυκτικά ο χώρος του καφενείου, εκεί διαπίστωσα για άλλη μια φορά ότι όταν υπάρχει εγκαρδιότητα και καλή διάθεση, όλα γίνονται, αφού όλοι χωρέσαμε, όλοι εξυπηρετηθήκαμε και ευχαριστηθήκαμε πραγματικά, ακόμη και χώρος για παραδοσιακούς χορούς εξασφαλίστηκε στους οποίους διακρίθηκαν παλιότεροι, μεσήλικες και ιδίως νεώτεροι συγχωριανοί μας.
Μας συγκίνησε ιδιαιτέρως το παραδοσιακό τραγούδι που τραγούδησε από μικροφώνου ο πρόεδρος του συλλόγου μας Γιάννης Γιαννακόπουλος, (γιατί δεν βγαίνεις να σε ιδώ γειτόνισσα καινούργια...), ήταν ασφαλώς κάτι αυθόρμητο και πηγαίο, αλλά και έκφραση της ευχαρίστησης και ικανοποίησης που αισθάνθηκε, για τη μεγάλη επιτυχία της εκδήλωσης αυτής στην πατρώα και γενέθλια γή, γεγονός αλλώστε που το δήλωσε και από μικροφώνου. Κατά τα άλλα ακολουθήθηκαν οι παραδόσεις μας. Κόπηκε η πίτα, βρέθηκαν οι τρεις τυχεροί της χρονιάς, το κλασικό "κουπάρι" έκανε τον γύρο όπως έπρεπε, οι προπόσεις των κουπαρούχων ήταν συγκινητικές και εγκάρδιες και μας άγγιξαν όλους, προσωπικά με συγκίνησε ηπρόποση του αγαπητού συγχωριανού μας Πάνου Παναγιωτόπουλου, ο οποίος παρά τη μεγάλη οικονομική ζημία που έπαθε λόγω της διάρρηξης του καταστήματος του στη Κυπαρισσία και της εξ' αυτής δικαιολογημένης στεναχώριας του, συμμετείχε οικογενειακώς και εγκαρδίως στην εκδήλωση αυτή του συλλόγου στο χωριό μας.. Αξίζει τελειώνοντας να αναφέρω ότι, οι ιδιοκτήτες της ταβέρνας αλλά και το βοηθητικό προσωπικό, κατέβαλαν κάθε προσπάθεια για να μας ικανοποιήσουν όλους και τα κατάφεραν σε άριστο βαθμό, πέρα όμως τούτου έδειχναν ότι και αυτοί συμμετείχαν στην όλη εορταστική ατμόσφαιρα και το απέδειξαν εμπράκτως με το δικό τους τρόπο.
Καλή Χρόνια σε Όλους.
Ο κάμπος επρασίνισεν απ' τα πολλά λουλούδια και συ δεν βγαίνεις να σε ειδώ αγάπη μου καινούρια. Τον ταμπουρά μου τσάκισα κυρά μου στην αυλή σου για ένα φιλί που μου ' ταξες εσύ και η αδερφή σου Δωσ' μου το κόρη το φιλί, δώσ' μου το μη λυπάσαι στον κάτου κόσμο θα το βρεις κρεβάτι να κοιμάσαι. Ποιος είδε ψάρι στο βουνό, τη θάλασσα σπαρμένη ποιος έχει τούτον τον καιρό αγάπη μπιστεμένη. Ποιος είδε γρίβο άλογο σε πράσινο λιβάδι και ποιος κορίτσι έμορφο κοντά σε παλικάρι. Δεν σου τοδίνω το φιλί, γιατί 'σαι μαρτυριάρης όπου βρεθείς κι όπουσταθείς εμένα κουβεντιάζεις. Δεν είμαι φύλλο να κοπώ, λυγιά για να λυγίσω δεν είμαι τόσο αδιάντροπος για να σεμαρτυρήσω. Θα σου το δώσω το φιλί να μη βαριά αρρωστήσεις μα στο Θεό να ορκιστείς να μη το μαρτυρήσεις. Στό 'πα και στο παράγγειλα, στο λε' και μοναχός μου τα μαύρα ρούχα μη φοράς γιατ, είν' ο θάνατος μου. Θέλω να σκίσω το βουνό με της ελιάς το φύλλο και να 'βρω άνθρωπο μπιστό δυό λόγια να σου στείλω Όσ' άστρα έχει ο ουρανός κι η Πάτρα παρεθύρια τόσες φορές θα σε φιλώ στα μάτια και στα φρύδια.
Στο ξενοδοχείο ΗΝΙΟΧΟΣ στις 30/1/11 πραγματοποιήθηκε η ετήσια Γενική Συνέλευση του Συλλόγου μας και η κοπή της πρωτοχρονιάτικης πίτας, αναγνώσθηκε ο οικονομικός απολογισμός του 2010, με πρόεδρο τον Χαρ. Παπαδόπουλο και γραμματέα την κ. Μάρθα Μπούσουλα. Εγκρίθηκαν ομόφωνα τα πεπραγμένα και ο οικονομικός απολογισμός.
Εν συνεχεία, ο Πρόεδρος του Συλλόγου μας, αναφέρθηκε λεπτομερώς σ' αυτά που πραγματοποιήθηκαν στην χρονιά που μας πέρασε καθώς και το μελλοντικό πρόγραμμα για τη νέα χρονιά, γεμάτο δραστηριότητες, δημιουργία και αγάπη για το χωριό μας.
Μας συγκίνησε όπως πάντα η παρουσία των παιδιών μας, η ελπίδα και το μέλλον του Συλλόγου, παρόλο που υπήρχαν και πολλές απουσίες λόγω γρίπης και πένθους.
Αισθητή η απουσία του Ζώη και της Κικής και Θοδωρή Λυμπερόπουλου, επίσης μας άγγιξε και μας στενοχώρησε η επιστολή του κ. Γιώργου Μπάλτα ότι αποχωρεί από το Σύλλογο.
Για μας είναι σημαντικός, αγαπημένος και πολύτιμος για το Σύλλογο, αποδεχόμεθα παμψηφεί αυτή του την επιθυμία, είναι ο δικός μας άνθρωπος, τον θέλουμε για πάντα κοντά μας.
Επίσης ένα μεγάλο ευχαριστώ στον πατριώτη μας Τ. Κωνσταντόπουλο για την αγάπη και αλληλεγγύη που έδειξε και το ενδιαφέρον όταν πατριώτες τον χρειάστηκαν σε μια δύσκολη ώρα, σε πρόβλημα υγείας, του αξίζει ένα μεγάλο ευχαριστώ από καρδιάς, γι' αυτή του την συμπαράσταση.
Την πίτα έκοψε ο κ. Γεώργιος Δ. Μπάλτας που μας τιμά πάντα με την παρουσία του, δε τον φοβίζουν ούτε οι μπόρες, ούτε το χαλάζι, γιατί έχει μέσα στην ψυχή του την Αγαλιανή.
Ξεχωριστός ο κ. Γ. Χάλαρης που με δική του πρωτοβουλία και εργασία πρόβαλε σε μικρή οθόνη την πορεία της εφημερίδας μας προβάλλοντας μικρές περικοπές από δημοσιευμένα κείμενα που αφορούν το χωριό μας καθώς και την προβολή της Αγαλιανής στο διαδίκτυο.
Τι να πούμε για την Αιμιλία μας, έτσι θα την αποκαλούμε πια, για τις ενέργειες και την αγάπη που κάνει για το Σύλλογο μας.
Αυτοί οι 2 ξεχώρισαν αυτήν την χρονιά που μας πέρασε για τις ενέργειές τους. Παρόλο που τα γονίδια δεν είναι Αγαλιανέικα υπάρχει μέσα τους η συνείδηση και η ευαισθησία του Έλληνα για τη μητέρα πατρίδα, τους ευχαριστούμε.
Όλοι οι Αγαλιαναίοι οπουδήποτε και αν βρίσκονται χρέος τους είναι να βοηθούν κάθε προσπάθεια του Συλλόγου μας να συσπειρώνονται κοντά του όσο μπορούν.
Ήταν μια Γενική Συνέλευση γεμάτη προσδοκίες, για ότι καλύτερο για το μέλλον του Συλλόγου μας. Ευχόμαστε ο καινούργιος χρόνοσ να μας βρίσκει πάντα ενωμένους και αγαπημένους για το καλό όλων μας.
Και του χρόνου με υγεία και χαρά στα παιδιά μας, σε όλους.
Μάρθα Μπούσουλα.
Ήταν μια Γενική Συνέλευση γεμάτη προσδοκίες, για ό,τι καλύτερο για το μέλλον του Συλλόγου μας.
Ευχόμενοι ο καινούργιος χρόνος να μας βρίσκει πάντα ενωμένους και αγαπημέ¬νους για το καλό όλων μας.
Και του και χαρά σε όλους.
χρόνου με υγεία στα παιδιά μας,
Μ. Μπούσουλα
Ο κάμπος επρασίνισεν
(Επιμέλεια Δημ. Κ. Γυφτοπούλου)Ο κάμπος επρασίνισεν απ' τα πολλά λουλούδια και συ δεν βγαίνεις να σε ειδώ αγάπη μου καινούρια. Τον ταμπουρά μου τσάκισα κυρά μου στην αυλή σου για ένα φιλί που μου ' ταξες εσύ και η αδερφή σου Δωσ' μου το κόρη το φιλί, δώσ' μου το μη λυπάσαι στον κάτου κόσμο θα το βρεις κρεβάτι να κοιμάσαι. Ποιος είδε ψάρι στο βουνό, τη θάλασσα σπαρμένη ποιος έχει τούτον τον καιρό αγάπη μπιστεμένη. Ποιος είδε γρίβο άλογο σε πράσινο λιβάδι και ποιος κορίτσι έμορφο κοντά σε παλικάρι. Δεν σου τοδίνω το φιλί, γιατί 'σαι μαρτυριάρης όπου βρεθείς κι όπουσταθείς εμένα κουβεντιάζεις. Δεν είμαι φύλλο να κοπώ, λυγιά για να λυγίσω δεν είμαι τόσο αδιάντροπος για να σεμαρτυρήσω. Θα σου το δώσω το φιλί να μη βαριά αρρωστήσεις μα στο Θεό να ορκιστείς να μη το μαρτυρήσεις. Στό 'πα και στο παράγγειλα, στο λε' και μοναχός μου τα μαύρα ρούχα μη φοράς γιατ, είν' ο θάνατος μου. Θέλω να σκίσω το βουνό με της ελιάς το φύλλο και να 'βρω άνθρωπο μπιστό δυό λόγια να σου στείλω Όσ' άστρα έχει ο ουρανός κι η Πάτρα παρεθύρια τόσες φορές θα σε φιλώ στα μάτια και στα φρύδια.
Στο ξενοδοχείο ΗΝΙΟΧΟΣ στις 30/1/11 πραγματοποιήθηκε η ετήσια Γενική Συνέλευση του Συλλόγου μας και η κοπή της πρωτοχρονιάτικης πίτας, αναγνώσθηκε ο οικονομικός απολογισμός του 2010, με πρόεδρο τον Χαρ. Παπαδόπουλο και γραμματέα την κ. Μάρθα Μπούσουλα. Εγκρίθηκαν ομόφωνα τα πεπραγμένα και ο οικονομικός απολογισμός.
Εν συνεχεία, ο Πρόεδρος του Συλλόγου μας, αναφέρθηκε λεπτομερώς σ' αυτά που πραγματοποιήθηκαν στην χρονιά που μας πέρασε καθώς και το μελλοντικό πρόγραμμα για τη νέα χρονιά, γεμάτο δραστηριότητες, δημιουργία και αγάπη για το χωριό μας.
Μας συγκίνησε όπως πάντα η παρουσία των παιδιών μας, η ελπίδα και το μέλλον του Συλλόγου, παρόλο που υπήρχαν και πολλές απουσίες λόγω γρίπης και πένθους.
Αισθητή η απουσία του Ζώη και της Κικής και Θοδωρή Λυμπερόπουλου, επίσης μας άγγιξε και μας στενοχώρησε η επιστολή του κ. Γιώργου Μπάλτα ότι αποχωρεί από το Σύλλογο.
Για μας είναι σημαντικός, αγαπημένος και πολύτιμος για το Σύλλογο, αποδεχόμεθα παμψηφεί αυτή του την επιθυμία, είναι ο δικός μας άνθρωπος, τον θέλουμε για πάντα κοντά μας.
Επίσης ένα μεγάλο ευχαριστώ στον πατριώτη μας Τ. Κωνσταντόπουλο για την αγάπη και αλληλεγγύη που έδειξε και το ενδιαφέρον όταν πατριώτες τον χρειάστηκαν σε μια δύσκολη ώρα, σε πρόβλημα υγείας, του αξίζει ένα μεγάλο ευχαριστώ από καρδιάς, γι' αυτή του την συμπαράσταση.
Την πίτα έκοψε ο κ. Γεώργιος Δ. Μπάλτας που μας τιμά πάντα με την παρουσία του, δε τον φοβίζουν ούτε οι μπόρες, ούτε το χαλάζι, γιατί έχει μέσα στην ψυχή του την Αγαλιανή.
Ξεχωριστός ο κ. Γ. Χάλαρης που με δική του πρωτοβουλία και εργασία πρόβαλε σε μικρή οθόνη την πορεία της εφημερίδας μας προβάλλοντας μικρές περικοπές από δημοσιευμένα κείμενα που αφορούν το χωριό μας καθώς και την προβολή της Αγαλιανής στο διαδίκτυο.
Τι να πούμε για την Αιμιλία μας, έτσι θα την αποκαλούμε πια, για τις ενέργειες και την αγάπη που κάνει για το Σύλλογο μας.
Αυτοί οι 2 ξεχώρισαν αυτήν την χρονιά που μας πέρασε για τις ενέργειές τους. Παρόλο που τα γονίδια δεν είναι Αγαλιανέικα υπάρχει μέσα τους η συνείδηση και η ευαισθησία του Έλληνα για τη μητέρα πατρίδα, τους ευχαριστούμε.
Όλοι οι Αγαλιαναίοι οπουδήποτε και αν βρίσκονται χρέος τους είναι να βοηθούν κάθε προσπάθεια του Συλλόγου μας να συσπειρώνονται κοντά του όσο μπορούν.
Ήταν μια Γενική Συνέλευση γεμάτη προσδοκίες, για ότι καλύτερο για το μέλλον του Συλλόγου μας. Ευχόμαστε ο καινούργιος χρόνοσ να μας βρίσκει πάντα ενωμένους και αγαπημένους για το καλό όλων μας.
Και του χρόνου με υγεία και χαρά στα παιδιά μας, σε όλους.
Μάρθα Μπούσουλα.
Ήταν μια Γενική Συνέλευση γεμάτη προσδοκίες, για ό,τι καλύτερο για το μέλλον του Συλλόγου μας.
Ευχόμενοι ο καινούργιος χρόνος να μας βρίσκει πάντα ενωμένους και αγαπημέ¬νους για το καλό όλων μας.
Και του και χαρά σε όλους.
χρόνου με υγεία στα παιδιά μας,
Μ. Μπούσουλα
Γυρίσματα του νου, εγκάρδιες συναντήσεις
Θεόδωρος Β. Μπισχινιώτης
Με σχεδόν κομμένη, την ανάσα και την αγωνία διάχυτη στο πρόσωπο μου, παρακολουθώ το τελευταίο στάδιο του παιχνιδιού μας. Ο Χαρίλαος -αφού με εύστοχες βολές χτύπησε και τις τρεις πλάκες- ετοιμάζεται να "χτυπήσει" και το βώλο μου. Καθαρίζει με επιμέλεια με την παλάμη του τη μεταξύ των βώλων απόσταση, σημαδεύει ο αντίχειρας τραβιέται προς τα πίσω και ο δείκτης χτυπά με δύναμη το βώλο και... περνά ξυστά δίπλα στο βώ¬ο μου. Αστόχησε. Αναπνέω δυνατά με ανακούφιση. Σειρά μου τώρα. Στήνω τις πλάκες και αρχίζω το σημάδι. Με χαρακτηριστική άνεση και ευκολία τις χτυπώ, τις "ξαπλώνω" όλες κάτω.
Τώρα πρέπει να χτυπήσω και το βώλο του συμπαίκτη μου. Καθαρίζω σχολαστικά τη μεταξύ τους απόσταση, γονατίζω και φυσάω να φύγουν και τα μικρότερα σαρίδια (σωματίδια) σκόνης. Σημαδεύω και με δύναμη τινάζω μπρόστά το δείκτη.
Ο βώλος με ταχύτητα φεύγει και "συγκρούεται" με το βώλο του συμπαίκτη μου. Σε "ξούριρα" (χτύπησα) νίκησα, φωνάζω θριαμβευτικά.
Ο Χαρίλαος με λύπη μεν, αλλά ιπποτικά αναγνωρίζει τη νίκη μου. Δίπλα μου περνά σαν αστραπή ο Βασίλης, δυο βήματα πιο πέρα περπατάει, γλυστρά, σωριάζεται στο έδαφος. Το γόνατο του έχει ματώσει. Σηκώνεται αμέσως και τρέχει να προλάβει τους αντιπάλους του, παίζει με άλλα παιδιά Αλαμπάρτζα (κυνηγητό). Πιο πέρα πιο μικρά παιδιά παίζουν κρυφτό.
Μια ομάδα κορίτσια έχουν πιαστεί χέρι-χέρι, παίζουν μέλισσα-μέλισσα. Άλλοι κλωτσάνε ένα τόπι φτιαγμένο από κουρέλια. Πιο μεγάλα κορίτσια κοντά στη σκάλα χασκογελάνε και ψιθυρίζουν.Φωνές, ξεφωνητά, κραυγές, φασαρία, ένα πολύβουο μελίσσι. Ξαφνικά ακούγονται δυνατές κραυγές και κλάματα. Ένα παιδί της πρώτης τάξης γλύστρησε και έπεσε στη δεξαμενή (στέρνα) του ελαιοτριβείου. Ο δάσκαλος που αντιλήφθηκε το συμβάν στέλνει το βρεγμένο στο σπίτι του να αλλάξει και ταυτόχρονα σφυρίζει και το τέλος του διαλείμματος. Μπαίνουμε στην αίθουσα...Το παγωμένο κεφαλόσκαλο μου διακόπτει την ονειροπόληση και με επαναφέρει στην πραγματικότητα. Κοιτάζω γύρω μου, ερημιά, απόλυτη ησυχία. Το σχολείο κλειστό, εγκαταλειμμένο. Βέβαια, το σκηνικό που περιέγραψα δεν είναι πρόσφατο. Ούτε του κοντινού παρελθόντος. Είναι κάποιο από τις καθημερινές του σχολείου της δεκαετίας του πενήντα. Είχα φτάσει στο πατρικό μου σπίτι, χαιρέτισα τους δικούς μου, τακτοποίησα τα πράγματά μου και ανηφόρισα προς τα πάνω. Δεξιά και αριστερά μου σπίτια κλειστά, πόρτες ασφαλισμένες, παράθυρα αμπαρωμένα, κατοικίες ανακαινισμένες, περιποιημένες αλλά ακατοίκητες.Ευτυχώς συνάντησα τον Άγγελο, ανταλλάξαμε εγκάρδιο χαιρετισμό. Τα βήματά μου με οδήγησαν στο προαύλιο της εκκλησίας, έστριψα δεξιά, ανέβηκα τα σκαλοπάτια του κτιρίου του - άλλοτε -σχολείου και κάθισα στο κεφαλόσκαλο...
Ο αγώνας για τη βιοπάλη με ανάγκασε από τα δεκαπέντε μου να αναζητήσω την τύχη μου στη Θεσσαλονίκη. Εγκαταστάθηκα μόνιμα εκεί. Ειδικεύτηκα στην τέχνη του επιπλοποιού, απέκτησα οικογένεια.
Οι επαγγελματικές, οικογενειακές υποχρεώσεις με απορρόφησαν, η απόσταση μεγάλη, η μετακίνηση -ιδίως τα πρώτα χρόνια-δύσκολη. Οι επισκέψεις μου στο χωριό αραιές και ολιγοήμερες. Όμως η λαχτάρα μου, η επιθυμία, η αγάπη για το χωριό μας ήταν μόνιμη, διαρκής και αναλλοίωτη με το χρόνο. Κάθε επίσκεψή μου άφηνε μία γλυκόπικρη γεύση στο στόμα. Χαρά, ευφορία γιατί συναντούσα τους δικούς μου, γιατί περπατούσα στα χώματα που έζησα τα ανεπανάληπτα παιδικά μου χρόνια, χώματα ποτισμένα με μόχθο και ιδρώτα των γονιών μου και των συγχωριανών, ψυχική ικανοποίηση συναντώντας συνομήλικους ή άλλους συγχωριανούς αλλά και θλίψη, στενοχώρια διότι κάθε φορά συναντούσα όλο και λιγότερους συγχωριανούς. Οι συνομήλικοι μου οι περισσότεροι είχαν και αυτοί μετοικίσει τα αστικά κέντρα και οι μεγαλύτεροι στην ηλικία διότι υπέκυπταν στο αδήριτο νόμο της φύσης και ένας-ένας εγκατέλειπε τα εγκόσμια. Αυτή η ερημιά, τα κλειστά σπίτια, η απουσία των ανθρώπων μου προκαλούσε ένα σφίξιμο στην καρδιά, μία απογοήτευση. Όμως ο ομφάλιος λώρος που με συνδέει με το χωριό διατηρήθηκε ακατάλυτος - και εν μέρει με τις συναντήσεις μου στη Θεσσαλονίκη με περαστικούς - η υπηρετώντας τη θητεία τους στο στρατό -συγχωριανούς. Το σπίτι μου ήταν πάντα μια φιλόξενη γωνία για κάθε συμπατριώτη. Με προθυμία - ευφρόσυνη διάθεση υποδέχτηκα κάθε έναν που ήλθε να με συνα¬ντήσει. Η ατμόσφαιρα πάντα ή¬ταν ζεστή, φιλική, συγκινητική. Οι συζητήσεις μας εγκάρδιες, ειλικρινείς, η νοσταλγία διάχυτη, οι αναμνήσεις ζωντανές. Ξαναζούσαμε με τους συνομήλικους τα παιδικά μας χρόνια, τα παιχνίδια μας, τις αταξίες, τα "κατορθώματά" μας, τα μαθήματα, τα πρώτα μας σκιρτήματα.
Η έκφραση που επαναλαμβανόταν συνεχώς ήταν: θυμάσαι τότε...
Με τους μεγαλύτερους τα νεότερα από το χωριό.
Με χαρά και ικανοποίηση για τις επιτυχίες των πατριωτών, με στενοχώρια και λύπη για τις αστοχίες, και αποτυχίες, με θλίψη και πόνο για το άκουσμα θλιβερών μαντάτων. Αληθινά όμορφες, ευφρόσυνες, αξέχαστες συναντήσεις. Ένα μεγάλο ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου σε όλους - που με επισκέφτηκαν.
Με κίνδυνο να ξεχάσω κάποιους
- και ζητώ προκαταβολικά συγγνώμη, αναφέρω όσους κατά καιρούς με συνάντησαν. Στρατιώτες: Αδάμης Ηλ. Αλβενιώτης, Ιωάννης Κ. Μπαλτάς, Νίκος Ασημακόπουλος (Πρόδρομος στην επιστράτευση), Βασίλειος Π. Μπάλτας, Βασίλειος Μ. Γιαννόπουλος, Ιωάννης Χαρ. Παραοκευόπουλος, Τάκης Ιουλ. Παραοκευόπουλος, Γεώργιος Χρ. Παρασκευόπουλος, Αθανάσιος Αλβενιώτης, συμπατριώτες:
Φωτούλα και ο σύζυγος της Αντώνης Παρζακώνης, Δημήτριος I. Γιαννακόπουλος, Χρήστος Παν. Λυμπερόπουλος και η σύζυγος του Σοφία, Γεώργιος Π. Πούλος, Παναγιώτης Χρ. Λυμπερόπουλος, Σπύρος Κων. Γεωργιόπουλος, Δημήτριος Αδ. Παναγόπουλος, Παναγιώτης I. Αιακόπουλος (από Ελαία), Ελένη Νασιοπούλου (από Καλόνερο), Λίτσα Ντ. Λιβά (από Ελαία), Φιλντίσης (από Βανάδα), Αριστείδης Γκούντουβας, Κώστας Δ. Γεωργιόπουλος, Θεόδωρος Γ. Μπισχινιώτης, Γεώργιος Θ. Μπισχινιώτης (από Πειραιά), Παναγιώτης Τσατραφύλης (από Πολύκαστρο καθώς και τα παιδιά του Παύλος και Ρούλα), Άγγελος Σταθόπουλος με τη σύζυγο του, Γιάννης Σταθόπουλος (σύζυγος Χριστίνας Κάλλια), Ευαγγελία Αλβενιώτη -Μάνθου, Αναστάσιος Σ. Παρασκευόπουλος, Ηλίας και Γρηγορία Μπάλτα.
Ευχαριστώ ιδιαίτερα την οικογένεια Δημητρίου Σταθοπούλου, που μου ανέθεσε τις επιπλώσεις των οικιών της, και τη Δήμητρα για τις υπέροχες Αγαλιανέικες γεύσεις που μου φέρνει.
Γερμανική Εφημερίδα: «AUGSBURGER ALLGEMEINE»
Συντάκτης: Πέτερ Μπάουερ
eMail: redaktion@mittelschwaebische-nachrichten.de
Μετάφραση από τα Γερμανικά στα Ελληνικά: dgconsult
«Άφωνος!» Δρ. ΊλλιχμαννΧαμογελώντας, χαιρετούν τον επισκέπτη τους Δρ. Ίλλιχμανν και στη συνέχεια του αφηγούνται την οδυνηρή ιστορία της ζωής τους. Ο κύριος Δημήτρης και η κυρία Βούλα επέζησαν την σφαγή του Κομμένου.
Η κυρία Βούλα κρυβόταν επί οκτώ χρόνια κάτω από ξύλινα δοκάρια, αυτός (δώδεκα ετών) έβοσκε τα πρόβατα.
Αργότερα οι δύο τους παντρεύτηκαν. Ο Δρ. Ίλλιχμανν ήταν καλεσμένος τους για καφέ και γλυκό.
Η κυρία Βούλα κρυβόταν επί οκτώ χρόνια κάτω από ξύλινα δοκάρια, αυτός (δώδεκα ετών) έβοσκε τα πρόβατα.
Αργότερα οι δύο τους παντρεύτηκαν. Ο Δρ. Ίλλιχμανν ήταν καλεσμένος τους για καφέ και γλυκό.
Μνημείο για τους δολοφονημένους στο χωριό Λαγκαδά στη βορειοδυτική Ελλάδα. Εκεί γερμανικές στρατιωτικές μονάδες της 1ης Ορεινής Μεραρχίας (του 98ου Βαυαρικού Στρατιωτικού Συντάγματος), τον Οκτώβριο του 1943, δολοφόνησαν 82 ανθρώπους, συμπεριλαμβανομένων 34 παιδιών ηλικίας μεταξύ έξι μηνών και έντεκα ετών.Ο Δρ. Ίλλιχμανν μίλησε επί τόπου με τον κύριο Γιώργο, έναν από τους λίγους επιζώντες της σφαγής.
Μια ολόκληρη μέρα ο κύριος Γιώργος τον οδήγησε στα μέρη του χωριού. Ο κύριος Γιώργος διέφυγε από την σφαγή επειδή βοσκούσε πρόβατα έξω από το χωριό. Αργότερα πήγε εργάτης στη Γερμανία.
Για τα γεγονότα του Οκτωβρίου 1943, δεν έχει μιλήσει ποτέ σε αυτό το διάστημα.
Φωτογραφίες: Δρ. Ίλλιχμανν.
Ντοκουμέντο ενός εγκλήματος. Στα Καλάβρυτα της Πελοποννήσου εκατοντάδες άνθρωποι δολοφονήθηκαν.
Οι εγκληματίες δεν ήταν από την 1ης Ορεινή Μεραρχία, αλλά ο 117ος Λόχος του γερμανικού στρατού (Δεκέμβριος 1943).
Οι εγκληματίες δεν ήταν από την 1ης Ορεινή Μεραρχία, αλλά ο 117ος Λόχος του γερμανικού στρατού (Δεκέμβριος 1943).
Δρ. Ίλλιχμανν. Από την πόλη Τάννχάουζεν της Γερμανίας στην Ελλάδα
Ο Δρ. Ίλλιχμανν Χάνς – Ράϊνερ Hans-Rainer γεννήθηκε στις 16 Μαρτίου 1944 στην πόλη Βάρενντορφ της ομοσπονδίας Βεστφαλία στην Γερμανία. Για πολλά χρόνια ήταν ένας Ιατρός παθολόγος στην πόλη Τάννχάουζεν της Γερμανίας. Η μητέρα του κατάγεται από την πόλη Μίνστερ της Γερμανίας, και ο πατέρας του, πολιτικός μηχανικός στο επάγγελμα, από τη την πόλη Μπέμις - Λάϊπα της Γερμανίας. Αργότερα η οικογένεια μετακόμισε στο Μόναχο. Εκεί πήγε στο σχολείο και στο πανεπιστήμιο. Το 1978 ο Δρ. Ίλλιχμανν άνοιξε Ιατρείο στην πόλη Τάννχάουζεν ως παθολόγος. Συνάμα Ιατρός στην Παθολογική Κλινική του Νοσοκομείου «Άγιος Κορνέλιος» στην πόλη Ούρσμπεργκ. Το 1967 παντρεύτηκε την Χρίστελ που καταγόταν από την πόλη Λότρινγκεν. Από τον γάμο αυτό το ζεύγος απέκτησε έναν γιο και μια κόρη. Μετά το θάνατο της συζύγου του το 2002, ο Δρ. Ίλλιχμανν διέκοψε τα ιατρικά του καθήκοντα για λόγους υγείας.
Πρόεδρος του Γερμανικού Φιλανθρωπικού Ιδρύματος «Ρίνγκάϊζεν-Βέρκ»
Ο Δρ. Ίλλιχμανν αποχώρισε πρόσφατα και από το τελευταίο του εθελοντικό καθήκον ως πρόεδρος του Γερμανικού Φιλανθρωπικού Ιδρύματος «Ρίνγκάϊζεν-Βέρκ». Στις πολυάριθμες εθελοντικές του θέσεις σε Φιλανθρωπικά Ιδρύματα, κληρονόμησε μόνιμα στίγματα. Μεταξύ άλλων διετέλεσε Πρόεδρος του Γερμανικού Φωτογραφικού Συλλόγου «Φότοφόρουμ Τάννχάουζεν» καθώς και Πρόεδρος της Επιτροπής Αδελφικότητας μεταξύ των πόλεων Τάννχάουζεν Γερμανίας και Μοντέν Γαλλίας (η πόλη Μοντέν Γαλλίας στην Νορμανδία είχε καταστραφεί το 1944 κατά τη διάρκεια του πολέμου). Μετά την σύναψη του δεύτερου γάμου του, το 2005 με την Γκέρτρουντ Σόλτς, ο Δρ. Ίλλιχμανν ζει στην Πελοπόννησο κοντά στο Καλό Νερό. Σε πολυάριθμες συναντήσεις με τους κατοίκους εκεί, έχει συλλέξει στοιχεία γεγονότων από τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο στην Ελλάδα και τον ρόλο και δράση που είχε η 1ης Ορεινή Μεραρχία του γερμανικού στρατού σε αυτόν τον πόλεμο.
«Άφωνος!»
Σύγχρονη Ιστορία. Ο Δρ. Ίλλιχμανν, στο παρελθόν κάτοικος για πολλά χρόνια της πόλης Τάννχάουζεν της Γερμανίας, συναντήθηκε στην Ελλάδα με πολλά θύματα ενός βρώμικου πολέμου. Στο μέλλον επιθυμεί να συναντήσει και επιζώντες βετεράνους του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου.
Συντάκτης: Πέτερ Μπάουερ
Πόλη Κρούμμπαντ Γερμανίας. Ο Δρ. Ίλλιχμανν γέρνει προς τα πίσω, για μια στιγμή, σιωπή!
«Πόλεμος;» «Ο πατέρας μου απέφευγε πάντα αυτό το θέμα» διηγείται ο Δρ. Ίλλιχμανν.
Η φωνή του που κάποιες φορές γεμίζει όλο τον χώρο, αυτή την φορά είναι εντελώς ήσυχη, εκείνη τη στιγμή ακούγεται σχεδόν εύθραυστη. Είναι μια συνομιλία σε ένα χειμωνιάτικο απόγευμα στην πόλη Κρούμμπαντ της Γερμανίας. Ο Δρ. Ίλλιχμανν στην πόλη Κρούμμπαντ, θυμάται ότι ο πατέρας του ήταν στρατιώτης στο ανατολικό μέτωπο κατά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο.
«Πόλεμος;» Σύντομες αναμνήσεις στο μυαλό του, τότε η πόλη Κρούμμπαντ ήταν «Νοσοκομείο». Ο Δρ. Άνταλμπερτ Βόλλάϊμπ ήταν Χειρούργος, Ιατρικός Διοικητής και Διοικητής της Στρατιωτικής Μονάδας στην πόλη Κρούμμπαντ. Στις 27 Απριλίου 1945, με Δήμαρχο τον Κόνραντ Κλίνγκ, παρέδωσε την πόλη Κρούμμπαντ στις επερχόμενες Αμερικανικές Στρατιωτικές Δυνάμεις. Όλα αυτά διαδραματίστηκαν πριν περισσότερα από 65 χρόνια, σε αυτή τη συνέντευξη όμως με τον Δρ. Ίλλιχμανν, είναι ταυτόχρονα και παρόν, σαν ένας κύκλος που φαίνεται να κλείνει.
Ο Δρ. Ίλλιχμανν, γνωστός σε πολλούς από τις πολλές εθελοντικές και τιμητικές θέσεις του, μεταξύ άλλων Πρόεδρος της Επιτροπής Αδελφικότητας μεταξύ των πόλεων Τάννχάουζεν Γερμανίας και Μοντέν Γαλλίας, βρέθηκε στην πόλη Κρούμμπαντ, μετά από μια εγχείρηση γονάτου, για μερικές εβδομάδες φυσιοθεραπευτικής αγωγής. Εδώ και αρκετά χρόνια ο Δρ. Ίλλιχμανν, Ιατρός για πολλά χρόνια στην πόλη Τάννχάουζεν της Γερμανίας, ζει στην Πελοπόννησο.
«Ελλάδα;» Μερικοί άνθρωποι μπορεί να ονειρεύονται ότι ίσως έννοιες όπως πόλεμος και άβυσσος απέχουν πολύ μακριά της. Δεν είναι όμως έτσι. Αυτό το διαισθάνεται κάποιος προπαντός όταν γνωρίζει τα ελληνικά. Ο Δρ. Ίλλιχμανν μιλά εκπληκτικά καλά ελληνικά. Σε συνομιλίες του με κατοίκους της περιοχής που ζει και στις περιπλανήσεις του μέσα σε όλη την Ελλάδα, η άβυσσος του πολέμου γίνεται ξαφνικά και πάλι ορατή. Ξανά και ξανά, το όνομα «Έντελβάϊς Ντιβιζιόν», ο όρος για την 1η Ορεινή Μεραρχία της Βέρμαχτ του Γερμανικού Στρατού. Στα Βαλκάνια το 1943 / 45, η Ορεινή αυτή Μεραρχία, είχε εμπλακεί σε έναν σκληρό ανταρτοπόλεμο. Χωρίς αμφιβολία, και αυτό έχει αποδειχτεί εδώ και καιρό, τα μέλη της Ορεινής αυτής Μεραρχίας, δολοφόνησαν ως «αντίποινα» εκατοντάδες άμαχους ανθρώπους, μεταξύ των οποίων ήταν γυναίκες και παιδιά. Τα ίχνη των στρατιωτών αυτής της Μεραρχίας οδηγούν στην γερμανική περιοχή Μίττελσβάμπεν.
Ο Δρ. Ίλλιχμανν Χάνς – Ράϊνερ Hans-Rainer γεννήθηκε στις 16 Μαρτίου 1944 στην πόλη Βάρενντορφ της ομοσπονδίας Βεστφαλία στην Γερμανία. Για πολλά χρόνια ήταν ένας Ιατρός παθολόγος στην πόλη Τάννχάουζεν της Γερμανίας. Η μητέρα του κατάγεται από την πόλη Μίνστερ της Γερμανίας, και ο πατέρας του, πολιτικός μηχανικός στο επάγγελμα, από τη την πόλη Μπέμις - Λάϊπα της Γερμανίας. Αργότερα η οικογένεια μετακόμισε στο Μόναχο. Εκεί πήγε στο σχολείο και στο πανεπιστήμιο. Το 1978 ο Δρ. Ίλλιχμανν άνοιξε Ιατρείο στην πόλη Τάννχάουζεν ως παθολόγος. Συνάμα Ιατρός στην Παθολογική Κλινική του Νοσοκομείου «Άγιος Κορνέλιος» στην πόλη Ούρσμπεργκ. Το 1967 παντρεύτηκε την Χρίστελ που καταγόταν από την πόλη Λότρινγκεν. Από τον γάμο αυτό το ζεύγος απέκτησε έναν γιο και μια κόρη. Μετά το θάνατο της συζύγου του το 2002, ο Δρ. Ίλλιχμανν διέκοψε τα ιατρικά του καθήκοντα για λόγους υγείας.
Πρόεδρος του Γερμανικού Φιλανθρωπικού Ιδρύματος «Ρίνγκάϊζεν-Βέρκ»
Ο Δρ. Ίλλιχμανν αποχώρισε πρόσφατα και από το τελευταίο του εθελοντικό καθήκον ως πρόεδρος του Γερμανικού Φιλανθρωπικού Ιδρύματος «Ρίνγκάϊζεν-Βέρκ». Στις πολυάριθμες εθελοντικές του θέσεις σε Φιλανθρωπικά Ιδρύματα, κληρονόμησε μόνιμα στίγματα. Μεταξύ άλλων διετέλεσε Πρόεδρος του Γερμανικού Φωτογραφικού Συλλόγου «Φότοφόρουμ Τάννχάουζεν» καθώς και Πρόεδρος της Επιτροπής Αδελφικότητας μεταξύ των πόλεων Τάννχάουζεν Γερμανίας και Μοντέν Γαλλίας (η πόλη Μοντέν Γαλλίας στην Νορμανδία είχε καταστραφεί το 1944 κατά τη διάρκεια του πολέμου). Μετά την σύναψη του δεύτερου γάμου του, το 2005 με την Γκέρτρουντ Σόλτς, ο Δρ. Ίλλιχμανν ζει στην Πελοπόννησο κοντά στο Καλό Νερό. Σε πολυάριθμες συναντήσεις με τους κατοίκους εκεί, έχει συλλέξει στοιχεία γεγονότων από τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο στην Ελλάδα και τον ρόλο και δράση που είχε η 1ης Ορεινή Μεραρχία του γερμανικού στρατού σε αυτόν τον πόλεμο.
«Άφωνος!»
Σύγχρονη Ιστορία. Ο Δρ. Ίλλιχμανν, στο παρελθόν κάτοικος για πολλά χρόνια της πόλης Τάννχάουζεν της Γερμανίας, συναντήθηκε στην Ελλάδα με πολλά θύματα ενός βρώμικου πολέμου. Στο μέλλον επιθυμεί να συναντήσει και επιζώντες βετεράνους του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου.
Συντάκτης: Πέτερ Μπάουερ
Πόλη Κρούμμπαντ Γερμανίας. Ο Δρ. Ίλλιχμανν γέρνει προς τα πίσω, για μια στιγμή, σιωπή!
«Πόλεμος;» «Ο πατέρας μου απέφευγε πάντα αυτό το θέμα» διηγείται ο Δρ. Ίλλιχμανν.
Η φωνή του που κάποιες φορές γεμίζει όλο τον χώρο, αυτή την φορά είναι εντελώς ήσυχη, εκείνη τη στιγμή ακούγεται σχεδόν εύθραυστη. Είναι μια συνομιλία σε ένα χειμωνιάτικο απόγευμα στην πόλη Κρούμμπαντ της Γερμανίας. Ο Δρ. Ίλλιχμανν στην πόλη Κρούμμπαντ, θυμάται ότι ο πατέρας του ήταν στρατιώτης στο ανατολικό μέτωπο κατά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο.
«Πόλεμος;» Σύντομες αναμνήσεις στο μυαλό του, τότε η πόλη Κρούμμπαντ ήταν «Νοσοκομείο». Ο Δρ. Άνταλμπερτ Βόλλάϊμπ ήταν Χειρούργος, Ιατρικός Διοικητής και Διοικητής της Στρατιωτικής Μονάδας στην πόλη Κρούμμπαντ. Στις 27 Απριλίου 1945, με Δήμαρχο τον Κόνραντ Κλίνγκ, παρέδωσε την πόλη Κρούμμπαντ στις επερχόμενες Αμερικανικές Στρατιωτικές Δυνάμεις. Όλα αυτά διαδραματίστηκαν πριν περισσότερα από 65 χρόνια, σε αυτή τη συνέντευξη όμως με τον Δρ. Ίλλιχμανν, είναι ταυτόχρονα και παρόν, σαν ένας κύκλος που φαίνεται να κλείνει.
Ο Δρ. Ίλλιχμανν, γνωστός σε πολλούς από τις πολλές εθελοντικές και τιμητικές θέσεις του, μεταξύ άλλων Πρόεδρος της Επιτροπής Αδελφικότητας μεταξύ των πόλεων Τάννχάουζεν Γερμανίας και Μοντέν Γαλλίας, βρέθηκε στην πόλη Κρούμμπαντ, μετά από μια εγχείρηση γονάτου, για μερικές εβδομάδες φυσιοθεραπευτικής αγωγής. Εδώ και αρκετά χρόνια ο Δρ. Ίλλιχμανν, Ιατρός για πολλά χρόνια στην πόλη Τάννχάουζεν της Γερμανίας, ζει στην Πελοπόννησο.
«Ελλάδα;» Μερικοί άνθρωποι μπορεί να ονειρεύονται ότι ίσως έννοιες όπως πόλεμος και άβυσσος απέχουν πολύ μακριά της. Δεν είναι όμως έτσι. Αυτό το διαισθάνεται κάποιος προπαντός όταν γνωρίζει τα ελληνικά. Ο Δρ. Ίλλιχμανν μιλά εκπληκτικά καλά ελληνικά. Σε συνομιλίες του με κατοίκους της περιοχής που ζει και στις περιπλανήσεις του μέσα σε όλη την Ελλάδα, η άβυσσος του πολέμου γίνεται ξαφνικά και πάλι ορατή. Ξανά και ξανά, το όνομα «Έντελβάϊς Ντιβιζιόν», ο όρος για την 1η Ορεινή Μεραρχία της Βέρμαχτ του Γερμανικού Στρατού. Στα Βαλκάνια το 1943 / 45, η Ορεινή αυτή Μεραρχία, είχε εμπλακεί σε έναν σκληρό ανταρτοπόλεμο. Χωρίς αμφιβολία, και αυτό έχει αποδειχτεί εδώ και καιρό, τα μέλη της Ορεινής αυτής Μεραρχίας, δολοφόνησαν ως «αντίποινα» εκατοντάδες άμαχους ανθρώπους, μεταξύ των οποίων ήταν γυναίκες και παιδιά. Τα ίχνη των στρατιωτών αυτής της Μεραρχίας οδηγούν στην γερμανική περιοχή Μίττελσβάμπεν.
Ο κύριος Γιώργος επέζησε από την σφαγή του Λαγκαδά, η οικογένειά του πέθανε.
Δείχνει τα ονόματα των συγγενών του στο Μνημείο. Τα στοιχεία αποδεικνύουν την ηλικία των θυμάτων,
μεταξύ των οποίων ήταν και πολλά παιδιά. Με τον Δρ. Ίλλιχμανν είχε μια μακρά συνομιλία.
Ο κύριος Γιώργος λυπάται που δεν υπάρχει καφενείο στο χωριό του για να κεράσει τον Δρ. Ίλλιχμανν.
Σε συνομιλία με πολλούς Έλληνες
Ο Δρ. Ίλλιχμανν έκτοτε συζήτησε με πολλούς Έλληνες που έζησαν και κυρίως επέζησαν την περίοδο αυτή. Συνήθως εκπλήσσεται από τον ήρεμο τρόπο, με τον οποίο οι άνθρωποι μιλούν για τα φοβερά γεγονότα εκείνης της εποχής. Για τον Δρ. Ίλλιχμανν αυτές οι συζητήσεις φέρνουν ένα μέρος της δικής του ζωής εις μνήμη.
Η οικογένεια του πατέρα του, ο οποίος καταγόταν από την πόλη Τσέσκε Λίπα στην περιοχή της βόρειας Βοημίας, έχασε κατά τη διάρκεια του 2ου παγκοσμίου πολέμου όλα τα υπάρχοντά της. Ο πατέρας του, που ποτέ του δεν ήθελε να μιλάει για τον πόλεμο, κατάφερε τον Μάη του 1944 να ξεφύγει αεροπορικώς την τελευταία στιγμή από το «λέβητα της Κριμ». Ο Ίλλιχμανν αργότερα παντρεύτηκε μία Γαλλίδα από την πόλη Λορέν, από την περιοχή που έγινε σύμβολο της Γαλλογερμανικής διαμάχης εξαιτίας των πολλών πολέμων μεταξύ των δύο χωρών. Ο Ίλλιχμανν αυτοαποκαλείται «πιστός Ευρωπαίος», ίσως επειδή στη ζωή του, συνάντηση την διάσταση του πολέμου ξανά και ξανά.
Στην Ελλάδα, επισκέφτηκε διάφορα Μνημεία. Για παράδειγμα, το ελληνικό χωριό στην Βόρεια Ελλάδα Κομμένο. Τον Αύγουστο του 1943, τα μέλη της 1η Ορεινής Μεραρχίας του γερμανικού στρατού ανακάλυψαν εκεί ένα πολυβόλο Ελλήνων ανταρτών. Μετά απ’ αυτή την ανακάλυψη ξακίνησαν τα «αντίποινα». Οι γερμανικές στρατιωτικές μονάδες του 98ου Ορεινού Συντάγματος δολοφόνησαν στο χωριό 317 άτομα, συμπεριλαμβανομένων 172 γυναικών. 97 από τα θύματα ήταν ηλικίας κάτω των 15 ετών. Ένας από τους αξιωματικούς εκεί ήταν ο Ταγματάρχης Ράϊνχολντ Κλέπμε (πέθανε το 1992), διοικητής του 3ου Τάγματος του 98ου Ορεινού Συντάγματος του γερμανικού στρατού. Αυτός μετά τον πόλεμο, ίδρυσε κτηνιατρείο στην πόλη Λάντσμπεργκ ως κτηνίατρος. Αργότερα έπαιξε έναν αποφασιστικό ρόλο στην επανίδρυση ορεινών στρατευμάτων των Γερμανικών Ενόπλων Δυνάμεων.
Ο κατάλογος των «αντιποίνων» της 1ης Ορεινής Μεραρχίας κατά τον 2ο Παγκόσμιο πόλεμο συνεχίζεται. Ονόματα χωριών όπως Λυγκιάδες (δολοφονία 82 ανθρώπων, συμπεριλαμβανομένων 34 παιδιών ηλικίας μεταξύ έξι μηνών και έντεκα ετών), Σχινές (148 νεκροί), Καμερινό (δολοφονία 98 κατοίκων). Αιτία γι 'αυτά τα «αντίποινα» ήταν ότι τον Οκτώβριο του 1943, ο διοικητής του 98ου Ορεινού Συντάγματος του γερμανικού στρατού Γιόζεφ Σάλμινγκερ, έπεσε σε ενέδρα Ελλήνων ανταρτών και σκοτώθηκε.
Δείχνει τα ονόματα των συγγενών του στο Μνημείο. Τα στοιχεία αποδεικνύουν την ηλικία των θυμάτων,
μεταξύ των οποίων ήταν και πολλά παιδιά. Με τον Δρ. Ίλλιχμανν είχε μια μακρά συνομιλία.
Ο κύριος Γιώργος λυπάται που δεν υπάρχει καφενείο στο χωριό του για να κεράσει τον Δρ. Ίλλιχμανν.
Σε συνομιλία με πολλούς Έλληνες
Ο Δρ. Ίλλιχμανν έκτοτε συζήτησε με πολλούς Έλληνες που έζησαν και κυρίως επέζησαν την περίοδο αυτή. Συνήθως εκπλήσσεται από τον ήρεμο τρόπο, με τον οποίο οι άνθρωποι μιλούν για τα φοβερά γεγονότα εκείνης της εποχής. Για τον Δρ. Ίλλιχμανν αυτές οι συζητήσεις φέρνουν ένα μέρος της δικής του ζωής εις μνήμη.
Η οικογένεια του πατέρα του, ο οποίος καταγόταν από την πόλη Τσέσκε Λίπα στην περιοχή της βόρειας Βοημίας, έχασε κατά τη διάρκεια του 2ου παγκοσμίου πολέμου όλα τα υπάρχοντά της. Ο πατέρας του, που ποτέ του δεν ήθελε να μιλάει για τον πόλεμο, κατάφερε τον Μάη του 1944 να ξεφύγει αεροπορικώς την τελευταία στιγμή από το «λέβητα της Κριμ». Ο Ίλλιχμανν αργότερα παντρεύτηκε μία Γαλλίδα από την πόλη Λορέν, από την περιοχή που έγινε σύμβολο της Γαλλογερμανικής διαμάχης εξαιτίας των πολλών πολέμων μεταξύ των δύο χωρών. Ο Ίλλιχμανν αυτοαποκαλείται «πιστός Ευρωπαίος», ίσως επειδή στη ζωή του, συνάντηση την διάσταση του πολέμου ξανά και ξανά.
Στην Ελλάδα, επισκέφτηκε διάφορα Μνημεία. Για παράδειγμα, το ελληνικό χωριό στην Βόρεια Ελλάδα Κομμένο. Τον Αύγουστο του 1943, τα μέλη της 1η Ορεινής Μεραρχίας του γερμανικού στρατού ανακάλυψαν εκεί ένα πολυβόλο Ελλήνων ανταρτών. Μετά απ’ αυτή την ανακάλυψη ξακίνησαν τα «αντίποινα». Οι γερμανικές στρατιωτικές μονάδες του 98ου Ορεινού Συντάγματος δολοφόνησαν στο χωριό 317 άτομα, συμπεριλαμβανομένων 172 γυναικών. 97 από τα θύματα ήταν ηλικίας κάτω των 15 ετών. Ένας από τους αξιωματικούς εκεί ήταν ο Ταγματάρχης Ράϊνχολντ Κλέπμε (πέθανε το 1992), διοικητής του 3ου Τάγματος του 98ου Ορεινού Συντάγματος του γερμανικού στρατού. Αυτός μετά τον πόλεμο, ίδρυσε κτηνιατρείο στην πόλη Λάντσμπεργκ ως κτηνίατρος. Αργότερα έπαιξε έναν αποφασιστικό ρόλο στην επανίδρυση ορεινών στρατευμάτων των Γερμανικών Ενόπλων Δυνάμεων.
Ο κατάλογος των «αντιποίνων» της 1ης Ορεινής Μεραρχίας κατά τον 2ο Παγκόσμιο πόλεμο συνεχίζεται. Ονόματα χωριών όπως Λυγκιάδες (δολοφονία 82 ανθρώπων, συμπεριλαμβανομένων 34 παιδιών ηλικίας μεταξύ έξι μηνών και έντεκα ετών), Σχινές (148 νεκροί), Καμερινό (δολοφονία 98 κατοίκων). Αιτία γι 'αυτά τα «αντίποινα» ήταν ότι τον Οκτώβριο του 1943, ο διοικητής του 98ου Ορεινού Συντάγματος του γερμανικού στρατού Γιόζεφ Σάλμινγκερ, έπεσε σε ενέδρα Ελλήνων ανταρτών και σκοτώθηκε.
Τα ερείπια της εκκλησίας του Κομμένου.
Στις 16 Αύγουστο 1943, δολοφονήθηκαν εκεί από μονάδες της 1ης Ορεινής Μεραρχίας
του 98ου Γερμανικού Στρατιωτικού Συντάγματος, 317 Έλληνες.
Στις 16 Αύγουστο 1943, δολοφονήθηκαν εκεί από μονάδες της 1ης Ορεινής Μεραρχίας
του 98ου Γερμανικού Στρατιωτικού Συντάγματος, 317 Έλληνες.
Ένας «βρώμικος πόλεμος» στα Βαλκάνια
Ένα μέλος της 1ης Ορεινής Μεραρχίας του γερμανικού στρατού από την περιοχή Μίττελσβάμπεν, χαρακτήρισε στα ΜΜΕ τον ανταρτοπόλεμο στα Βαλκάνια εκ των υστέρων, ως «βρώμικο πόλεμο». Η σκληρή γερμανική κατοχή κατά τον 2ο Παγκόσμιο πόλεμο είχε συνέπειες. Οι Γερμανοί στρατιώτες βρίσκονταν αντιμέτωποι με μια πληθώρα ανταρτών οι οποίοι ήταν σκληροί προς τον γερμανικό στρατό.
Το Γερμανικό Ερευνητικό Ινστιτούτο Πολέμου
(Το Γερμανικό Ράϊχ κατά τον 2ο Παγκόσμιο πόλεμο, Τόμος 5/2) γράφει:
«Στον φόβο για τον αόρατο εχθρό, που ήταν πανταχού παρών, υπήρχε και το μίσος για έναν αντίπαλο, ο οποίος συνήθως δεν έκανε αιχμαλώτους, αλλά με φρικτά βασανιστήρια και ακρωτηριασμούς σκότωνε τα θύματά του».
Αυτό όμως που οι Γερμανοί αποκαλούν «αντίποινα», είναι πέρα από τη πραγματικότητα.
Ο Δρ Χέρμανν Γκράμλ από την πόλη Έντελστέττεν, ιστορικός στο Ινστιτούτο Σύγχρονης Ιστορίας του Μονάχου, γράφει σε ένα του άρθρο, ότι «σε έναν ανταρτοπόλεμο ο κάθε αντίπαλος στρατός τείνει προς βιαιότητα και σκληρότητα. Η αντίδραση όμως του Γερμανικού Στρατού κατά τον 2ο Παγκόσμιο πόλεμο, ήταν αποτέλεσμα του τότε ολοκληρωτικού ναζιστικού πνεύματος».
Ο δημοσιογράφος του γερμανικού περιοδικού «Σπίγκελ» Όλαφ Ίλάου, υποθέτει ότι κατά τον 2ο Παγκόσμιο πόλεμο, μόνο στη Γιουγκοσλαβία δολοφονήθηκαν 80 000 αιχμάλωτοι, συμπεριλαμβανομένων γυναικών και παιδιών. Στην Ελλάδα πρέπει να έγιναν παρόμοια ανάλογες δολοφονίες.
Στα «αντίποινα» που έγιναν κατά την διάρκεια του 2ου Παγκόσμιου πόλεμου, εμπλέκονται σημαντικά τα μέλη της 1ης Ορεινής Μεραρχίας του γερμανικού στρατού. Αυτοί οι στρατιώτες δολοφόνησαν επίσης τον Σεπτέμβριο του 1943 στα Βαλκάνια, Ιταλούς συμμαχικούς στρατιώτες οι οποίοι μετά το τέλος του πολέμου αιχμαλωτίστηκαν στα Βαλκάνια.
Στην Κεφαλονιά δολοφονήθηκαν 5.000 ανυπεράσπιστοι Ιταλοί αιχμάλωτοι πολέμου, από το 98ο και το 104ο Ορεινό Βαυαρικό Σύνταγμα του γερμανικού στρατού. Ο Χίτλερ είχε διατάξει να μην κρατούνται αιχμάλωτοι.
Το νησί της Κέρκυρας υποδουλώθηκε από το 99ο Ορεινό Σύνταγμα του γερμανικού στρατού στο οποίο υπηρετούσαν πολλοί στρατιώτες από την περιοχή Βαυαρία – Σβάμπεν, συχνά εκπαιδευμένοι στην στρατιωτική μονάδα της πόλης Σόντχόφεν. Στην Κέρκυρα δολοφονήθηκαν 280 Ιταλοί αξιωματικοί.
Στις 25 Μαρτίου 1944, Γερμανικές στρατιωτικές μονάδες της 104ης Μεραρχίας, καθώς και στρατιώτες της 1ης Ορεινής Μεραρχίας, συντελούν στην αιχμαλώτιση και αποστολή προς «Στρατόπεδα συγκέντρωσης Εβραίων» 1.860 Εβραίων από τα Ιωάννινα.
Στις οικογένειες δεν θέλουν να μιλούν και να θυμούνται
Οι στρατιώτες που επέζησαν τον ανταρτοπόλεμο εν μέσω του 2ου Παγκοσμίου πολέμου, δεν θέλησαν να μιλήσουν ποτέ για εκείνα τα χρόνια. Σχεδόν καθόλου με τα οικογενειακά τους πρόσωπα και ποτέ δημόσια. Η σιωπή επικρατούσε παντού για όλα αυτά τα γεγονότα που κάνουν κάποιον άφωνο.
Ο Ίλλιχμανν θυμάται τη συνάντηση με δύο θεολόγους από την περιοχή της Γερμανίας που ζούσε. Του είπαν για τις συνομιλίες που είχαν διεξαχθεί με στρατιώτες κατά την εξομολόγησή τους. Πολλοί από τους στρατιώτες που πολέμησαν κατά τον 2ο Παγκόσμιο πόλεμο στα Βαλκάνια, όλη τους η ζωή από τότε είναι γεμάτη ενοχές.
Ο Ίλλιχμανν έχει γνωρίσει πολλούς Έλληνες μετανάστες που εργάστηκαν στην Γερμανία. Αρκετοί απ’ αυτούς προέρχονται από χωριά πού ο Γερμανικός στρατός έπραξε «αντίποινα». Και αυτοί ποτέ δεν θέλησαν να μιλήσουν για εκείνα τα χρόνια. Η εργασία και η ευημερία που απέκτησαν στην μεταπολεμική Γερμανία δεν τους το επέτρεπε.
Περισσότερο από 65 χρόνια μετά το τέλος του του 2ου Παγκοσμίου πολέμου, αυτή η σιωπή αρχίζει να σπάει.
Ο Ίλλιχμανν παίζει με την σκέψη να καλέσει τον Σύλλογο τέως Στρατιωτών από την πόλη Τάννχάουζεν, σε μία πολιτιστική εκδρομή στην Ελλάδα. Θα είναι μια σύγκρουση με μια πικρή, σε μεγάλο βαθμό ξεχασμένη πτυχή της νεότερης ιστορίας μας. Αλλά σίγουρα θα είναι μια αξιόλογη ένδειξη συμφιλίωσης.
Ανυπεράσπιστος - διαλλακτικός
Δεν μου είναι εύκολο να μιλάμε για εκείνα τα χρόνια. Δεν είναι εύκολο να μιλά κάποιος για δολοφονίες γυναικών, παιδιών ή ανυπεράσπιστων κρατουμένων. Δεν είναι εύκολο, διότι τα ίχνη αυτών των θηριωδιών οδηγούν στα μέρη μας. «Έντελβάϊς Ντιβιζιόν» έτσι ονομαζόταν η ελίτ γερμανική στρατιωτική μονάδα της 1ης Ορεινής Μεραρχίας. Στα Βαλκάνια όμως και ιδιαίτερα στην Ελλάδα, οι αναμνήσεις της εν λόγω μονάδας στην οποία υπηρετούσαν και στρατιώτες από την περιοχή της Γερμανίας Μίττελσβάμπεν, είναι πικρές.
Ο Δρ. Ίλλιχμανν, στο παρελθόν κάτοικος για πολλά χρόνια της πόλης Τάννχάουζεν της Γερμανίας, έψαξε στην Ελλάδα για ντοκουμέντα. Στο τέλος αυτών του των πικρών μελετών υπάρχει η λέξη συμφιλίωση. Αυτός είναι και ο στόχος του άρθρου μας.
Ένα μέλος της 1ης Ορεινής Μεραρχίας του γερμανικού στρατού από την περιοχή Μίττελσβάμπεν, χαρακτήρισε στα ΜΜΕ τον ανταρτοπόλεμο στα Βαλκάνια εκ των υστέρων, ως «βρώμικο πόλεμο». Η σκληρή γερμανική κατοχή κατά τον 2ο Παγκόσμιο πόλεμο είχε συνέπειες. Οι Γερμανοί στρατιώτες βρίσκονταν αντιμέτωποι με μια πληθώρα ανταρτών οι οποίοι ήταν σκληροί προς τον γερμανικό στρατό.
Το Γερμανικό Ερευνητικό Ινστιτούτο Πολέμου
(Το Γερμανικό Ράϊχ κατά τον 2ο Παγκόσμιο πόλεμο, Τόμος 5/2) γράφει:
«Στον φόβο για τον αόρατο εχθρό, που ήταν πανταχού παρών, υπήρχε και το μίσος για έναν αντίπαλο, ο οποίος συνήθως δεν έκανε αιχμαλώτους, αλλά με φρικτά βασανιστήρια και ακρωτηριασμούς σκότωνε τα θύματά του».
Αυτό όμως που οι Γερμανοί αποκαλούν «αντίποινα», είναι πέρα από τη πραγματικότητα.
Ο Δρ Χέρμανν Γκράμλ από την πόλη Έντελστέττεν, ιστορικός στο Ινστιτούτο Σύγχρονης Ιστορίας του Μονάχου, γράφει σε ένα του άρθρο, ότι «σε έναν ανταρτοπόλεμο ο κάθε αντίπαλος στρατός τείνει προς βιαιότητα και σκληρότητα. Η αντίδραση όμως του Γερμανικού Στρατού κατά τον 2ο Παγκόσμιο πόλεμο, ήταν αποτέλεσμα του τότε ολοκληρωτικού ναζιστικού πνεύματος».
Ο δημοσιογράφος του γερμανικού περιοδικού «Σπίγκελ» Όλαφ Ίλάου, υποθέτει ότι κατά τον 2ο Παγκόσμιο πόλεμο, μόνο στη Γιουγκοσλαβία δολοφονήθηκαν 80 000 αιχμάλωτοι, συμπεριλαμβανομένων γυναικών και παιδιών. Στην Ελλάδα πρέπει να έγιναν παρόμοια ανάλογες δολοφονίες.
Στα «αντίποινα» που έγιναν κατά την διάρκεια του 2ου Παγκόσμιου πόλεμου, εμπλέκονται σημαντικά τα μέλη της 1ης Ορεινής Μεραρχίας του γερμανικού στρατού. Αυτοί οι στρατιώτες δολοφόνησαν επίσης τον Σεπτέμβριο του 1943 στα Βαλκάνια, Ιταλούς συμμαχικούς στρατιώτες οι οποίοι μετά το τέλος του πολέμου αιχμαλωτίστηκαν στα Βαλκάνια.
Στην Κεφαλονιά δολοφονήθηκαν 5.000 ανυπεράσπιστοι Ιταλοί αιχμάλωτοι πολέμου, από το 98ο και το 104ο Ορεινό Βαυαρικό Σύνταγμα του γερμανικού στρατού. Ο Χίτλερ είχε διατάξει να μην κρατούνται αιχμάλωτοι.
Το νησί της Κέρκυρας υποδουλώθηκε από το 99ο Ορεινό Σύνταγμα του γερμανικού στρατού στο οποίο υπηρετούσαν πολλοί στρατιώτες από την περιοχή Βαυαρία – Σβάμπεν, συχνά εκπαιδευμένοι στην στρατιωτική μονάδα της πόλης Σόντχόφεν. Στην Κέρκυρα δολοφονήθηκαν 280 Ιταλοί αξιωματικοί.
Στις 25 Μαρτίου 1944, Γερμανικές στρατιωτικές μονάδες της 104ης Μεραρχίας, καθώς και στρατιώτες της 1ης Ορεινής Μεραρχίας, συντελούν στην αιχμαλώτιση και αποστολή προς «Στρατόπεδα συγκέντρωσης Εβραίων» 1.860 Εβραίων από τα Ιωάννινα.
Στις οικογένειες δεν θέλουν να μιλούν και να θυμούνται
Οι στρατιώτες που επέζησαν τον ανταρτοπόλεμο εν μέσω του 2ου Παγκοσμίου πολέμου, δεν θέλησαν να μιλήσουν ποτέ για εκείνα τα χρόνια. Σχεδόν καθόλου με τα οικογενειακά τους πρόσωπα και ποτέ δημόσια. Η σιωπή επικρατούσε παντού για όλα αυτά τα γεγονότα που κάνουν κάποιον άφωνο.
Ο Ίλλιχμανν θυμάται τη συνάντηση με δύο θεολόγους από την περιοχή της Γερμανίας που ζούσε. Του είπαν για τις συνομιλίες που είχαν διεξαχθεί με στρατιώτες κατά την εξομολόγησή τους. Πολλοί από τους στρατιώτες που πολέμησαν κατά τον 2ο Παγκόσμιο πόλεμο στα Βαλκάνια, όλη τους η ζωή από τότε είναι γεμάτη ενοχές.
Ο Ίλλιχμανν έχει γνωρίσει πολλούς Έλληνες μετανάστες που εργάστηκαν στην Γερμανία. Αρκετοί απ’ αυτούς προέρχονται από χωριά πού ο Γερμανικός στρατός έπραξε «αντίποινα». Και αυτοί ποτέ δεν θέλησαν να μιλήσουν για εκείνα τα χρόνια. Η εργασία και η ευημερία που απέκτησαν στην μεταπολεμική Γερμανία δεν τους το επέτρεπε.
Περισσότερο από 65 χρόνια μετά το τέλος του του 2ου Παγκοσμίου πολέμου, αυτή η σιωπή αρχίζει να σπάει.
Ο Ίλλιχμανν παίζει με την σκέψη να καλέσει τον Σύλλογο τέως Στρατιωτών από την πόλη Τάννχάουζεν, σε μία πολιτιστική εκδρομή στην Ελλάδα. Θα είναι μια σύγκρουση με μια πικρή, σε μεγάλο βαθμό ξεχασμένη πτυχή της νεότερης ιστορίας μας. Αλλά σίγουρα θα είναι μια αξιόλογη ένδειξη συμφιλίωσης.
Ανυπεράσπιστος - διαλλακτικός
Δεν μου είναι εύκολο να μιλάμε για εκείνα τα χρόνια. Δεν είναι εύκολο να μιλά κάποιος για δολοφονίες γυναικών, παιδιών ή ανυπεράσπιστων κρατουμένων. Δεν είναι εύκολο, διότι τα ίχνη αυτών των θηριωδιών οδηγούν στα μέρη μας. «Έντελβάϊς Ντιβιζιόν» έτσι ονομαζόταν η ελίτ γερμανική στρατιωτική μονάδα της 1ης Ορεινής Μεραρχίας. Στα Βαλκάνια όμως και ιδιαίτερα στην Ελλάδα, οι αναμνήσεις της εν λόγω μονάδας στην οποία υπηρετούσαν και στρατιώτες από την περιοχή της Γερμανίας Μίττελσβάμπεν, είναι πικρές.
Ο Δρ. Ίλλιχμανν, στο παρελθόν κάτοικος για πολλά χρόνια της πόλης Τάννχάουζεν της Γερμανίας, έψαξε στην Ελλάδα για ντοκουμέντα. Στο τέλος αυτών του των πικρών μελετών υπάρχει η λέξη συμφιλίωση. Αυτός είναι και ο στόχος του άρθρου μας.
ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ 81
Απογραφή το Μάρτιο 2011:
Μας αφορά όλους
Το πρώτο 15νθήμερο του μηνός Μαρτίου 2011 θα διεξαχθεί η καθιερωμένη ανά δεκαετία απογραφή του πληθυσμού. Όλοι εμείς οι απόδημοι Αγαλιαναίοι, κάτοικοι των αστικών κέντρων πρέπει να βρεθούμε την ημέρα της απογραφής στην ιδιαιτέρα μας πατρίδα και να απογραφούμε εκεί. Την επομένη δεκαετία ο αριθμός τοπικών συμβούλων, δημοτικών, νομαρχιακών, βουλευτών, ενισχύσεων, κονδυλίων θα καθορίζονται από τον απογραφέντα πληθυσμό κάθε περιοχής.Πιθανόν να αδιαφορήσουν αρκετοί για τον αριθμό των βουλευτών της Περιφέρειας -όσο λιγότεροι, βλάπτουν λιγότερο(!) και των νομαρχιακών και δημοτικών οι οποίοι όμως χρειάζονται. Το τοπικό συμβούλιο του χωριού μας για να παραμείνει τριμελές δεν πρέπει οι κάτοικοι να "πέσουν" κάτω από 300.
Το αξίωμα είναι άμισθο μόνον τρεξίματα, ευθύνες, γκρίνια και κακόπιστη κριτική κερδίζει. Εάν υπάρχουν τρεις επιμερίζεται η δουλειά. Το σημαντικότερο είναι ότι τα κονδύλια που κατανέμονται στην Κοινότητα εξαρτώνται ευθέως ανάλογα με τον αριθμό των κατοίκων. Το μόνο και σταθερό κονδύλιο της ΣΑΤΑ ( Συντονισμένης Ανάπτυξης Τοπικής Αυτοδιοίκησης) (υπολογίζεται σε περίπου 80 ευρώ ανά κάτοικο). Με αυτό γίνονται τα στοιχειώδη έργα κοινής ωφέλειας και υποδομής-συντήρησης, επιδιορθώσεις δρόμων αγροτικών κ.λπ. Επίσης όταν ο τοπικός εκπρόσωπος ζητήσει κάποιο κονδύλιο για ένα έργο ή η Περιφέρεια προγραμματίζει κάποιο έργο, ο αριθμός των κατοίκων έχει βαρύνουσα σημασία για την έγκρισή του. Όλοι λοιπόν έχουμε χρέος και καθήκον από ευγνωμοσύνη και υποχρέωση προς τους γεννήτορές μας και ίδιο συμφέρον υποστήριξης και υπεράσπισης των περιουσιακών μας στοιχείων να βρισκόμαστε την ημέρα της απογραφής στην Αγαλιανή. Όλοι πρέπει να βρισκόμαστε σε επιφυλακή, εγρήγορση και επικοινωνία μεταξύ μας. Ο Σύλλογος και το Τοπικό Συμβούλιο πρέπει να συντονιστούν, συνεργαστούν για την επιτυχία του εγχειρήματος αυτού. Αν χρειαστεί να δρομολογηθούν λεωφορεία για την μετακίνηση των συγχωριανών.
ΣΥΝΤΑΞΙΟΔΟΤΗΣΗ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΜΑΣ
Γράφει ο Χαρ. Απ. Παπαδόπουλος
Ο αγαπητός συγχωριανός μας και λαοφιλής πρόεδρος του συλλόγου μας Γιάννης Γιαννακόπουλος "βγήκε στη σύνταξη", μετά από μια μακρά και απόλυτα επιτυχημένη σταδιοδρομία στο Υπουργείο Οικονομικών.
Ο Γιάννης με την αξία του, το ήθος και την εργατικότητα που διαχρονικά επέδειξε, ανήλθε τελικά στην ανωτάτη θέση που προβλέπεται για τον κλάδο του, δηλ. τη θέση του Γενικού Διευθυντή του Υπουργείου Οικονομικών και άσκησε τα "βαριά" αυτά καθήκοντα για δύο χρόνια.
Είναι βέβαιο ότι ο Γιάννης μετά τη συνταξιοδότησή του δεν θα "ησυχάσει", αλλά θα βρει τρόπους να προσφέρει στο χωριό μας, αφού θα διαθέτει πλέον την άνεση του ελεύθερου χρόνου που μέχρι τώρα επιζητούσε.
Μεγάλη του έγνοια, αλλά και στεναχώρια του, η καθυστέρηση της ολοκλήρωσης του έργου της γεώτρησης στο χωριό μας, έργο αναγκαίο και χρήσιμο για όλους, το οποίο οραματίστηκε, σχεδίασε και υλοποίησε ο Γιάννης, κινώντας δυναμικά όλες τις σχετικές διαδικασίες.
Το έργο έχει σκαλώσει στην τελευταία του φάση, από γραφειοκρατικά εμπόδια που μόνο η έκφραση "η βλακεία είναι ανίκητη", μπορεί να τα περιγράψει επακριβώς στην προκειμένη περίπτωση.
Αγαπητέ εξάδελφε Γιάννη, σου εύχομαι ολόψυχα να απολαύσεις εν ηρεμία τους γλυκούς καρπούς των κόπων σου για πάρα πολλά χρόνια, χαρούμενος, υγιής και ευτυχισμένος, αλλά και να αξιωθείς σύντομα να εγκαινιάσεις την ολοκλήρωση του έργου της γεώτρησης στα Πλατανούλια, για το καλό του χωριού μας αλλά και των οικισμών του.
Χριστούγεννα αγγελοφόρο μήνυμα ειρήνης σ' όλο τον κόσμο.
Μάρθα Μπούσουλα
Νύχτα ακούραστης χαράς ήταν εκείνη η νύχτα των Χριστουγέννων που έζησαν οι απλοϊκοί ποιμένες της Βηθλεέμ. Μεγάλη χαρά για μας τους Χριστιανούς τουλάχιστον από τότε. Αλλά πού χάθηκε η χαρά; αντί γι αυτήν ο κόσμος μας και καθένας από μας είμαστε πάντοτε πνιγμένοι στις καταπιέσεις όλων των ειδών, στους φόβους και την ανασφάλεια, σαν να αποτελούν αυτά φυσική κατάσταση και ουσιώδες μέρος του να είμαστε άνθρωποι, δεν είναι η βία, η τρομοκρατία, η επιθετικότητα στις σχέσεις σας, ο ανταγωνισμός γύρω απ' όλα αυτά κάνουν να χάνεται η ειρήνη με αποτέλεσμα οι ψυχές μας να έχουν χάσει τη γαλήνη τους.
Η ειρήνη που έψαλλαν οι άγγελοι εκείνη τη νύχτα των Χριστουγέννων είναι εκείνη που γιατρεύει τις αρρώστιες του σώματος και της ψυχής, γαληνεύει την εσωτερική μας ζωή, απαλαίνει τις συγκινήσεις μας τα συναισθήματά μας. Κάνει ακόμη αρμονική και ευεργετική ολόκληρη την συμπεριφορά μας, επιδρά στους άλλους και απ' αυτούς με τη δική τους συμπεριφορά ξαναγυρίζει σε μας και αυτό συνεχίζεται. Για την χαρά και την ειρήνη που έψαλλαν οι άγγελοι εκείνη τη νύχτα των Χριστουγέννων στο μικρό χωριό της Βηθλεέμ σε παρακαλούμε Θεέ μου ας ήταν μπορετό αιώνια μέσα μας Χριστούγεννα τούτη την χρονιά να φέρουν σε όλο τον κό¬σμο, σε μας και στα παιδιά μας.
ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟ ΠΗΓΑΔΟΥΛΙ
Γράφει ο Γιάννης Αδαμόπουλος
Οι μέρες δίχως οράματα, όνειρα και ελπίδα, είναι ένα αβάσταχτο βάρος. Αυτό πρέπει να είναι το πλαίσιο των στοχασμών των συγχωριανών μας, που κατοικούν στον οικισμό Πηγαδούλι.
Αυτό μαρτυρά ο μεγάλος αριθμός των σημαντικών επιτευγμάτων τους, που έχουν αναδείξει την περιοχή σε όαση πνευματικής βλάστησης.
Οι Πηγαδουλιώτες δικαιούνται να είναι υπερήφανοι για τον οικισμό τους, το έργο τους και τον εαυτό τους.
Αν σήμερα το Πηγαδούλι καμαρώνει σαν εξώστης αντίκρυ από το Ιόνιο, το οφείλει αποκλειστικά στη δική τους αγάπη, αφοσίωση και φροντίδα.
Με τη σύμπνοια, την εργατικότητα και τη λεβεντιά τους μεταμόρφωσαν αυτό το χώρο, που μέχρι τη δεκαετία του εβδομήντα έστεκε ερημωμένος σαν πληγωμένο αγριοπούλι στην αετοφωλιά του και βίωνε μια νύχτα διαρκείας, σε μέρα λευκή, ηλιόλουστη, γεμάτη ασημένια ειρήνη. Σε μια μέρα από αυτές, που οι αλκυονίδες λιακάδες θερμαίνουν τη γη, μετατρέποντάς την σε φωλιά πουλιού, για να κλωσήσει τ' αυγά της η μυθική Αλκυόνα. Τα επιτεύγματα είναι πολλά! Δίκτυο τηλεφωνικής σύνδεσης, οδοποιία, ηλεκτροδότηση, ύδρευση, ανέγερση Ιερού Ναού, ίδρυση Πολιτιστικού Συλλόγου, καθιέρωση πανύγηρης και πραγματοποίηση πολλών πολιτιστικών εκδηλώσεων, καθρεφτίζουν το μεράκι, το θέλω και την αξιοσύνη των Πηγαδουλιωτών.
Όπως οι κήποι τους με τα λαχανικά εκεί στο Πηγαδούλι, με τους σπόρους κάτω από το χώμα, που τίποτα δε φαίνεται και μέσα στα σπλάχνα της γης, σπόροι, σκοτάδ'ι, υγρασία, χώμα και χυμοί δουλεύουν αργά, αλλά σταθερά ώσπου να φυτρώσουν, ν' ανθίσουν και να δώσουν τους καρπούς τους, έτσι και οι Πηγαδουλιώτες εργάζονται αθόρυβα και μεθοδικά, με υπομονή και επιμονή, μεταμορφώνοντας τη γη τους σ' έναν κήπο όπου ανθίζουν τα ρόδα και τα κρίνα του πολιτισμού.
Το καλοκαίρι που πέρασε, για λόγους ανεξάρτητους από τη θέληση μου, δεν παραβρέθηκα στο Πηγαδούλι τη μέρα της εορτής του. Αισθάνθηκα όμως την ανάγκη, να επισκεφθώ την περιοχή λίγες μέρες αργότερα.
Πάντα, μια επίσκεψη μου στον όμορφο αυτό τόπο, που τυγχάνει να έχω πολλά και όμορφα βιώματα, είναι ό,τι τρυφερότερο μπορώ να προσφέρω στον εαυτό μου.
Μου αρέσει η γραφικότητα, το ξεφύλλισμα της ιστορίας και η σοφία των γηρατειών. Από το τελευταίο ξεπήδησε η θέληση, να ανταμώσω τους πολύ ηλικιωμένους, που ζουν εκεί: τη Σταυρούλα Τσατραφίλη και το Χρήστο Παρασκευόπουλο. Η θεία Σταυρούλα, μια αγαθή, μυρωδάτη ψυχούλα, μια ύπαρξη ντυμένη με καλοσύνη και αγνότητα. Μια γυναίκα της παλιάς φρουράς με περιεχόμενο και ουσία, που όταν μιλάς μαζί της οι αισθήσεις σου ανθίζουν και μοσχοβολούν. Ο Χρήστος, κάτω από το βάρος των προχωρημένων χρόνων, με φωνή σιγανή, με παύσεις, γεμάτος συγκίνηση και με λίγα λόγια, μου ξεδίπλωσε ένα κουβάρι τοπίων ψυχής, περιστατικών, ευχών, διαπιστώσεων και αναμνήσεων δε χρειάζονται καμιά λογοτεχνική επένδυση, για να αποκτήσουν φιλοσοφικό μέγεθος.
Η επίσκεψη μου στο Πηγαδούλι ήταν σύντομη. Είχα όμως την τύχη να πραγματοποιούν μια μίνι σύναξη στον αύλειο χώρο της εκκλησίας τους. Ήταν ένα συμπόσιο του οποίου ο σκοπός δεν ήταν το φαγητό, το ποτό και γενικότερα η διασκέδαση. Ήταν μια εκδήλωση, που είχε το χαρακτήρα της καταγραφής, της σούμας, του απολογισμού. Όχι, βέβαια, του οικονομικού απολογισμού, αλλά του πνευματικού, των αξιών, της ζέστας, του στοχασμού και των συναισθημάτων. Πολλούς είδα, λίγο μίλησα, πολλά αισθάνθηκα.
Όταν συνομιλούν δύο συνεχόμενες σελίδες στης ιστορίας το βιβλίο, δεν είναι απαραίτητες οι λέξεις, αρκεί το ρίγος της εσωτερικής στιχομυθίας, για να ανοίξουν τα παράθυρα της ψυχής να μπει μέσα άπλετο φως.
Έζησα στιγμές ξεχωριστές. Στιγμές διαποτισμένες με ατομική και κοινωνική αρετή.
Έφυγα με γεμάτες τις αποσκευές μου... Σήμερα, μήνες αργότερα, κάνοντας τη δική μου καταμέτρηση, τη δική μου σούμα, το δικό μου απολογισμό, γράφω αυτές τις γραμμές, αφιερώνοντάς τες στο Πηγαδούλι, που μας εκπλήσσει ευχάριστα.
Δημοσθένης ΑποστολόπουλοςΜας αφορά όλους
Το πρώτο 15νθήμερο του μηνός Μαρτίου 2011 θα διεξαχθεί η καθιερωμένη ανά δεκαετία απογραφή του πληθυσμού. Όλοι εμείς οι απόδημοι Αγαλιαναίοι, κάτοικοι των αστικών κέντρων πρέπει να βρεθούμε την ημέρα της απογραφής στην ιδιαιτέρα μας πατρίδα και να απογραφούμε εκεί. Την επομένη δεκαετία ο αριθμός τοπικών συμβούλων, δημοτικών, νομαρχιακών, βουλευτών, ενισχύσεων, κονδυλίων θα καθορίζονται από τον απογραφέντα πληθυσμό κάθε περιοχής.Πιθανόν να αδιαφορήσουν αρκετοί για τον αριθμό των βουλευτών της Περιφέρειας -όσο λιγότεροι, βλάπτουν λιγότερο(!) και των νομαρχιακών και δημοτικών οι οποίοι όμως χρειάζονται. Το τοπικό συμβούλιο του χωριού μας για να παραμείνει τριμελές δεν πρέπει οι κάτοικοι να "πέσουν" κάτω από 300.
Το αξίωμα είναι άμισθο μόνον τρεξίματα, ευθύνες, γκρίνια και κακόπιστη κριτική κερδίζει. Εάν υπάρχουν τρεις επιμερίζεται η δουλειά. Το σημαντικότερο είναι ότι τα κονδύλια που κατανέμονται στην Κοινότητα εξαρτώνται ευθέως ανάλογα με τον αριθμό των κατοίκων. Το μόνο και σταθερό κονδύλιο της ΣΑΤΑ ( Συντονισμένης Ανάπτυξης Τοπικής Αυτοδιοίκησης) (υπολογίζεται σε περίπου 80 ευρώ ανά κάτοικο). Με αυτό γίνονται τα στοιχειώδη έργα κοινής ωφέλειας και υποδομής-συντήρησης, επιδιορθώσεις δρόμων αγροτικών κ.λπ. Επίσης όταν ο τοπικός εκπρόσωπος ζητήσει κάποιο κονδύλιο για ένα έργο ή η Περιφέρεια προγραμματίζει κάποιο έργο, ο αριθμός των κατοίκων έχει βαρύνουσα σημασία για την έγκρισή του. Όλοι λοιπόν έχουμε χρέος και καθήκον από ευγνωμοσύνη και υποχρέωση προς τους γεννήτορές μας και ίδιο συμφέρον υποστήριξης και υπεράσπισης των περιουσιακών μας στοιχείων να βρισκόμαστε την ημέρα της απογραφής στην Αγαλιανή. Όλοι πρέπει να βρισκόμαστε σε επιφυλακή, εγρήγορση και επικοινωνία μεταξύ μας. Ο Σύλλογος και το Τοπικό Συμβούλιο πρέπει να συντονιστούν, συνεργαστούν για την επιτυχία του εγχειρήματος αυτού. Αν χρειαστεί να δρομολογηθούν λεωφορεία για την μετακίνηση των συγχωριανών.
ΣΥΝΤΑΞΙΟΔΟΤΗΣΗ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΜΑΣ
Γράφει ο Χαρ. Απ. Παπαδόπουλος
Ο αγαπητός συγχωριανός μας και λαοφιλής πρόεδρος του συλλόγου μας Γιάννης Γιαννακόπουλος "βγήκε στη σύνταξη", μετά από μια μακρά και απόλυτα επιτυχημένη σταδιοδρομία στο Υπουργείο Οικονομικών.
Ο Γιάννης με την αξία του, το ήθος και την εργατικότητα που διαχρονικά επέδειξε, ανήλθε τελικά στην ανωτάτη θέση που προβλέπεται για τον κλάδο του, δηλ. τη θέση του Γενικού Διευθυντή του Υπουργείου Οικονομικών και άσκησε τα "βαριά" αυτά καθήκοντα για δύο χρόνια.
Είναι βέβαιο ότι ο Γιάννης μετά τη συνταξιοδότησή του δεν θα "ησυχάσει", αλλά θα βρει τρόπους να προσφέρει στο χωριό μας, αφού θα διαθέτει πλέον την άνεση του ελεύθερου χρόνου που μέχρι τώρα επιζητούσε.
Μεγάλη του έγνοια, αλλά και στεναχώρια του, η καθυστέρηση της ολοκλήρωσης του έργου της γεώτρησης στο χωριό μας, έργο αναγκαίο και χρήσιμο για όλους, το οποίο οραματίστηκε, σχεδίασε και υλοποίησε ο Γιάννης, κινώντας δυναμικά όλες τις σχετικές διαδικασίες.
Το έργο έχει σκαλώσει στην τελευταία του φάση, από γραφειοκρατικά εμπόδια που μόνο η έκφραση "η βλακεία είναι ανίκητη", μπορεί να τα περιγράψει επακριβώς στην προκειμένη περίπτωση.
Αγαπητέ εξάδελφε Γιάννη, σου εύχομαι ολόψυχα να απολαύσεις εν ηρεμία τους γλυκούς καρπούς των κόπων σου για πάρα πολλά χρόνια, χαρούμενος, υγιής και ευτυχισμένος, αλλά και να αξιωθείς σύντομα να εγκαινιάσεις την ολοκλήρωση του έργου της γεώτρησης στα Πλατανούλια, για το καλό του χωριού μας αλλά και των οικισμών του.
Χριστούγεννα αγγελοφόρο μήνυμα ειρήνης σ' όλο τον κόσμο.
Μάρθα Μπούσουλα
Νύχτα ακούραστης χαράς ήταν εκείνη η νύχτα των Χριστουγέννων που έζησαν οι απλοϊκοί ποιμένες της Βηθλεέμ. Μεγάλη χαρά για μας τους Χριστιανούς τουλάχιστον από τότε. Αλλά πού χάθηκε η χαρά; αντί γι αυτήν ο κόσμος μας και καθένας από μας είμαστε πάντοτε πνιγμένοι στις καταπιέσεις όλων των ειδών, στους φόβους και την ανασφάλεια, σαν να αποτελούν αυτά φυσική κατάσταση και ουσιώδες μέρος του να είμαστε άνθρωποι, δεν είναι η βία, η τρομοκρατία, η επιθετικότητα στις σχέσεις σας, ο ανταγωνισμός γύρω απ' όλα αυτά κάνουν να χάνεται η ειρήνη με αποτέλεσμα οι ψυχές μας να έχουν χάσει τη γαλήνη τους.
Η ειρήνη που έψαλλαν οι άγγελοι εκείνη τη νύχτα των Χριστουγέννων είναι εκείνη που γιατρεύει τις αρρώστιες του σώματος και της ψυχής, γαληνεύει την εσωτερική μας ζωή, απαλαίνει τις συγκινήσεις μας τα συναισθήματά μας. Κάνει ακόμη αρμονική και ευεργετική ολόκληρη την συμπεριφορά μας, επιδρά στους άλλους και απ' αυτούς με τη δική τους συμπεριφορά ξαναγυρίζει σε μας και αυτό συνεχίζεται. Για την χαρά και την ειρήνη που έψαλλαν οι άγγελοι εκείνη τη νύχτα των Χριστουγέννων στο μικρό χωριό της Βηθλεέμ σε παρακαλούμε Θεέ μου ας ήταν μπορετό αιώνια μέσα μας Χριστούγεννα τούτη την χρονιά να φέρουν σε όλο τον κό¬σμο, σε μας και στα παιδιά μας.
ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟ ΠΗΓΑΔΟΥΛΙ
Γράφει ο Γιάννης Αδαμόπουλος
Οι μέρες δίχως οράματα, όνειρα και ελπίδα, είναι ένα αβάσταχτο βάρος. Αυτό πρέπει να είναι το πλαίσιο των στοχασμών των συγχωριανών μας, που κατοικούν στον οικισμό Πηγαδούλι.
Αυτό μαρτυρά ο μεγάλος αριθμός των σημαντικών επιτευγμάτων τους, που έχουν αναδείξει την περιοχή σε όαση πνευματικής βλάστησης.
Οι Πηγαδουλιώτες δικαιούνται να είναι υπερήφανοι για τον οικισμό τους, το έργο τους και τον εαυτό τους.
Αν σήμερα το Πηγαδούλι καμαρώνει σαν εξώστης αντίκρυ από το Ιόνιο, το οφείλει αποκλειστικά στη δική τους αγάπη, αφοσίωση και φροντίδα.
Με τη σύμπνοια, την εργατικότητα και τη λεβεντιά τους μεταμόρφωσαν αυτό το χώρο, που μέχρι τη δεκαετία του εβδομήντα έστεκε ερημωμένος σαν πληγωμένο αγριοπούλι στην αετοφωλιά του και βίωνε μια νύχτα διαρκείας, σε μέρα λευκή, ηλιόλουστη, γεμάτη ασημένια ειρήνη. Σε μια μέρα από αυτές, που οι αλκυονίδες λιακάδες θερμαίνουν τη γη, μετατρέποντάς την σε φωλιά πουλιού, για να κλωσήσει τ' αυγά της η μυθική Αλκυόνα. Τα επιτεύγματα είναι πολλά! Δίκτυο τηλεφωνικής σύνδεσης, οδοποιία, ηλεκτροδότηση, ύδρευση, ανέγερση Ιερού Ναού, ίδρυση Πολιτιστικού Συλλόγου, καθιέρωση πανύγηρης και πραγματοποίηση πολλών πολιτιστικών εκδηλώσεων, καθρεφτίζουν το μεράκι, το θέλω και την αξιοσύνη των Πηγαδουλιωτών.
Όπως οι κήποι τους με τα λαχανικά εκεί στο Πηγαδούλι, με τους σπόρους κάτω από το χώμα, που τίποτα δε φαίνεται και μέσα στα σπλάχνα της γης, σπόροι, σκοτάδ'ι, υγρασία, χώμα και χυμοί δουλεύουν αργά, αλλά σταθερά ώσπου να φυτρώσουν, ν' ανθίσουν και να δώσουν τους καρπούς τους, έτσι και οι Πηγαδουλιώτες εργάζονται αθόρυβα και μεθοδικά, με υπομονή και επιμονή, μεταμορφώνοντας τη γη τους σ' έναν κήπο όπου ανθίζουν τα ρόδα και τα κρίνα του πολιτισμού.
Το καλοκαίρι που πέρασε, για λόγους ανεξάρτητους από τη θέληση μου, δεν παραβρέθηκα στο Πηγαδούλι τη μέρα της εορτής του. Αισθάνθηκα όμως την ανάγκη, να επισκεφθώ την περιοχή λίγες μέρες αργότερα.
Πάντα, μια επίσκεψη μου στον όμορφο αυτό τόπο, που τυγχάνει να έχω πολλά και όμορφα βιώματα, είναι ό,τι τρυφερότερο μπορώ να προσφέρω στον εαυτό μου.
Μου αρέσει η γραφικότητα, το ξεφύλλισμα της ιστορίας και η σοφία των γηρατειών. Από το τελευταίο ξεπήδησε η θέληση, να ανταμώσω τους πολύ ηλικιωμένους, που ζουν εκεί: τη Σταυρούλα Τσατραφίλη και το Χρήστο Παρασκευόπουλο. Η θεία Σταυρούλα, μια αγαθή, μυρωδάτη ψυχούλα, μια ύπαρξη ντυμένη με καλοσύνη και αγνότητα. Μια γυναίκα της παλιάς φρουράς με περιεχόμενο και ουσία, που όταν μιλάς μαζί της οι αισθήσεις σου ανθίζουν και μοσχοβολούν. Ο Χρήστος, κάτω από το βάρος των προχωρημένων χρόνων, με φωνή σιγανή, με παύσεις, γεμάτος συγκίνηση και με λίγα λόγια, μου ξεδίπλωσε ένα κουβάρι τοπίων ψυχής, περιστατικών, ευχών, διαπιστώσεων και αναμνήσεων δε χρειάζονται καμιά λογοτεχνική επένδυση, για να αποκτήσουν φιλοσοφικό μέγεθος.
Η επίσκεψη μου στο Πηγαδούλι ήταν σύντομη. Είχα όμως την τύχη να πραγματοποιούν μια μίνι σύναξη στον αύλειο χώρο της εκκλησίας τους. Ήταν ένα συμπόσιο του οποίου ο σκοπός δεν ήταν το φαγητό, το ποτό και γενικότερα η διασκέδαση. Ήταν μια εκδήλωση, που είχε το χαρακτήρα της καταγραφής, της σούμας, του απολογισμού. Όχι, βέβαια, του οικονομικού απολογισμού, αλλά του πνευματικού, των αξιών, της ζέστας, του στοχασμού και των συναισθημάτων. Πολλούς είδα, λίγο μίλησα, πολλά αισθάνθηκα.
Όταν συνομιλούν δύο συνεχόμενες σελίδες στης ιστορίας το βιβλίο, δεν είναι απαραίτητες οι λέξεις, αρκεί το ρίγος της εσωτερικής στιχομυθίας, για να ανοίξουν τα παράθυρα της ψυχής να μπει μέσα άπλετο φως.
Έζησα στιγμές ξεχωριστές. Στιγμές διαποτισμένες με ατομική και κοινωνική αρετή.
Έφυγα με γεμάτες τις αποσκευές μου... Σήμερα, μήνες αργότερα, κάνοντας τη δική μου καταμέτρηση, τη δική μου σούμα, το δικό μου απολογισμό, γράφω αυτές τις γραμμές, αφιερώνοντάς τες στο Πηγαδούλι, που μας εκπλήσσει ευχάριστα.
Ομιλία του Δημοσθένη Αποστολόπουλου στο ΡΟΤΑΡΙΑΝΟ ΟΜΙΛΟ ΑΘΗΝΩΝ στις 20/10/2009
Άνοιγμα στο φως.
Οι συμβολισμοί των μεγάλων και Αγίων ημερών
Καθώς η Ελλάδα και η Ευρώπη ολόκληρη εισήλθε εις τον τελευταίο μήνα του ημερολογιακού έτους, μέσα στην καρδιά και τη μνήμη των ανθρώπων διανοίγεται η Ιερότητα των Μεγάλων και Υψηλών ημερών που επί αιώνες τώρα προσπόρισε η Χριστιανοσύνη της. Και αυτές οι ημέρες στα χείλη των λαών ονομάζονται "Αγιες". Είναι ημέρες ολόφωτα γιορτινές και αποτελούν μια άμεση πρόσκληση όλων μας στην αγάπη, στα έργα τα διακριτικά της αγάπης. Είναι μια πρόσκληση για να εκδηλώσει ο καθένας μας όσες φορές μπορεί την αφιλόκερδη του αγάπη προς όσους βρίσκονται κοντά του και προς εκείνους που βρίσκονται μακριά του. Τα Χριστούγεννα είναι ημέρα ακένωτης στοργής. Αυτή η θεμελιώδης ηθική αρχή της αγάπης όπως και η φιλία, κατά τον Πλάτωνα αλλά και τον μαθητή του Αριστοτέλη, θεωρούνται ως τα βασικά γνωρίσματα του ανθρώπου και οι σημαντικοί και θεμελιώδεις κρίκοι της κοινωνικής συμβίωσης του. Όταν όμως η αγάπη εδιδάχθει και εδόθη σαν εντολή από το Θεάνθρωπο πριν 2009 χρόνια, εμπλουτίσθη και ανυψώθει ως υπέρτατη αξία και το αγαπάτε αλλήλους έγινε η διαχρονική ευχή και εντολή σ' όλους τους ανθρώπους χωρίς διάκριση φυλής, χρώματος, θρησκείας. Οι γιορτές αυτές καθώς ευρισκόμεθα στο χείλος δύο χρόνων (του ενός που αποχωρεί και του άλλου που προσεγγίζει), συμβολίζουν τρία σημαντικά γεγονότα. Την αποχώρηση ενός χρόνου, την Αναγέννηση, και το ξεκίνημα του νέου χρόνου. - Κοιτάζοντας πίσω κάθε χρόνο κάνουμε ένα απολογισμό ατομικών, κοινωνικών και εθνικών γεγονότων που συντείνουν στο ξεκαθάρισμα πολλών εκκρεμών λογαριασμών, και μια σύγκριση με τους προηγούμενους. Ο χρόνος που πέρασε ήταν ένας χρόνος δύσκολος διά την Ελλάδα, για την Ευρώπη και για τον κόσμο ολόκληρο.
Στρέφοντας το βλέμμα προς τους μήνες και τις ημέρες που πέρασαν νιώθουμε ένα έντονο σφίξιμο στην καρδιά. Ήταν ένας χρόνος σπαρμένος με ελάχιστες ελπίδες και πολύ απαισιοδοξία.
Ολόκληρη η οικουμένη πέρασε μια δυσχερέστατη, συχνά επώδυνη σ' ορισμένες περιοχές του κόσμου, δοκιμασία, μιας δεινής αμηχανίας μπρος το κακό που προελαύνει, οδύνη για όσους αθώους απανταχού της γης σφαγιάστηκαν και θυσιάστηκαν χωρίς σκοπό, ενώ τριγύρω τα οικονομικά συμφέροντα λυσσομανούσαν με αποκορύφωση την πρωτόγνωρη παγκόσμια οικονομική κρίση, και ο ψευτοθρησκευτικόςφανατισμός κορυφώνονταν με εκατοντάδες χιλιάδες αθώα θύματα εμπρός στην παγκόσμια υποκρισία και απραξία. Ποτέ οι ηγέτες του κόσμου δεν φάνηκαν τόσο μικροί και τόσο αδέξιοι και συγχρόνως τόσο αναιδείς. Και ποτέ η φωνή του πνεύματος δεν ήταν τόσο ισχνή, τόσο ασθενική και τόσο καταφρονεμένη. ! Η πρόσκληση των Αγίων αυτών ημερών είναι ακόμη μια πρόκληση να αναλογιστούμε και να φανερώσουμε τόσο για τον εαυτό μας όσο και για την κοινωνία, αν, και σε πόσο βάθος. Οι ουσίες του χριστιανισμού, μας βοηθήσανε να βγούμε από τη μοναξιά και να έλθουμε πλησίον των συνανθρώπων και του Θεού που είναι η αγάπη. Στον κορυφαίο αυτό μήνα μιας καταπληγωμένης χρονιάς αξίζουν τα δάκρυά που μας προκαλούν τα ευφρόσυνα πραϋντικά αισθήματα που μας χαρίζουν οι συμβολισμοί των Αγίων ημερών με το σημαντικότερο, την αναγέννηση του θεανθρώπου η οποία μας θυμίζει και μας βεβαιώνει ότι ο άνθρωπος εξακολουθεί να ανασαίνει ακοίμητα. Μας δίδει επίσης χρόνο και μια άλλη ευκαιρία και μας παροτρύνει να προσπαθήσουμε για την τελειοποίηση του εσωτερικού μας κόσμου πνευματικά και ηθικά και να συνειδητοποιήσουμε και να πραγματοποιήσουμε τον κοινωνικό μας προορισμό, που βούληση θεϊκή και μοίρα μυστηριώδης μας έφερε στον κόσμο με προορισμό όσο ζούμε, να κτίσουμε τον βίον μας τον προσωπικό και κοινωνικό, ενθυμούμενοι πάντα ότι οι άνθρωποι αποτελούν τον "Λαό του θεού" και καλείται σε μια αγιότητα, σε μια εντατική ανάβαση και άνοδο, προς ένα φωτισμό. Του ιερού νοήματος της Υπάρξεως. Ανοιγμα στο φως. Αυτές οι ημέρες πρέπει με επιμονή• να περιφρουρηθούν, να μη χάσουν τον Αγιο χαρακτήρα τους, να εξακολουθούν να αποτελούν προτροπή για χαρά, μνήμη και αγάπη, άνοδο και φωτισμό, προσπάθεια γλυκασμού των καρδιών και να προσπαθήσουν να υψώσουν το φως του Πνεύμα¬τος του Αγίου ως σύμβολο και ορόσημο της ανθρωπιάς του ανθρώπου, της επιθυμίας του να συμβιώσει με το θεό, εξαγνίζοντας το χρόνο και νοηματίζοντας την ιστορία του. Το υπηρετείν τον συνάνθρωπο "υπεράνω εαυτούς" ίσως θα ήταν ο μοναδικός στόχος για ένα σωστό άνθρωπο. Η εν ειρήνη ανάπτυξη και καλλιέργεια της φιλίας. Έτσι μας δίδεται το δικαίωμα να πούμε ότι οι αρχές αυτές που οι Αγιες ημέρες απαιτούν από τους ανθρώπους, δηλαδή την απελευθέρωση της ψυχής του από τις ανθρώπινες αδυναμίες της αδιαφορίας, του μίσους, της ιδιοτέλειας, του εγωισμού, της αλαζονείας, αντιζηλίας και τόσων άλλων ποταπών ανθρώπινων αδυναμιών, και την εξωτερίκευση της αγάπης προς το πλησίον. Για εμάς έχουν γίνει βίωμα και εργαζόμεθα συνεχώς, ως κήρυκες, ηθικού χρέους μέσα στην οικογένεια και στην επαγγελματική και κοινωνική ζωή. Ο αγώνας για τον εαυτό μας είναι διαρκής και αποβλέπει εις την τελειοποίηση του εσωτερικού μας κόσμου πνευματικά και ηθικά ώστε να ανταποκριθούμε στο ανθρώπινο και κοινωνικό μας χρέος.
Φίλοι μου ο νέος χρόνος έρχεται, πλησιάζει. Οι πληγές που βρίσκει είναι και βαθιές και δύσκολα ιάσιμες. Δεν μπορεί και δεν πρέπει όμως ούτε να τις παραβλέψει ούτε να τις ξεχάσει επειδή είναι παρελθόν. Το παρελθόν αν ξεχαστεί τότε αυτό παύει να φωτίζει το μέλλον και ο άνθρωπος περιφέρεται μέσα στο σκοτάδι.
Η πρόσφατη αιματόβρεχτη αναστάτωση που συντάραξε πάλι την ανθρωπότητα στη Βαγδάτη και αλλού δείχνει ξεκάθαρα ότι πάρα πολλοί άνθρωποι από θρησκευτικό φανατισμό έχουν μεταμφιεστεί σε Ανθρώπους, αλλά άνθρωποι δεν είναι πλέον. Τι άλλο να σκεφτεί κανείς με τις απάνθρωπες και πέραν κάθε ανθρώπινης λογικής ανθρωποθυσίες του, με την παράφρονα προσπάθεια αντιπαροχής με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη θανάτωση αθώων ανθρώπων κάθε ηλικίας. Βέβαια αυτή η ανθρωποσφαγή δεν ήταν μόνο στο χρόνο που τελειώνει, ήταν και τα προηγούμενα χρόνια και με διάφορους τρόπους διότι δεν πρέπει να ξεχνάμε και τις ανθρωπιστικές βόμβες του Κλίντον στην άλλοτε Γιουγκοσλαβία που σκότωναν παιδάκια στα νηπιαγωγεία και τους αμέριμνα κοιμώμενους στα υπνοδωμάτια τους ούτε ακόμη τη σφαγή και τη σχεδόν ολοκληρωτική καταστροφή δύο κρατών από τον ανεκδιήγητο ΜΠΟΥΣ.
Και όμως αυτοί δεν οδηγήθησαν στο διεθνές δικαστήριο ως εγκληματίες πολέμου, οδηγήθει ο Μιλόσεβιτς που εμάχετο για την ακεραιότητα της πατρίδας του. Πολλοί για να μην πω οι περισσότεροι άνθρωποι, δε ζουν, αλλά υπάρχουν είτε ως σκλάβοι του επαγγέλματος, που φθείρονται σαν μηχανές στην υπηρεσία των μεγάλων εταιρειών, είτε σαν σκλάβοι του χρήματος, είτε τέλος σαν σκλάβοι του ιλίγγου των διασκεδάσεων στις σύγχρονες μεγαλουπόλεις. Όσο είναι ακόμη καιρός, διότι νομίζω είναι, ας πολεμήσουμε όλα αυτά τα σκοτάδια που συμπνίγουν την καλοσύνη μαραίνουν την ευγένεια και συγκλονίζουν τη συμβίωση των ανθρώπων. Ας υψώσουμε πάλι το φως της αγάπης, το μόνο φως της ζωής. Αυτό το άνοιγμα στο φως της ανθρωπιάς ας το επιχειρήσουμε όλοι στις σχέσεις με τους άλλους αλλά και στην ενδόμυχη σχέση με τον ίδιο μας τον εαυτό. Ο νέος χρόνος που έρχεται θα δοκιμάσει την αντοχή μας, θα κρίνει την ενότητά μας, το φρόνημα μας, τον πατριωτισμό μας.
Η υψηλή τεχνολογία προχωρεί ακάθεκτη και εισέρχεται όλο και πιο βαθιά όχι μόνο μέσα στην κοινωνία αλλά και μέσα στην ύπαρξη του ανθρώπου κινδυνώδης δια την υπαρκτική του ισορροπία.
Ο λυσσαλέος καταναλωτισμός από την άλλη, εκπυρώνει το εγωκεντρισμό των ανθρώπων ώστε να μη μπορούν να διακρίνουν τον διπλανό τους. Χωρίς όμως αυτή τη σταθερά προς τον πλησίον, ούτε η ελευθερία ούτε η Δημοκρατία στέκονται.
Τρικλίζουν και μαζί και οι καινούργιες εξουσίες, τα διαπλεκόμενα οικονομικά συμφέροντα, αλλά και οι μεγάλοι δυνάστες της κοινωνίας, τα ΜΜΕ, που παρασύρουν και τους πολιτικούς.
Και το ερώτημα εδώ είναι: Δεν το νιώθουν δεν αντιλαμβάνονται τις συνέπειες;
Έχουν δημιουργήσει τον τελευταίο καιρό ένα μαύρο κλίμα, έχουν τρομοκρατήσει τον κόσμο, την τρίχα την κάνουν τριχιά, η κριτική τους φτάνει τα όρια της δολιοφθοράς, αν τολμήσει κάποιος να πει κάτι καλό, κάτι αισιόδοξο, ορμούν, και ορμούν να τον κατασπαράξουν, και ενώ οι δρόμοι το σαββατοκύριακο πλημμυρίζουν κυριολεκτικά από Ι.Χ αυτοκίνητα και οι ταβέρνες ασφυκτιούν από χαρούμενους ανθρώπους, αν ακούσετε τις τηλεοράσεις εκείνες τις ημέρες, τις ώρες, η διαβάσετε τις περισσότερες εφημερίδες, σας δημιουργούν την εντύπωση ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι γλεντούν την τελευταία ημέρα της ζωής τους, και λέγουν να φάμε και να πιούμε διότι αύριο θα πεθάνουμε.
Έτσι το ερμηνεύουν και έτσι μας το σερβίρουν. Τον κρίσιμο λοιπόν χρόνο που έρχεται, εμείς οι Έλληνες που έχουμε γαλουχηθεί από χριστιανική αγάπη και η πείρα του παρελθόντος μάς έχει διδάξει ότι μόνο με την αγάπη και το άνοιγμα στο φως της ανθρωπιάς που ενώνει τους ανθρώπους σε συμπαγή μάζα, πρέπει να σταθούμε άγρυπνοι, να αντισταθούμε στους καταστροφολόγους, και να επινοήσουμε ευφυείς χειρισμούς προάσπισης της Ελληνικής τιμής και αξιοπρέπειας για να εξασφαλίσουμε μια λειτουργική επιβίωση μέσα σ' ένα κόσμο μισαλλόδοξο, αγνώμονα και υλιστικά θρασύ. Σε περιόδους οικονομικής κρίσης, όπως η σημερινή, ο άκρατος κομματισμός μόνο τυφλώνει και δεν βοηθά, δεν συνδράμει στην έξοδο από την κρίση. Αντίθετα την επιδεινώνει. Αγρυπνοι λοιπόν και ενωμένοι ας αντισταθούμε και ας προχωρήσουμε με αισιοδοξία με κλεισμένα τα ώτα στις έξαλλες σειρήνες, διότι ο θεός μας έφερε στον κόσμο για να είμαστε ευτυχείς.
Φίλες και φίλοι, για την πολύτιμη για εμάς προσφορά σας, με την εδώ παρουσία σας, θα ήθελα να δεχθείτε ως αντίδωρο αγάπης, τις ειλικρινείς μου ευχές, τα χρόνια πολλά με υγεία - χαρά και ειρήνη προσωπική και οικογενειακή, και ο καινούργιος χρόνος να μας εξοπλίσει, όλους με αισιοδοξία και δύναμη να τον διαβούμε χαρούμενοι εις πείσμα των δολιοφθορέων και απαισιόδοξων και η ρήσις του Ευαγγελιστή Ιωάννη "ο μη αγαπών, ουκ εγνω τον θεάν, ότι θεός αγάπη εστί' ας είναι ο οδηγός και το φως της πορείας μας. Υπάρχουν άνθρωποι που είναι γεννημένοι για να αγαπήσουν και άλλοι που είναι γεννημένοι για να ζήσουν. Ας προσπαθήσουμε να είμαστε και από τα δύο.
Σας ευχαριστώ
Δημοσθένης Αποστολάπουλος
Η πρόσφατη αιματόβρεχτη αναστάτωση που συντάραξε πάλι την ανθρωπότητα στη Βαγδάτη και αλλού δείχνει ξεκάθαρα ότι πάρα πολλοί άνθρωποι από θρησκευτικό φανατισμό έχουν μεταμφιεστεί σε Ανθρώπους, αλλά άνθρωποι δεν είναι πλέον. Τι άλλο να σκεφτεί κανείς με τις απάνθρωπες και πέραν κάθε ανθρώπινης λογικής ανθρωποθυσίες του, με την παράφρονα προσπάθεια αντιπαροχής με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη θανάτωση αθώων ανθρώπων κάθε ηλικίας. Βέβαια αυτή η ανθρωποσφαγή δεν ήταν μόνο στο χρόνο που τελειώνει, ήταν και τα προηγούμενα χρόνια και με διάφορους τρόπους διότι δεν πρέπει να ξεχνάμε και τις ανθρωπιστικές βόμβες του Κλίντον στην άλλοτε Γιουγκοσλαβία που σκότωναν παιδάκια στα νηπιαγωγεία και τους αμέριμνα κοιμώμενους στα υπνοδωμάτια τους ούτε ακόμη τη σφαγή και τη σχεδόν ολοκληρωτική καταστροφή δύο κρατών από τον ανεκδιήγητο ΜΠΟΥΣ.
Και όμως αυτοί δεν οδηγήθησαν στο διεθνές δικαστήριο ως εγκληματίες πολέμου, οδηγήθει ο Μιλόσεβιτς που εμάχετο για την ακεραιότητα της πατρίδας του. Πολλοί για να μην πω οι περισσότεροι άνθρωποι, δε ζουν, αλλά υπάρχουν είτε ως σκλάβοι του επαγγέλματος, που φθείρονται σαν μηχανές στην υπηρεσία των μεγάλων εταιρειών, είτε σαν σκλάβοι του χρήματος, είτε τέλος σαν σκλάβοι του ιλίγγου των διασκεδάσεων στις σύγχρονες μεγαλουπόλεις. Όσο είναι ακόμη καιρός, διότι νομίζω είναι, ας πολεμήσουμε όλα αυτά τα σκοτάδια που συμπνίγουν την καλοσύνη μαραίνουν την ευγένεια και συγκλονίζουν τη συμβίωση των ανθρώπων. Ας υψώσουμε πάλι το φως της αγάπης, το μόνο φως της ζωής. Αυτό το άνοιγμα στο φως της ανθρωπιάς ας το επιχειρήσουμε όλοι στις σχέσεις με τους άλλους αλλά και στην ενδόμυχη σχέση με τον ίδιο μας τον εαυτό. Ο νέος χρόνος που έρχεται θα δοκιμάσει την αντοχή μας, θα κρίνει την ενότητά μας, το φρόνημα μας, τον πατριωτισμό μας.
Η υψηλή τεχνολογία προχωρεί ακάθεκτη και εισέρχεται όλο και πιο βαθιά όχι μόνο μέσα στην κοινωνία αλλά και μέσα στην ύπαρξη του ανθρώπου κινδυνώδης δια την υπαρκτική του ισορροπία.
Ο λυσσαλέος καταναλωτισμός από την άλλη, εκπυρώνει το εγωκεντρισμό των ανθρώπων ώστε να μη μπορούν να διακρίνουν τον διπλανό τους. Χωρίς όμως αυτή τη σταθερά προς τον πλησίον, ούτε η ελευθερία ούτε η Δημοκρατία στέκονται.
Τρικλίζουν και μαζί και οι καινούργιες εξουσίες, τα διαπλεκόμενα οικονομικά συμφέροντα, αλλά και οι μεγάλοι δυνάστες της κοινωνίας, τα ΜΜΕ, που παρασύρουν και τους πολιτικούς.
Και το ερώτημα εδώ είναι: Δεν το νιώθουν δεν αντιλαμβάνονται τις συνέπειες;
Έχουν δημιουργήσει τον τελευταίο καιρό ένα μαύρο κλίμα, έχουν τρομοκρατήσει τον κόσμο, την τρίχα την κάνουν τριχιά, η κριτική τους φτάνει τα όρια της δολιοφθοράς, αν τολμήσει κάποιος να πει κάτι καλό, κάτι αισιόδοξο, ορμούν, και ορμούν να τον κατασπαράξουν, και ενώ οι δρόμοι το σαββατοκύριακο πλημμυρίζουν κυριολεκτικά από Ι.Χ αυτοκίνητα και οι ταβέρνες ασφυκτιούν από χαρούμενους ανθρώπους, αν ακούσετε τις τηλεοράσεις εκείνες τις ημέρες, τις ώρες, η διαβάσετε τις περισσότερες εφημερίδες, σας δημιουργούν την εντύπωση ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι γλεντούν την τελευταία ημέρα της ζωής τους, και λέγουν να φάμε και να πιούμε διότι αύριο θα πεθάνουμε.
Έτσι το ερμηνεύουν και έτσι μας το σερβίρουν. Τον κρίσιμο λοιπόν χρόνο που έρχεται, εμείς οι Έλληνες που έχουμε γαλουχηθεί από χριστιανική αγάπη και η πείρα του παρελθόντος μάς έχει διδάξει ότι μόνο με την αγάπη και το άνοιγμα στο φως της ανθρωπιάς που ενώνει τους ανθρώπους σε συμπαγή μάζα, πρέπει να σταθούμε άγρυπνοι, να αντισταθούμε στους καταστροφολόγους, και να επινοήσουμε ευφυείς χειρισμούς προάσπισης της Ελληνικής τιμής και αξιοπρέπειας για να εξασφαλίσουμε μια λειτουργική επιβίωση μέσα σ' ένα κόσμο μισαλλόδοξο, αγνώμονα και υλιστικά θρασύ. Σε περιόδους οικονομικής κρίσης, όπως η σημερινή, ο άκρατος κομματισμός μόνο τυφλώνει και δεν βοηθά, δεν συνδράμει στην έξοδο από την κρίση. Αντίθετα την επιδεινώνει. Αγρυπνοι λοιπόν και ενωμένοι ας αντισταθούμε και ας προχωρήσουμε με αισιοδοξία με κλεισμένα τα ώτα στις έξαλλες σειρήνες, διότι ο θεός μας έφερε στον κόσμο για να είμαστε ευτυχείς.
Φίλες και φίλοι, για την πολύτιμη για εμάς προσφορά σας, με την εδώ παρουσία σας, θα ήθελα να δεχθείτε ως αντίδωρο αγάπης, τις ειλικρινείς μου ευχές, τα χρόνια πολλά με υγεία - χαρά και ειρήνη προσωπική και οικογενειακή, και ο καινούργιος χρόνος να μας εξοπλίσει, όλους με αισιοδοξία και δύναμη να τον διαβούμε χαρούμενοι εις πείσμα των δολιοφθορέων και απαισιόδοξων και η ρήσις του Ευαγγελιστή Ιωάννη "ο μη αγαπών, ουκ εγνω τον θεάν, ότι θεός αγάπη εστί' ας είναι ο οδηγός και το φως της πορείας μας. Υπάρχουν άνθρωποι που είναι γεννημένοι για να αγαπήσουν και άλλοι που είναι γεννημένοι για να ζήσουν. Ας προσπαθήσουμε να είμαστε και από τα δύο.
Σας ευχαριστώ
Δημοσθένης Αποστολάπουλος
ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ 80
Ένοχοι πολιτικοί "Αθώοι πολίτες"
Σχεδόν όλοι μας με αγανάκτηση, οργή, θεωρούμε αποκλειστικά υπευθύνους και υπαιτίους, γενικώς και συλλήβδην τους πολιτικούς, οι οποίοι μας εξαπάτησαν και μας οδήγησαν στο βάραθρο της οικονομικής κρίσης. Εμείς οι πολίτες, το κοινωνικό σύνολο, είμαστε αθώοι, παραπλανημένοι, "πάντα ευκολόπιστοι και πάντα προδομένοι", αθώα βρέφη που εξαπατήθηκαν από πονηρούς πολιτευτές.
Αθώοι, ενώ σχεδόν όλοι μας "φιλούσαμε" "δύσοσμες, υγρές" ποδιές για να "τρουπώσουμε" στο Κουβέρνο να εξασφαλίσουμε μόνιμο μισθό.
Αθώοι οι συνδικαλιστές του Δημοσίου τομέα οι οποίοι διεκτραγωδούν τα χάλια της διοίκησης "κατανοούν" την ταλαιπωρία των πολιτών, λες και δεν αποτελούν και αυτοί τμήμα της διοίκησης και μέλη των υπηρεσιακών συμβουλίων, που "ξεπλένουν" τις αμαρτίες των συναδέλφων τους.
Αθώοι οι εφοριακοί, καταδικάζουν την φοροδιαφυγή, απαιτούν τη πάταξή της, άραγε πρέπει οι μανάβηδες να κάνουν τους ελέγχους;
Αθώοι οι εκπαιδευτικοί, καταγγέλλουν την κατάντια της εκπαίδευσης, την παραπαιδεία, λες και δε διδάσκουν και αυτοί και ότι τα ιδιαίτερα μαθήματα στα φροντιστήριο τα κάνουν οι... Εσκιμώοι.
Αθώοι οι αγρότες, δηλώνουν ανημέρωτοι και απληροφόρητοι για το ότι ορισμένα προϊόντα που καλλιεργούν είναι πλεονασματικά και μη ανταγωνιστικά στη διεθνή αγορά.
Αθώοι οι επιχειρηματίες, οι οποίοι "κλαίγονται" για την καταβαράθρωση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας, την μείωση των εξαγωγών, λες και η αύξηση και η βελτίωση των θα επέλθει με θεία φώτιση εξ ουρανού.
Αθώοι οι δημοσιογράφοι - έντυπου και ηλεκτρονικού τύπου - οι οποίοι σχεδόν είχαν "θάψει" την επερχόμενη νομοτελειακή οικονομική κρίση. Αθώα μια "κατακερματισμένη" κοινωνία σε διάφορες συντεχνιακές ομάδες συμφερόντων οι οποίες διαγκωνίζονταν να "αρμέξουν" την δημόσια αγελάδα, να εξασφαλίσουν μεγαλύτερο κομμάτι της δημόσιας πίτας, του εθνικού πλούτου, αδιαφορώντας για την αύξησή του.
Επιγραμματικά ο καθηγητής - οικονομολόγος Ξ. Ζολώτας έλεγε η Ελλάς είναι η χώρα των πέντε Έψιλον. "Των: Ενισχύσεων, επιδοτήσεων, επιχορηγήσεων, εξαιρέσεων, εκπτώσεων". Όμως ενέσκηψε θύελλα, καταιγίδα. Η οικονομική κρίση μας γονάτισε.
Οι ευθύνες δεν είναι ίδιες, ισομερείς για όλους. Υπάρχουν ευθύνες άμεσες,ενεργετικές, συμμετοχής, "φυσικής αυτουργίας" και ευθύνες απλής παθητικής αποδοχής, αδράνειας, αβελτηρίας. Κύριοι και βασικοί υπεύθυνοι είναι οι πολιτικές ηγεσίες των τελευταίων 35 ετών, οι οποίοι αποδείχτηκαν ανεπαρκείς, ανίκανες, ακατάλληλες και τελικώς καταστροφικές και επικίνδυνες. Πολιτεύτηκαν, με ορίζοντα τετραετίας, με μοναδικό τους σκοπό να εξασφαλίσουν την επανεκλογή των στους θώκους της εξουσίας. Χωρίς να επιβάλλουν, προγραμματίσουν ένα μακράς πνοής σχέδιο οικονομικής ανάπτυξης,"εξαγόρασαν" την λαϊκή υποστήριξη με απεριόριστο δανεισμό, υπονομεύοντας το μέλλον. Αλλά και οι ιθύνοντες ομάδες της χώρας, συνέπραξαν σε αυτή την τακτική με αγαστή συνεργασία με τους πολιτικούς "εφευρίσκοντας" παντοειδείς και περίπλοκους συνδυασμούς απομύζησης του εθνικού πλούτου. Εδώ καταλογίζεται η απλή παθητική ευθύνη του λιγότερου "ευνοημένου" τμήματος του πληθυσμού, το οποίο από αδιαφορία, αδράνεια, παθητικότητα - ή υστερόβουλη ελπίδα "συμμετοχής" στο φαγοπότι - με την ψήφο του, νομιμοποίησε τις εκάστοτε πολιτικές ηγεσίες. Όμως αν οι πολιτικοί μια φορά μας απογοήτευσαν, μας εξαπάτησαν γιατί την επομένη τους ξαναψηφίσαμε;
Η απάντηση - δεν υπάρχουν άλλοι καλύτεροι, όλοι ίδιοι είναι - είναι ισοπεδωτική και αδιέξοδη. Υπάρχουν και ικανοί και έντιμοι πολιτικοί. Αν πιστεύουμε ότι πρέπει να αποδοκιμάσουμε όλους τους πολιτικούς συλλήβδην, ο τρόπος είναι να ψηφίσουμε λευκό (όχι αποχή και άκυρο). Ποια κυβέρνηση μπορεί να αντλήσει, νομιμοποιήσει με 25-30% λευκό; Η κρίση είναι και ευκαιρία για περισυλλογή, αυτοκριτική και άντληση διδαγμάτων, δεν πρέπει να χαθεί - ίσως η τελευταία - ευκαιρία για ριζικές αλλαγές και ανόρθωση. Εδώ που φτάσαμε μόνον η αισιοδοξία και η θέληση για βελτίωση είναι πολύτιμες υποθήκες για το μέλλον.
Σχεδόν όλοι μας με αγανάκτηση, οργή, θεωρούμε αποκλειστικά υπευθύνους και υπαιτίους, γενικώς και συλλήβδην τους πολιτικούς, οι οποίοι μας εξαπάτησαν και μας οδήγησαν στο βάραθρο της οικονομικής κρίσης. Εμείς οι πολίτες, το κοινωνικό σύνολο, είμαστε αθώοι, παραπλανημένοι, "πάντα ευκολόπιστοι και πάντα προδομένοι", αθώα βρέφη που εξαπατήθηκαν από πονηρούς πολιτευτές.
Αθώοι, ενώ σχεδόν όλοι μας "φιλούσαμε" "δύσοσμες, υγρές" ποδιές για να "τρουπώσουμε" στο Κουβέρνο να εξασφαλίσουμε μόνιμο μισθό.
Αθώοι οι συνδικαλιστές του Δημοσίου τομέα οι οποίοι διεκτραγωδούν τα χάλια της διοίκησης "κατανοούν" την ταλαιπωρία των πολιτών, λες και δεν αποτελούν και αυτοί τμήμα της διοίκησης και μέλη των υπηρεσιακών συμβουλίων, που "ξεπλένουν" τις αμαρτίες των συναδέλφων τους.
Αθώοι οι εφοριακοί, καταδικάζουν την φοροδιαφυγή, απαιτούν τη πάταξή της, άραγε πρέπει οι μανάβηδες να κάνουν τους ελέγχους;
Αθώοι οι εκπαιδευτικοί, καταγγέλλουν την κατάντια της εκπαίδευσης, την παραπαιδεία, λες και δε διδάσκουν και αυτοί και ότι τα ιδιαίτερα μαθήματα στα φροντιστήριο τα κάνουν οι... Εσκιμώοι.
Αθώοι οι αγρότες, δηλώνουν ανημέρωτοι και απληροφόρητοι για το ότι ορισμένα προϊόντα που καλλιεργούν είναι πλεονασματικά και μη ανταγωνιστικά στη διεθνή αγορά.
Αθώοι οι επιχειρηματίες, οι οποίοι "κλαίγονται" για την καταβαράθρωση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας, την μείωση των εξαγωγών, λες και η αύξηση και η βελτίωση των θα επέλθει με θεία φώτιση εξ ουρανού.
Αθώοι οι δημοσιογράφοι - έντυπου και ηλεκτρονικού τύπου - οι οποίοι σχεδόν είχαν "θάψει" την επερχόμενη νομοτελειακή οικονομική κρίση. Αθώα μια "κατακερματισμένη" κοινωνία σε διάφορες συντεχνιακές ομάδες συμφερόντων οι οποίες διαγκωνίζονταν να "αρμέξουν" την δημόσια αγελάδα, να εξασφαλίσουν μεγαλύτερο κομμάτι της δημόσιας πίτας, του εθνικού πλούτου, αδιαφορώντας για την αύξησή του.
Επιγραμματικά ο καθηγητής - οικονομολόγος Ξ. Ζολώτας έλεγε η Ελλάς είναι η χώρα των πέντε Έψιλον. "Των: Ενισχύσεων, επιδοτήσεων, επιχορηγήσεων, εξαιρέσεων, εκπτώσεων". Όμως ενέσκηψε θύελλα, καταιγίδα. Η οικονομική κρίση μας γονάτισε.
Οι ευθύνες δεν είναι ίδιες, ισομερείς για όλους. Υπάρχουν ευθύνες άμεσες,ενεργετικές, συμμετοχής, "φυσικής αυτουργίας" και ευθύνες απλής παθητικής αποδοχής, αδράνειας, αβελτηρίας. Κύριοι και βασικοί υπεύθυνοι είναι οι πολιτικές ηγεσίες των τελευταίων 35 ετών, οι οποίοι αποδείχτηκαν ανεπαρκείς, ανίκανες, ακατάλληλες και τελικώς καταστροφικές και επικίνδυνες. Πολιτεύτηκαν, με ορίζοντα τετραετίας, με μοναδικό τους σκοπό να εξασφαλίσουν την επανεκλογή των στους θώκους της εξουσίας. Χωρίς να επιβάλλουν, προγραμματίσουν ένα μακράς πνοής σχέδιο οικονομικής ανάπτυξης,"εξαγόρασαν" την λαϊκή υποστήριξη με απεριόριστο δανεισμό, υπονομεύοντας το μέλλον. Αλλά και οι ιθύνοντες ομάδες της χώρας, συνέπραξαν σε αυτή την τακτική με αγαστή συνεργασία με τους πολιτικούς "εφευρίσκοντας" παντοειδείς και περίπλοκους συνδυασμούς απομύζησης του εθνικού πλούτου. Εδώ καταλογίζεται η απλή παθητική ευθύνη του λιγότερου "ευνοημένου" τμήματος του πληθυσμού, το οποίο από αδιαφορία, αδράνεια, παθητικότητα - ή υστερόβουλη ελπίδα "συμμετοχής" στο φαγοπότι - με την ψήφο του, νομιμοποίησε τις εκάστοτε πολιτικές ηγεσίες. Όμως αν οι πολιτικοί μια φορά μας απογοήτευσαν, μας εξαπάτησαν γιατί την επομένη τους ξαναψηφίσαμε;
Η απάντηση - δεν υπάρχουν άλλοι καλύτεροι, όλοι ίδιοι είναι - είναι ισοπεδωτική και αδιέξοδη. Υπάρχουν και ικανοί και έντιμοι πολιτικοί. Αν πιστεύουμε ότι πρέπει να αποδοκιμάσουμε όλους τους πολιτικούς συλλήβδην, ο τρόπος είναι να ψηφίσουμε λευκό (όχι αποχή και άκυρο). Ποια κυβέρνηση μπορεί να αντλήσει, νομιμοποιήσει με 25-30% λευκό; Η κρίση είναι και ευκαιρία για περισυλλογή, αυτοκριτική και άντληση διδαγμάτων, δεν πρέπει να χαθεί - ίσως η τελευταία - ευκαιρία για ριζικές αλλαγές και ανόρθωση. Εδώ που φτάσαμε μόνον η αισιοδοξία και η θέληση για βελτίωση είναι πολύτιμες υποθήκες για το μέλλον.
Αγαλιαναίϊκο αντάμωμα. Αύγουστος 2010
Γράφει n Μάρθα Μπούσουλα.
Πέρασε κιόλας ένας χρόνος και μας αξίωσε ο Θεός να βρεθούμε και πάλι στο 4ο κατά σειρά αντάμωμα του χωριού μας. Μετά την ολοκλήρωση όλων των πολιτιστικών εκδηλώσεων του Συλλόγου μας το αποκορύφωμα όλων το αντάμωμα. Μια ανθρωποπλημμύρα που κάθε χρόνο γίνεται και μεγαλύτερη, έναν πατριωτικό ανθρώπινο μελίσσι.
Γράφει n Μάρθα Μπούσουλα.
Πέρασε κιόλας ένας χρόνος και μας αξίωσε ο Θεός να βρεθούμε και πάλι στο 4ο κατά σειρά αντάμωμα του χωριού μας. Μετά την ολοκλήρωση όλων των πολιτιστικών εκδηλώσεων του Συλλόγου μας το αποκορύφωμα όλων το αντάμωμα. Μια ανθρωποπλημμύρα που κάθε χρόνο γίνεται και μεγαλύτερη, έναν πατριωτικό ανθρώπινο μελίσσι.
Και όταν η σκέψη σου τρέχει στους ανθρώπους που τόσα χρόνια πέρασαν από τα ίδια μονοπάτια η προσπάθεια αυτή σου γεμίζει την ψυχή με γνήσια χαρά. Είναι πρόγευση ψυχικών συναισθημάτων που δεν εκφράζονται. Γιατί πως να περιγράψει κανείς και να ευχαριστήσει τον Πρόεδρο του Συλλόγου μας με τις ενέργειές του, την ζωντάνια και την προσφορά των νέων της Αγαλιανής και όλα τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου τον κ. Γεώργ. Χάλαρη και την Αιμιλία Αλβενιώτη, πολύτιμοι βοηθοί στο να δημιουργηθεί όλη αυτή η ξεχωριστή ατμόσφαιρα.
Μας τίμησαν με την παρουσία τους ο κ. Δήμαρχος κ. Φιλντίσης με την σύζυγο του, ο κ. Κακούρης με τη σύζυγο του (ψάλτης του χωριού μας)
τους ευχαριστούμε. Τις προσφορές όπως κάθε χρόνο του κ. Δημήτρη Τσατσαμά, του Ιωάννη Παρασκευόπουλου τους ευχαριστούμε από καρδιάς.
Και μην ξεχνάμε τις γυναίκες της Αγαλιανής που με τα ωραία γλυκά, μεζεδάκια τους πλούτισαν το αγαλιαναίικο τραπέζι προσφέροντας τις πιο όμορφες γεύσεις στους παρευρισκόμενους.
Και θα αναρωτιέται κανείς πάντοτε τι είναι αυτό που τους ωθεί σε τέτοιες ενέργειες, είναι n αγάπη για τον τόπο μας, είναι η φλόγα που εκπέμπει ο Σύλλογος μας; Πόσο ευτυχισμένοι πρέπει να είμαστε που πατάμε το χώμα της πατρίδας μας, που βρισκόμαστε όλοι εδώ ενωμένοι και αγαπημένοι.
Αυτό το διαπιστώνουμε έντονα από τις επιστολές που λάβαμε από τα ξενιτεμένα Αγαλιανόπουλα μέσα στην ίδια τους την πατρίδα και στο εξωτερικό όταν λαμβάνοντας το βιβλίο του χωριού μας, πόση νοσταλγία πλημμύρισε την ψυχή τους για την μητέρα πατρίδα. Γι' αυτό είμαστε εμείς εδώ να διατηρούμε αυτά που βρήκαμε και να τα αξιολογούμε. Η αλήθεια είναι ότι χίλιες ξενιτιές δεν κάνουν μια πατρίδα και όταν ρώτησαν κάποιο ξενιτεμένο Έλληνα ποια ελληνική λέξη σου αρέσει καλύτερα, εκείνος με δακρυσμένα μάτια απάντησε η λέξη Ελλάδα. Γι αυτό κι εμείς λέμε ο κόσμος μας είναι εδώ, εδώ είναι η γη μας, εδώ είναι οι ρίζες μας, εδώ είναι η Αγαλιανή μας. Και για να έχουμε τη σημαία της Αγαλιανής μας πάντα ψηλά όλοι κοντά στο Σύλλογο μας, όποτε και όπου μας καλεί για να δημιουργούμε και να υπάρχουμε και αγκαλιασμένοι όλοι σφιχτά αντάμα να λέμε καληνύχτα και αύριο και του χρόνου θα σκάσει και πάλι ο ήλιος στην Αγαλιανή μας, στου βουνού τ' αψήλωμα για να ξημερώσει και πάλι με τη βοήθεια του Θεού ένα νέο αντάμωμα. Δείτε το Video.
Μας τίμησαν με την παρουσία τους ο κ. Δήμαρχος κ. Φιλντίσης με την σύζυγο του, ο κ. Κακούρης με τη σύζυγο του (ψάλτης του χωριού μας)
τους ευχαριστούμε. Τις προσφορές όπως κάθε χρόνο του κ. Δημήτρη Τσατσαμά, του Ιωάννη Παρασκευόπουλου τους ευχαριστούμε από καρδιάς.
Και μην ξεχνάμε τις γυναίκες της Αγαλιανής που με τα ωραία γλυκά, μεζεδάκια τους πλούτισαν το αγαλιαναίικο τραπέζι προσφέροντας τις πιο όμορφες γεύσεις στους παρευρισκόμενους.
Και θα αναρωτιέται κανείς πάντοτε τι είναι αυτό που τους ωθεί σε τέτοιες ενέργειες, είναι n αγάπη για τον τόπο μας, είναι η φλόγα που εκπέμπει ο Σύλλογος μας; Πόσο ευτυχισμένοι πρέπει να είμαστε που πατάμε το χώμα της πατρίδας μας, που βρισκόμαστε όλοι εδώ ενωμένοι και αγαπημένοι.
ΠΑΝΕΜΟΡΦΟ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΣΤΗΝ ΑΓΑΛΙΑΝΗ
Γράφει ο Γιάννης Αδαμόπουλος
Κάθε άνθρωπος είναι ψυχικά συνυφασμένος με το πνευματικό πλαίσιο ενός γεωγραφικά και ιστορικά προσδιορισμένου χώρου, μέσα στον οποίο γεννιέται,ανατρέφεται και διαμορφώνεται. Ο χώρος αυτός δεν είναι άλλος από την ιδιαιτέρα του πατρίδα. Το πνευματικό πλαίσιο είναι ό,τι ονομάζουμε παράδοση, δηλαδή, η ιστορία, τα ήθη και τα έθιμα, τα πιστεύω, οι ιδέες, οι παροιμίες και κάθε τι αξιόλογο, που πλάθει η ελεύθερη δημιουργική σκέψη στο διάβα των αιώνων. Η παράδοση είναι η πνευματική παρακαταθήκη, που παραδίνεται από γενιά σε γενιά και αποτελεί το ιδεολογικό υπόβαθρο, όπου οικοδομείται η πολιτιστική ανάπτυξη του παρόντος. Έτσι, δημιουργώντας αξιόλογα έργα, καλλιτεχνικά και πνευματικά διατηρείται ζωντανή η παράδοση και παραδίδεται πλούσια στις μεταγενέστερες γενιές. Παράλληλα καλλιεργούνται στις καρδιές των νεότερων όμορφα, αγνά και ευγενικά αισθήματα. Από πού να αρχίσω; Και μόνο να πατάς τα χώματα της ιδιαιτέρας σου πατρίδας είναι αρκετό να νιώθεις ασφάλεια και σιγουριά.
Για μας που γεννηθήκαμε και βιώσαμε αυτά τα χώματα, η έννοια της Αγαλιανής αποτελεί μια ηθικοπνευματική αξία, η οποία μας τρέφει, μας θερμαίνει, μας ζωογονεί και μας παρηγορεί. Ήταν για μένα δώρο ακριβό η ευκαιρία, που μου δόθηκε να παραμείνω στο χωριό μας τρεις ολόκληρους μήνες. Έτσι, είχα την τύχη να ζήσω με έντονο βιωματικό τρόπο τις εκδηλώσεις του Συλλόγου, που ήταν πολλές, όμορφες και αξίζουν ιδιαίτερο σχολιασμό. Όμως η έλλειψη χώρου στην εφημερίδα μας, με υποχρεώνει να είμαι περιληπτικός στο σχολιασμό μου.
Γράφει ο Γιάννης Αδαμόπουλος
Κάθε άνθρωπος είναι ψυχικά συνυφασμένος με το πνευματικό πλαίσιο ενός γεωγραφικά και ιστορικά προσδιορισμένου χώρου, μέσα στον οποίο γεννιέται,ανατρέφεται και διαμορφώνεται. Ο χώρος αυτός δεν είναι άλλος από την ιδιαιτέρα του πατρίδα. Το πνευματικό πλαίσιο είναι ό,τι ονομάζουμε παράδοση, δηλαδή, η ιστορία, τα ήθη και τα έθιμα, τα πιστεύω, οι ιδέες, οι παροιμίες και κάθε τι αξιόλογο, που πλάθει η ελεύθερη δημιουργική σκέψη στο διάβα των αιώνων. Η παράδοση είναι η πνευματική παρακαταθήκη, που παραδίνεται από γενιά σε γενιά και αποτελεί το ιδεολογικό υπόβαθρο, όπου οικοδομείται η πολιτιστική ανάπτυξη του παρόντος. Έτσι, δημιουργώντας αξιόλογα έργα, καλλιτεχνικά και πνευματικά διατηρείται ζωντανή η παράδοση και παραδίδεται πλούσια στις μεταγενέστερες γενιές. Παράλληλα καλλιεργούνται στις καρδιές των νεότερων όμορφα, αγνά και ευγενικά αισθήματα. Από πού να αρχίσω; Και μόνο να πατάς τα χώματα της ιδιαιτέρας σου πατρίδας είναι αρκετό να νιώθεις ασφάλεια και σιγουριά.
Για μας που γεννηθήκαμε και βιώσαμε αυτά τα χώματα, η έννοια της Αγαλιανής αποτελεί μια ηθικοπνευματική αξία, η οποία μας τρέφει, μας θερμαίνει, μας ζωογονεί και μας παρηγορεί. Ήταν για μένα δώρο ακριβό η ευκαιρία, που μου δόθηκε να παραμείνω στο χωριό μας τρεις ολόκληρους μήνες. Έτσι, είχα την τύχη να ζήσω με έντονο βιωματικό τρόπο τις εκδηλώσεις του Συλλόγου, που ήταν πολλές, όμορφες και αξίζουν ιδιαίτερο σχολιασμό. Όμως η έλλειψη χώρου στην εφημερίδα μας, με υποχρεώνει να είμαι περιληπτικός στο σχολιασμό μου.
"Αγωνίζομαι άρα υπάρχω"
Συχνά στις ημέρες μας ζητάμε ν' αποφύγουμε τη δυσκολία. Είναι μια αμφιλεγόμενη διάθεση, γιατί η δυσκολία οδηγεί τόσο στην άνθιση και στην ισορροπία όσο και στην εξουθένωση και στην αποτυχία. Θέλουμε λοιπόν να υποστηρίξουμε ή να καταργήσουμε την προσπάθεια. Αν πρόκειται να μην αγωνιζόμαστε για κάτι που δεν αξίζει, ποιος δεν θα συμφωνούσε. Ο κόπος για την ευχαρίστηση μόνον του κόπου είναι μαζοχισμός ή το λιγότερο ένας ηρωισμός μάταιος, ακόμη και νοσηρός. Καμιά ανάγκη να πολλαπλασιάζουμε τις δυσκολίες. Η ζωή φέρνει άφθονες. Πρέπει λοιπόν ν' απομακρύνουμε την άχρηστη δυσκολία, αυτή που δεν παράγει κάτι. Ακριβώς επειδή η προσπάθεια είναι πολύτιμη δεν πρέπει να την ξοδεύουμε χωρίς λόγο. Παρά να την υποτιμά ο υγιής άνθρωπος αρπάζεται απ' αυτήν για να βρει σ' αυτήν την δύναμη να προοδεύσει. Ο κοινός νους μας λέει για να περάσουμε από το μικρότερο στο μεγαλύτερο χρειάζεται να καλύψουμε μια απόσταση ν' ανεβούμε μια πλαγιά να θεραπεύσουμε μια έλλειψη. Αυτό δεν γίνεται χωρίς έξοδα. Για να μεγαλώσει το μωρό ξοδεύει μια μεγάλη ποσότητα ενέργειας, κατά τον ίδιο τρόπο το να ωριμάσει κανείς είναι ένα καταπληκτικό και κοπιαστικό έργο που απαιτεί την ενεργητικήμαςπροσπάθεια. Παλιός νόμος κατά τον οποίο δεν υπάρχει πρόοδος χωρίς αγώνα και πληρότητα χωρίς άσκηση. Σ' όλα τα στάδια της ζωής, όσοι δέχονται το αντίθετο λένε ψέματα. Ένας σοφός άνθρωπος συνήθιζε να λέει "αγωνίζομαι, άρα υπάρχω". Πρόβλημα αγωγής όπου σκοπός δεν είναι να κάνουμε την προσπάθεια εύκολη αλλά αποδεκτή με τρόπο ν' αποδώσει τον καρπό της ομορφιάς της. Τούτο δω το κείμενο είναι αναφορά στον κόσμο των παιδιών μας για τον πνευματικό αγώνα της προόδου και της μάθησης που έδωσαν την φετινή χρονιά. Να κυνηγήσουν τ' όνειρο τους με υπομονή και επιμονή και θ' αγγίξουν τ' όνειρο άρα αγωνίζομαι για να υπάρχω και να προοδεύω με τη βοήθεια του Θεού πάντα. Παράκληση από το Σύλλογο μας, όποιων τα παιδιά επέτυχαν σ' οποιοδήποτε τομέα να ενημερώνουν το Σύλλογο.
Μάρθα Μπούσουλα
Συχνά στις ημέρες μας ζητάμε ν' αποφύγουμε τη δυσκολία. Είναι μια αμφιλεγόμενη διάθεση, γιατί η δυσκολία οδηγεί τόσο στην άνθιση και στην ισορροπία όσο και στην εξουθένωση και στην αποτυχία. Θέλουμε λοιπόν να υποστηρίξουμε ή να καταργήσουμε την προσπάθεια. Αν πρόκειται να μην αγωνιζόμαστε για κάτι που δεν αξίζει, ποιος δεν θα συμφωνούσε. Ο κόπος για την ευχαρίστηση μόνον του κόπου είναι μαζοχισμός ή το λιγότερο ένας ηρωισμός μάταιος, ακόμη και νοσηρός. Καμιά ανάγκη να πολλαπλασιάζουμε τις δυσκολίες. Η ζωή φέρνει άφθονες. Πρέπει λοιπόν ν' απομακρύνουμε την άχρηστη δυσκολία, αυτή που δεν παράγει κάτι. Ακριβώς επειδή η προσπάθεια είναι πολύτιμη δεν πρέπει να την ξοδεύουμε χωρίς λόγο. Παρά να την υποτιμά ο υγιής άνθρωπος αρπάζεται απ' αυτήν για να βρει σ' αυτήν την δύναμη να προοδεύσει. Ο κοινός νους μας λέει για να περάσουμε από το μικρότερο στο μεγαλύτερο χρειάζεται να καλύψουμε μια απόσταση ν' ανεβούμε μια πλαγιά να θεραπεύσουμε μια έλλειψη. Αυτό δεν γίνεται χωρίς έξοδα. Για να μεγαλώσει το μωρό ξοδεύει μια μεγάλη ποσότητα ενέργειας, κατά τον ίδιο τρόπο το να ωριμάσει κανείς είναι ένα καταπληκτικό και κοπιαστικό έργο που απαιτεί την ενεργητικήμαςπροσπάθεια. Παλιός νόμος κατά τον οποίο δεν υπάρχει πρόοδος χωρίς αγώνα και πληρότητα χωρίς άσκηση. Σ' όλα τα στάδια της ζωής, όσοι δέχονται το αντίθετο λένε ψέματα. Ένας σοφός άνθρωπος συνήθιζε να λέει "αγωνίζομαι, άρα υπάρχω". Πρόβλημα αγωγής όπου σκοπός δεν είναι να κάνουμε την προσπάθεια εύκολη αλλά αποδεκτή με τρόπο ν' αποδώσει τον καρπό της ομορφιάς της. Τούτο δω το κείμενο είναι αναφορά στον κόσμο των παιδιών μας για τον πνευματικό αγώνα της προόδου και της μάθησης που έδωσαν την φετινή χρονιά. Να κυνηγήσουν τ' όνειρο τους με υπομονή και επιμονή και θ' αγγίξουν τ' όνειρο άρα αγωνίζομαι για να υπάρχω και να προοδεύω με τη βοήθεια του Θεού πάντα. Παράκληση από το Σύλλογο μας, όποιων τα παιδιά επέτυχαν σ' οποιοδήποτε τομέα να ενημερώνουν το Σύλλογο.
Μάρθα Μπούσουλα
ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ 79
Ο Δυσέας και … τα καινούργια παπούτσια
Γράφει ο Χαρίλαος Απ. Παπαδόπουλος
Γράφει ο Χαρίλαος Απ. Παπαδόπουλος
Ένα βράδυ του περασμένου Σεπτέμβρη, κουδούνισε το σταθερό τηλέφωνο του σπιτιού μου, από μια σπάνια σύμπτωση το σήκωσα εγώ, διότι συνήθως απαντούν άλλα μέλη της οικογένειας μου στα τηλεφωνήματα που δεχόμαστε και κυρίως τα παιδιά μας. Στην άλλη άκρη της γραμμής μιλούσε ένας ώριμος κύριος με ζωηρή και ζεστή φωνή, δεν μου αποκάλυψε όμως αμέσως ποιος ήταν, αλλά με έναν πολύ ωραίο τρόπο με οδηγούσε στα σίγουρα στο άτομο του. Μου είπε συγκεκριμένα: Χαρίλαε θυμάσαι ποιος σου πάταγε πρώτος κάθε φορά, τα καινούργια σου παπούτσια στο χωριό μας και εσύ τον έπαιρνες τότε στο κυνήγι;
Εκείνη τη στιγμή αστραπιαία ταξίδεψε η μνήμη μου 55 χρόνια πίσω και αυτομάτως βρέθηκα μαζί με όλους τους συνομήλικους συμμαθητές μου στο χωριό μας και ειδικότερα στην αυλή του σχολείου μας, που την εποχή που εγώ ήμουν μαθητής εκεί, ήταν πάντα γεμάτη από παιδιά, με κοντά παντελονάκια με λινά παπουτσάκια ή και ξυπόλυτα, αδύνατα σαν καλαμιές, να ξεσηκώνουμε όμως το χωριό με τα παιχνίδια μας και τα ξεφωνητά μας, μαζί βεβαίως με τα μεγαλύτερα και μικρότερα παιδιά του σχολείου μας. Ανάμεσα στα παιδιά εκείνα, ήταν όλοι οι συμμαθητές μου στην ίδια τάξη του σχολείου, δηλαδή ο αείμνηστος και αξέχαστος φίλος μου Βασίλης Λιακόπουλος, ο επίσης αείμνηστος Γιώργος Αδαμόπουλος του Αριστείδη, ο Γιώργος Πούλος, ο Διονύσης (Νήσιος) Γεωργιόπουλος, ο Πάνος Παρασκευόπουλος, ο Θανάσης Αλβενιώτης, ο Οδυσσέας Γυφτόπουλος, ο Θοδωράκης Μπισχινιώτης, ο Κανέλλος Μπούσουλας, ο Κώστας Λυμπερόπουλος, ο υπογράφων, η Ρίνα Γυφτοπούλου του Γεωργίου, η Αγγελική Γκούντουβα του Βασιλείου, η Γεωργία Τζώνη του Παναγιώτη, η Γωγώ Κωνσταντοπούλου του Δημοσθένη, η Διονυσία Τσατραφύλια του Γεωργίου ίσως και άλλοι, που πλέον δεν θυμάμαι και ζητώ συγνώμη για αυτό.
Θυμήθηκα ολοζώντανο το γεγονός που μου ανέφερε και του είπα χωρίς καθυστέρηση, ότι αυτός που έκανε αυτό το χουνέρι σε μένα συστηματικά τότε, ήταν ο συμμαθητής μου Οδυσσέας Γυφτόπουλος (Δυσέα τον φωνάζαμε εμείς), αλλά αυτός εδώ και 40 περίπου χρόνια, ζει στην Αμερική. Ο άγνωστος συνομιλητής μου αποκάλυψε τότε ότι μου τηλεφωνούσε από την Αμερική και ότι ήταν ο Δυσέας των παιδικών και εφηβικών μου χρονών. Μπορείτε βεβαίως να φανταστείτε την έκπληξή μου, αλλά και τη συγκίνηση και των δυο μας, αφού μιλούσαμε μαζί για πρώτη φορά μετά από 40 περίπου χρόνια.
Στην κατ' ανάγκη σύντομη συνομιλία μας είπαμε αρκετά, μα πιο πολλά θυμήθηκα και σκέφτηκα μετά.... όλη τη νύχτα εκείνη, για το πως είναι η ζωή και ποια η μοίρα των ανθρώπων που μας διαφεντεύει.
Μόλις τελειώσαμε το δημοτικό και μερικοί από εμάς το γυμνάσιο, όλοι σκορπίσαμε σαν τους πρόσφυγες που δεν έχουνε στον ήλιο μοίρα.
Το μικρό χωριό μας δεν μπορούσε πλέον να μας κρατήσει κοντά του τα χρόνια εκείνα, έτσι κάποια αυγή μας πήραν τρένα και λεωφορεία, χωρίς να προλάβουμε να πούμε ούτε ένα αντίο μεταξύ μας και μας σκόρπισαν σαν πουλιά στην κοσμοπλημμύρα, δηλαδή στα πέρατα της Ελλάδας και της γης ολόκληρης.
Τα κορίτσια όλα σχεδόν παντρεύτηκαν και σκόρπισαν και αυτά κοντά ή μακριά από το χωριό μας. Ο παιδικός μου φίλος και συμμαθητής Δυσέας βρέθηκε τελικά πιο μακριά από όλους μας, στη μακρινή Αμερική, φαίνεται ότι το όνομά του είχε προφητική σημασία (Οδυσσέας = ο πολυταξιδεμένος μυθικός βασιλιάς της Ιθάκης), χωρίς εμείς να σκεφτόμαστε έτσι μικρά που είμαστε τότε. Επίσης σκέφτηκα πόσο βαθιά μας σημαδεύουν τα παιδικά μας χρόνια, αφού αυτόματα θυμήθηκα ποιος μου πάταγε τα καινούργια μου παπούτσια πριν από 55 χρόνια στην Αγαλιανή, όταν μάλιστα αδυνατώ να θυμηθώ τι έκανα προχθές και που πήγα το περασμένο Σαββατοκύριακο. Τα παπούτσια φίλε Δυσέα σου θυμίζω, δεν ήταν ποτέ καινούργια τα χρόνια εκείνα, αλλά μεταχειρισμένα από τα παλιατζίδικα στο παζάρι του Κοπανακίου, όμως στα παιδικά μας μάτια φάνταζαν κάτι παραπάνω από καινούργια, αφού για να μην τα χαλάσουμε θα θυμάσαι ότι τα βγάζαμε όλοι τότε, όταν παίζαμε μπάλα στο προαύλιο του σχολείου μας και τα ακουμπούσαμε επάνω στη μάντρα (τουράκι το λέγαμε τότε) και παίζαμε ξυπόλυτοι.
Δεν είναι να θαυμάζει κανείς το δημιούργημα του Θεού που λέγεται άνθρωπος και να αναφωνεί κάθε στιγμή το "Κύριε τα πάντα εν σοφία εποίησες", όταν με ένα απλό τηλεφώνημα βρέθηκα νοερά με όλους τους συμμαθητές μου στο χωριό και θυμήθηκα τόσα πολλά από όλους; Ειδικότερα όμως για το Δυσέα θυμήθηκα πως πηγαίναμε συχνά στου Δίγαρη, στον κήπο του μπάρμπα Σωτήρη, του αείμνηστου πατέρα του, για ρόδια ή στις Πετρόλιμνες για να μάθουμε μπάνιο και ότι εκεί κάποιος 'έξυπνος' μια φορά μας πήρε τα λιγοστά ρούχα μας, για να μην ξαναπάμε προφανώς... Επίσης θυμήθηκα τις ηρωικές συγκρούσεις μας με τα καϋμενιοτόπουλα (παιδιά από τον Πρόδρομο) της εποχής μας, στο αλώνι στο χωράφι μας κοντά στη Καϋμένη (Πρόδρομο), που το είχαμε τα καλοκαίρια για παλαίστρα, διότι αυτά μας κορόιδευαν και μας προκαλούσαν, εκεί δίναμε τα ραντεβού για να λύσουμε τις διαφορές μας δυναμικά. Θυμάμαι ότι, με τη βοήθεια του Θοδωράκη του Μπισχινιώτη (ήταν πολύ δυνατό παιδί), τα χώναμε μέσα στα άχυρα από τα σιτάρια, που αλώνιζαν τα χρόνια εκείνα στο μεγάλο αυτό αλώνι και τα κρατούσαμε εκεί πλακωμένα, μέχρι να πούνε παραδίνομαι για να τα αφήσουμε, αρκετές βέβαια φορές συνέβαινε το αντίθετο, αφού και τα παιδιά της Καημένης ήσαν πολύ σκληραγωγημένα και δυνατά. Ο Δυσέας σε όλα αυτά ήταν μπροστάρης και μέγας πρωταγωνιστής, τα είχε μεγάλο άχτι τα παιδιά της Καημένης και έτσι παρέσερνε και εμάς στις μάχες, ήταν επίσης και μέγα πειραχτήρι, για αυτό άλλωστε μου πάταγε κάθε φορά τα καινούρια μου παπούτσια!!! Επίσης θυμήθηκα ότι κάποια άλλη φορά στην Κυπαρισσία, όταν είμαστε μαθητές στο γυμνάσιο εκεί, είπε ξαφνικά σε έναν καβαλάρη που πήγαινε καμαρωτός- καμαρωτός για στο παζάρι, "Μπάρμπα Φοράδα το άλογο σου;" και αυτός τότε πήδηξε από το άλογο και μας κυνήγησε μέχρι το Ροντάκι, προφανώς προσβεβλημένος για αυτόν και το άλογο του από την ερώτηση του Δυσέα. Τέτοια γεγονότα και αναμνήσεις είναι ασφαλώς οριζόντια θέματα και παρόμοια για όλες τις γενιές και ηλικίες των παιδιών (αγοριών και κοριτσιών) από το χωριό μας, για αυτό άλλωστε και τα γράφω, ώστε με αφορμή το δικό μου πολύ ευχάριστο ξύπνημα των αναμνήσεων το βράδυ εκείνο, να θυμηθούμε όλοι τα παιδικά μας χρόνια, τους συμμαθητές μας στο σχολείο του αγαπημένου μας χωριού, το δάσκαλο μας, αλλά και να συνειδητοποιήσουμε τη δύναμη της μοίρας, που άλλοι τη λένε τύχη, άλλοι πεπρωμένο και άλλοι Θεία Πρόνοια, όλοι όμως εννοούν το ίδιο πράγμα. Πολλά παιδιά από το χωριό μας αναγκάστηκαν ή θέλησαν να δραστηριοποιηθούν σε μακρινές χώρες" εμείς που μείναμε Ελλάδα όλους αυτούς τους νοσταλγούμε, μας λείπουν και θέλουμε κάποια στιγμή να τους σφίξουμε στην αγκαλιά μας, γιατί για μας είναι ακόμη ένα ζωντανό κομμάτι της ζωής μας, μιά γλυκιά ανάμνηση, που θα μας συνοδεύει πιστεύω μέχρι το τέλος της ζωής μας. Κατά κανόνα όλα τα Αγαλιανιωτόπουλα που ξενιτεύτηκαν, έζησαν μια καλύτερη ζωή και πρόκοψαν επαγγελματικά και οικογενειακά, όπως ο φίλος μου ο Δυσέας ο οποίος με πληροφόρησε ότι, ο γιος του Σωτήρης είναι γιατρός χειρουργός σε επώνυμο νοσοκομείο της Αμερικής και με γέμισε χαρά και υπερηφάνεια, γιατί ένας ακόμη συγχωριανός μας ξεχωρίζει σε ένα δύσκολο και χρήσιμο επιστημονικό τομέα, αλλά και διότι οι κόποι, οι θυσίες και οι μεγάλες στερήσεις του καλού μου φίλου και συγχωριανού μας έπιασαν τόπο. Παιδικέ μου φίλε Δυσέα, ασφαλώς αντιλαμβάνεσαι πόση χαρά μου χάρισες με το τηλεφώνημα σου, με όσα πολύ σύντομα είπαμε, αλλά και για όσα με έκανες να θυμηθώ το βράδυ ε¬κείνο, που δεν χωράνε σε ολόκλη¬ρο βιβλίο... Τελειώνοντας θέλω να σου θυμίσω ότι, ο συνώνυμος σου βασιλιάς Οδυσσέας, του οποί¬ου το ένδοξο όνομα φέρεις, γύρισε κάποια στιγμή στην πατρίδα του την Ιθάκη, το ίδιο επιθυμούμε και ευχόμαστε ολόψυχα για σένα, αλλά και για όλα τα ξενιτεμένα Αγαλιανιωτόπουλα, δηλαδή την επιστροφή στην πατρώα γη, από όπου ξεκίνησε το ταξιδάκι της ζωής μας που σας αναμένει για να σας κλείσει στοργικά στη ζεστή αγκαλιά της. Σου υπόσχομαι δε όταν έλθεις, να σε αφήσω αυτή τη φορά να πατήσεις άφοβα τα καινούργια μου παπούτσια, που θα φορέσω προς τιμήν σου για να σε υποδεχτώ χωρίς να σε κυνηγήσω...!!!, αλλά αντιθέτως θα σε αγκαλιάσω με πολύ μεγάλη αγάπη χαρά και νοσταλγία.
Θυμήθηκα ολοζώντανο το γεγονός που μου ανέφερε και του είπα χωρίς καθυστέρηση, ότι αυτός που έκανε αυτό το χουνέρι σε μένα συστηματικά τότε, ήταν ο συμμαθητής μου Οδυσσέας Γυφτόπουλος (Δυσέα τον φωνάζαμε εμείς), αλλά αυτός εδώ και 40 περίπου χρόνια, ζει στην Αμερική. Ο άγνωστος συνομιλητής μου αποκάλυψε τότε ότι μου τηλεφωνούσε από την Αμερική και ότι ήταν ο Δυσέας των παιδικών και εφηβικών μου χρονών. Μπορείτε βεβαίως να φανταστείτε την έκπληξή μου, αλλά και τη συγκίνηση και των δυο μας, αφού μιλούσαμε μαζί για πρώτη φορά μετά από 40 περίπου χρόνια.
Στην κατ' ανάγκη σύντομη συνομιλία μας είπαμε αρκετά, μα πιο πολλά θυμήθηκα και σκέφτηκα μετά.... όλη τη νύχτα εκείνη, για το πως είναι η ζωή και ποια η μοίρα των ανθρώπων που μας διαφεντεύει.
Μόλις τελειώσαμε το δημοτικό και μερικοί από εμάς το γυμνάσιο, όλοι σκορπίσαμε σαν τους πρόσφυγες που δεν έχουνε στον ήλιο μοίρα.
Το μικρό χωριό μας δεν μπορούσε πλέον να μας κρατήσει κοντά του τα χρόνια εκείνα, έτσι κάποια αυγή μας πήραν τρένα και λεωφορεία, χωρίς να προλάβουμε να πούμε ούτε ένα αντίο μεταξύ μας και μας σκόρπισαν σαν πουλιά στην κοσμοπλημμύρα, δηλαδή στα πέρατα της Ελλάδας και της γης ολόκληρης.
Τα κορίτσια όλα σχεδόν παντρεύτηκαν και σκόρπισαν και αυτά κοντά ή μακριά από το χωριό μας. Ο παιδικός μου φίλος και συμμαθητής Δυσέας βρέθηκε τελικά πιο μακριά από όλους μας, στη μακρινή Αμερική, φαίνεται ότι το όνομά του είχε προφητική σημασία (Οδυσσέας = ο πολυταξιδεμένος μυθικός βασιλιάς της Ιθάκης), χωρίς εμείς να σκεφτόμαστε έτσι μικρά που είμαστε τότε. Επίσης σκέφτηκα πόσο βαθιά μας σημαδεύουν τα παιδικά μας χρόνια, αφού αυτόματα θυμήθηκα ποιος μου πάταγε τα καινούργια μου παπούτσια πριν από 55 χρόνια στην Αγαλιανή, όταν μάλιστα αδυνατώ να θυμηθώ τι έκανα προχθές και που πήγα το περασμένο Σαββατοκύριακο. Τα παπούτσια φίλε Δυσέα σου θυμίζω, δεν ήταν ποτέ καινούργια τα χρόνια εκείνα, αλλά μεταχειρισμένα από τα παλιατζίδικα στο παζάρι του Κοπανακίου, όμως στα παιδικά μας μάτια φάνταζαν κάτι παραπάνω από καινούργια, αφού για να μην τα χαλάσουμε θα θυμάσαι ότι τα βγάζαμε όλοι τότε, όταν παίζαμε μπάλα στο προαύλιο του σχολείου μας και τα ακουμπούσαμε επάνω στη μάντρα (τουράκι το λέγαμε τότε) και παίζαμε ξυπόλυτοι.
Δεν είναι να θαυμάζει κανείς το δημιούργημα του Θεού που λέγεται άνθρωπος και να αναφωνεί κάθε στιγμή το "Κύριε τα πάντα εν σοφία εποίησες", όταν με ένα απλό τηλεφώνημα βρέθηκα νοερά με όλους τους συμμαθητές μου στο χωριό και θυμήθηκα τόσα πολλά από όλους; Ειδικότερα όμως για το Δυσέα θυμήθηκα πως πηγαίναμε συχνά στου Δίγαρη, στον κήπο του μπάρμπα Σωτήρη, του αείμνηστου πατέρα του, για ρόδια ή στις Πετρόλιμνες για να μάθουμε μπάνιο και ότι εκεί κάποιος 'έξυπνος' μια φορά μας πήρε τα λιγοστά ρούχα μας, για να μην ξαναπάμε προφανώς... Επίσης θυμήθηκα τις ηρωικές συγκρούσεις μας με τα καϋμενιοτόπουλα (παιδιά από τον Πρόδρομο) της εποχής μας, στο αλώνι στο χωράφι μας κοντά στη Καϋμένη (Πρόδρομο), που το είχαμε τα καλοκαίρια για παλαίστρα, διότι αυτά μας κορόιδευαν και μας προκαλούσαν, εκεί δίναμε τα ραντεβού για να λύσουμε τις διαφορές μας δυναμικά. Θυμάμαι ότι, με τη βοήθεια του Θοδωράκη του Μπισχινιώτη (ήταν πολύ δυνατό παιδί), τα χώναμε μέσα στα άχυρα από τα σιτάρια, που αλώνιζαν τα χρόνια εκείνα στο μεγάλο αυτό αλώνι και τα κρατούσαμε εκεί πλακωμένα, μέχρι να πούνε παραδίνομαι για να τα αφήσουμε, αρκετές βέβαια φορές συνέβαινε το αντίθετο, αφού και τα παιδιά της Καημένης ήσαν πολύ σκληραγωγημένα και δυνατά. Ο Δυσέας σε όλα αυτά ήταν μπροστάρης και μέγας πρωταγωνιστής, τα είχε μεγάλο άχτι τα παιδιά της Καημένης και έτσι παρέσερνε και εμάς στις μάχες, ήταν επίσης και μέγα πειραχτήρι, για αυτό άλλωστε μου πάταγε κάθε φορά τα καινούρια μου παπούτσια!!! Επίσης θυμήθηκα ότι κάποια άλλη φορά στην Κυπαρισσία, όταν είμαστε μαθητές στο γυμνάσιο εκεί, είπε ξαφνικά σε έναν καβαλάρη που πήγαινε καμαρωτός- καμαρωτός για στο παζάρι, "Μπάρμπα Φοράδα το άλογο σου;" και αυτός τότε πήδηξε από το άλογο και μας κυνήγησε μέχρι το Ροντάκι, προφανώς προσβεβλημένος για αυτόν και το άλογο του από την ερώτηση του Δυσέα. Τέτοια γεγονότα και αναμνήσεις είναι ασφαλώς οριζόντια θέματα και παρόμοια για όλες τις γενιές και ηλικίες των παιδιών (αγοριών και κοριτσιών) από το χωριό μας, για αυτό άλλωστε και τα γράφω, ώστε με αφορμή το δικό μου πολύ ευχάριστο ξύπνημα των αναμνήσεων το βράδυ εκείνο, να θυμηθούμε όλοι τα παιδικά μας χρόνια, τους συμμαθητές μας στο σχολείο του αγαπημένου μας χωριού, το δάσκαλο μας, αλλά και να συνειδητοποιήσουμε τη δύναμη της μοίρας, που άλλοι τη λένε τύχη, άλλοι πεπρωμένο και άλλοι Θεία Πρόνοια, όλοι όμως εννοούν το ίδιο πράγμα. Πολλά παιδιά από το χωριό μας αναγκάστηκαν ή θέλησαν να δραστηριοποιηθούν σε μακρινές χώρες" εμείς που μείναμε Ελλάδα όλους αυτούς τους νοσταλγούμε, μας λείπουν και θέλουμε κάποια στιγμή να τους σφίξουμε στην αγκαλιά μας, γιατί για μας είναι ακόμη ένα ζωντανό κομμάτι της ζωής μας, μιά γλυκιά ανάμνηση, που θα μας συνοδεύει πιστεύω μέχρι το τέλος της ζωής μας. Κατά κανόνα όλα τα Αγαλιανιωτόπουλα που ξενιτεύτηκαν, έζησαν μια καλύτερη ζωή και πρόκοψαν επαγγελματικά και οικογενειακά, όπως ο φίλος μου ο Δυσέας ο οποίος με πληροφόρησε ότι, ο γιος του Σωτήρης είναι γιατρός χειρουργός σε επώνυμο νοσοκομείο της Αμερικής και με γέμισε χαρά και υπερηφάνεια, γιατί ένας ακόμη συγχωριανός μας ξεχωρίζει σε ένα δύσκολο και χρήσιμο επιστημονικό τομέα, αλλά και διότι οι κόποι, οι θυσίες και οι μεγάλες στερήσεις του καλού μου φίλου και συγχωριανού μας έπιασαν τόπο. Παιδικέ μου φίλε Δυσέα, ασφαλώς αντιλαμβάνεσαι πόση χαρά μου χάρισες με το τηλεφώνημα σου, με όσα πολύ σύντομα είπαμε, αλλά και για όσα με έκανες να θυμηθώ το βράδυ ε¬κείνο, που δεν χωράνε σε ολόκλη¬ρο βιβλίο... Τελειώνοντας θέλω να σου θυμίσω ότι, ο συνώνυμος σου βασιλιάς Οδυσσέας, του οποί¬ου το ένδοξο όνομα φέρεις, γύρισε κάποια στιγμή στην πατρίδα του την Ιθάκη, το ίδιο επιθυμούμε και ευχόμαστε ολόψυχα για σένα, αλλά και για όλα τα ξενιτεμένα Αγαλιανιωτόπουλα, δηλαδή την επιστροφή στην πατρώα γη, από όπου ξεκίνησε το ταξιδάκι της ζωής μας που σας αναμένει για να σας κλείσει στοργικά στη ζεστή αγκαλιά της. Σου υπόσχομαι δε όταν έλθεις, να σε αφήσω αυτή τη φορά να πατήσεις άφοβα τα καινούργια μου παπούτσια, που θα φορέσω προς τιμήν σου για να σε υποδεχτώ χωρίς να σε κυνηγήσω...!!!, αλλά αντιθέτως θα σε αγκαλιάσω με πολύ μεγάλη αγάπη χαρά και νοσταλγία.
Σκέψεις και παραινέσεις για τον πρόεδρο και το νέο Διοικητικό συμβούλιο του συλλόγου "ΑΓΑΛΙΑΝΗ" για τη δημιουργική του άνοδο. Γράφει ο Δημοσθ. Αποστολόπουλος.
Φίλε πρόεδρε Γιάννη. Με ιδιαίτερη χαρά επήρα το δεύτερο - για εμένα- φύλλο της τριμηνιαίας περιοδικής εκδόσεως η ΑΓΑΛΙΑΝΝΗ και στην πρώτη σελίδα σε πλαίσιο διάβασα την ανακοίνωση και γνωστοποίηση σε εμάς το νέο Διοικητικό συμβούλιο. Καταρχήν να συγχαρώ και να σας ευχηθώ καλή επιτυχία και καλή τύχη στη νέα και δύσκολη ευθύνη που αναλάβατε τον άριστο οργανωμένο σύλλογο του χωριού ΜΑΣ. Το λέγω δύσκολο για δύο λόγους. Πρώτον, διότι διαδέχεται ένα συμβούλιο που μόνο επιτυχίες σ'όλους τους τομείς άφησε και συνεπώς θα έχει το βαρύ έργο μόνο της επιτυχούς συνέχειας αλλά και της βελτίωσης.
Δεύτερον διότι συμπίπτει με την πρωτόγνωρη σε μέγεθος οικονομική κρίση η οποία δεν θα αφήσει ανεπηρέαστους και τους συλλόγους, και η μάχη μαζί της θα είναι δύσκολη. Παρά ταύτα πιστεύω ή μάλλον είμαι βέβαιος ότι ο σύλλογος θα εξακολουθήσει να πορεύεται με επιτυχία και αυτό το στηρίζω τόσο στην μεγάλη νίκη που κέρδισε μαχόμενος με το χρόνο - αν και λέγεται ότι η μάχη με το χρόνο είναι από χέρι χαμένη, αλλά αυτό αφορά δυστυχώς τη ζωή μας μόνο - διότι από το έτος 1971 είναι ενεργός, αλλά και στο γεγονός ότι έχει την τύχη και χαρά πιστεύω να έχει τον ίδιο πρόεδρο, εσένα αγαπητέ Γιάννη, που η αφοσίωση σου είναι αποδεδειγμένη μέσα από την άκρως επιτυχή προηγούμενη σου θητεία. Αγαπητέ μου Γιάννη είναι άθλος σήμερα η εθελοντική προσφορά προς τους συνανθρώπους και είναι ακόμη μεγαλύτερος αν θυμηθούμε ότι η ελληνική ειδικώς νοοτροπία έχει έτσι διαμορφωθεί ώστε υπεύθυνο για όλα, καλά ή άσχημα θεωρούν τον εκάστοτε πρόεδρο μιας οιαδήποτε ομάδος, συλλόγου ομίλου κ.α. Έχουν ταυτίσει την εικόνα του πρόεδρου με αυτή της ομάδος που έχει την ευθύνη της Διοικήσεως της. Βέβαια εν μέρει συμφωνώ! Δεν το απορρίπτω τελείως.
Το ιδανικό βεβαίως θα ήτο ο ηγέτης ο κάθε ηγέτης να έχει ένα έμβλημα, το έμβλημα του αετού, είναι αλήθεια όμως ότι τους αετούς δεν τους συναντάς σ' αγέλη, βρίσκεις έναν κάπου -κάπου. Από τα στρατιωτικά εγχειρίδια τα οποία για πολλά χρόνια - και μάλιστα στα πλέον δημιουργικά 18-43 - αποτελούσαν τον οδηγό μου, αλλά και από την ζωή και την μεγάλη μου πείρα. Διδάχτηκα ότι τον ηγέτη πρέπει να τον αγαπούν αλλά και να τον φοβούνται.
Να τον αγαπούν γιατί παίρνει πρωτοβουλίες, έχει οράματα, έχει στόχους και τους υλοποιεί. Δεν φείδεται χρόνου και κόπου. Αναλαμβάνει ευθύνες και δεν τις αποθέτει και προχωράει μπροστά. Μιλάει στον απέναντι και τον κοιτάει στο πρόσωπο και όχι στην πλάτη, είναι δίκαιος, βραβεύει την επιτυχία και επαινεί το ωραίο έργο, κάνει αυτοκριτική και αναγνωρίζει το σφάλμα του και ζητά συγνώμη. Πώς να μην τον αγαπάς και να μην τον σέβεσαι! - Δεν χαρίζεται, δεν σκεπάζει δεν αφήνει ασχολίαστο ότι γίνεται σαν αγγαρεία. Καυτηριάζει την αδιαφορία, ανακατεύει τα λιμνάζοντα και ξεκαθαρίζει την εικόνα και την κάνει διαυγή. Αυτό τον Ηγέτη τον υπολογίζεις με άλλο πνεύμα. Ο ηγέτης αυτός ανήκει στην κατηγορία εκείνων που εκπέμπουν μια ακτινοβολία και τους βλέπεις από μακριά, είναι οι αετοί των αιθέρων, αλλά είναι σπάνιοι.
Ο μέσης η κατώτερης ηγετικής ικανότητας είναι το σύνηθες είναι η μεγάλη πλειοψηφία, σ' αυτή ανήκουμε το 90-95%. Αυτοί συνήθως παράγουν τεράστιο έργο, θέλουν όμως την ουσιαστική βοήθεια των συνεργατών, θέλουν ιδέες, θέλουν συμπαράσταση. Αυτοί οι άνθρωποι που αναλαμβάνουν τους συλλόγους είναι εθελοντές προσφοράς, προσφοράς προς τους συνανθρώπους και είναι πράγματι ο μοναδικός σκοπός και στόχος τους, γι' αυτό δεν δικαιολογείται να υπάρχει ο πρώτος και ο τελευταίος, εργάζονται όλοι για όλα. Έτσι εργάζονται οι ομάδες εθελοντισμού και γι' αυτό μπορούν να υλοποιούν τα σχέδια του στόχου τους και η επιτυχία και αποτυχία δεν καταλογίζεται μόνο στον επικεφαλής, είναι συλλογική η προσπάθεια ή η αδιαφορία. Επειδή ο εθελοντισμός σήμερα περνά σοβαρή κρίση, αυτοί που αναλαμβάνουν έχουν ενθουσιασμό και θέληση και είναι άξιοι συγχαρητηρίων. Φίλοι του Δ.Σ αν το πάρετε σαν προσωπική υπόθεση το θέμα του συλλόγου είναι βέβαιο ότι θα κερδίσετε το στοίχημα της επιτυχίας. Σας εύχομαι καλή δύναμη. Φίλε Γιάννη κάνε το έργο σου δροσερή πηγή για να τρέχουν γάργαρες και δροσερές ιδέες με αξιοπρόσεκτες πρωτοβουλίες. Είμαι βέβαιος ότι μπορείς. Έχεις δοκιμαστεί, η προσπάθεια σου θέλει πάθος όπως και όλων των μελών του ΑΣ, διότι χωρίς πάθος δεν κερδίζεται η μεγαλοσύνη. Καλή τύχη λοιπόν και να υπολογίζεις και στη δική μας φιλία και βοήθεια . Με πατριωτική αγάπη. Δημοσθένης Αποστολόπουλος.
Φίλε πρόεδρε Γιάννη. Με ιδιαίτερη χαρά επήρα το δεύτερο - για εμένα- φύλλο της τριμηνιαίας περιοδικής εκδόσεως η ΑΓΑΛΙΑΝΝΗ και στην πρώτη σελίδα σε πλαίσιο διάβασα την ανακοίνωση και γνωστοποίηση σε εμάς το νέο Διοικητικό συμβούλιο. Καταρχήν να συγχαρώ και να σας ευχηθώ καλή επιτυχία και καλή τύχη στη νέα και δύσκολη ευθύνη που αναλάβατε τον άριστο οργανωμένο σύλλογο του χωριού ΜΑΣ. Το λέγω δύσκολο για δύο λόγους. Πρώτον, διότι διαδέχεται ένα συμβούλιο που μόνο επιτυχίες σ'όλους τους τομείς άφησε και συνεπώς θα έχει το βαρύ έργο μόνο της επιτυχούς συνέχειας αλλά και της βελτίωσης.
Δεύτερον διότι συμπίπτει με την πρωτόγνωρη σε μέγεθος οικονομική κρίση η οποία δεν θα αφήσει ανεπηρέαστους και τους συλλόγους, και η μάχη μαζί της θα είναι δύσκολη. Παρά ταύτα πιστεύω ή μάλλον είμαι βέβαιος ότι ο σύλλογος θα εξακολουθήσει να πορεύεται με επιτυχία και αυτό το στηρίζω τόσο στην μεγάλη νίκη που κέρδισε μαχόμενος με το χρόνο - αν και λέγεται ότι η μάχη με το χρόνο είναι από χέρι χαμένη, αλλά αυτό αφορά δυστυχώς τη ζωή μας μόνο - διότι από το έτος 1971 είναι ενεργός, αλλά και στο γεγονός ότι έχει την τύχη και χαρά πιστεύω να έχει τον ίδιο πρόεδρο, εσένα αγαπητέ Γιάννη, που η αφοσίωση σου είναι αποδεδειγμένη μέσα από την άκρως επιτυχή προηγούμενη σου θητεία. Αγαπητέ μου Γιάννη είναι άθλος σήμερα η εθελοντική προσφορά προς τους συνανθρώπους και είναι ακόμη μεγαλύτερος αν θυμηθούμε ότι η ελληνική ειδικώς νοοτροπία έχει έτσι διαμορφωθεί ώστε υπεύθυνο για όλα, καλά ή άσχημα θεωρούν τον εκάστοτε πρόεδρο μιας οιαδήποτε ομάδος, συλλόγου ομίλου κ.α. Έχουν ταυτίσει την εικόνα του πρόεδρου με αυτή της ομάδος που έχει την ευθύνη της Διοικήσεως της. Βέβαια εν μέρει συμφωνώ! Δεν το απορρίπτω τελείως.
Το ιδανικό βεβαίως θα ήτο ο ηγέτης ο κάθε ηγέτης να έχει ένα έμβλημα, το έμβλημα του αετού, είναι αλήθεια όμως ότι τους αετούς δεν τους συναντάς σ' αγέλη, βρίσκεις έναν κάπου -κάπου. Από τα στρατιωτικά εγχειρίδια τα οποία για πολλά χρόνια - και μάλιστα στα πλέον δημιουργικά 18-43 - αποτελούσαν τον οδηγό μου, αλλά και από την ζωή και την μεγάλη μου πείρα. Διδάχτηκα ότι τον ηγέτη πρέπει να τον αγαπούν αλλά και να τον φοβούνται.
Να τον αγαπούν γιατί παίρνει πρωτοβουλίες, έχει οράματα, έχει στόχους και τους υλοποιεί. Δεν φείδεται χρόνου και κόπου. Αναλαμβάνει ευθύνες και δεν τις αποθέτει και προχωράει μπροστά. Μιλάει στον απέναντι και τον κοιτάει στο πρόσωπο και όχι στην πλάτη, είναι δίκαιος, βραβεύει την επιτυχία και επαινεί το ωραίο έργο, κάνει αυτοκριτική και αναγνωρίζει το σφάλμα του και ζητά συγνώμη. Πώς να μην τον αγαπάς και να μην τον σέβεσαι! - Δεν χαρίζεται, δεν σκεπάζει δεν αφήνει ασχολίαστο ότι γίνεται σαν αγγαρεία. Καυτηριάζει την αδιαφορία, ανακατεύει τα λιμνάζοντα και ξεκαθαρίζει την εικόνα και την κάνει διαυγή. Αυτό τον Ηγέτη τον υπολογίζεις με άλλο πνεύμα. Ο ηγέτης αυτός ανήκει στην κατηγορία εκείνων που εκπέμπουν μια ακτινοβολία και τους βλέπεις από μακριά, είναι οι αετοί των αιθέρων, αλλά είναι σπάνιοι.
Ο μέσης η κατώτερης ηγετικής ικανότητας είναι το σύνηθες είναι η μεγάλη πλειοψηφία, σ' αυτή ανήκουμε το 90-95%. Αυτοί συνήθως παράγουν τεράστιο έργο, θέλουν όμως την ουσιαστική βοήθεια των συνεργατών, θέλουν ιδέες, θέλουν συμπαράσταση. Αυτοί οι άνθρωποι που αναλαμβάνουν τους συλλόγους είναι εθελοντές προσφοράς, προσφοράς προς τους συνανθρώπους και είναι πράγματι ο μοναδικός σκοπός και στόχος τους, γι' αυτό δεν δικαιολογείται να υπάρχει ο πρώτος και ο τελευταίος, εργάζονται όλοι για όλα. Έτσι εργάζονται οι ομάδες εθελοντισμού και γι' αυτό μπορούν να υλοποιούν τα σχέδια του στόχου τους και η επιτυχία και αποτυχία δεν καταλογίζεται μόνο στον επικεφαλής, είναι συλλογική η προσπάθεια ή η αδιαφορία. Επειδή ο εθελοντισμός σήμερα περνά σοβαρή κρίση, αυτοί που αναλαμβάνουν έχουν ενθουσιασμό και θέληση και είναι άξιοι συγχαρητηρίων. Φίλοι του Δ.Σ αν το πάρετε σαν προσωπική υπόθεση το θέμα του συλλόγου είναι βέβαιο ότι θα κερδίσετε το στοίχημα της επιτυχίας. Σας εύχομαι καλή δύναμη. Φίλε Γιάννη κάνε το έργο σου δροσερή πηγή για να τρέχουν γάργαρες και δροσερές ιδέες με αξιοπρόσεκτες πρωτοβουλίες. Είμαι βέβαιος ότι μπορείς. Έχεις δοκιμαστεί, η προσπάθεια σου θέλει πάθος όπως και όλων των μελών του ΑΣ, διότι χωρίς πάθος δεν κερδίζεται η μεγαλοσύνη. Καλή τύχη λοιπόν και να υπολογίζεις και στη δική μας φιλία και βοήθεια . Με πατριωτική αγάπη. Δημοσθένης Αποστολόπουλος.
Η φωνή του ξενιτεμένου
Γράφει ο Γιάννης Αδαμόπουλος
Η εφημερίδα, που εκδίδει ο Σύλλογός μας και κάθε τρεις μήνες φτάνει στο σπίτι του κάθε Αγαλιαναίου, μεταφέροντας τους χαιρετισμούς, τις ευχές και τα νέα της Αγαλιανής. Οι σελίδες της δίνουν φωνή στις μνήμες, τις νοσταλγίες, τους πόθους, τα όνειρα, τις προσδοκίες και σε ότι όμορφο κουβαλούν στην ψυχή τους οι Αγαλιαναίοι.
Μέσα από τα άρθρα των συγχωριανών αναβλύζει η λαχτάρα του πνεύματος και η αγωνία της ψυχής τους, να διατηρήσουν ζωντανή την επαφή με τις ρίζες τους. Η εφημερίδα, που έχει ανοίξει τα φτερά της, φτάνει στην Αυστραλία, Γερμανία και Καναδά, δροσίζοντας την ψυχή και το πνεύμα των ξενιτεμένων συγχωριανών. Αλλά χρειάστηκαν να περάσουν δεκαοκτώ χρόνια, να φτάσει στη Λάρισα που ζει ο συγχωριανός μας Δημοσθένης Αποστολόπουλος. Προσωπικά έχω μεγάλο μερίδιο ευθύνης γι' αυτήν την καθυστέρηση, γιατί ασχολούμαι με το Σύλλογο περισσότερο από τριάντα (30) χρόνια και δε φρόντισα να αναζητήσω τον εκλεκτό συγχωριανό μας, που τυγχάνει να είναι και θείος μου, (πρώτος εξάδελφος της μάνας μου).
Αλλά ο λαός, με την ασύγκριτη σοφία του λέει: "Κάλιο αργά παρά ποτέ". Η αναζήτηση και επικοινωνία έγινε με πρωτοβουλία του προέδρου μας Γιάννη Γιαννακόπουλου. Στο υπ' αριθμόν 77 φύλλο της εφημερίδας μας, ο πρόεδρος σε άρθρο του "Ο ξενιτεμένος μέσα στη χώρα του", αναφέρεται λεπτομερώς στην προσέγγιση και ευχάριστη έκβασή της. Στο ίδιο φύλλο δημοσιεύεται και επιστολή - ανταπόκριση του συγχωριανού μας Δημοσθένη Αποστολόπουλου. Διαβάζοντας αυτή την επιστολή, λουλούδια χαράς ανθίζουν στην καρδιά σου και τα ποτίζουν δάκρυα συγκίνησης. Είναι μια κατάθεση ψυχής, ένας ύμνος συναισθημάτων. Είναι "Η φωνή του ξενιτεμένου" των δεκάδων χρόνων, που έζησε μακριά, αποκομμένος από τη μάνα γη. Μέσα από τις σελίδες της αναδύεται η παιδεία και η ποιότητα ανθρώπου... Ένα άτομο απ' αυτά, που οι κοινωνίες έχουν ελάχιστα' είναι, δηλαδή, άνθρωπος με όλη... την πλατιά και βαθιά σημασία της λέξεως. Οι τοποθετήσεις του καθρεφτίζουν τις αρετές του, που είναι τόσες και τέτοιες, που τον εμφανίζουν ανώτερη ηθική προσωπικότητα. Με σεβασμό στην παράδοση και τις ρίζες του και επίγνωση της ιστορικής του αξίας.
Για τη γειτονιά του εκεί στην Αγαλιανή την "Τσαπελόρουγα" μιλά πολύ θερμά λόγια, αποκαλώντας την "θωπευτικό περιβάλλον".
Η αναφορά του στη θεία μορφή της μάνας, μαρτυρά πως η μάνα του κυκλοφορεί μέσα στο αίμα του, τρυφερή, αγαθή, άγια. Δεν πέθανε. Όσο ζει, θα ζει κι αυτή μέσα του και θα κυβερνά τη σκέψη και το βηματισμό του. Βαριά πληγωμένος για την πώληση του πατρικού του σπιτιού. Αυτό το γεγονός ήταν γι' αυτόν ξερίζωμα. Αισθάνθηκε σαν το πουλί, που βρίσκει χαλασμένη τη φωλιά του, ακόμη και σήμερα, στην ανάμνησή του πονά, θρηνεί, κραυγάζει, γίνεται λίθος, που λιώνει στην ασβεστοκάμινο καθώς τη γλείφουν οι φλόγες!
Δώρο του πνεύματος στην καρδιά του η ανάμνηση της διαδρομής Κουρκουτάδας -Αγαλιανής, τονίζοντας χαρακτηριστικά το μέσο μεταφοράς: "πισωκάπουλα στα μικρά μου χρόνια - ποδαρόδρομο αργότερα".
Με λόγια ανθρώπου με καθαρό, στοχαστικό νου, ενάρετου, με σεβασμό στην παράδοση αναφέρθηκε στον αείμνηστο δάσκαλο του, που του έμαθε το ελληνικό αλφάβητο και τον μακαριστό Παπαγιάννη, από το χέρι του οποίου είχε γευτεί τη δύναμη της θείας Κοινωνίας. Διαβάζοντας την επιστολή αισθάνεσαι την ανάγκη να σιωπήσεις και να στραφείς μέσα σου, να αποκρυπτογραφήσεις το μήνυμα που εκπέμπει και είναι πολύ ηχηρό: Η ιδιαιτέρα μας πατρίδα είναι η μάνα, ασπρισμένη από τα βάσανα και την απελπισία της προσμονής. Όλοι μας κάποτε ξαναγυρνάμε σ' αυτή, γιατί το θέλει η καρδιά μας, το επιθυμεί η ψυχή μας και το απαιτούν τα μάτια μας. Μπορεί, πολλά σπίτια να είναι κλειστά, κάποια απ' αυτά να έχουν αλλάξει ιδιοκτήτη, οι αυλές να έχουν χορταριάσει, τα πηγάδια να έχουν στερέψει, στα πεζούλια να μην κάθονται άνθρωποι, όμως τα μάτια της καρδιάς δεν προσέχουν τέτοιες λεπτομέρειες. Η καρδιά έχει την ευλογημένη συνήθεια να στέκεται στο χθες, να παραβλέπει τα ελαττώματα και τις φθορές του χρόνου. Ας συμβιβαστούμε με την εκπληκτική διαπίστωση ότι ο τόπος μας είναι ένα θαύμα και εμείς πολύ μικροί για να τον εκτιμήσουμε, να τον αξιολογήσουμε, να τον αγαπήσουμε, να τον προστατέψουμε. Δε μας το επιτρέπει η αλαζονεία του νου της εξέλιξης. Αλλά τι μπορεί να επινοήσει ο νους απέναντι στη μαγευτική εικόνα που βλέπειςστην Αγαλιανή; Ποια ανθρώπινη ενέργεια μπορεί ν' αντικαταστήσει την ομορφιά, το χάδι του δειλινού, τη θωπεία της αύρας, την ανάπαυλα πάνω στο χαλί της φύσης;
Νυχτώνει στην Αγαλιανή. Νυχτώνει και η τελετή παράδοσης από τη μέρα στη νύχτα είναι ένας πρόξενος μαγείας. Η μουσική του σύμπαντος μας ακινητοποιεί, αρχαίοι ψίθυροι ψάλλουν την ησυχία. Οι φωνές των προγόνων φτάνουν μελωδικά μέσα από τα κύματα και μας συντροφεύουν στην αμηχανία που αισθανόμαστε απέναντι στα ακριβά χρώματα αγνάντι στο Ιόνιο.
Όταν καθισμένοι στο γραφικό στουρνάρι αφηνόμαστε στη θαλπωρή του ήλιου, απολαμβάνουμε την πρωταρχή, τους αναρίθμητους, που κάθισαν πριν από μας στην ίδια θέση.
Ο ήλιος της Αγαλιανής συντροφεύει, μιλάει, λάμπει, πραΰνει, ζεσταίνει την καρδιά, που ανοίγει σαν μαγιάτικο τριαντάφυλλο.
Χρέος μας, λοιπόν, ρυθμίσουμε το στοχασμό μας και την πράξη...
Γράφει ο Γιάννης Αδαμόπουλος
Η εφημερίδα, που εκδίδει ο Σύλλογός μας και κάθε τρεις μήνες φτάνει στο σπίτι του κάθε Αγαλιαναίου, μεταφέροντας τους χαιρετισμούς, τις ευχές και τα νέα της Αγαλιανής. Οι σελίδες της δίνουν φωνή στις μνήμες, τις νοσταλγίες, τους πόθους, τα όνειρα, τις προσδοκίες και σε ότι όμορφο κουβαλούν στην ψυχή τους οι Αγαλιαναίοι.
Μέσα από τα άρθρα των συγχωριανών αναβλύζει η λαχτάρα του πνεύματος και η αγωνία της ψυχής τους, να διατηρήσουν ζωντανή την επαφή με τις ρίζες τους. Η εφημερίδα, που έχει ανοίξει τα φτερά της, φτάνει στην Αυστραλία, Γερμανία και Καναδά, δροσίζοντας την ψυχή και το πνεύμα των ξενιτεμένων συγχωριανών. Αλλά χρειάστηκαν να περάσουν δεκαοκτώ χρόνια, να φτάσει στη Λάρισα που ζει ο συγχωριανός μας Δημοσθένης Αποστολόπουλος. Προσωπικά έχω μεγάλο μερίδιο ευθύνης γι' αυτήν την καθυστέρηση, γιατί ασχολούμαι με το Σύλλογο περισσότερο από τριάντα (30) χρόνια και δε φρόντισα να αναζητήσω τον εκλεκτό συγχωριανό μας, που τυγχάνει να είναι και θείος μου, (πρώτος εξάδελφος της μάνας μου).
Αλλά ο λαός, με την ασύγκριτη σοφία του λέει: "Κάλιο αργά παρά ποτέ". Η αναζήτηση και επικοινωνία έγινε με πρωτοβουλία του προέδρου μας Γιάννη Γιαννακόπουλου. Στο υπ' αριθμόν 77 φύλλο της εφημερίδας μας, ο πρόεδρος σε άρθρο του "Ο ξενιτεμένος μέσα στη χώρα του", αναφέρεται λεπτομερώς στην προσέγγιση και ευχάριστη έκβασή της. Στο ίδιο φύλλο δημοσιεύεται και επιστολή - ανταπόκριση του συγχωριανού μας Δημοσθένη Αποστολόπουλου. Διαβάζοντας αυτή την επιστολή, λουλούδια χαράς ανθίζουν στην καρδιά σου και τα ποτίζουν δάκρυα συγκίνησης. Είναι μια κατάθεση ψυχής, ένας ύμνος συναισθημάτων. Είναι "Η φωνή του ξενιτεμένου" των δεκάδων χρόνων, που έζησε μακριά, αποκομμένος από τη μάνα γη. Μέσα από τις σελίδες της αναδύεται η παιδεία και η ποιότητα ανθρώπου... Ένα άτομο απ' αυτά, που οι κοινωνίες έχουν ελάχιστα' είναι, δηλαδή, άνθρωπος με όλη... την πλατιά και βαθιά σημασία της λέξεως. Οι τοποθετήσεις του καθρεφτίζουν τις αρετές του, που είναι τόσες και τέτοιες, που τον εμφανίζουν ανώτερη ηθική προσωπικότητα. Με σεβασμό στην παράδοση και τις ρίζες του και επίγνωση της ιστορικής του αξίας.
Για τη γειτονιά του εκεί στην Αγαλιανή την "Τσαπελόρουγα" μιλά πολύ θερμά λόγια, αποκαλώντας την "θωπευτικό περιβάλλον".
Η αναφορά του στη θεία μορφή της μάνας, μαρτυρά πως η μάνα του κυκλοφορεί μέσα στο αίμα του, τρυφερή, αγαθή, άγια. Δεν πέθανε. Όσο ζει, θα ζει κι αυτή μέσα του και θα κυβερνά τη σκέψη και το βηματισμό του. Βαριά πληγωμένος για την πώληση του πατρικού του σπιτιού. Αυτό το γεγονός ήταν γι' αυτόν ξερίζωμα. Αισθάνθηκε σαν το πουλί, που βρίσκει χαλασμένη τη φωλιά του, ακόμη και σήμερα, στην ανάμνησή του πονά, θρηνεί, κραυγάζει, γίνεται λίθος, που λιώνει στην ασβεστοκάμινο καθώς τη γλείφουν οι φλόγες!
Δώρο του πνεύματος στην καρδιά του η ανάμνηση της διαδρομής Κουρκουτάδας -Αγαλιανής, τονίζοντας χαρακτηριστικά το μέσο μεταφοράς: "πισωκάπουλα στα μικρά μου χρόνια - ποδαρόδρομο αργότερα".
Με λόγια ανθρώπου με καθαρό, στοχαστικό νου, ενάρετου, με σεβασμό στην παράδοση αναφέρθηκε στον αείμνηστο δάσκαλο του, που του έμαθε το ελληνικό αλφάβητο και τον μακαριστό Παπαγιάννη, από το χέρι του οποίου είχε γευτεί τη δύναμη της θείας Κοινωνίας. Διαβάζοντας την επιστολή αισθάνεσαι την ανάγκη να σιωπήσεις και να στραφείς μέσα σου, να αποκρυπτογραφήσεις το μήνυμα που εκπέμπει και είναι πολύ ηχηρό: Η ιδιαιτέρα μας πατρίδα είναι η μάνα, ασπρισμένη από τα βάσανα και την απελπισία της προσμονής. Όλοι μας κάποτε ξαναγυρνάμε σ' αυτή, γιατί το θέλει η καρδιά μας, το επιθυμεί η ψυχή μας και το απαιτούν τα μάτια μας. Μπορεί, πολλά σπίτια να είναι κλειστά, κάποια απ' αυτά να έχουν αλλάξει ιδιοκτήτη, οι αυλές να έχουν χορταριάσει, τα πηγάδια να έχουν στερέψει, στα πεζούλια να μην κάθονται άνθρωποι, όμως τα μάτια της καρδιάς δεν προσέχουν τέτοιες λεπτομέρειες. Η καρδιά έχει την ευλογημένη συνήθεια να στέκεται στο χθες, να παραβλέπει τα ελαττώματα και τις φθορές του χρόνου. Ας συμβιβαστούμε με την εκπληκτική διαπίστωση ότι ο τόπος μας είναι ένα θαύμα και εμείς πολύ μικροί για να τον εκτιμήσουμε, να τον αξιολογήσουμε, να τον αγαπήσουμε, να τον προστατέψουμε. Δε μας το επιτρέπει η αλαζονεία του νου της εξέλιξης. Αλλά τι μπορεί να επινοήσει ο νους απέναντι στη μαγευτική εικόνα που βλέπειςστην Αγαλιανή; Ποια ανθρώπινη ενέργεια μπορεί ν' αντικαταστήσει την ομορφιά, το χάδι του δειλινού, τη θωπεία της αύρας, την ανάπαυλα πάνω στο χαλί της φύσης;
Νυχτώνει στην Αγαλιανή. Νυχτώνει και η τελετή παράδοσης από τη μέρα στη νύχτα είναι ένας πρόξενος μαγείας. Η μουσική του σύμπαντος μας ακινητοποιεί, αρχαίοι ψίθυροι ψάλλουν την ησυχία. Οι φωνές των προγόνων φτάνουν μελωδικά μέσα από τα κύματα και μας συντροφεύουν στην αμηχανία που αισθανόμαστε απέναντι στα ακριβά χρώματα αγνάντι στο Ιόνιο.
Όταν καθισμένοι στο γραφικό στουρνάρι αφηνόμαστε στη θαλπωρή του ήλιου, απολαμβάνουμε την πρωταρχή, τους αναρίθμητους, που κάθισαν πριν από μας στην ίδια θέση.
Ο ήλιος της Αγαλιανής συντροφεύει, μιλάει, λάμπει, πραΰνει, ζεσταίνει την καρδιά, που ανοίγει σαν μαγιάτικο τριαντάφυλλο.
Χρέος μας, λοιπόν, ρυθμίσουμε το στοχασμό μας και την πράξη...
ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ 78
ΚΟΠΗ ΒΑΣΙΛΟΠΙΤΑΣ ΣΤΗΝ ΑΓΑΛΙΑΝΗ
Γράφει ο Χαρίλαος Απ. Παπαδόπουλος
Ευχάριστα μας εξέπληξε το Διοικητικό Συμβούλιο του συλλόγου μας, για μια ακόμη φορά, αφού αποφάσισε να κόψει βασιλόπιτα για το νέο έτος (2010) και στο χωριό μας. Στο τέλος της θείας λειτουργίας των Φώτων, ενημερώθηκε το εκκλησίασμα από τον πρόεδρο του συλλόγου μας Γιάννη Γιαννακόπουλο, ότι το βράδυ εκείνο (6-1-2010) θα κοπεί βασιλόπιτα στο καφενείο του χωριού μας και κάλεσε όλους να τιμήσουν με την παρουσία τους την εκδήλωση αυτή.
Ευχάριστα μας εξέπληξε το Διοικητικό Συμβούλιο του συλλόγου μας, για μια ακόμη φορά, αφού αποφάσισε να κόψει βασιλόπιτα για το νέο έτος (2010) και στο χωριό μας. Στο τέλος της θείας λειτουργίας των Φώτων, ενημερώθηκε το εκκλησίασμα από τον πρόεδρο του συλλόγου μας Γιάννη Γιαννακόπουλο, ότι το βράδυ εκείνο (6-1-2010) θα κοπεί βασιλόπιτα στο καφενείο του χωριού μας και κάλεσε όλους να τιμήσουν με την παρουσία τους την εκδήλωση αυτή.
Πράγματι την καθορισμένη ώρα (8 μ.μ.) το καφενείο του μικρού χωριού μας ήταν πανέτοιμο και δέχθηκε το σύνολο σχεδόν των κατοίκων και των οικονομικών μεταναστών του.Η ατμόσφαιρα ήταν ζεστή, τα πρόσωπα χαμογελαστά και χαρούμενα, η διάθεση για κοινωνική συντροφιά στο μέγιστο δυνατό σημείο, η υποδοχή από τον πρόεδρο και τον γραμματέα του συλλόγου εγκάρδια και ειλικρινής.
Η προετοιμασία του καφενείου και η οργάνωση των τραπεζιών ήτο η ενδεδειγμένη.
Μέσα σε αυτή τη ζεστή και γνήσια Αγαλιαναίικη ατμόσφαιρα κόπηκε η πίττα του χωριού μας, μετά από σύντομο χαιρετισμό του προέδρου μας. (το φλουρί έτυχε στο καφενείο). Στη συνέχεια ήλθαν και τα εδέσματα, δηλαδή σουβλάκια, σαλάτες, τζατζίκια, πατάτες τηγανητές, κρασί και μπύρες.
Όπως γίνεται πάντα στις πατριωτικές συγκεντρώσεις της Αγαλιανής, κουβέντα στην κουβέντα, ποτήρι το ποτήρι το κέφι φούντωσε και δεν άργησε να μετατραπεί σε γνήσιο Αγαλιαναίικο γλέντι που θύμιζε παλιές εποχές. Οι συγχωριανοί μας χωρίστηκαν σε δύο παρέες (ζυγιές τις λέγανε παλιά) και άρχισαν τα παραδοσιακά μας (τραπεζιτικά) τραγούδια.
Ακούστηκαν και τραγουδήθηκαν πολλά παραδοσιακά τραγούδια του χωριού μας με πολύ κέφι το βράδυ εκείνο, από όλους τους παρευρεθέντες που τραγούδησαν, άκουσαν, συγκινήθηκαν και αρκετοί δάκρυσαν, ενθυμούμενοι παλιά παρόμοια γλέντια. Αφού το γλέντι φούντωσε για τα καλά άρχισαν αυθόρμητα να αναβιώνουν τα παλιά καλά έθιμα του χωριού μας, έτσι λοιπόν ο Δημήτρης (Μήτρος) Γκούντουβας (ο ψάλτης μας) ζήτησε ησυχία και ύψωσε το κουπάρι του, με τον παραδοσιακό τρόπο, στην υγεία του προέδρου μας Γιάννη Γιαννακόπουλου και διέταξε τον Κώ.στα Π. Τσατραφίλη να συνεχίσει. Ο Κώστας ήπιε το κουπάρι του ευχόμενος τα δέοντα και, τιμής ένεκεν, όρισε ως συνεχιστή τον Ιούλιο Παρασκευόπουλο, ο οποίος για μια ακόμη φορά μας τίμησε και μας στήριξε παρά τα 93 του χρόνια.Ο Ιούλιος με σοφά και μετρημένα λόγια ευχήθηκε και κάλεσε το Γιώρη Μπισχινιώτη (82 ετών) για τη συνέχεια, ο Γιώρης ευχήθηκε, ήπιε γεμάτο το κουπάρι του (ήμουν δίπλα του) και έκανε "πάσα" στον Παρασκευά Ηλιόπουλο (γαμπρό του χαραλάμη Παρασκευόπουλου), ο Παρασκευάς ευχήθηκε όπως έπρεπε και διέταξε τον γράφόντα για τη συνέχεια. Ο γράφων ευχόμενος πέρασε το κουπάρι τιμητικά στον ελαιοτριβέα μας Δημήτρη Τσατσαμπά, διότι στηρίζει το σύλλογο μας ηθικά και οικονομικά πολλά χρόνια. Ο Δημήτρης συγκινημένος ευχήθηκε και μας ανακοίνωσε ότι αγάπησε το χωριό μας από την αρχή και ότι από του χρόνου θα γραφτεί Αγαλιαναίος, μέσα στα χειροκροτήματα όλων των παρευρισκομένων. Τέλος ο πρόεδρος παρέλαβε το κουπάρι του και έκλεισε τον κύκλο αυτού πίνοντας, ευχαριστώντας και ευχόμενος κάθε καλό στο χωριό, στους κατοίκους του, στο σύλλογο και τους ξενιτεμένους συγχωριανούς μας.
Ήδη με αυτά και άλλα πολλά η ώρα πέρασε ευχάριστα και όλοι φύγαμε χαρούμενοι και ευτυχισμένοι το βράδυ εκείνο, αφού ακολούθησε ένας παραδοσιακός Καλαματιανός χορός στον περιορισμένο χώρο του καφενείου για το καλό της νέας χρονιάς.
Καλή Χρονιά στους απανταχού Αγαλιαναίους.
ΑΝΑΣΤΑΣΗ
Η καρδιά μας γεμίζει χαρά κι ατέλειωτες είναι οι προετοιμασίες και τα ψώνια. Για το σπίτι, για δώρα συγγενών και φίλων, για το γιορτινό τραπέζι. Ας μοιραστούμε λίγο απ' όλα αυτά με εκείνους που δεν έχουν τίποτε. Ούτε ψίχουλα χαράς. Άνθρωποι σε φυλακές, νοσοκομεία, γηροκομεία. Μόνοι στην πίκρα τους που γίνεται αβάσταχτη τις χρονιάρες μέρες, χωρίς φίλους, μερικοί χωρίς κανένα επισκέπτη. Παραδομένοι στην απογοήτευση, που φθάνει μερικές φορές στα όρια της απόγνωσης. Κι αν πήραν λανθασμένα μονοπάτια, ας μη βιαστούμε να τους κατακρίνουμε. Μπορεί να είναι υπαίτιοι, αλλά σε τίποτα δεν ωφελούν τα καυστικά σχόλια. Οφείλουμε να αγαπάμε και αυτούς. Η ανυπόκριτη αγάπη είναι θαυματοποιός. Έχει μοναδικές ικανότητες. Μπορεί ν' αλλάξει και να επηρεάσει σημαντικά ακόμα και την πιο σκληρή προσωπικότητα. Η προσέγγιση με τον θεό μέσα στην καρδιά μας θα ξαναφέρει στην επιφάνεια ότι καλό κρύβουν μέσα τους καταχωνιασμένα από δύσκολες συνθήκες και εμπειρίες.
Αν προσπαθούσαμε ν' αναστηθεί ο Κύριος και στις δικές τους καρδιές.
Δυστυχία είναι: Να μη σε συγκινεί το φεγγαρόφωτο. Να μην έχει κάτι να σου πει η κρυσταλλοπηγή. Να μην σ' αγγίζει παιδιού χαμόγελο. Και δυστυχία μες τις δυστυχίεςη πιο πικρή η πιο αβάσταχτηνα μη μπορείς να αγαπήσεις.
(Μάρθα Μπούσουλα)
Η καρδιά μας γεμίζει χαρά κι ατέλειωτες είναι οι προετοιμασίες και τα ψώνια. Για το σπίτι, για δώρα συγγενών και φίλων, για το γιορτινό τραπέζι. Ας μοιραστούμε λίγο απ' όλα αυτά με εκείνους που δεν έχουν τίποτε. Ούτε ψίχουλα χαράς. Άνθρωποι σε φυλακές, νοσοκομεία, γηροκομεία. Μόνοι στην πίκρα τους που γίνεται αβάσταχτη τις χρονιάρες μέρες, χωρίς φίλους, μερικοί χωρίς κανένα επισκέπτη. Παραδομένοι στην απογοήτευση, που φθάνει μερικές φορές στα όρια της απόγνωσης. Κι αν πήραν λανθασμένα μονοπάτια, ας μη βιαστούμε να τους κατακρίνουμε. Μπορεί να είναι υπαίτιοι, αλλά σε τίποτα δεν ωφελούν τα καυστικά σχόλια. Οφείλουμε να αγαπάμε και αυτούς. Η ανυπόκριτη αγάπη είναι θαυματοποιός. Έχει μοναδικές ικανότητες. Μπορεί ν' αλλάξει και να επηρεάσει σημαντικά ακόμα και την πιο σκληρή προσωπικότητα. Η προσέγγιση με τον θεό μέσα στην καρδιά μας θα ξαναφέρει στην επιφάνεια ότι καλό κρύβουν μέσα τους καταχωνιασμένα από δύσκολες συνθήκες και εμπειρίες.
Αν προσπαθούσαμε ν' αναστηθεί ο Κύριος και στις δικές τους καρδιές.
Δυστυχία είναι: Να μη σε συγκινεί το φεγγαρόφωτο. Να μην έχει κάτι να σου πει η κρυσταλλοπηγή. Να μην σ' αγγίζει παιδιού χαμόγελο. Και δυστυχία μες τις δυστυχίεςη πιο πικρή η πιο αβάσταχτηνα μη μπορείς να αγαπήσεις.
(Μάρθα Μπούσουλα)
ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ 77
ΑΓΑΛΙΑΝΗ Προσέγγιση του Λαϊκού Πολιτισμού της
Του Γιάννη Αδαμόπουλου.
Στην Αγαλιανή, τον τόπο μας, η φύση σκόρπισε με απλοχεριά, απ' τη μια μεριά την ομορφιά της και απ' την άλλη τον παιδεμό των προγόνων μας, που ποιος ξέρει πριν από πόσους αιώνες ρίζωσαν σ' αυτό το κομμάτι της γης και έζησαν μέχρι σήμερα.
Ο ακατάπαυστος αγώνας για την τιθάσευση των στοιχείων της φύσης και την εξοικονόμηση των αναγκαίων για το βιοπορισμό, έφερε κοντά αυτούς τους ανθρώπους στη δημιουργία της μικρής αυτής κοινωνίας, τους μαχαλάδες - τις ρούγες. Όμως αυτή η πάλη παράλληλα ακόνισε το πνεύμα τους και ημέρεψε τις ψυχές τους. Έτσι, καλλιεργήθηκε ανάμεσα τους ο αλληλοσεβασμός, η αλληλεγγύη και η ανθρωπιά.
Στοιχεία που συμπυκνώθηκαν σε ήθη και έθιμα. Σε κανόνες άγραφους αλλά απαράβατους. Σε κάθε έκφραση της ζωής, από τα γεννητούρια μέχρι το θάνατο, είχαν όλοι αυθόρμητη τη συμμετοχή τους.
Όλοι ήταν μαζί, πάλευαν. Στο στήσιμο των νέων νοικοκυριών, στο σκάλο, στο θέρο, στον αλωνισμό, στον τρύγο. Στις χαρές, στους γάμους, στα πανηγύρια και στις γιορτές καίγονταν στο γλέντι το χωριό.
Σαν τύχαινε και περνούσε ξένος από το χωριό θα έβρισκε πόρτα ανοιχτή, στρωμένο τραπέζι και ένα ποτήρι κρασί ρετσινωμένο.
Αυτών των απλοϊκών ανθρώπων η καλλιέργεια του πνεύματος, κάποιες φορές ξεχείλισε και εκφράστηκε σε δημιουργήματα πάνω σε ντόπια υλικά της φύσης.
Έτσι, κατά καιρούς ξεπήδησαν αυτοδίδακτοι δημιουργοί, που τα σημάδια τους δε θα τα ξεβάψει ο χρόνος. Αγράμματοι μηχανικοί σχεδίασαν, λογάριασαν και έστησαν γιοφύρια, εκκλησίες, σχολεία και αρχοντικά.
Μάστοροι άδραξαν την κρύα πέτρα και με το ματρακά, το χτένι και το βελόνι, τη μορφοποίησαν και της έδωσαν ψυχή.
Άλλοι, απ' το ξύλο, έπλασαν σκαλιστά τέμπλα σε εκκλησίες, όμορφα μπαλκόνια, πατώματα και ταβάνια αρχοντικών. Πολλοί πάλεψαν με μεράκι στη φωτιά το σίδερο και δημιούργησαν εργαλεία για την αγροτιά και σύνεργα για τα νοικοκυριά. Καθισμένες με τις ώρες οι γυναίκες στους αργαλειούς, με τη σαΐτα τους ύφαναν τον ουρανό με τ' άστρα του, σε ντόπια υλικά.
Το μαλλί, το λινάρι και το σπάρτο. Μανάδες, Πηνελόπες και αρραβωνιαστικές, στην κούνια, στον αργαλειό, στο σκάλο, το θέρο και τον τρύγο, έπλεξαν σε τραγούδια, τους καημούς της ζωής. Το νανούρισμα, τον έρωτα και την ξενητιά. Λαϊκές κομπανίες, από ντόπιους γλεντζέδες, διατήρησαν και διέδωσαν από γενιά σε γενιά τα δημοτικά τραγούδια. Τραγούδια που ιστορούσαν, με άγραφο λόγο, τη λευτεριά, την αντρειοσύνη, τη λεβεντιά, αλλά και τις μικροχαρές και τα βάσανα ετούτης της ζωής. Δάσκαλοι και παπάδες μεταλαμπάδεψαν, ανά τους αιώνες τα γράμματα και τη γλώσσα.
Όλα αυτά δεν ήταν τίποτε άλλο, παρά στοιχεία από έναν πολιτισμό, δημιούργημα αυτών των τυραγνισμένων ανθρώπων. Έναν πολιτισμό που γιγάντωσε, αλλά δυστυχώς δε μπόρεσε να αντέξει αλώβητος στο χρόνο. Αλογάριαστοι παράγοντες έσπασαν τους κρίκους της αλυσίδας του άγραφου λόγου, που περνούσε από γενιά σε γενιά με ευλάβεια. Ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος και προπαντός ο εμφύλιος σπαραγμός πάγωσαν τις καρδιές των προγόνων μας και ανέκοψαν τα βήματα πολιτισμού. Απ' την άλλη όσο κι αν πάλεψαν οι πρόγονοι μας, μήτε μια σταγόνα νερό να μην πάει χαμένο, μήτε ενα κομμάτι χωράφι να μη μείνει χέρσο, ήρθε η ώρα που ο τόπος δεν τους χωρούσε πλέον όλους. Έτσι, σκορπίστηκαν στους τρεις ανέμους να καζαντήσουν.
Είναι σίγουρο ότι σε όποιο σημείο της γης και αν βρέθηκαν, πρόκοψαν. Όμως, κακά τα ψέματα, τα στοιχεία αυτού του λαϊκού πολιτισμού, που κουβαλούσαν μέσα τους, λεηλατήθηκαν στο όνομα της καταναλωτικής κοινωνίας που αναγκαστικά διάλεξαν να ζήσουν.
Η προσέγγιση σήμερα σ' αυτόν το λαϊκό πολιτισμό άρχισε να γίνεται δύσκολη. Αύριο ίσως θα είναι ακατόρθωτη. Η γενιά μας, φεύγοντας, θα πάρει μαζί της και τα βιώματα. Έτσι, θ' απομείνουν μόνο σκόρπια τα σημάδια του, που σαν δε θα συμμαζευτούν θα τα ξεθωριάσει ο χρόνος.
Η γενιά μας είχε την τύχη, έστω και για λίγο, να βιώσει αυτόν τον πολιτισμό. Είχε όμως απ' την άλλη και την ατυχία, στο λιόγερμά της να αγναντεύει αδύναμη το σιγοσβήσιμό του. Γι' αυτό οι λίγες τούτες αράδες ας είναι μια κραυγή αγωνίας της γενιάς μας, αν όχι για τη συνέχιση αυτού του πολιτισμού τουλάχιστον για την καταγραφή και διάσωσή του.
Αυτή η κραυγή, πιστεύω πως είναι ακόμα ένα σημάδι αυτοκριτικής, για το τι παραλάβαμε και τι θα παραδώσουμε στα παιδιά μας.
Σήμερα είναι ίσως η τελευταία ευκαιρία για το μάζεμα και την ταξινόμηση, όσο το δυνατόν περισσότερων στοιχείων αυτού του λαϊκού πολιτισμού - της παράδοσης μας. Είναι και θα μείνει χρέος ανεξόφλητο της γενιάς μας στις ερχόμενες. Γιατί, για το χαμό αυτού του πολιτισμού - παράδοσης, έχει και η γενιά μας το μερίδιο της ευθύνης της! Δεν αντιστάθηκε, όσο της ήταν μπορετό τουλάχιστον, στην επιδρομή ξένων στοιχείων, που αργά αλλά σταθερά αλλοίωσαν τον τρόπο ζωής μας και κινδυνεύουμε να χάσουμε την ταυτότητά μας ως Αγαλιαναίοι.
Του Γιάννη Αδαμόπουλου.
Στην Αγαλιανή, τον τόπο μας, η φύση σκόρπισε με απλοχεριά, απ' τη μια μεριά την ομορφιά της και απ' την άλλη τον παιδεμό των προγόνων μας, που ποιος ξέρει πριν από πόσους αιώνες ρίζωσαν σ' αυτό το κομμάτι της γης και έζησαν μέχρι σήμερα.
Ο ακατάπαυστος αγώνας για την τιθάσευση των στοιχείων της φύσης και την εξοικονόμηση των αναγκαίων για το βιοπορισμό, έφερε κοντά αυτούς τους ανθρώπους στη δημιουργία της μικρής αυτής κοινωνίας, τους μαχαλάδες - τις ρούγες. Όμως αυτή η πάλη παράλληλα ακόνισε το πνεύμα τους και ημέρεψε τις ψυχές τους. Έτσι, καλλιεργήθηκε ανάμεσα τους ο αλληλοσεβασμός, η αλληλεγγύη και η ανθρωπιά.
Στοιχεία που συμπυκνώθηκαν σε ήθη και έθιμα. Σε κανόνες άγραφους αλλά απαράβατους. Σε κάθε έκφραση της ζωής, από τα γεννητούρια μέχρι το θάνατο, είχαν όλοι αυθόρμητη τη συμμετοχή τους.
Όλοι ήταν μαζί, πάλευαν. Στο στήσιμο των νέων νοικοκυριών, στο σκάλο, στο θέρο, στον αλωνισμό, στον τρύγο. Στις χαρές, στους γάμους, στα πανηγύρια και στις γιορτές καίγονταν στο γλέντι το χωριό.
Σαν τύχαινε και περνούσε ξένος από το χωριό θα έβρισκε πόρτα ανοιχτή, στρωμένο τραπέζι και ένα ποτήρι κρασί ρετσινωμένο.
Αυτών των απλοϊκών ανθρώπων η καλλιέργεια του πνεύματος, κάποιες φορές ξεχείλισε και εκφράστηκε σε δημιουργήματα πάνω σε ντόπια υλικά της φύσης.
Έτσι, κατά καιρούς ξεπήδησαν αυτοδίδακτοι δημιουργοί, που τα σημάδια τους δε θα τα ξεβάψει ο χρόνος. Αγράμματοι μηχανικοί σχεδίασαν, λογάριασαν και έστησαν γιοφύρια, εκκλησίες, σχολεία και αρχοντικά.
Μάστοροι άδραξαν την κρύα πέτρα και με το ματρακά, το χτένι και το βελόνι, τη μορφοποίησαν και της έδωσαν ψυχή.
Άλλοι, απ' το ξύλο, έπλασαν σκαλιστά τέμπλα σε εκκλησίες, όμορφα μπαλκόνια, πατώματα και ταβάνια αρχοντικών. Πολλοί πάλεψαν με μεράκι στη φωτιά το σίδερο και δημιούργησαν εργαλεία για την αγροτιά και σύνεργα για τα νοικοκυριά. Καθισμένες με τις ώρες οι γυναίκες στους αργαλειούς, με τη σαΐτα τους ύφαναν τον ουρανό με τ' άστρα του, σε ντόπια υλικά.
Το μαλλί, το λινάρι και το σπάρτο. Μανάδες, Πηνελόπες και αρραβωνιαστικές, στην κούνια, στον αργαλειό, στο σκάλο, το θέρο και τον τρύγο, έπλεξαν σε τραγούδια, τους καημούς της ζωής. Το νανούρισμα, τον έρωτα και την ξενητιά. Λαϊκές κομπανίες, από ντόπιους γλεντζέδες, διατήρησαν και διέδωσαν από γενιά σε γενιά τα δημοτικά τραγούδια. Τραγούδια που ιστορούσαν, με άγραφο λόγο, τη λευτεριά, την αντρειοσύνη, τη λεβεντιά, αλλά και τις μικροχαρές και τα βάσανα ετούτης της ζωής. Δάσκαλοι και παπάδες μεταλαμπάδεψαν, ανά τους αιώνες τα γράμματα και τη γλώσσα.
Όλα αυτά δεν ήταν τίποτε άλλο, παρά στοιχεία από έναν πολιτισμό, δημιούργημα αυτών των τυραγνισμένων ανθρώπων. Έναν πολιτισμό που γιγάντωσε, αλλά δυστυχώς δε μπόρεσε να αντέξει αλώβητος στο χρόνο. Αλογάριαστοι παράγοντες έσπασαν τους κρίκους της αλυσίδας του άγραφου λόγου, που περνούσε από γενιά σε γενιά με ευλάβεια. Ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος και προπαντός ο εμφύλιος σπαραγμός πάγωσαν τις καρδιές των προγόνων μας και ανέκοψαν τα βήματα πολιτισμού. Απ' την άλλη όσο κι αν πάλεψαν οι πρόγονοι μας, μήτε μια σταγόνα νερό να μην πάει χαμένο, μήτε ενα κομμάτι χωράφι να μη μείνει χέρσο, ήρθε η ώρα που ο τόπος δεν τους χωρούσε πλέον όλους. Έτσι, σκορπίστηκαν στους τρεις ανέμους να καζαντήσουν.
Είναι σίγουρο ότι σε όποιο σημείο της γης και αν βρέθηκαν, πρόκοψαν. Όμως, κακά τα ψέματα, τα στοιχεία αυτού του λαϊκού πολιτισμού, που κουβαλούσαν μέσα τους, λεηλατήθηκαν στο όνομα της καταναλωτικής κοινωνίας που αναγκαστικά διάλεξαν να ζήσουν.
Η προσέγγιση σήμερα σ' αυτόν το λαϊκό πολιτισμό άρχισε να γίνεται δύσκολη. Αύριο ίσως θα είναι ακατόρθωτη. Η γενιά μας, φεύγοντας, θα πάρει μαζί της και τα βιώματα. Έτσι, θ' απομείνουν μόνο σκόρπια τα σημάδια του, που σαν δε θα συμμαζευτούν θα τα ξεθωριάσει ο χρόνος.
Η γενιά μας είχε την τύχη, έστω και για λίγο, να βιώσει αυτόν τον πολιτισμό. Είχε όμως απ' την άλλη και την ατυχία, στο λιόγερμά της να αγναντεύει αδύναμη το σιγοσβήσιμό του. Γι' αυτό οι λίγες τούτες αράδες ας είναι μια κραυγή αγωνίας της γενιάς μας, αν όχι για τη συνέχιση αυτού του πολιτισμού τουλάχιστον για την καταγραφή και διάσωσή του.
Αυτή η κραυγή, πιστεύω πως είναι ακόμα ένα σημάδι αυτοκριτικής, για το τι παραλάβαμε και τι θα παραδώσουμε στα παιδιά μας.
Σήμερα είναι ίσως η τελευταία ευκαιρία για το μάζεμα και την ταξινόμηση, όσο το δυνατόν περισσότερων στοιχείων αυτού του λαϊκού πολιτισμού - της παράδοσης μας. Είναι και θα μείνει χρέος ανεξόφλητο της γενιάς μας στις ερχόμενες. Γιατί, για το χαμό αυτού του πολιτισμού - παράδοσης, έχει και η γενιά μας το μερίδιο της ευθύνης της! Δεν αντιστάθηκε, όσο της ήταν μπορετό τουλάχιστον, στην επιδρομή ξένων στοιχείων, που αργά αλλά σταθερά αλλοίωσαν τον τρόπο ζωής μας και κινδυνεύουμε να χάσουμε την ταυτότητά μας ως Αγαλιαναίοι.
ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ
Κάποιοι συγχωριανοί εκφράζονται με θερμά και επαινετικά λόγια για μένα, όλοι βέβαια κολακευόμαστε να ακούμε καλά λόγια αλλά θα πρέπει να έχουμε το θάρρος να αποδίδουμε τα του Καίσαρος ....είναι γεγονός ότι κάτι η εμπειρία μου, λίγο η διάθεση μου για προσφορά αλλά και οι συγκυρίες βοήθησαν ώστε να παραχθεί σημαντικό έργο, κατά τη γνώμη μου, τα τελευταία τέσσερα χρόνια από το σύλλογο μας . Όμως αν δεν υπήρχε δίπλα μου το συγκεκριμένο Διοικητικό Συμβούλιο πιθανόν να είχαν γίνει πολύ λιγότερα πράγματα. Το διοικητικό συμβούλιο δούλεψε συλλογικά και με συνέπεια, ότι και αν αναλάμβανε το κάθε μέλος το διεκπεραίωνε με ταχύτητα και ακρίβεια. Κατόπιν αυτών αισθάνομαι την ανάγκη να ευχαριστήσω και δημόσια, μέσω της εφημερίδας μας καθένα μέλος ξεχωριστά:
Τον ταμία Νίκο Τζώνη και το γραμματέα Σταύρο Γεωργιόπουλο με τους οποίους είχα και την πιο στενή συνεργασία. Τον αντιπρόεδρο Θόδωρο Γυφτόπουλο πού ήταν πρώτος και καλύτερος σε παροχή προσωπικής εργασίας, τον έφορο Χρήστο Λυμπερόπουλο και τα μέλη Φωτεινή Παρζακώνη και Νίκο Μπισχινιώτη που υπήρξαν πάντα πρόθυμοι σε κάθε έργο που τους ανατέθηκε.
Επίσης ευχαριστώ όλους όσους εργάστηκαν για την εφημερίδα ώστε να εκδίδεται απρόσκοπτα και με ποικίλη και ενδιαφέρουσα ύλη:
Το Δημήτρη Κων. Μπάλτα, το Γιάννη Π. Αδαμόπουλο, το Χαρίλαο Παπαδόπουλο, τη Μάρθα Μπούσουλα και άλλους.
ΙωάννηςΔημ. Γιαννακόπουλος
Πρόεδρος του Δ.Σ.
Κάποιοι συγχωριανοί εκφράζονται με θερμά και επαινετικά λόγια για μένα, όλοι βέβαια κολακευόμαστε να ακούμε καλά λόγια αλλά θα πρέπει να έχουμε το θάρρος να αποδίδουμε τα του Καίσαρος ....είναι γεγονός ότι κάτι η εμπειρία μου, λίγο η διάθεση μου για προσφορά αλλά και οι συγκυρίες βοήθησαν ώστε να παραχθεί σημαντικό έργο, κατά τη γνώμη μου, τα τελευταία τέσσερα χρόνια από το σύλλογο μας . Όμως αν δεν υπήρχε δίπλα μου το συγκεκριμένο Διοικητικό Συμβούλιο πιθανόν να είχαν γίνει πολύ λιγότερα πράγματα. Το διοικητικό συμβούλιο δούλεψε συλλογικά και με συνέπεια, ότι και αν αναλάμβανε το κάθε μέλος το διεκπεραίωνε με ταχύτητα και ακρίβεια. Κατόπιν αυτών αισθάνομαι την ανάγκη να ευχαριστήσω και δημόσια, μέσω της εφημερίδας μας καθένα μέλος ξεχωριστά:
Τον ταμία Νίκο Τζώνη και το γραμματέα Σταύρο Γεωργιόπουλο με τους οποίους είχα και την πιο στενή συνεργασία. Τον αντιπρόεδρο Θόδωρο Γυφτόπουλο πού ήταν πρώτος και καλύτερος σε παροχή προσωπικής εργασίας, τον έφορο Χρήστο Λυμπερόπουλο και τα μέλη Φωτεινή Παρζακώνη και Νίκο Μπισχινιώτη που υπήρξαν πάντα πρόθυμοι σε κάθε έργο που τους ανατέθηκε.
Επίσης ευχαριστώ όλους όσους εργάστηκαν για την εφημερίδα ώστε να εκδίδεται απρόσκοπτα και με ποικίλη και ενδιαφέρουσα ύλη:
Το Δημήτρη Κων. Μπάλτα, το Γιάννη Π. Αδαμόπουλο, το Χαρίλαο Παπαδόπουλο, τη Μάρθα Μπούσουλα και άλλους.
ΙωάννηςΔημ. Γιαννακόπουλος
Πρόεδρος του Δ.Σ.
Ανταμώσαμε...στου παρασκευά το αλώνι
Γράψει ο Χαρ. Απ. Παπαδόπουλος
Το Αγαλιαναίικο αντάμωμα που καθιέρωσε ο Σύλλογος μας και που φέτος έγινε για τρίτη χρονιά στου Παρασκευά το αλώνι, με μεγαλύτερη από κάθε άλλη φορά επιτυχία, έχει γίνει αφορμή να συναντηθούν για πρώτη φορά, μετά από πολλά χρόνια, συγχωριανοί, φίλοι και συμμαθητές, ακόμη και συγγενείς που έχουν σκορπίσει σε όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό, για επαγγελματικούς ή οικογενειακούς λόγους. Μια τέτοια συνάντηση έζησα και προσωπικά το βράδυ εκείνο, όταν το 3° Αγαλιαναίικο αντάμωμα μου έδωσε την δυνατότητα να συναντηθώ, μετά από σαραντατέσσερα χρόνια, με το συμμαθητή μου στην ίδια τάξη του Δημοτικού Σχολείου Αγαλιανής Θοδωράκη Μπισχινιώτη του Βασιλείου, ο οποίος ήλθε, με την αξιότιμη σύζυγο του Μαρία, ειδικά για να παρευρεθεί στο αντάμωμα του συλλόγου μας από τη Θεσσαλονίκη, στην οποία έχει ριζώσει από όταν έφυγε από το χωριό μας (γύρω στα 1965 εκτιμώ). Η χαρά και η συγκίνηση μας ήταν αμοιβαία, αφού δύο παιδάκια του χωριού μας συναντήθηκαν μετά από τόσα χρόνια με άσπρα μαλλιά, με οικογένειες και μεγάλα παιδιά. Ο Θοδωράκης μάλιστα έχει την ευτυχία ναι είναι ήδη παππούς.Τι να πρωτοθυμηθούμε και τι να πούμε μετά τόσα χρόνια, το γεγονός ότι είμαστε δίπλα δίπλα το βράδυ εκείνο στου Παρασκευά το αλώνι ήταν συγκλονιστικό. Μόνο και μόνο για τις μοναδικές αυτές στιγμές που το αντάμωμα έχει προσφέρει σε πολλούς συγχωριανούς, νομίζω αξίζει και δικαιώνει την ιδέα της καθιέρωσης του και όσους κουράζονται κάθε φορά για τη διοργάνωση του, η οποία δεν είναι καθόλου απλή υπόθεση. Πολλά περισσότερα όμως ονειρεύτηκα το βράδυ εκείνο αφού, με αφορμή τη συνάντηση μου με το Θοδωράκη, ξύπνησαν οι παιδικές αναμνήσεις, ζωντάνεψαν στο όνειρο μου οι συμμαθητές μας και βρεθήκαμε όλοι μαζί να παίζουμε στο μεγάλο προαύλιο του σχολείου μας, που τότε λειτουργούσε και είχε πολλά - πολλά παιδιά, με δάσκαλο τον αείμνηστο Κωνσταντίνο Μπούσουλα από το χωριό μας.Τι ωραία που είναι μερικές φορές τα όνειρα, όταν γίνονται από ευχάριστα συναισθήματα όπως η συνάντηση της βραδιάς εκείνης, τι μαγική βραδιά μου χάρισε εκείνο το όνειρο!! αφού ανάμεσα σε όλα τα παιδιά του σχολείου ήταν μαζί με το Θοδωράκη οι συμμαθητές μας και οι συμμαθήτριες μας στην στην ίδια τάξη.
Όταν ξύπνησα το όνειρο ξαφνικά χάθηκε και έπρεπε να αντιμετωπίσω την καθημερινότητά μου, έτσι όμως είναι η ζωή έχει τα πάνω και τα κάτω της και δεν γίνεται αλλιώς.Σε λίγες μέρες έλαβα από το Θοδωράκη ένα γράμμα και μια φωτογραφία του 1961, όταν είμαστε μαθητές στο γυμνάσιο Κυπαρισσίας, τα οποία δημοσιεύω παρακάτω, αποδεικνύεται έτσι ότι και ο Θοδωράκης έζησε ότι και εγώ το βράδυ εκείνο, φαίνεται τελικά ότι το στουρνάρι που μας γέννησε έχει πολύ πιο δυνατές ρίζες που μας ενώνουν, από ότι φανταζόμαστε, και όταν δοθεί η "ευκαιρία" εκδηλώνονται οι σχέσεις με συγκλονιστικό τρόπο.
Θεσσαλονίκη 26/8/2009 Αγαπητέ Χαρίλη γεια σου, Αισθάνομαι την ανάγκη με λίγες λέξεις να δώσω τα συγχαρητήρια στον πρόεδρο μας κ. Γιάννη Γιαννακόπουλο και τα μέλη του Δ.Σ. που εργάστηκαν και πιστεύω ότι προσέφεραν μια μέρα χαράς για όλους τους συγχωριανούς μας.Πρόσωπα ευδιάθετα, χαρούμενα, χαμογελαστά για όσους συμμετείχαν στο 3° "ΑΝΤΑΜΩΜΑ" του αγαπημένου μας χωριού.
Με αγάπη Μπισχινιώτης Θεόδωρος
Για το επόμενο αντάμωμα, εφόσον είμαστε καλά, απευθύνω έκκληση σε όλους τους εν ζωή συμμαθητές μας, που αποφοιτήσαμε το 1958 από το δημοτικό σχολείο,να συναντηθούμε "στου Παρασκευά τ' αλώνι" μετά από 52 χρόνια από τότε.
Να είσαι καλά Θοδωράκη και του χρόνου να είμαστε καλά και να βρεθούμε όλοι μαζί.
Γράψει ο Χαρ. Απ. Παπαδόπουλος
Το Αγαλιαναίικο αντάμωμα που καθιέρωσε ο Σύλλογος μας και που φέτος έγινε για τρίτη χρονιά στου Παρασκευά το αλώνι, με μεγαλύτερη από κάθε άλλη φορά επιτυχία, έχει γίνει αφορμή να συναντηθούν για πρώτη φορά, μετά από πολλά χρόνια, συγχωριανοί, φίλοι και συμμαθητές, ακόμη και συγγενείς που έχουν σκορπίσει σε όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό, για επαγγελματικούς ή οικογενειακούς λόγους. Μια τέτοια συνάντηση έζησα και προσωπικά το βράδυ εκείνο, όταν το 3° Αγαλιαναίικο αντάμωμα μου έδωσε την δυνατότητα να συναντηθώ, μετά από σαραντατέσσερα χρόνια, με το συμμαθητή μου στην ίδια τάξη του Δημοτικού Σχολείου Αγαλιανής Θοδωράκη Μπισχινιώτη του Βασιλείου, ο οποίος ήλθε, με την αξιότιμη σύζυγο του Μαρία, ειδικά για να παρευρεθεί στο αντάμωμα του συλλόγου μας από τη Θεσσαλονίκη, στην οποία έχει ριζώσει από όταν έφυγε από το χωριό μας (γύρω στα 1965 εκτιμώ). Η χαρά και η συγκίνηση μας ήταν αμοιβαία, αφού δύο παιδάκια του χωριού μας συναντήθηκαν μετά από τόσα χρόνια με άσπρα μαλλιά, με οικογένειες και μεγάλα παιδιά. Ο Θοδωράκης μάλιστα έχει την ευτυχία ναι είναι ήδη παππούς.Τι να πρωτοθυμηθούμε και τι να πούμε μετά τόσα χρόνια, το γεγονός ότι είμαστε δίπλα δίπλα το βράδυ εκείνο στου Παρασκευά το αλώνι ήταν συγκλονιστικό. Μόνο και μόνο για τις μοναδικές αυτές στιγμές που το αντάμωμα έχει προσφέρει σε πολλούς συγχωριανούς, νομίζω αξίζει και δικαιώνει την ιδέα της καθιέρωσης του και όσους κουράζονται κάθε φορά για τη διοργάνωση του, η οποία δεν είναι καθόλου απλή υπόθεση. Πολλά περισσότερα όμως ονειρεύτηκα το βράδυ εκείνο αφού, με αφορμή τη συνάντηση μου με το Θοδωράκη, ξύπνησαν οι παιδικές αναμνήσεις, ζωντάνεψαν στο όνειρο μου οι συμμαθητές μας και βρεθήκαμε όλοι μαζί να παίζουμε στο μεγάλο προαύλιο του σχολείου μας, που τότε λειτουργούσε και είχε πολλά - πολλά παιδιά, με δάσκαλο τον αείμνηστο Κωνσταντίνο Μπούσουλα από το χωριό μας.Τι ωραία που είναι μερικές φορές τα όνειρα, όταν γίνονται από ευχάριστα συναισθήματα όπως η συνάντηση της βραδιάς εκείνης, τι μαγική βραδιά μου χάρισε εκείνο το όνειρο!! αφού ανάμεσα σε όλα τα παιδιά του σχολείου ήταν μαζί με το Θοδωράκη οι συμμαθητές μας και οι συμμαθήτριες μας στην στην ίδια τάξη.
Όταν ξύπνησα το όνειρο ξαφνικά χάθηκε και έπρεπε να αντιμετωπίσω την καθημερινότητά μου, έτσι όμως είναι η ζωή έχει τα πάνω και τα κάτω της και δεν γίνεται αλλιώς.Σε λίγες μέρες έλαβα από το Θοδωράκη ένα γράμμα και μια φωτογραφία του 1961, όταν είμαστε μαθητές στο γυμνάσιο Κυπαρισσίας, τα οποία δημοσιεύω παρακάτω, αποδεικνύεται έτσι ότι και ο Θοδωράκης έζησε ότι και εγώ το βράδυ εκείνο, φαίνεται τελικά ότι το στουρνάρι που μας γέννησε έχει πολύ πιο δυνατές ρίζες που μας ενώνουν, από ότι φανταζόμαστε, και όταν δοθεί η "ευκαιρία" εκδηλώνονται οι σχέσεις με συγκλονιστικό τρόπο.
Θεσσαλονίκη 26/8/2009 Αγαπητέ Χαρίλη γεια σου, Αισθάνομαι την ανάγκη με λίγες λέξεις να δώσω τα συγχαρητήρια στον πρόεδρο μας κ. Γιάννη Γιαννακόπουλο και τα μέλη του Δ.Σ. που εργάστηκαν και πιστεύω ότι προσέφεραν μια μέρα χαράς για όλους τους συγχωριανούς μας.Πρόσωπα ευδιάθετα, χαρούμενα, χαμογελαστά για όσους συμμετείχαν στο 3° "ΑΝΤΑΜΩΜΑ" του αγαπημένου μας χωριού.
Με αγάπη Μπισχινιώτης Θεόδωρος
Για το επόμενο αντάμωμα, εφόσον είμαστε καλά, απευθύνω έκκληση σε όλους τους εν ζωή συμμαθητές μας, που αποφοιτήσαμε το 1958 από το δημοτικό σχολείο,να συναντηθούμε "στου Παρασκευά τ' αλώνι" μετά από 52 χρόνια από τότε.
Να είσαι καλά Θοδωράκη και του χρόνου να είμαστε καλά και να βρεθούμε όλοι μαζί.
Για μια καινούργια χρονιά γεμάτη ελπίδα...
Ώρα δώδεκα περπατάμε στο σταυροδρόμι του χρόνου παρατηρώντας τη συνάντηση του παλαιού και του νέου χρόνου.
Αλήθεια τι μεγάλη αντίθεση, η σιλουέια του παλαιού γερασμένου και κουρασμένου να χάνειαι στην ομίχλη των αναμνήσεων, ενώ του νέου να φθάνει με λαμπιόνια και δώρα. Αραγε... ένα ερωτηματικό πλανάται στη σκέψη μας, τι θα γίνει με τη νέα χρονιά στο Σύλλογο μας, μια ανησυχία μας κατέχει, πώς θα πορευθούμε με την εκλογή του νέου Διοικ. Συμβουλίου;
Θα μπορέσουμε να κατορθώσουμε σε πληρότητα σε δραστηριότητες και έργα του απερχόμενου Διοικ. Συμβουλίου, Μέσα μας μια σπίθα πετιέται και μας δίνει δύναμη να συνεχίσουμε έχονιας δίπλα μας κοντά μας τα ισχυρότερα όπλα στα χέρια μας, τα νιάια της Αγαλιανης μας, το καμάρι και η ελπίδα μας, έχονιας εμπιστοσύνη στον πνευματικό πλούτο και τις πνευμαιικές δυνάμεις που έχουμε εμείς οι Έλληνες, θα ισχυροποιήσουμε την αυτοπεποίθηση τους και την εμπισιοσύνη τους για να ξεπερνάμε όλοι μαζί τις τυχόν δυσκολίες και προκλήσεις για το καλό του τόπου μας, της πατρίδας μας, να διαιηρούμε τα ήθη και τα έθιμα μας, τις παραδόσεις μας.
Πλημμυρισμένοι όλοι μας από θειικές σκέψεις στις καρδιές μας ένα φως που θα μας δίνει δύναμη να βρισκόμασιε κονιά στο Σύλλογο μας, θα μας γεμίζει χαρά για εργασία για το μέλλον ιου Συλλόγου μας. Ας συστρατευθούμε όλοι μας, για να δώσουμε την παρουσία μας στη Γεν. Συνέλευση που θα πραγματοποιηθεί σιις 31\1\2010 σηκώνοντας και σημαία της Αγαλιανης όσο πιο ψηλά μπορούμε.
Καλή αντάμωση. Καλη χρονιά.
Ώρα δώδεκα περπατάμε στο σταυροδρόμι του χρόνου παρατηρώντας τη συνάντηση του παλαιού και του νέου χρόνου.
Αλήθεια τι μεγάλη αντίθεση, η σιλουέια του παλαιού γερασμένου και κουρασμένου να χάνειαι στην ομίχλη των αναμνήσεων, ενώ του νέου να φθάνει με λαμπιόνια και δώρα. Αραγε... ένα ερωτηματικό πλανάται στη σκέψη μας, τι θα γίνει με τη νέα χρονιά στο Σύλλογο μας, μια ανησυχία μας κατέχει, πώς θα πορευθούμε με την εκλογή του νέου Διοικ. Συμβουλίου;
Θα μπορέσουμε να κατορθώσουμε σε πληρότητα σε δραστηριότητες και έργα του απερχόμενου Διοικ. Συμβουλίου, Μέσα μας μια σπίθα πετιέται και μας δίνει δύναμη να συνεχίσουμε έχονιας δίπλα μας κοντά μας τα ισχυρότερα όπλα στα χέρια μας, τα νιάια της Αγαλιανης μας, το καμάρι και η ελπίδα μας, έχονιας εμπιστοσύνη στον πνευματικό πλούτο και τις πνευμαιικές δυνάμεις που έχουμε εμείς οι Έλληνες, θα ισχυροποιήσουμε την αυτοπεποίθηση τους και την εμπισιοσύνη τους για να ξεπερνάμε όλοι μαζί τις τυχόν δυσκολίες και προκλήσεις για το καλό του τόπου μας, της πατρίδας μας, να διαιηρούμε τα ήθη και τα έθιμα μας, τις παραδόσεις μας.
Πλημμυρισμένοι όλοι μας από θειικές σκέψεις στις καρδιές μας ένα φως που θα μας δίνει δύναμη να βρισκόμασιε κονιά στο Σύλλογο μας, θα μας γεμίζει χαρά για εργασία για το μέλλον ιου Συλλόγου μας. Ας συστρατευθούμε όλοι μας, για να δώσουμε την παρουσία μας στη Γεν. Συνέλευση που θα πραγματοποιηθεί σιις 31\1\2010 σηκώνοντας και σημαία της Αγαλιανης όσο πιο ψηλά μπορούμε.
Καλή αντάμωση. Καλη χρονιά.
ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ 76
ΠΑΡΑΛΑΒΑΜΕ ΤΗΝ ΕΚΘΕΣΗ ΤΗΣ ΓΕΩΤΡΗΣΗΣ.
Γράφει ο Χαρίλαος Απ. Παπαδόπουλος.
Επιτέλους!!!..., παραλάβαμε την πλήρη έκθεση της γεώτρησης στα Πλατανούλια, από το ΙΓΜΕ !
Στις 22/7/2009, δέκα μήνες ακριβώς από την περίοδο που έγινε η γεώτρηση στα Πλατανούλια (22-9-2008 έως 10-10-2008), ευτυχήσαμε να παραλάβουμε την έκθεση που εκπονήθηκε από το ΙΓΜΕ για το έργο αυτό.Η παράδοση της έγινε με κάθε επισημότητα, στο γραφείο του Γενικού Διευθυντή του Υπουργείου Οικονομίας και Οικονομικών και προέδρου του συλλόγου μας Γιάννη Γιαννακοπούλου, από το συντάκτη αυτής και αρμόδιο για τη γεώτρηση μας Δόκτορα κ. Παναγιώτη Σαμπατακάκη.Περιχαρής ο πρόεδρος μου τηλεφώνησε την ημέρα εκείνη και μου είπε: "έλα στο γραφείο μου, μας φέρνουν επιτέλους την μελέτη". Με βαριά καρδιά για να είμαι ειλικρινής, ξεκίνησα να πάω, ο λόγος ήταν ότι πολλές φορές ο Γιάννης μου είχε πει στις... τάδε του μηνός θα έχουμε την μελέτη και συνεχώς τον διέψευδαν, τότε στεναχωριόταν, αγανακτούσε, φώναζε... απειλούσε με μηνύσεις... κ.λπ., εκτονωτικά..., σκεπτόμενος όλα αυτά πήγαινα πραγματικά με βαριά καρδιά.
Όταν έφθασα στο γραφείο του, είχε μόλις προηγηθεί ο κ. Σαμπατακάκης, βρήκα το Γιάννη να κρατάει πλέον στα χέρια του την πολύτιμη έκθεση, το χαμόγελο του γέμιζε το γραφείο, ένιωθε και ήταν ευτυχισμένος και του φαινόταν. Πρώτη μου φορά τον είδα τόσο χαρούμενο και νομίζω δικαίως, αφού έτσι ολοκλήρωνε μια πολύ σημαντική για το χωριό μας υπόθεση, η οποία τον βασάνισε σκληρά για 5-6 τουλάχιστον μήνες και για την οποία ενεργούσε καθημερινά.Έδωσε εντολή και μου ετοίμασαν ένα αντίγραφο και μου το χάρισε, ίσως για να πιστέψω ότι ήλθε η έκθεση, έτσι μεταβίβασε και σε μένα το πανηγυρικό κλίμα, την χαρά και την ικανοποίηση του, για το ιστορικό αυτό γεγονός, αφού έχουμε πλέον καταγεγραμμένα όλα τα στοιχεία από τον πλέον αρμόδιο επιστημονικό φορέα της χώρας μας (ΙΓΜΕ) για τη γεώτρηση στα Πλατανούλια, παράλληλα έλαβαν επισήμως τέλος οι μύθοι και μυθοπλασίες που ακούστηκαν ολόκληρη την περίοδο που πέρασε για το νερό και τη γεώτρηση.
Η συζήτηση που ακολούθησε με τον κ. Σαμπατακάκη ήταν πολύ ενδιαφέρουσα, αφού πέρα από άριστος επιστήμων είναι πολύ επικοινωνιακός άνθρωπος που γνωρίζει άριστα την περιοχή μας. Εκείνο που εγώ συγκράτησα από όλα ελέχθησαν εκεί είναι ότι, ανεξάρτητα από το πολύ ή λίγο νερό που διαθέτουμε, το κλειδί και η μαγική φράση για το θέμα του νερού και της ύδρευσης, είναι η "ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ", αφού με αυτή μπορεί το λίγο νερό να περισσεύει και με την "ΚΑΚΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ" το πολύ νερό να μην φτάνει.
Μας είπε, ο εκλεκτός αυτός επιστήμονας ότι, στην πατρίδα του τη Μάνη, με πολύ κόπο κατόρθωσαν να φέρουν από πολύ μακριά λίγο νερό να πίνουν, σιγά-σιγά όμως συνήθισαν και κάποιοι άρχισαν να πλένουν με αυτό και τα αυτοκίνητα τους, έτσι σε λίγο καιρό δεν θα έχουν πάλι να πιουν και θα φωνάζουν που είναι ο Δήμαρχος;;; ή που είναι ο Υπουργός;;;..., δηλαδή την κλασική κραυγή του "νεοέλληνα", για να καλύψει τις δικές του ευθύνες, είτε πρόκειται για σκουπίδια, για πυρκαγιές, για πλημμύρες ή άλλες φυσικές καταστροφές, στις οποίες έχουμε συμβάλει οι ίδιοι με την συμπεριφορά μας (π.χ. πέταμα σκουπιδιών).
Δυο λόγια μόνο ακόμη από το περιεχόμενο της έκθεσης. Το νερό είναι άριστης ποιότητας και κατατάσσεται στην ανώτατη Α' τάξη του διαγράμματος ποσιμότητας WATER-LOT, αυτό προέκυψε από τις υδροχημικές αναλύσεις του ΙΓΜΕ δυο δειγμάτων νερού, που λήφθηκαν στην έναρξη και την παύση της δοκιμαστικής άντλησης.
Το νερό της γεώτρησης δεν είναι ούτε άφθονο, ούτε ατέλειωτο όπως κυκλοφορούσε όλη αυτή την περίοδο, για αυτό στη μελέτη προτείνεται η άντληση 20 κυβικών μέτρων την ώρα και με διακοπές άντλησης 2 ωρών ανά 12ωρο, είναι όμως αρκετό για την ύδρευση της Αγαλιανής και των οικισμών της.
Θα τελειώσω αντιγράφάντας επακριβώς ένα μικρό κομματάκι της έκθεσης που περιλαμβάνεται στο τέλος της σελίδας 3 και στην αρχή της σελίδας 4, το οποίο θα αφήσω ασχολίαστο, στην κρίση του κάθε συγχωριανού μας:
"Ο χώρος στον οποίο εκτελέστηκε το έργο είναι ιδιωτικός και παραχωρήθηκε "ευγενώς" από τον κ. Ιωάννη Δ. Γιαννακόπουλο. Η παραχώρηση αυτή επηρέασε καθοριστικά στην επιτυχία του έργου αφού η περιοχή ενδιαφέροντος παρουσιάζει σύνθετη γεωλογική δομή και οποιαδήποτε απομάκρυνση από την αρχικά επιλεγμένη θέση θα μπορούσε να έχει σαν αποτέλεσμα τον εντοπισμό μικρότερων παροχών νερού".
Αυτά γράφει η μελέτη.
Αξίζουν συγχαρητήρια σε όσους ενεπλάκησαν και βοήθησαν με τον τρόπο του ο καθένας, στην υλοποίηση του πολύ σημαντικού αυτού έργου για το μέλλον του χωριού μας και των οικισμών του. Μετά από όλα αυτά, αναμένουμε το Δήμο και τη Νομαρχία να επιταχύνουν τα απαιτούμενα έργα σύνδεσης της γεώτρησης με το δίκτυο του χωριού μας, ώστε να απομακρυνθεί οριστικά το φάσμα της λειψυδρίας από το χωριό μας και κατά την θερινή περίοδο, δεδομένου ότι τα απαιτούμενα χρήματα υπάρχουν και περιμένουν..., σύμφωνα με την απόφαση του αγαπητού για το χωριό μας Υπουργού Οικονομίας και Οικονομικών Κυρίου Γιάννη Παπαθανασίου.
Επιτέλους!!!..., παραλάβαμε την πλήρη έκθεση της γεώτρησης στα Πλατανούλια, από το ΙΓΜΕ !
Στις 22/7/2009, δέκα μήνες ακριβώς από την περίοδο που έγινε η γεώτρηση στα Πλατανούλια (22-9-2008 έως 10-10-2008), ευτυχήσαμε να παραλάβουμε την έκθεση που εκπονήθηκε από το ΙΓΜΕ για το έργο αυτό.Η παράδοση της έγινε με κάθε επισημότητα, στο γραφείο του Γενικού Διευθυντή του Υπουργείου Οικονομίας και Οικονομικών και προέδρου του συλλόγου μας Γιάννη Γιαννακοπούλου, από το συντάκτη αυτής και αρμόδιο για τη γεώτρηση μας Δόκτορα κ. Παναγιώτη Σαμπατακάκη.Περιχαρής ο πρόεδρος μου τηλεφώνησε την ημέρα εκείνη και μου είπε: "έλα στο γραφείο μου, μας φέρνουν επιτέλους την μελέτη". Με βαριά καρδιά για να είμαι ειλικρινής, ξεκίνησα να πάω, ο λόγος ήταν ότι πολλές φορές ο Γιάννης μου είχε πει στις... τάδε του μηνός θα έχουμε την μελέτη και συνεχώς τον διέψευδαν, τότε στεναχωριόταν, αγανακτούσε, φώναζε... απειλούσε με μηνύσεις... κ.λπ., εκτονωτικά..., σκεπτόμενος όλα αυτά πήγαινα πραγματικά με βαριά καρδιά.
Όταν έφθασα στο γραφείο του, είχε μόλις προηγηθεί ο κ. Σαμπατακάκης, βρήκα το Γιάννη να κρατάει πλέον στα χέρια του την πολύτιμη έκθεση, το χαμόγελο του γέμιζε το γραφείο, ένιωθε και ήταν ευτυχισμένος και του φαινόταν. Πρώτη μου φορά τον είδα τόσο χαρούμενο και νομίζω δικαίως, αφού έτσι ολοκλήρωνε μια πολύ σημαντική για το χωριό μας υπόθεση, η οποία τον βασάνισε σκληρά για 5-6 τουλάχιστον μήνες και για την οποία ενεργούσε καθημερινά.Έδωσε εντολή και μου ετοίμασαν ένα αντίγραφο και μου το χάρισε, ίσως για να πιστέψω ότι ήλθε η έκθεση, έτσι μεταβίβασε και σε μένα το πανηγυρικό κλίμα, την χαρά και την ικανοποίηση του, για το ιστορικό αυτό γεγονός, αφού έχουμε πλέον καταγεγραμμένα όλα τα στοιχεία από τον πλέον αρμόδιο επιστημονικό φορέα της χώρας μας (ΙΓΜΕ) για τη γεώτρηση στα Πλατανούλια, παράλληλα έλαβαν επισήμως τέλος οι μύθοι και μυθοπλασίες που ακούστηκαν ολόκληρη την περίοδο που πέρασε για το νερό και τη γεώτρηση.
Η συζήτηση που ακολούθησε με τον κ. Σαμπατακάκη ήταν πολύ ενδιαφέρουσα, αφού πέρα από άριστος επιστήμων είναι πολύ επικοινωνιακός άνθρωπος που γνωρίζει άριστα την περιοχή μας. Εκείνο που εγώ συγκράτησα από όλα ελέχθησαν εκεί είναι ότι, ανεξάρτητα από το πολύ ή λίγο νερό που διαθέτουμε, το κλειδί και η μαγική φράση για το θέμα του νερού και της ύδρευσης, είναι η "ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ", αφού με αυτή μπορεί το λίγο νερό να περισσεύει και με την "ΚΑΚΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ" το πολύ νερό να μην φτάνει.
Μας είπε, ο εκλεκτός αυτός επιστήμονας ότι, στην πατρίδα του τη Μάνη, με πολύ κόπο κατόρθωσαν να φέρουν από πολύ μακριά λίγο νερό να πίνουν, σιγά-σιγά όμως συνήθισαν και κάποιοι άρχισαν να πλένουν με αυτό και τα αυτοκίνητα τους, έτσι σε λίγο καιρό δεν θα έχουν πάλι να πιουν και θα φωνάζουν που είναι ο Δήμαρχος;;; ή που είναι ο Υπουργός;;;..., δηλαδή την κλασική κραυγή του "νεοέλληνα", για να καλύψει τις δικές του ευθύνες, είτε πρόκειται για σκουπίδια, για πυρκαγιές, για πλημμύρες ή άλλες φυσικές καταστροφές, στις οποίες έχουμε συμβάλει οι ίδιοι με την συμπεριφορά μας (π.χ. πέταμα σκουπιδιών).
Δυο λόγια μόνο ακόμη από το περιεχόμενο της έκθεσης. Το νερό είναι άριστης ποιότητας και κατατάσσεται στην ανώτατη Α' τάξη του διαγράμματος ποσιμότητας WATER-LOT, αυτό προέκυψε από τις υδροχημικές αναλύσεις του ΙΓΜΕ δυο δειγμάτων νερού, που λήφθηκαν στην έναρξη και την παύση της δοκιμαστικής άντλησης.
Το νερό της γεώτρησης δεν είναι ούτε άφθονο, ούτε ατέλειωτο όπως κυκλοφορούσε όλη αυτή την περίοδο, για αυτό στη μελέτη προτείνεται η άντληση 20 κυβικών μέτρων την ώρα και με διακοπές άντλησης 2 ωρών ανά 12ωρο, είναι όμως αρκετό για την ύδρευση της Αγαλιανής και των οικισμών της.
Θα τελειώσω αντιγράφάντας επακριβώς ένα μικρό κομματάκι της έκθεσης που περιλαμβάνεται στο τέλος της σελίδας 3 και στην αρχή της σελίδας 4, το οποίο θα αφήσω ασχολίαστο, στην κρίση του κάθε συγχωριανού μας:
"Ο χώρος στον οποίο εκτελέστηκε το έργο είναι ιδιωτικός και παραχωρήθηκε "ευγενώς" από τον κ. Ιωάννη Δ. Γιαννακόπουλο. Η παραχώρηση αυτή επηρέασε καθοριστικά στην επιτυχία του έργου αφού η περιοχή ενδιαφέροντος παρουσιάζει σύνθετη γεωλογική δομή και οποιαδήποτε απομάκρυνση από την αρχικά επιλεγμένη θέση θα μπορούσε να έχει σαν αποτέλεσμα τον εντοπισμό μικρότερων παροχών νερού".
Αυτά γράφει η μελέτη.
Αξίζουν συγχαρητήρια σε όσους ενεπλάκησαν και βοήθησαν με τον τρόπο του ο καθένας, στην υλοποίηση του πολύ σημαντικού αυτού έργου για το μέλλον του χωριού μας και των οικισμών του. Μετά από όλα αυτά, αναμένουμε το Δήμο και τη Νομαρχία να επιταχύνουν τα απαιτούμενα έργα σύνδεσης της γεώτρησης με το δίκτυο του χωριού μας, ώστε να απομακρυνθεί οριστικά το φάσμα της λειψυδρίας από το χωριό μας και κατά την θερινή περίοδο, δεδομένου ότι τα απαιτούμενα χρήματα υπάρχουν και περιμένουν..., σύμφωνα με την απόφαση του αγαπητού για το χωριό μας Υπουργού Οικονομίας και Οικονομικών Κυρίου Γιάννη Παπαθανασίου.
Αγαλιαναίϊκο Αντάμωμα Αύγουστος 2009
Γράφει n Μάρθα Μπούσουλα .
Και εφέτος μας αξίωσε ο Θεός ο Σύλλογος μας με Πρόεδρο μας τον Γιάννη Γιαννακόπουλο και με τη βοήθεια των συγχωριανών μας κάθε ηλικίας να πραγματοποιήσουμε το 3ο κατά σειρά αντάμωμα του χωριού μας. Η συμμετοχή των πατριωτών μας ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Μας τίμησαν με την παρουσία τους ο κ. Δήμαρχος, ο κ. Αντιδήμαρχος, ιδιαίτερη δε χαρά μας προκάλεσε η παρουσία της κόρης του αειμνήστου Πολύβιο Μπάλτα Σοφίας και του υιού του Αιμίλιου.
Η παρουσία της νέας γενιάς που με τη δύναμη και τον αυθορμητισμό της vίοτης; της αγάπης για τον τόπο, μας δίνουν ελπίδα μιας καρποφόρας αποτελεσματικής συνέχειας της προόδου της Αγαλιανής. Οι προσφορές πολλές αλλά ιδιαίτερη καλαισθητική όψη έδωσαν τα τραπεζομάνδηλα που επιμελήθηκε η Αιμιλία Αλβενιώτη που με δική της πρωτοβουλία ανέλαβε και επιμελήθηκε για να έχει το αντάμωμά μας ιδιαίτερη ομορφιά με τον περιβάλλοντα χώρο, την ευχαριστούμε θερμά για όλη αυτή την προσπάθεια και την καλαισθησία που την διακρίνει.
Γράφει n Μάρθα Μπούσουλα .
Και εφέτος μας αξίωσε ο Θεός ο Σύλλογος μας με Πρόεδρο μας τον Γιάννη Γιαννακόπουλο και με τη βοήθεια των συγχωριανών μας κάθε ηλικίας να πραγματοποιήσουμε το 3ο κατά σειρά αντάμωμα του χωριού μας. Η συμμετοχή των πατριωτών μας ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Μας τίμησαν με την παρουσία τους ο κ. Δήμαρχος, ο κ. Αντιδήμαρχος, ιδιαίτερη δε χαρά μας προκάλεσε η παρουσία της κόρης του αειμνήστου Πολύβιο Μπάλτα Σοφίας και του υιού του Αιμίλιου.
Η παρουσία της νέας γενιάς που με τη δύναμη και τον αυθορμητισμό της vίοτης; της αγάπης για τον τόπο, μας δίνουν ελπίδα μιας καρποφόρας αποτελεσματικής συνέχειας της προόδου της Αγαλιανής. Οι προσφορές πολλές αλλά ιδιαίτερη καλαισθητική όψη έδωσαν τα τραπεζομάνδηλα που επιμελήθηκε η Αιμιλία Αλβενιώτη που με δική της πρωτοβουλία ανέλαβε και επιμελήθηκε για να έχει το αντάμωμά μας ιδιαίτερη ομορφιά με τον περιβάλλοντα χώρο, την ευχαριστούμε θερμά για όλη αυτή την προσπάθεια και την καλαισθησία που την διακρίνει.
Οι γυναίκες της Αγαλιανής με τα ωραία γλυκά, μεζεδάκια, πλούτισαν το Αγαλιαναίικο τραπέζι προσφέροντας τις πιο νόστιμες, γεύσεις στους παρευρισκομένους. Ένα χαρούμενο ανθρώπινο μελίσσι πλημμύρισε τον τόπο από όλες τις γενιές. Και αναρωτιέται κανείς τι νάναι εκείνο που πλημμύρισε την ψυχή τους στο αντάμωμά μας;Μην είναι αυτό το κάτι που μέσα τους κρυμμένο, γλυκαίνει την ύπαρξή τους; Μην είναι η πατρίδα κάτι πολύτιμο, ακριβό, που πρέπει να την διαφυλάξει μέσα του; Μην είναι η συνείδηση του Ελληνισμού που δεν χάνεται και ούτε θα χαθεί εις τους αιώνες;
Ναι αυτό βλέπουμε να πραγματοποιείται σε όλη την Ελλάδα μας, ανταμώματα σε κάθε χωριό. Ξενιτεμένοι Έλληνες έρχονται στην Ελλάδα μάς για να πατήσουν το χώμα της πατρίδας και να βιώσουν τα ήθη και έθιμα της πατρίδας, της παράδοσης. Τα ανταμώματα κτίζουν γέφυρες, απλώνουν τα χέρια για ένα πατριωτικό άγγιγμα.
Οι Ελληνικοί χοροί που κυριαρχούν στα ανταμώματα δεν είναι τίποτε άλλο παρά να μας θυμίζουν ότι η σύγχρονη Ελλάδα είναι δεμένη με την παλιά και την ιστορία τους.
Με όλα αυτά τα συναισθήματα που μας πλημμυρίζουν σε τέτοιες εκδηλώσεις υπάρχει και η σχετική αγωνία, άραγε θα συνεχισθεί αυτό "το πατριωτικό θαύμα;
Μήπως αλλάζοντας το Διοικητικό Συμβούλιο υπάρξει καμιά μεταβολή; Μα το είπαμε και το νιώθουμε μέσα στην ψυχή μας. Η ψυχή του Έλληνα όταν αντρειεύει και θεριεύει δεν την σταματάει τίποτα. Η νέα γενιά της Αγαλιανής το απέδειξε και θα το αποδεικνύει με αποφασιστικότητα και στο μέλλον, άλλωστε το να είσαι χρήσιμος σου δημιουργεί ένα αίσθημα ψυχικής ευφορίας και πλήρωσης. Και ακόμα να μη ξεχνάμε ότι το αύριο πάντα έρχεται με μια νέα ελπίδα.
Ναι αυτό βλέπουμε να πραγματοποιείται σε όλη την Ελλάδα μας, ανταμώματα σε κάθε χωριό. Ξενιτεμένοι Έλληνες έρχονται στην Ελλάδα μάς για να πατήσουν το χώμα της πατρίδας και να βιώσουν τα ήθη και έθιμα της πατρίδας, της παράδοσης. Τα ανταμώματα κτίζουν γέφυρες, απλώνουν τα χέρια για ένα πατριωτικό άγγιγμα.
Οι Ελληνικοί χοροί που κυριαρχούν στα ανταμώματα δεν είναι τίποτε άλλο παρά να μας θυμίζουν ότι η σύγχρονη Ελλάδα είναι δεμένη με την παλιά και την ιστορία τους.
Με όλα αυτά τα συναισθήματα που μας πλημμυρίζουν σε τέτοιες εκδηλώσεις υπάρχει και η σχετική αγωνία, άραγε θα συνεχισθεί αυτό "το πατριωτικό θαύμα;
Μήπως αλλάζοντας το Διοικητικό Συμβούλιο υπάρξει καμιά μεταβολή; Μα το είπαμε και το νιώθουμε μέσα στην ψυχή μας. Η ψυχή του Έλληνα όταν αντρειεύει και θεριεύει δεν την σταματάει τίποτα. Η νέα γενιά της Αγαλιανής το απέδειξε και θα το αποδεικνύει με αποφασιστικότητα και στο μέλλον, άλλωστε το να είσαι χρήσιμος σου δημιουργεί ένα αίσθημα ψυχικής ευφορίας και πλήρωσης. Και ακόμα να μη ξεχνάμε ότι το αύριο πάντα έρχεται με μια νέα ελπίδα.
Νέοι και νέες της Αγαλιανής το λέμε και θα το επαναλαμβάνουμε: είσαστε το μέλλον και η ελπίδα του χωριού μας, με την υπόσχεση να είμαστε πάντα κοντά σας να σας στηρίζουμε.
Και όλοι μαζί όσοι ζήσαμε το θαύμα του ανταμώματος όλοι μας σας λέμε ότι δεν θέλουμε να χάσουμε αυτές τις ημέρες που ζήσαμε, γιατί θα ξεχνούσαμε να τις θεωρούμε αυτές που πραγματικά είναι ημέρες από μια άγνωστη χάρη, ένα πατριωτικό θαύμα, από μια ελληνική αύρα που αγκαλιάζει όλη την Ελλάδα και την Αγαλιανή μας.
Και του χρόνου να μας έχει ο Θεός γερούς να βρεθούμε και πάλι στο νέο αντάμωμα που θάρθει.
Και όλοι μαζί όσοι ζήσαμε το θαύμα του ανταμώματος όλοι μας σας λέμε ότι δεν θέλουμε να χάσουμε αυτές τις ημέρες που ζήσαμε, γιατί θα ξεχνούσαμε να τις θεωρούμε αυτές που πραγματικά είναι ημέρες από μια άγνωστη χάρη, ένα πατριωτικό θαύμα, από μια ελληνική αύρα που αγκαλιάζει όλη την Ελλάδα και την Αγαλιανή μας.
Και του χρόνου να μας έχει ο Θεός γερούς να βρεθούμε και πάλι στο νέο αντάμωμα που θάρθει.
ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ ΧΩΜΑΤΑ
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΔΑΜΟΠΟΥΛΟΣ
Η Αγαλιανή μου προσφέρει - όπως και σε κάθε Αγαλιαναίο - το αίσθημα της βεβαιότητας και της ασφάλειας. Είναι για μένα, ένα άσυλο, ένα καταφύγιο της προσωπικής μου ζωής. Ό¬ταν πατάω αυτά τα ευλογημένα χώματα, έχω την πληρότητα και την αυτάρκεια του ανθρώπου, που βρίσκεται μέσα στον προορισμό του, μέσα στο ρόλο του.
Συχνά, αισθάνομαι επιτακτική την ανάγκη να βοσκήσω τις σκέψεις μου, να νιώσω τη ζέστα του στοχασμού και του συναισθήματος και καταφεύγω σε μοναχικούς περιπάτους. Έτσι, μου δίνεται η ευκαιρία, να διαβάσω με τα μάτια της ψυχής μου, όσα γράφουν τα σύννεφα πάνω στην όψη του ουρανού, να αποκρυπτογραφήσω όσα σχεδιάζει η αύρα πάνω στην επιφάνεια του νερού, να κατανοήσω και εμβαθύνω το νόημα της ανάσας των λουλουδιών και τις λαλιάς των πουλιών και να αντλήσω ανώτερες τέρψεις.
Το καλοκαίρι που πέρασε, μια ήρεμη νύχτα, άνοιξα την πόρτα και τα παράθυρα της ψυχής μου και βγήκα να περπατήσω, με την καρδιά γεμάτη πόθο και λαχτάρα.
Πέρασα από την παλιά αγορά - από τον άλλοτε πολύβουο χώρο -, που σήμερα ο νόμος της σιωπής έχει επιβάλλει τους δικούς του κανόνες και δεν επιτρέπει σε κανέναν να αμφισβητήσει την ισχύ του. Ακολούθησα το δρόμο που οδηγεί στο ύψωμα του Αγίου Παντελεήμονα και δεν άργησα να βρεθώ κοντά στη δεξαμενή του υδραγωγείου, καθισμένος σε μια μάντρα κακοποιημένη από την επιδρομή των χειμώνων. Η νύχτα και η σιωπή είχαν απλωθεί πάνω από την ήρεμη Αγαλιανή. Είχαν σβήσει τα φώτα των λίγων σπιτιών, που ακόμη τα συντροφεύει η ανθρώπινη παρουσία. Έμεινα καθισμένος σ' αυτή τη θέση αρκετή ώρα, χωρίς να αισθάνομαι την ανάγκη να μιλήσω. Αφουγκράστηκα μέσα μου μια φωνή, που μου μιλούσε για την Αγαλιανή, το φως, την ιστορία, την παράδοση, την αιωνιότητα. Ένιωσα σαν ποιητής ανάμεσα στο μισοσκόταδο της δύσης και τις αχτίνες της αυγής.
Το ασημένιο φως του φεγγαριού έλουζε το χωριό και τη γύρω περιοχή! Ένας εξώστης ήταν το σημείο που βρισκόμουν.
Έβλεπα μπροστά μου την εκκλησία του Προφήτη Ηλία να στέκει μεγαλόπρεπη! Ακριβώς δίπλα το Δημοτικό Σχολείο, που πάντα προκαλεί ρίγη συγκίνησης. Ευγενική η υποταγή του στην ερήμωση! Στον ίδιο χώρο και το ιστορικό πουρνάρι, που στέκεται σαν γιγάντιος φρουρός. Από τα κλωνάρια του σαν ένα κοπάδι περιστέρια φτερούγισαν οι αναμνήσεις...
Βυθίστηκα στο βαθύ ποτάμι της μνήμης, που με παρέσυρε στους χαμένους παράδεισους. Εκεί στο μαγικό κόσμο της παιδικής, της εφηβικής ηλικίας, που υπάρχουν όλες οι δροσερές σελίδες, όλο το φως που τρέφει την ψυχή και αναπαύει το πνεύμα. Τι όμορφη ήταν εκείνη την εποχή η Αγαλιανή και τι εξαίσια! Την έζησα με νου με ψυχή και καρδιά.
Περπάτησα στους δρόμους, έπαιξα στις αυλές, τραγούδησα στις γειτονιές και χόρεψα στ' αλώνια. Ήπια το γάργαρο νερό από τις βρύσες και τα πηγάδια. Σκαρφάλωσα στα δέντρα, εξερεύνησα τις ρεματιές, συνόδεψα τα προβατάκια στα βοσκοτόπια. Περπάτησα στους αγρούς, όπου η ευωδιαστή ανάσα τους αναδυόταν σαν θυμίαμα και μάζεψα αγριολούλουδα. Άκουσα τον ύμνο της αιωνιότητας μέσα από το κελάηδημα των πουλιών. Γνώρισα το χρώμα και τον παλμό των αιώνων μέσα από την παράδοση και τα τραγούδια που άφησαν παρακαταθήκη οι πρόγονοι.
Κρατώ μέσα μου σαν πολύτιμο θησαυρό, ό,τι μου έδωσε η Αγαλιανή, εκείνον τον όμορφο, αγνό και γεμάτο αλήθεια και φως παλιό καλό καιρό.
Την άνοιξη ήταν η αρωματική ουσία, το καλοκαίρι η γενναιοδωρία, το φθινόπωρο η αφθονία, το χειμώνα ήταν το σπίτι, το τζάκι με τη φλόγα, το παραμύθι της γιαγιάς, η φροντίδα της μάνας, η οικογενειακή θαλπωρή, το χιόνι που σκέπαζε τη γη βεβαιώνοντας την αγνότητά της...
Πόσο υπομονετική, γαλήνια και μεγαλόδωρη είσαι γη της Αγαλιανής!
Εμείς σε πληγώνουμε κι εσύ χαμογελάς.
Εμείς ασεβούμε κι εσύ μας ευλογείς. Εμείς σε ρυπαίνουμε αλόγιστα κι εσύ μας δίνεις το ευλογημένο λαδάκι.
Εμείς ποτίζουμε τα σωθικά σου με δηλητηριώδη φυτοφάρμακα κι εσύ επιμένεις να μας δίνεις κρίνα, τριαντάφυλλα, παπαρούνες και μαργαρίτες.
Πόση ηρεμία φέρνει το τραγούδι της αυγής σου και πόση τρυφερότητα η βραδινή σου αύρα!
Είσαι θωπευτική όταν σε λούζει ο ήλιος.
Έχει χάρη η όψη σου, όταν σε τυλίγει ο ίσκιος.
Γεμίζεις τρυφεράδα όταν βρέχεσαι από τη δροσούλα, που στάζουν τα μαλλιά της νύχτας.
Στη βρυσούλα βρήκα το όνειρο σου, στο βράχο την περηφάνια σου, στον κάμπο την ησυχία σου, στην Τρανηλίμνα τη μυστικότητά σου, στο Πηγαδούλι την ελπίδα σου, στο Δίγαρη την απόφαση σου και στο στουρνάρι την ομορφιά σου.
Γη της Αγαλιανής, από τα ευλογημένα χώματά σου, που οι πρόγονοι μας τα πότισαν με τον ιδρώτα τους, αναδύονταν θρύλοι, θεωρίες και νόμοι. Η μνήμη όλων αυτών που έχουν παραδοθεί στην αιώνια ανάπαυση, μαζί με τα όνειρά μας πλέκουν το φωτοστέφανο σου.
Είσαι τα χείλη και τα δάκτυλα του χρόνου, το δέντρο με τους χυμούς της ζωής. Το δέντρο, που οι ρίζες του φτάνουν στην αιωνιότητα και τα κλαδιά του απλώνονται στο άπειρο...
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΔΑΜΟΠΟΥΛΟΣ
Η Αγαλιανή μου προσφέρει - όπως και σε κάθε Αγαλιαναίο - το αίσθημα της βεβαιότητας και της ασφάλειας. Είναι για μένα, ένα άσυλο, ένα καταφύγιο της προσωπικής μου ζωής. Ό¬ταν πατάω αυτά τα ευλογημένα χώματα, έχω την πληρότητα και την αυτάρκεια του ανθρώπου, που βρίσκεται μέσα στον προορισμό του, μέσα στο ρόλο του.
Συχνά, αισθάνομαι επιτακτική την ανάγκη να βοσκήσω τις σκέψεις μου, να νιώσω τη ζέστα του στοχασμού και του συναισθήματος και καταφεύγω σε μοναχικούς περιπάτους. Έτσι, μου δίνεται η ευκαιρία, να διαβάσω με τα μάτια της ψυχής μου, όσα γράφουν τα σύννεφα πάνω στην όψη του ουρανού, να αποκρυπτογραφήσω όσα σχεδιάζει η αύρα πάνω στην επιφάνεια του νερού, να κατανοήσω και εμβαθύνω το νόημα της ανάσας των λουλουδιών και τις λαλιάς των πουλιών και να αντλήσω ανώτερες τέρψεις.
Το καλοκαίρι που πέρασε, μια ήρεμη νύχτα, άνοιξα την πόρτα και τα παράθυρα της ψυχής μου και βγήκα να περπατήσω, με την καρδιά γεμάτη πόθο και λαχτάρα.
Πέρασα από την παλιά αγορά - από τον άλλοτε πολύβουο χώρο -, που σήμερα ο νόμος της σιωπής έχει επιβάλλει τους δικούς του κανόνες και δεν επιτρέπει σε κανέναν να αμφισβητήσει την ισχύ του. Ακολούθησα το δρόμο που οδηγεί στο ύψωμα του Αγίου Παντελεήμονα και δεν άργησα να βρεθώ κοντά στη δεξαμενή του υδραγωγείου, καθισμένος σε μια μάντρα κακοποιημένη από την επιδρομή των χειμώνων. Η νύχτα και η σιωπή είχαν απλωθεί πάνω από την ήρεμη Αγαλιανή. Είχαν σβήσει τα φώτα των λίγων σπιτιών, που ακόμη τα συντροφεύει η ανθρώπινη παρουσία. Έμεινα καθισμένος σ' αυτή τη θέση αρκετή ώρα, χωρίς να αισθάνομαι την ανάγκη να μιλήσω. Αφουγκράστηκα μέσα μου μια φωνή, που μου μιλούσε για την Αγαλιανή, το φως, την ιστορία, την παράδοση, την αιωνιότητα. Ένιωσα σαν ποιητής ανάμεσα στο μισοσκόταδο της δύσης και τις αχτίνες της αυγής.
Το ασημένιο φως του φεγγαριού έλουζε το χωριό και τη γύρω περιοχή! Ένας εξώστης ήταν το σημείο που βρισκόμουν.
Έβλεπα μπροστά μου την εκκλησία του Προφήτη Ηλία να στέκει μεγαλόπρεπη! Ακριβώς δίπλα το Δημοτικό Σχολείο, που πάντα προκαλεί ρίγη συγκίνησης. Ευγενική η υποταγή του στην ερήμωση! Στον ίδιο χώρο και το ιστορικό πουρνάρι, που στέκεται σαν γιγάντιος φρουρός. Από τα κλωνάρια του σαν ένα κοπάδι περιστέρια φτερούγισαν οι αναμνήσεις...
Βυθίστηκα στο βαθύ ποτάμι της μνήμης, που με παρέσυρε στους χαμένους παράδεισους. Εκεί στο μαγικό κόσμο της παιδικής, της εφηβικής ηλικίας, που υπάρχουν όλες οι δροσερές σελίδες, όλο το φως που τρέφει την ψυχή και αναπαύει το πνεύμα. Τι όμορφη ήταν εκείνη την εποχή η Αγαλιανή και τι εξαίσια! Την έζησα με νου με ψυχή και καρδιά.
Περπάτησα στους δρόμους, έπαιξα στις αυλές, τραγούδησα στις γειτονιές και χόρεψα στ' αλώνια. Ήπια το γάργαρο νερό από τις βρύσες και τα πηγάδια. Σκαρφάλωσα στα δέντρα, εξερεύνησα τις ρεματιές, συνόδεψα τα προβατάκια στα βοσκοτόπια. Περπάτησα στους αγρούς, όπου η ευωδιαστή ανάσα τους αναδυόταν σαν θυμίαμα και μάζεψα αγριολούλουδα. Άκουσα τον ύμνο της αιωνιότητας μέσα από το κελάηδημα των πουλιών. Γνώρισα το χρώμα και τον παλμό των αιώνων μέσα από την παράδοση και τα τραγούδια που άφησαν παρακαταθήκη οι πρόγονοι.
Κρατώ μέσα μου σαν πολύτιμο θησαυρό, ό,τι μου έδωσε η Αγαλιανή, εκείνον τον όμορφο, αγνό και γεμάτο αλήθεια και φως παλιό καλό καιρό.
Την άνοιξη ήταν η αρωματική ουσία, το καλοκαίρι η γενναιοδωρία, το φθινόπωρο η αφθονία, το χειμώνα ήταν το σπίτι, το τζάκι με τη φλόγα, το παραμύθι της γιαγιάς, η φροντίδα της μάνας, η οικογενειακή θαλπωρή, το χιόνι που σκέπαζε τη γη βεβαιώνοντας την αγνότητά της...
Πόσο υπομονετική, γαλήνια και μεγαλόδωρη είσαι γη της Αγαλιανής!
Εμείς σε πληγώνουμε κι εσύ χαμογελάς.
Εμείς ασεβούμε κι εσύ μας ευλογείς. Εμείς σε ρυπαίνουμε αλόγιστα κι εσύ μας δίνεις το ευλογημένο λαδάκι.
Εμείς ποτίζουμε τα σωθικά σου με δηλητηριώδη φυτοφάρμακα κι εσύ επιμένεις να μας δίνεις κρίνα, τριαντάφυλλα, παπαρούνες και μαργαρίτες.
Πόση ηρεμία φέρνει το τραγούδι της αυγής σου και πόση τρυφερότητα η βραδινή σου αύρα!
Είσαι θωπευτική όταν σε λούζει ο ήλιος.
Έχει χάρη η όψη σου, όταν σε τυλίγει ο ίσκιος.
Γεμίζεις τρυφεράδα όταν βρέχεσαι από τη δροσούλα, που στάζουν τα μαλλιά της νύχτας.
Στη βρυσούλα βρήκα το όνειρο σου, στο βράχο την περηφάνια σου, στον κάμπο την ησυχία σου, στην Τρανηλίμνα τη μυστικότητά σου, στο Πηγαδούλι την ελπίδα σου, στο Δίγαρη την απόφαση σου και στο στουρνάρι την ομορφιά σου.
Γη της Αγαλιανής, από τα ευλογημένα χώματά σου, που οι πρόγονοι μας τα πότισαν με τον ιδρώτα τους, αναδύονταν θρύλοι, θεωρίες και νόμοι. Η μνήμη όλων αυτών που έχουν παραδοθεί στην αιώνια ανάπαυση, μαζί με τα όνειρά μας πλέκουν το φωτοστέφανο σου.
Είσαι τα χείλη και τα δάκτυλα του χρόνου, το δέντρο με τους χυμούς της ζωής. Το δέντρο, που οι ρίζες του φτάνουν στην αιωνιότητα και τα κλαδιά του απλώνονται στο άπειρο...
ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ 75
Η "αποδεκατισμένη" από ανθρώπινο δυναμικό κοινωνία του χωριού μας, απέκτησε έναν ειλικρινή φίλο ένα ενθουσιώδες καινούργιο μέλος. Είναι ο Γερμανός Herr Χανς Ίλιχμαν ιδιοκτήτης κατοικίας στη συνοικία των Γερμανών πίσω από το Κοιμητήριο. Σε σύντομο χρονικό διάστημα ξεπέρασε το φράγμα της γλώσσας, συναναοτρέφηκε τους ντόπιους "ενσωματώθηκε" στην τοπική κοινωνία. Τακτικός θαμών του μαγαζιού, με ανελλιπή παρουσία σε όλες σχεδόν τις εκδηλώσεις του Συλλόγου, στο χωριό. Άνθρωπος προσηνής, απλός, καταδεχτικός, εγκάρδιος, εκδηλωτικός, μιλά με όλους, δείχνει γνήσιο ενδιαφέρον και καθένα κατέκτησε με τους τρόπους του όλους τους Αγαλιαναίους. Ξεχωριστή προσωπικότητα και πολυτάλαντο άτομο, με πολλά προσόντα και ιδιαίτερα προτερήματα. Διαπρεπής επιστήμων (διακεκριμένος ιατρός), καταξιωμένος ζωγράφος (με πολλές εκθέσεις στο εξωτερικό), ικανότατος φωτογράφος. Κυριολεκτικά ένας σύγχρονος homo universalis - τέλειος συνδυασμός πρακτικού μυαλού με καλλιτεχνική φύση και πάμπολλες δεξιότητες. Στις 21 Μαρτίου γιόρτασε τα γενέθλιά του στο μαγαζί του χωριού με καλεσμένους όλους τους Αγαλιαναίους. Μέσα σε μια ζεστή φιλική και ενθουσιώδη ατμόσφαιρα, με πλούσια, άφθονα φαγητά, ποτά, όλοι "απήλαυσαν" μία αξέχαστη βραδιά με χορό, τραγούδι, φιλόφρονη διάθεση. Ο εορτάζων έμεινε απόλυτα ικανοποιημένος για την επιτυχία της εκδήλωσης. Ευχόμαστε στον εκλεκτό "συντοπίτη" μακροζωία, υγεία, ευτυχία και στην οικογένειά του, επιτυχίες και βραβεύσεις στην καλλιτεχνική του πορεία.
Είναι ιδιαίτερα τιμητικό για το χωριό μας να συμπεριλαμβάνει στο ανθρώπινο δυναμικό του ένα τόσο εκλεκτό και προικισμένο άτομο.
Ευχαριστούμε Herr Χανς.
Τα γενέθλια ενός φίλου της Αγαλιανής
Η "αποδεκατισμένη" από ανθρώπινο δυναμικό κοινωνία του χωριού μας, απέκτησε έναν ειλικρινή φίλο ένα ενθουσιώδες καινούργιο μέλος. Είναι ο Γερμανός Herr Χανς Ίλιχμαν ιδιοκτήτης κατοικίας στη συνοικία των Γερμανών πίσω από το Κοιμητήριο. Σε σύντομο χρονικό διάστημα ξεπέρασε το φράγμα της γλώσσας, συναναοτρέφηκε τους ντόπιους "ενσωματώθηκε" στην τοπική κοινωνία. Τακτικός θαμών του μαγαζιού, με ανελλιπή παρουσία σε όλες σχεδόν τις εκδηλώσεις του Συλλόγου, στο χωριό. Άνθρωπος προσηνής, απλός, καταδεχτικός, εγκάρδιος, εκδηλωτικός, μιλά με όλους, δείχνει γνήσιο ενδιαφέρον και καθένα κατέκτησε με τους τρόπους του όλους τους Αγαλιαναίους. Ξεχωριστή προσωπικότητα και πολυτάλαντο άτομο, με πολλά προσόντα και ιδιαίτερα προτερήματα. Διαπρεπής επιστήμων (διακεκριμένος ιατρός), καταξιωμένος ζωγράφος (με πολλές εκθέσεις στο εξωτερικό), ικανότατος φωτογράφος. Κυριολεκτικά ένας σύγχρονος homo universalis - τέλειος συνδυασμός πρακτικού μυαλού με καλλιτεχνική φύση και πάμπολλες δεξιότητες. Στις 21 Μαρτίου γιόρτασε τα γενέθλιά του στο μαγαζί του χωριού με καλεσμένους όλους τους Αγαλιαναίους. Μέσα σε μια ζεστή φιλική και ενθουσιώδη ατμόσφαιρα, με πλούσια, άφθονα φαγητά, ποτά, όλοι "απήλαυσαν" μία αξέχαστη βραδιά με χορό, τραγούδι, φιλόφρονη διάθεση. Ο εορτάζων έμεινε απόλυτα ικανοποιημένος για την επιτυχία της εκδήλωσης. Ευχόμαστε στον εκλεκτό "συντοπίτη" μακροζωία, υγεία, ευτυχία και στην οικογένειά του, επιτυχίες και βραβεύσεις στην καλλιτεχνική του πορεία.Είναι ιδιαίτερα τιμητικό για το χωριό μας να συμπεριλαμβάνει στο ανθρώπινο δυναμικό του ένα τόσο εκλεκτό και προικισμένο άτομο.
Ευχαριστούμε Herr Χανς.
ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΣΤΗΝ ΑΓΑΛΙΑΝΗ. Γράψει ο Γιάννης Αδαμόπουλος
Πλησιάζοντας το καλοκαίρι, το κύριο μέλημα όλων είναι το διαβατήριο της δροσιάς. Τα προξενεία της χαράς δεν κάνουν διακρίσεις. Εγκρίνουν και σφραγίζουν την επιστροφή στη φύση, στο δροσερό δάσος, τη γαλανή ακρογιαλιά. Κουρασμένος ο σύγχρονος άνθρωπος από την καθημερινότητα και τη βιοπάλη, αναζητά δροσερό αεράκι και ανθρώπινη ζεστασιά. Καλοκαίρι. Εποχή για ξεκούραση και ηρεμία στο χωριουδάκι μας την Αγαλιανή. Μας περιμένουν τα κλειστά πατρικά μας σπίτια, οι λίγοι συγχωριανοί, που έχουν ριζώσει εκεί. Μας περιμένει το ταβερνάκι, να μας προσφέρει την ευκαιρία να ανταμώσουμε, η φύση να μας χαρίσει τη δροσερή της ανάσα. Μας περιμένουν: ο Αγιαννάκης, η Βλασσάδα και το Βουνάκι με τις παραλίες τους, να μας λούσουν στις χαρές τους.
Πολύς ο κόσμος το καλοκαίρι στο χωριό μας. Αγαλιαναίοι, νυφάδες, γαμβροί, παιδιά και εγγόνια ένα μπουκέτο λουλούδια... Χωρίς κριτική διάθεση καταγράφω τη συμπεριφορά της εποχής. Κάθε άνθρωπος και κάθε ηλικία με τη συμπεριφορά της. Το χθες έγινε σήμερα, θα ολοκληρώσει τον κύκλο του και θα παραδώσει τη σκυτάλη στο αύριο. Οι νέοι γράφουν στην άμμο τα όνειρά τους. Χωρίς ορθογραφία και σκέψη. Αυτοσχεδιάζουν και ονειρεύονται. Η θάλασσα και ο ήλιος υπαγορεύουν τα κείμενά τους. Αρρενωπά παλικάρια και λυγερές κοπελιές, στο αιώνιο της νιότης παιχνίδι. Δώσε ημίν σήμερα... Συγχωροχάρτι τους δίνει το καυτό καλοκαίρι. Αθώοι συνεχιστές της ζωής... Χωρίς προβλήματα και άγχος οι νέοι σμίγουν τις καρδιές τους και διασταυρώνουν τα βλέμματά τους. Η ακτή χρειάζεται νιάτα, τη δική τους ετυμηγορία. Το ακατέργαστο της νιότης πανηγύρι, δεν ενοχοποιείται. Αθωώνεται και τραγουδά τον ύμνο της ζωής. Στο βίντεο τους καταγράφουν την ομορφιά της ζωής, στην άμμο της ακρογιαλιάς, χωρίς σκηνοθέτη και σενάριο οι ιστορίες του καλοκαιριού.
Ο ήλιος και το βραδινό φεγγάρι είναι το πλατό. Ηθοποιοί όλοι οι πιστοί της πίστας. Στις επάλξεις της ζωής οι νέοι, μαζί στο θρανίο. Μαθήματα επιτυχίας διδάσκει ο ρομαντισμός και τα αισθήματα. Στα βραδινά προσκλητήρια της δροσιάς ολόκληρη η ανθρωπογραφία της εποχής. Οι νέοι, χαίρονται το θείο φυσικό μεγαλείο στο βουνό ή την ακρογιαλιά κι αφήνουν ν' αντιλαλούν τα παλιά. Πιο πέρα, η άλλη όχθη της ζωής. Η γκρίζα θύμηση, που αναπολεί και αναστενάζει για τον παλιό καλό καιρό. Οι συλλογισμένες ηλικίες ανταμώνουν, κάνουν τον απολογισμό τους. Τους ανακουφίζει να μοιράζονται τις ανησυχίες τους, τις αγωνίες τους και τους προβληματισμούς τους. Η πίεση, η καρδιά, η χοληστερίνη, το ζάχαρο, τα αρθριτικά, οι ιώσεις, τα ρευματικά και κάθε άλλο πρόβλημα υγείας είναι το επίκεντρο των συζητήσεων τους.
Πολύ τους ανακουφίζει να βρίσκονται μαζί κι αυτή την ευκαιρία την έχουν την Κυριακή, πηγαίνοντας στην εκκλησία. Χώρος αναψυχής είναι και το καφενείο του χωριού. Καθημερινά εκεί γίνονται αγώνες δηλωτής που ανεβάζουν το θερμόμετρο, αλλά και οι υψηλόφωνες συζητήσεις, δίνουν ζωή στο χωριό. Επίσης, και στις γειτονιές, σε κάποιες αυλές βλέπεις συντροφιές ηλικιωμένων γυναικών, που μιλούν επί παντός επιστητού, κυρίως όμως η κουβέντα τους περιστρέφεται γύρω από τα παιδιά και τα εγγόνια τους. Μιλούν με πολλή αγάπη, αλλά και με έντονο προβληματισμό για τον τρόπο που ζουν, φέρονται και διασκεδάζουν... Αδιαφορώντας για το χάσμα των γενεών, η Αγαλιανή έχει ανοιχτή την αγκαλιά της, σε όλες τις ηλικίες και σε όλες τις συμπεριφορές.
Η ζωή συνεχίζεται, με την πυξίδα να δείχνει διαχρονικά προς τα εμπρός...
Πολύς ο κόσμος το καλοκαίρι στο χωριό μας. Αγαλιαναίοι, νυφάδες, γαμβροί, παιδιά και εγγόνια ένα μπουκέτο λουλούδια... Χωρίς κριτική διάθεση καταγράφω τη συμπεριφορά της εποχής. Κάθε άνθρωπος και κάθε ηλικία με τη συμπεριφορά της. Το χθες έγινε σήμερα, θα ολοκληρώσει τον κύκλο του και θα παραδώσει τη σκυτάλη στο αύριο. Οι νέοι γράφουν στην άμμο τα όνειρά τους. Χωρίς ορθογραφία και σκέψη. Αυτοσχεδιάζουν και ονειρεύονται. Η θάλασσα και ο ήλιος υπαγορεύουν τα κείμενά τους. Αρρενωπά παλικάρια και λυγερές κοπελιές, στο αιώνιο της νιότης παιχνίδι. Δώσε ημίν σήμερα... Συγχωροχάρτι τους δίνει το καυτό καλοκαίρι. Αθώοι συνεχιστές της ζωής... Χωρίς προβλήματα και άγχος οι νέοι σμίγουν τις καρδιές τους και διασταυρώνουν τα βλέμματά τους. Η ακτή χρειάζεται νιάτα, τη δική τους ετυμηγορία. Το ακατέργαστο της νιότης πανηγύρι, δεν ενοχοποιείται. Αθωώνεται και τραγουδά τον ύμνο της ζωής. Στο βίντεο τους καταγράφουν την ομορφιά της ζωής, στην άμμο της ακρογιαλιάς, χωρίς σκηνοθέτη και σενάριο οι ιστορίες του καλοκαιριού.
Ο ήλιος και το βραδινό φεγγάρι είναι το πλατό. Ηθοποιοί όλοι οι πιστοί της πίστας. Στις επάλξεις της ζωής οι νέοι, μαζί στο θρανίο. Μαθήματα επιτυχίας διδάσκει ο ρομαντισμός και τα αισθήματα. Στα βραδινά προσκλητήρια της δροσιάς ολόκληρη η ανθρωπογραφία της εποχής. Οι νέοι, χαίρονται το θείο φυσικό μεγαλείο στο βουνό ή την ακρογιαλιά κι αφήνουν ν' αντιλαλούν τα παλιά. Πιο πέρα, η άλλη όχθη της ζωής. Η γκρίζα θύμηση, που αναπολεί και αναστενάζει για τον παλιό καλό καιρό. Οι συλλογισμένες ηλικίες ανταμώνουν, κάνουν τον απολογισμό τους. Τους ανακουφίζει να μοιράζονται τις ανησυχίες τους, τις αγωνίες τους και τους προβληματισμούς τους. Η πίεση, η καρδιά, η χοληστερίνη, το ζάχαρο, τα αρθριτικά, οι ιώσεις, τα ρευματικά και κάθε άλλο πρόβλημα υγείας είναι το επίκεντρο των συζητήσεων τους.
Πολύ τους ανακουφίζει να βρίσκονται μαζί κι αυτή την ευκαιρία την έχουν την Κυριακή, πηγαίνοντας στην εκκλησία. Χώρος αναψυχής είναι και το καφενείο του χωριού. Καθημερινά εκεί γίνονται αγώνες δηλωτής που ανεβάζουν το θερμόμετρο, αλλά και οι υψηλόφωνες συζητήσεις, δίνουν ζωή στο χωριό. Επίσης, και στις γειτονιές, σε κάποιες αυλές βλέπεις συντροφιές ηλικιωμένων γυναικών, που μιλούν επί παντός επιστητού, κυρίως όμως η κουβέντα τους περιστρέφεται γύρω από τα παιδιά και τα εγγόνια τους. Μιλούν με πολλή αγάπη, αλλά και με έντονο προβληματισμό για τον τρόπο που ζουν, φέρονται και διασκεδάζουν... Αδιαφορώντας για το χάσμα των γενεών, η Αγαλιανή έχει ανοιχτή την αγκαλιά της, σε όλες τις ηλικίες και σε όλες τις συμπεριφορές.
Η ζωή συνεχίζεται, με την πυξίδα να δείχνει διαχρονικά προς τα εμπρός...
ΓΙΩΡΓΟΣ και ΔΗΜΗΤΡΑ ΠΙΕΡΑΚΗ. Γράφει ο Χαρίλαος Απ. Παπαδόπουλος
Όλοι γνωρίζουμε τον αγαπητό μας συγχωριανό και γείτονα μου Γιώργο Πιεράκη και την γλυκύτατη γυναίκα του τη Δήμητρα η οποία, κατά την γνώμη μου, φτιάχνει τους καλύτερους παραδοσιακούς κουραμπιέδες που έχω φάει (με λάδι και ανθόνερο). Πάντοτε χαρούμενοι μας χαιρετούν εγκάρδια όταν επισκεπτόμαστε το χωριό και δείχνουν αληθινό ενδιαφέρον για το χωριό μας και τους λιγοστούς κατοίκους του με όποιο τρόπο μπορούν, αφού είναι από χρόνια μόνιμοι κάτοικοι του χωριού μας. Εκείνο που πολλοί δεν γνωρίζουν, για το Γιώργο και τη Δήμητρα, είναι ότι έχουν ήδη αποκτήσει δυο δισέγγονα. Το ένα είναι η Μικαέλλα η οποία είναι κόρη του γιου της Βασικής, η οποία Βασιλική είναι η δεύτερη κατά σειρά κόρη του Γιώργου και της Δήμητρας.Το άλλο δισεγγονάκι τους είναι αγοράκι αβάπτιστο ακόμη, από την άλλη τους κόρη την Κική, η οποία είναι η πρώτη από τις τέσσερις κόρες του ευτυχισμένου ζευγαριού.Τα παραπάνω και εγώ τα αγνοούσα, τα συνειδητοποίησα δε το περασμένο Πάσχα, που ψήνοντας το αρνί αντιλήφθηκα τα δρώμενα στην αυλή του γείτονα μου και θέλησα να μοιραστώ μαζί σας τη χαρά που ένοιωσα, για την μεγάλη ευλογία που χάρισε ο Θεός στους καλούς μου γείτονες Γιώργο και Δήμητρα. Δίκαια λοιπόν στη φωτογραφία, από την αυλή του σπιτιού τους το Πάσχα, ο Γιώργος καμαρώνει την δισέγγονη του Μικαέλλα στην αγκαλιά της εγγονής του, ενώ ακριβώς δίπλα ετοιμάζεται με μεράκι το παραδοσιακό κοκορέτσι. Γιώργο και Δήμητρα σας ευχόμαστε και τρισέγγονα, αφού ο Γιώργος είναι μόλις 73 ετών και σε άριστη φυσική κατάσταση, η δε Δήμητρα αρκετά νεότερη.
ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ 74
ΤΑ ΠΕΡΗΦΑΝΑ ΓΗΡΑΤΙΑ
Γράφει ο Γιάννης Αδαμόπουλος
Γράφει ο Γιάννης Αδαμόπουλος
Όταν βρίσκομαι στην Αγαλιανή αισθάνομαι την ανάγκη ν' ανταμώσω και να συνομιλήσω με τους συγχωριανούς μου. Ιδιαίτερα μ' αυτούς που βρίσκονται σε πολλή προχωρημένη ηλικία. Πάντα μια επικοινωνία με συγχωριανούς μου είναι ό,τι τρυφερότερο μπορώ να προσφέρω στην καρδιά μου. Μου αρέσει η γραφικότητα, το ξεφύλλισμα της ιστορίας και η σοφία των γηρατειών.
Το μεγαλύτερο κέρδος από τη ζωή αυτή, είναι οι άνθρωποι που γνωρίζουμε, τους ξεχωρίζουμε και τους τοποθετούμε στο μέρος εκείνο της καρδιάς που βάζουμε όλα τα ακριβά προσωπικά μας πράγματα. Και οι Αγαλιαναίοι που ζουν εκεί στη γη μας, οι παραδοσιακές αυτές μορφές, που φυλάν Θερμοπύλες κατέχουν περίοπτη θέση μέσα στην αίθουσα της καρδιάς μου.
Στα πρόσωπα των ηλικιωμένων του χωριού μας βλέπω την παράδοση στη γνήσια μορφή της. Αυτοί οι άνθρωποι, αυτές οι τυραγνισμένες ψυχές, αυτά τα τυραγνισμένα κορμιά κουβαλούν στους ώμους τους την πείρα της ζωής και τη σοφία του χρόνου. Όταν βρεθείς κοντά τους, δε θα δυσκολευτείς να διαπιστώσεις ότι όλοι μαζί και ο καθένας τους χωριστά, είναι ένα δένδρο με καρπούς ανθρωπιάς και φυλλωσιά που προσφέρει δροσιστική αύρα. Μιλώντας μαζί τους πλουτίζεις την ψυχή σου και θησαυρίζεις το πνεύμα σου. Νιώθεις κάτοχος αστείρευτης πηγής ηθικής ύδρευσης. Και όταν έχεις αυτή τη δροσοπηγή να σου ποτίζει του μυαλού το περιβόλι, θα διαπλάσεις χαρακτήρα και θα καταστείς κοινωνός θησαυρισμένης ψυχής από ευαισθησία, ανθρωπιά και κοσμιότητα.
Τα τιμημένα γηρατειά κουβαλούν στις αποσκευές τους ορθή σκέψη, λογική κρίση και σωστή τοποθέτηση ιδεών. Κουβαλούν και οράματα, που διδάσκουν και οδηγούν σε δρόμους αρετής, ηθικών αξιών και σε θετικές κοινωνικές πεποιθήσεις.
Το καλοκαίρι που πέρασε, είχα την ευκαιρία να ανταμώσω και να συνομιλήσω, με όλους σχεδόν τους υπερήλικες συγχωριανούς μου. Μου μίλησαν στη γλώσσα τους' τη ζεσταμένη από το μόχθο και τους απόηχους των περασμένων καιρών. Καντήλι στον άνεμο η ματιά τους, συμπλήρωνε ότι δε μπορούσε να πει η κουρασμένη φωνή τους. Μου άνοιξαν την καρδιά τους και μου πρόσφεραν χωρίς φειδώ τα αγνά συναισθήματά τους.
Έφυγα από την Αγαλιανή, έχοντας στις αποσκευές μου την πείρα και τη γνώση, που με καθιστούν ικανό να απορροφώ τους κραδασμούς των δυσκολιών και να ξεπερνώ τη διαταρακτική δράση των προβλημάτων...
Προίκα μου ακριβή η μνήμη των στιγμών, που μοιράστηκα με τα τιμημένα γηρατειά της Αγαλιανής. Η θύμηση των μαγευτικών αυτών στιγμών αποκαλύπτει μυστικό ουράνιο, που η γλώσσα δεν μπορεί να προσφέρει. Νιώθω ότι πατάω τα χώματα της Αγαλιανής και η ψυχή μου πετά στο στερέωμα της τέλειας και απεριόριστης ομορφιάς! Νιώθω ότι βρίσκομαι στην αγκαλιά της μάνας γης και απολαμβάνω το θερμό βελούδο της στοργής της. Των κυμάτων τα άσματα και των ποταμών οι ύμνοι φιλτράρουν την καρδιά μου. Και δεν ακούω άλλο από τη μουσική της χαράς σ' ακριβή αρμονία με την καλοσύνη των γηρατειών, το νόημα της ανάσας των λουλουδιών και της λαλιάς των πουλιών. Γράφω αυτές τις γραμμές, γιατί αισθάνομαι την ανάγκη να στείλω την αγάπη μου, την εκτίμησή μου και τον σεβασμό μου στους ηλικιωμένους συγχωριανούς μου, που αποτελούν το θεμέλιο λίθο της Αγαλιανής.
Τους ευχαριστώ θερμά...
Το χάρισμα να είσαι γυναίκα
(αφιερώνεται στη γυναίκα που γιόρταζε στις 8 Μαρτίου 2009)
Ένα βαθύ ερωτηματικό διαγράφεται στο πρόσωπο μας προσπαθώντας να εξηγήσουμε την πραγματική φύση της γυναίκας. Το γεγονός αυτό δεν είναι ούτε ανεξήγητο ούτε ανερμήνευτο, απλώς εκφράζει μια αλήθεια.
Η γυναίκα δεν είναι αντικείμενο έρευνας αλλά είναι ύπαρξη ζωής. Το βασικό χαρακτηριστικό της γυναίκας είναι το μητρικό φίλτρο, φεύγει από τα περιορισμένα όρια της οικογενειακής εστίας και ξαπλώνεται σ' ολόκληρη την ανθρωπότητα. Η κάθε μια μας δεν είναι πια η μάνα των λίγων παιδιών ούτε ακόμη η πνευματική τροφός των λίγων της μαθητών αν είναι δασκάλα ή παιδαγωγός. Η γυναίκα μάνα αγκαλιάζει με την στοργή και τη φροντίδα της όλες τις εκδηλώσεις του σημερινού πολιτισμού. Είναι η ίδια ένας εργάτης αυτού του πολιτισμού και τον θρέφει με την ύπαρξή της και την παρουσία της, είναι μητρική παρουσία που σκεπάζει με την αγάπη της κάθε προσπάθεια και κατευθύνει με την βαθειά αίσθηση της ευθύνης για τον άνθρωπο κάθε καινούργιο που προσφέρεται στον κόσμο. Η γυναίκα μητέρα αυτόν τον δρόμο έχει πια να γίνει (ΜΗΤΕΡΑ) του πολιτισμού που διαρκώς μεγαλώνει και απλώνεται. Τούτο το έργο θέλει πολύ δύναμη ψυχής και αυτό το έχει η γυναίκα. Ποιος θ' ανοίξει τα μάτια των ανθρώπων; Ποιος θα εξηγήσει το γιατί και το πως των όσων υπάρχουν των όσων ζούμε των πραγμάτων που αγγίζουμε; Ποιος θα πάρει από το χέρι τον καινούργιο άνθρωπο για να τον μυήσει στον κόσμο της καρδιάς; στις κραδασμούς των συγκινήσεων, στην άνοιξη της αγάπης. Πόσες γνώσεις χρειάζεται να έχει η γυναίκα, πόση εργατικότητα απαιτείται για να μαζέψει αυτή η λογική μέλισσα το μέλι που θα γλυκάνει τη ζωή των παιδιών του ανθρώπου. Πόσο θα πρέπει η ίδια να είναι αυτάρκης, απλή, πνευματικά δυναμική για να κρατήσει την γενιά που έρχεται και να μην την αφήσει να χαθεί στη δίνη που προκαλούν οι υποσχέσεις της καταναλωτικής κοινωνίας. Γυναίκα πρότυπο αυταπάρνησης.
Με την δική της πίστη με την δική της εικόνα συμβάλλει στο να γεννηθεί σε κάθε νεανική καρδιά ο Χριστός, η ευλογία του Θεού μέσα σε κάθε σπιτικό.
Ανεξάντλητο το θέμα για ν' αναπτύξουμε το ρόλο της γυναίκας από αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι σήμερα. Τελικά είναι χάρισμα το να είσαι γυναίκα. Αφιερωμένο σε όλες τις γυναίκες νοικοκυρές που το σπιτικό τους είναι το βασίλειό τους γιατί μέσα σ' αυτό ολοκληρώνεται η αρετή, το ήθος, η ποιότητα της γενιάς της κάθε εποχης•
Ευλογημένες να είναι.
Μάρθα Μπούσουλα
ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ 73
ΝΕΑ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ
Έτσι αρχίζουμε μια καινούργια χρονιά.Ένα νέο ξεκίνημα. Τι να μας επιφυλάσσει άραγε αυτός ο χρόνος;
Τι καινούργιες συγκινήσεις, χαρές, απογοητεύσεις θα μας προσφέρει; Πόσο θα είμαστε ικανοί, άξιοι να αντέξουμε; Θα ζήσουμε άραγε το κάθε λεπτό; Θα χαρούμε την κάθε στιγμή; Θα απολαύσουμε το πιο μικρό δώρο, και θα νοιώσουμε λύπη για κάποια αποτυχία; Θεέ μου πόσες ερωτήσεις, πόσα προβλήματα, πόσα ερωτηματικά; Ένας χρόνος πέρασε ακόμη. Ένας χρόνος που ήταν πολυτάραχος με διεθνή με συνταρακτικά γεγονότα που τα ζήσαμε λεπτό, λεπτό. Ένας χρόνος που μαζί μ' αυτά τα γεγονότα που απησχόλησαν τον κόσμο όλα ήταν και αυτά τα δικά μας, τα δικά σου που δεν απησχόλησαν κανένα παρά μόνο εμένα κι εσένα την ίδια. Υπήρχαν στιγμές υπήρχαν μέρες που θα μας μείνουν αλησμόνητες για την ευτυχία που γεύθηκα και μέρες που θα τις θυμάμαι με θλίψη και πίκρα. Σκέφθηκα πολλά για την χρονιά που πέρασε και είδα πως μπορούσε να είναι καλύτερη, να ήταν πιο ωφέλιμη περισσότερο πνευματική.
Και αποφάσισα μάλλον στα χείλη μου ήρθαν αυτές οι λέξεις. Κάνε Θεέ μου τη χρονιά που ήρθε να είναι χρονιά αγάπης, γιατί μπορούμε να προσφέρουμε αγάπη. Κάνε Θεέ μου τη χρονιά που ήρθε να είναι χρονιά ειρήνης για όλο το κόσμο. Κάνε Θεέ μου να νοιώσουμε περισσότερο τον διπλανό μας, να πονέσουμε τον συνάνθρωπό μας, γιατί καθήκον μας είναι να παρασταθούμε σε αυτούς που μας χρειάζονται.
Σε έχουμε ανάγκη και ας μη το λέμε πάντα. Στην χρονιά που άρχισε στην πολυτάραχη ζωή που ζούμε πια, στα γεγονότα που ξεπετάγονται κάθε μέρα η παρουσία Σου είναι αναγκαία.
Κάνε τη χρονιά που θα την θυμόμαστε σαν κάτι πολύτιμο, σαν μια ωραία ανάμνηση, που κάθε της μέρα θα είναι ωραιότερη από την άλλη. Και έτσι αυτή τη χρονιά που αρχίζει ας είναι ένα πραγματικό ξεκίνημα. Χρόνια Πολλά
Μάρθα Μπούσουλα.
ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΤΟΝ ΥΦΥΠΟΥΡΓΟ ΟΙΚΟΝ
Γράφει ο Χαρίλαος Απ. Παπαδόπουλος
Μια από τις χειρότερες ανθρώπινες συμπεριφορές από αρχαιοτάτων χρόνων είναι η αχαριστία, για να μην επιβεβαιώσουμε λοιπόν και εμείς το κλασικό "ουδείς αχαριστότερος του ευεργετηθε'ντος", αποφασίσαμε να συναντήσουμε και να ευχαριστήσουμε τον Υφυπουργό Οικονομικών κ. Γιάννη Παπαθανασίου, για το ποσό των 150.000 ευρώ που διέθεσε στο χωριό μας (με ενέργειες του συλλόγου μας), για τη διενέργεια γεώτρησης στην, την οποία λεπτομερώς αναλύσαμε σε άλλες στήλες της εφημερίδας μας, αλλά και για όλα όσα έχει κάνει για το σύλλογο μας και το χωριό μας.
Το γεγονός ότι ο Υφυπουργός διέθεσε το παραπάνω σημαντικό ποσό στο χωριό μας, και όχι στην εκλογική του περιφέρεια (Β' Αθηνών) από την οποία όπως φανταζόμαστε θα έχει πάρα πολλά αιτήματα (διότι είναι μια μεγάλη περιφέρεια), ήταν ένας σοβαρός λόγος για εμάς να ανταποκριθούμε στην παράκληση του προέδρου μας Γιάννη Γιάννακόπουλου, για να ευχαριστήσουμε και συλλογικά τον Υφυπουργό.
Τις ευχαριστίες μας ο συγκεκριμένος Υφυπουργός, ούτε τις ανέμενε ούτε τις είχε ανάγκη, δική μας ηθική ανάγκη και πολιτισμένη συμπεριφορά θα ικανοποιούσαμε. Το ίδιο, κατά τη γνώμη μου, πρέπει να κάνουμε διαχρονικά σε όποιον κάνει κάτι για το γενικό καλό του χωριού μας ή της ευρύτερη περιοχής μας, οπουδήποτε και αν ανήκει πολιτικά.
Έτσι λοιπόν στις 6/10/2008, με πρωτοβουλία του προέδρου του συλλόγου μας, συναντήσαμε τον κ. Γιάννη Παπαθανασίου στις 19:30 στο Δημαρχείο της Κηφισιάς, όπου συμμετείχε σε κάποια εκδήλωση εκεί. Στη ομάδα εκείνη είμαστε ο πρόεδρος, ο υπογράφ Αδαμόπουλος, ο Δημήτρης Μπάλτας, ο Νίκος Τζώνης και ο Σταύρος Γιωργιόπουλος. Ο κ. Παπαθανασίου γεμάτος χαρά πληροφορήθηκε για την επιτυχία της γεώτρησης, ρώτησε με ενδιαφέρον αν το νερό είναι καλό, δέχθηκε τις ευχαριστίες μας και έδειξε πολύ ευχαριστημενος.
Είπαμε ότι τον να τον φιλοξενήσουμε στο χωριό μας και μας υποσχέθηκε ότι θα έλθει με χαρά να γνωρίσει το χωριό και όλους τους κατοίκους του.
Εκεί βρήκαμε την ευκαιρία να προωθήσουμε το θέμα της πλατείας, που έχει ξεκινήσει σύλλογος μας μέσω του προέδρου μας και το οποίο έχει προχωρήσει αρκετά, διότι πως θα έλθει ο Υφυπουργός χωρίς να έχει το χωριό πλατεία ; Που θα τον υποδεχθούμε ; Που θα καθίσουμε ; Μήπως στα στουρνάρια; Μεταξύ σοβαρού και αστείου, διότι ο κ. Παπαθαναδίου είναι νέος, εγκάρδιος και ζωντανός άνθρωπος με πηγαίο χιούμορ, συμφωνήσαμε να μας βοηθήσει να φτιάξουμε την πλατεία και να κάνει τα εγκαίνια! Εμείς είπαμε ότι τότε θα τον ανακηρύξουμε και επίτιμο κάτοικο Αγαλιανής ! Το δέχθηκε γελώντας εγκάρδια.
Φύγαμε όλοι μας ευχαριστημένοι, διότι είχαμε επιτελέσει το καλώς εννοούμενο καθήκον μας ως Αγαλιαναίοι, δηλαδή να ευχαριστήσουμε έναν σημαντικό άνθρωπο της παρούσας πολιτικής εξουσίας, που έχει βοηθήσει πολλαπλώς το σύλλογό μας και κατ' επέκταση το χωριό μας, χωρίς καμιά μάλιστα σκοπιμότητα.
Έτσι αρχίζουμε μια καινούργια χρονιά.Ένα νέο ξεκίνημα. Τι να μας επιφυλάσσει άραγε αυτός ο χρόνος;
Τι καινούργιες συγκινήσεις, χαρές, απογοητεύσεις θα μας προσφέρει; Πόσο θα είμαστε ικανοί, άξιοι να αντέξουμε; Θα ζήσουμε άραγε το κάθε λεπτό; Θα χαρούμε την κάθε στιγμή; Θα απολαύσουμε το πιο μικρό δώρο, και θα νοιώσουμε λύπη για κάποια αποτυχία; Θεέ μου πόσες ερωτήσεις, πόσα προβλήματα, πόσα ερωτηματικά; Ένας χρόνος πέρασε ακόμη. Ένας χρόνος που ήταν πολυτάραχος με διεθνή με συνταρακτικά γεγονότα που τα ζήσαμε λεπτό, λεπτό. Ένας χρόνος που μαζί μ' αυτά τα γεγονότα που απησχόλησαν τον κόσμο όλα ήταν και αυτά τα δικά μας, τα δικά σου που δεν απησχόλησαν κανένα παρά μόνο εμένα κι εσένα την ίδια. Υπήρχαν στιγμές υπήρχαν μέρες που θα μας μείνουν αλησμόνητες για την ευτυχία που γεύθηκα και μέρες που θα τις θυμάμαι με θλίψη και πίκρα. Σκέφθηκα πολλά για την χρονιά που πέρασε και είδα πως μπορούσε να είναι καλύτερη, να ήταν πιο ωφέλιμη περισσότερο πνευματική.
Και αποφάσισα μάλλον στα χείλη μου ήρθαν αυτές οι λέξεις. Κάνε Θεέ μου τη χρονιά που ήρθε να είναι χρονιά αγάπης, γιατί μπορούμε να προσφέρουμε αγάπη. Κάνε Θεέ μου τη χρονιά που ήρθε να είναι χρονιά ειρήνης για όλο το κόσμο. Κάνε Θεέ μου να νοιώσουμε περισσότερο τον διπλανό μας, να πονέσουμε τον συνάνθρωπό μας, γιατί καθήκον μας είναι να παρασταθούμε σε αυτούς που μας χρειάζονται.
Σε έχουμε ανάγκη και ας μη το λέμε πάντα. Στην χρονιά που άρχισε στην πολυτάραχη ζωή που ζούμε πια, στα γεγονότα που ξεπετάγονται κάθε μέρα η παρουσία Σου είναι αναγκαία.
Κάνε τη χρονιά που θα την θυμόμαστε σαν κάτι πολύτιμο, σαν μια ωραία ανάμνηση, που κάθε της μέρα θα είναι ωραιότερη από την άλλη. Και έτσι αυτή τη χρονιά που αρχίζει ας είναι ένα πραγματικό ξεκίνημα. Χρόνια Πολλά
Μάρθα Μπούσουλα.
ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΤΟΝ ΥΦΥΠΟΥΡΓΟ ΟΙΚΟΝ
Γράφει ο Χαρίλαος Απ. Παπαδόπουλος
Μια από τις χειρότερες ανθρώπινες συμπεριφορές από αρχαιοτάτων χρόνων είναι η αχαριστία, για να μην επιβεβαιώσουμε λοιπόν και εμείς το κλασικό "ουδείς αχαριστότερος του ευεργετηθε'ντος", αποφασίσαμε να συναντήσουμε και να ευχαριστήσουμε τον Υφυπουργό Οικονομικών κ. Γιάννη Παπαθανασίου, για το ποσό των 150.000 ευρώ που διέθεσε στο χωριό μας (με ενέργειες του συλλόγου μας), για τη διενέργεια γεώτρησης στην, την οποία λεπτομερώς αναλύσαμε σε άλλες στήλες της εφημερίδας μας, αλλά και για όλα όσα έχει κάνει για το σύλλογο μας και το χωριό μας.
Το γεγονός ότι ο Υφυπουργός διέθεσε το παραπάνω σημαντικό ποσό στο χωριό μας, και όχι στην εκλογική του περιφέρεια (Β' Αθηνών) από την οποία όπως φανταζόμαστε θα έχει πάρα πολλά αιτήματα (διότι είναι μια μεγάλη περιφέρεια), ήταν ένας σοβαρός λόγος για εμάς να ανταποκριθούμε στην παράκληση του προέδρου μας Γιάννη Γιάννακόπουλου, για να ευχαριστήσουμε και συλλογικά τον Υφυπουργό.
Τις ευχαριστίες μας ο συγκεκριμένος Υφυπουργός, ούτε τις ανέμενε ούτε τις είχε ανάγκη, δική μας ηθική ανάγκη και πολιτισμένη συμπεριφορά θα ικανοποιούσαμε. Το ίδιο, κατά τη γνώμη μου, πρέπει να κάνουμε διαχρονικά σε όποιον κάνει κάτι για το γενικό καλό του χωριού μας ή της ευρύτερη περιοχής μας, οπουδήποτε και αν ανήκει πολιτικά.
Έτσι λοιπόν στις 6/10/2008, με πρωτοβουλία του προέδρου του συλλόγου μας, συναντήσαμε τον κ. Γιάννη Παπαθανασίου στις 19:30 στο Δημαρχείο της Κηφισιάς, όπου συμμετείχε σε κάποια εκδήλωση εκεί. Στη ομάδα εκείνη είμαστε ο πρόεδρος, ο υπογράφ Αδαμόπουλος, ο Δημήτρης Μπάλτας, ο Νίκος Τζώνης και ο Σταύρος Γιωργιόπουλος. Ο κ. Παπαθανασίου γεμάτος χαρά πληροφορήθηκε για την επιτυχία της γεώτρησης, ρώτησε με ενδιαφέρον αν το νερό είναι καλό, δέχθηκε τις ευχαριστίες μας και έδειξε πολύ ευχαριστημενος.
Είπαμε ότι τον να τον φιλοξενήσουμε στο χωριό μας και μας υποσχέθηκε ότι θα έλθει με χαρά να γνωρίσει το χωριό και όλους τους κατοίκους του.
Εκεί βρήκαμε την ευκαιρία να προωθήσουμε το θέμα της πλατείας, που έχει ξεκινήσει σύλλογος μας μέσω του προέδρου μας και το οποίο έχει προχωρήσει αρκετά, διότι πως θα έλθει ο Υφυπουργός χωρίς να έχει το χωριό πλατεία ; Που θα τον υποδεχθούμε ; Που θα καθίσουμε ; Μήπως στα στουρνάρια; Μεταξύ σοβαρού και αστείου, διότι ο κ. Παπαθαναδίου είναι νέος, εγκάρδιος και ζωντανός άνθρωπος με πηγαίο χιούμορ, συμφωνήσαμε να μας βοηθήσει να φτιάξουμε την πλατεία και να κάνει τα εγκαίνια! Εμείς είπαμε ότι τότε θα τον ανακηρύξουμε και επίτιμο κάτοικο Αγαλιανής ! Το δέχθηκε γελώντας εγκάρδια.
Φύγαμε όλοι μας ευχαριστημένοι, διότι είχαμε επιτελέσει το καλώς εννοούμενο καθήκον μας ως Αγαλιαναίοι, δηλαδή να ευχαριστήσουμε έναν σημαντικό άνθρωπο της παρούσας πολιτικής εξουσίας, που έχει βοηθήσει πολλαπλώς το σύλλογό μας και κατ' επέκταση το χωριό μας, χωρίς καμιά μάλιστα σκοπιμότητα.
ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ 72
Η ΑΓΑΛΙΑΝΗ ΑΠΕΚΤΗΣΕ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ
Καλοκαίρι 2008 οι εκδηλώσεις του Συλλόγου μας έκλεισαν με σημαντικές για την Αγαλιανή μας δραστηριότητες. Εγώ θα ξεχωρίσω μία απ' αυτές σχετικά με την έκδοση του 1ου βιβλίου που κυκλοφόρησε από της ιδρύσεως του Συλλόγου μας εδώ και 35 χρόνια. Ξετυλίγοντας το κουβάρι του χρόνου οι ενέργειες του Συλλόγου μας ήταν πάντοτε θετικές για το χωριό. Ξεχωριστή θέση σ' αυτές τις ενέργειες ήταν η έκδοση της εφημερίδας του χωριού μας με Πρόεδρο τότε τον Γεώργιο Λυμπερόπουλο και αυτή τη στιγμή η Αγαλιανή μας με την έκδοση του βιβλίου της με πρόεδρο τον Ιωάν. Γιαννακόπουλο κρατάει στα χέρια της την ίδια την ύπαρξή της, την ψυχή της.
Σ' αυτό το επίτευγμα συνέβαλλαν, βοήθησαν, συμπαραστάθηκαν οι Δημ. Κων. Μπάλτας, Ιωάν. Παν. Αδαμόπουλος καθώς και οι σημειώσεις του αείμνηστου Νικ. Πουλόπουλου (Πούλου). Η αγάπη για το χωριό και τους κατοίκους του λαμπάδιασε στην ψυχή τους την φλόγα του ενδιαφέροντος για τις ρίζες, τη γενιά της κάθε οικογένειάς μας. Αυτό γίνεται μια αχτίδα φωτός, ένα μήνυμα αισιοδοξίας ότι τίποτα από το ελληνικό φως, την παράδοση, τα ήθη και έθιμα, τα ηθικά διδάγματα της οικογένειας, του σχολείου, της εκκλησίας δεν χάνονται.
Το τοπικό χρώμα μέσα από τη βιογραφία της κάθε οικογένειας, διατηρεί την ομορφιά της στην μνήμη όλων μας. Έτσι παραμένει ζωντανή η παράδοση που είναι αναγκαία να υπάρχει στην ψυχή και στη σκέψη των παιδιών μας που θα μας διαδεχθούν. Στο βιβλίο αυτό γεμάτο φως, βουνίσιες ευωδιές, οι δεσμοί με τη φύση του καθενός συνυφασμένοι με το μόχθο, την περιουσία, το βιος των κατοίκων του χωριού γίνεται ένας φορέας ζωντανού Ελληνισμού που είναι αναγκαίο να υπάρχει για να διατηρηθεί ακοίμητη η αγάπη όλων μας για τον τόπο την Ελλάδα, την Αγαλιανή μας.
Σημαντικό απόκτημα και για τους ξενητεμένους πατριώτες μας. Μοιάζει σαν να πετάμε το σχοινί & αυτούς που βρέθηκαν μακριά από την πατρίδα κολλημένους σ' ένα τέλμα που τον τραβάει να βγει έξω, να πορευτεί στα δρομάκια που για πρώτη φορά περπάτησε, είναι αυτό το κάτι που μέσα τους κρυμμένο θα γλυκάνει την ίδια τους την ύπαρξη. Και πάλι συγχαρητήρια στον Πρόεδρο μας που συνέλαβε την ιδέα και ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους για τον κόπο που έκαναν. Τους ευχόμαστε να είναι γεροί, ευτυχισμένοι και πάντα με δημιουργική δροσιά ψυχής.
Τους θέλουμε όλους κοντά στο Σύλλογο μας. Ο Σύλλογος είναι η μάνα που μέσα στην αγκαλιά της θέλει να φωλιάζουν όλα τα παιδιά της, για να κρατάμε τη σημαία της Αγαλιανής μας όσο πιο ψηλά μπορούμε. Και όταν διαβάζουμε το βιβλίο μας, θα κλείνουμε τα μάτια και νοερά πάντα με πίστη και ελπίδα θα πορευόμαστε για να φθάνουμε στον προορισμό μας στην Αγαλιανή μας.
Μ. Μπούσουλα
Καλοκαίρι 2008 οι εκδηλώσεις του Συλλόγου μας έκλεισαν με σημαντικές για την Αγαλιανή μας δραστηριότητες. Εγώ θα ξεχωρίσω μία απ' αυτές σχετικά με την έκδοση του 1ου βιβλίου που κυκλοφόρησε από της ιδρύσεως του Συλλόγου μας εδώ και 35 χρόνια. Ξετυλίγοντας το κουβάρι του χρόνου οι ενέργειες του Συλλόγου μας ήταν πάντοτε θετικές για το χωριό. Ξεχωριστή θέση σ' αυτές τις ενέργειες ήταν η έκδοση της εφημερίδας του χωριού μας με Πρόεδρο τότε τον Γεώργιο Λυμπερόπουλο και αυτή τη στιγμή η Αγαλιανή μας με την έκδοση του βιβλίου της με πρόεδρο τον Ιωάν. Γιαννακόπουλο κρατάει στα χέρια της την ίδια την ύπαρξή της, την ψυχή της.
Σ' αυτό το επίτευγμα συνέβαλλαν, βοήθησαν, συμπαραστάθηκαν οι Δημ. Κων. Μπάλτας, Ιωάν. Παν. Αδαμόπουλος καθώς και οι σημειώσεις του αείμνηστου Νικ. Πουλόπουλου (Πούλου). Η αγάπη για το χωριό και τους κατοίκους του λαμπάδιασε στην ψυχή τους την φλόγα του ενδιαφέροντος για τις ρίζες, τη γενιά της κάθε οικογένειάς μας. Αυτό γίνεται μια αχτίδα φωτός, ένα μήνυμα αισιοδοξίας ότι τίποτα από το ελληνικό φως, την παράδοση, τα ήθη και έθιμα, τα ηθικά διδάγματα της οικογένειας, του σχολείου, της εκκλησίας δεν χάνονται.
Το τοπικό χρώμα μέσα από τη βιογραφία της κάθε οικογένειας, διατηρεί την ομορφιά της στην μνήμη όλων μας. Έτσι παραμένει ζωντανή η παράδοση που είναι αναγκαία να υπάρχει στην ψυχή και στη σκέψη των παιδιών μας που θα μας διαδεχθούν. Στο βιβλίο αυτό γεμάτο φως, βουνίσιες ευωδιές, οι δεσμοί με τη φύση του καθενός συνυφασμένοι με το μόχθο, την περιουσία, το βιος των κατοίκων του χωριού γίνεται ένας φορέας ζωντανού Ελληνισμού που είναι αναγκαίο να υπάρχει για να διατηρηθεί ακοίμητη η αγάπη όλων μας για τον τόπο την Ελλάδα, την Αγαλιανή μας.
Σημαντικό απόκτημα και για τους ξενητεμένους πατριώτες μας. Μοιάζει σαν να πετάμε το σχοινί & αυτούς που βρέθηκαν μακριά από την πατρίδα κολλημένους σ' ένα τέλμα που τον τραβάει να βγει έξω, να πορευτεί στα δρομάκια που για πρώτη φορά περπάτησε, είναι αυτό το κάτι που μέσα τους κρυμμένο θα γλυκάνει την ίδια τους την ύπαρξη. Και πάλι συγχαρητήρια στον Πρόεδρο μας που συνέλαβε την ιδέα και ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους για τον κόπο που έκαναν. Τους ευχόμαστε να είναι γεροί, ευτυχισμένοι και πάντα με δημιουργική δροσιά ψυχής.
Τους θέλουμε όλους κοντά στο Σύλλογο μας. Ο Σύλλογος είναι η μάνα που μέσα στην αγκαλιά της θέλει να φωλιάζουν όλα τα παιδιά της, για να κρατάμε τη σημαία της Αγαλιανής μας όσο πιο ψηλά μπορούμε. Και όταν διαβάζουμε το βιβλίο μας, θα κλείνουμε τα μάτια και νοερά πάντα με πίστη και ελπίδα θα πορευόμαστε για να φθάνουμε στον προορισμό μας στην Αγαλιανή μας.
Μ. Μπούσουλα
ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ 70
Η συνεστίαση του Συλόγου μας στις 16/2/2008
Όπως κάθε χρόνο ο Σύλλογος μας πραγματοποίησε τον καθιερωμένο ετήσιο χορό μας στις 16/2/08.
Κάθε Αγαλιαναίος περιμένει αυτή τη συνάντηση με ένα αίσθημα ευφορίας να πλημμυρίζει την ψυχή του αφού θα συναντήσει αγαπημένους φίλους, πατριώτες, μικρούς και μεγάλους. Η συνεστίαση έγινε στο κέντρο "Το χωριό". Οι μετεωρολογικές προβλέψεις για εκείνη την ημέρα ήταν δυσοίωνες, χιόνια, καταιγίδες και τσουχτερό κρύο. Υπήρχε η σχετική αγωνία για την προσέλευση των πατριωτών μας.
Ο Πρόεδρος μας καθώς και τα παιδιά του Συλλόγου είχαν φροντίσει τα πάντα και από νωρίς ήταν εκεί για να μας υποδεχτούν.
Όσο περνούσε η ώρα, οι παρέες έφθαναν η μία μετά την άλλη, η αίθουσα άρχισε να γεμίζει ασφυκτικά (παρ' όλο που ακυρώθηκαν αρκετές κρατήσεις λόγω απρόοπτων γεγονότων) και το πιο σημαντικό οι Αγαλιαναίοι απέδειξαν ότι όταν θέλουν θαυματουργούν, δεν τους φοβίζει ούτε η μπόρα, ούτε το χαλάζι. Το φαγητό προσεγμένο, πρόγραμμα καλό, και όσοι βρεθήκαμε, εκεί αποζημιωθήκαμε με το παραπάνω. Την βραδιά αυτή μας τίμησε ο Δήμαρχος κ. Φιλντίσης με τη σύζυγο του καθώς και αντιδήμαρχος. Σε μια μικρή διακοπή ο Πρόεδρος του Συλλόγου μας απηύθυνε χαιρετισμό με λίγα και όμορφα λόγια, καθώς κι ο κ. Δήμαρχος. Για οικονομική ενίσχυση του Συλλόγου έγινε λαχειοφόρος και κληρώθηκαν πολλά και όμορφα δώρα, όλοι οι λαχνοί εξαντλήθηκαν.
Εν συνεχεία το κέφι άναψε, χορεύοντας τα τραγούδια του τόπου μας, τσάμικα, καλαματιανά, ζεϊμπέκικο, νησιώτικα. Ήταν μια όμορφη βραδιά, το γλέντι κράτησε μέχρι αργά. Και όταν αγκαλιαζόμαστε σφιχτά όλοι αντάμα να λέμε καληνύχτα, δώσαμε υπόσχεση στον εαυτό μας όλοι να βρισκόμαστε στο πλευρό του Συλλόγου μας, να βιώνουμε όμορφες και αξέχαστες στιγμές δυναμώνοντας τις ρίζες μας και τα βιώματά μας. Και του χρόνου.
Μ. Μπούσουλα
H ήμερα της γυναίκας
Με μία ανάδρομη στην πολύ παλιά μας ιστορία κι ακόμα μακρύτερα, στην μυθολογία μας βλέπουμε ότι από πάντα η γυναίκα ήτανε εκείνη που κρατώντας την παράδοση όχι τυπολατρικά αλλ' ουσιαστικά δίνοντας της πνευματικό περιεχόμενο, γινόταν ο σύνδεσμος του χθες με το σήμερα και ότι ιερό και όσιο κρατούσε ζωντανό το έθνος, εκείνο το μεταλαμπάδευε το "αύριο".
Η μητέρα, η γυναίκα στην κάθε οικογένεια ήταν εκείνη που ετοίμαζε την πνευματική τροφή στην οικογένεια να την μοιράζει στους οικείους της. Να έχει πάντα αναμμένη την φλόγα από την πίστη για την προστασία αλλά και την παρουσία του θείου μεσ' την οικογένεια, ώστε η αρμονία και η αγάπη και η ειρήνη να βασιλεύουν πάντα μέσα εκεί.
Τη βλέπουμε γονατισμένη μπροστά στο εικόνισμα της Παναγίας Θεοτόκου να προσεύχεται κατανυκτικά. Του καντηλιού η τρεμάμενη φλόγα φωτίζει της Παναγίας τη γλυκιά μορφή, ζωντανή παρηγοριά. Αλλά κι ελπίδα πως το έλεος και η χάρη της θα φέρνουν την ειρήνη, μεσ' το σπιτικό παντοτινά.
Πως οι μπόρες που θάρχονταν γρήγορα θα κοπάζουν. Πως και οι άρρωστοι με τη μεσιτεία και τη χάρη της θα γίνονται καλά. Ότι η αγάπη της όλους μεσ' την οικογένεια θα τους αγκαλιάζει με αγάπη... κι η αγάπη θα ξαπλώνει σ' όλων τις καρδιές.
Σήμερα... εμείς οι γυναίκες να περισώσουμε ότι ιερό κι άγιο έχει - από χθες απομείνει. Πρέπει να περισώσουμε αυτή την πνευματική φλόγα να την κρατάμε ζωντανή μέσα στην οικογένεια. Γιατί όσο ζει η οικογένεια και το έθνος θα ζει και αύριο το έθνος μας θα ζήσει.
Μ. Μπούσουλα
Όπως κάθε χρόνο ο Σύλλογος μας πραγματοποίησε τον καθιερωμένο ετήσιο χορό μας στις 16/2/08.
Κάθε Αγαλιαναίος περιμένει αυτή τη συνάντηση με ένα αίσθημα ευφορίας να πλημμυρίζει την ψυχή του αφού θα συναντήσει αγαπημένους φίλους, πατριώτες, μικρούς και μεγάλους. Η συνεστίαση έγινε στο κέντρο "Το χωριό". Οι μετεωρολογικές προβλέψεις για εκείνη την ημέρα ήταν δυσοίωνες, χιόνια, καταιγίδες και τσουχτερό κρύο. Υπήρχε η σχετική αγωνία για την προσέλευση των πατριωτών μας.
Ο Πρόεδρος μας καθώς και τα παιδιά του Συλλόγου είχαν φροντίσει τα πάντα και από νωρίς ήταν εκεί για να μας υποδεχτούν.
Όσο περνούσε η ώρα, οι παρέες έφθαναν η μία μετά την άλλη, η αίθουσα άρχισε να γεμίζει ασφυκτικά (παρ' όλο που ακυρώθηκαν αρκετές κρατήσεις λόγω απρόοπτων γεγονότων) και το πιο σημαντικό οι Αγαλιαναίοι απέδειξαν ότι όταν θέλουν θαυματουργούν, δεν τους φοβίζει ούτε η μπόρα, ούτε το χαλάζι. Το φαγητό προσεγμένο, πρόγραμμα καλό, και όσοι βρεθήκαμε, εκεί αποζημιωθήκαμε με το παραπάνω. Την βραδιά αυτή μας τίμησε ο Δήμαρχος κ. Φιλντίσης με τη σύζυγο του καθώς και αντιδήμαρχος. Σε μια μικρή διακοπή ο Πρόεδρος του Συλλόγου μας απηύθυνε χαιρετισμό με λίγα και όμορφα λόγια, καθώς κι ο κ. Δήμαρχος. Για οικονομική ενίσχυση του Συλλόγου έγινε λαχειοφόρος και κληρώθηκαν πολλά και όμορφα δώρα, όλοι οι λαχνοί εξαντλήθηκαν.
Εν συνεχεία το κέφι άναψε, χορεύοντας τα τραγούδια του τόπου μας, τσάμικα, καλαματιανά, ζεϊμπέκικο, νησιώτικα. Ήταν μια όμορφη βραδιά, το γλέντι κράτησε μέχρι αργά. Και όταν αγκαλιαζόμαστε σφιχτά όλοι αντάμα να λέμε καληνύχτα, δώσαμε υπόσχεση στον εαυτό μας όλοι να βρισκόμαστε στο πλευρό του Συλλόγου μας, να βιώνουμε όμορφες και αξέχαστες στιγμές δυναμώνοντας τις ρίζες μας και τα βιώματά μας. Και του χρόνου.
Μ. Μπούσουλα
H ήμερα της γυναίκας
Με μία ανάδρομη στην πολύ παλιά μας ιστορία κι ακόμα μακρύτερα, στην μυθολογία μας βλέπουμε ότι από πάντα η γυναίκα ήτανε εκείνη που κρατώντας την παράδοση όχι τυπολατρικά αλλ' ουσιαστικά δίνοντας της πνευματικό περιεχόμενο, γινόταν ο σύνδεσμος του χθες με το σήμερα και ότι ιερό και όσιο κρατούσε ζωντανό το έθνος, εκείνο το μεταλαμπάδευε το "αύριο".
Η μητέρα, η γυναίκα στην κάθε οικογένεια ήταν εκείνη που ετοίμαζε την πνευματική τροφή στην οικογένεια να την μοιράζει στους οικείους της. Να έχει πάντα αναμμένη την φλόγα από την πίστη για την προστασία αλλά και την παρουσία του θείου μεσ' την οικογένεια, ώστε η αρμονία και η αγάπη και η ειρήνη να βασιλεύουν πάντα μέσα εκεί.
Τη βλέπουμε γονατισμένη μπροστά στο εικόνισμα της Παναγίας Θεοτόκου να προσεύχεται κατανυκτικά. Του καντηλιού η τρεμάμενη φλόγα φωτίζει της Παναγίας τη γλυκιά μορφή, ζωντανή παρηγοριά. Αλλά κι ελπίδα πως το έλεος και η χάρη της θα φέρνουν την ειρήνη, μεσ' το σπιτικό παντοτινά.
Πως οι μπόρες που θάρχονταν γρήγορα θα κοπάζουν. Πως και οι άρρωστοι με τη μεσιτεία και τη χάρη της θα γίνονται καλά. Ότι η αγάπη της όλους μεσ' την οικογένεια θα τους αγκαλιάζει με αγάπη... κι η αγάπη θα ξαπλώνει σ' όλων τις καρδιές.
Σήμερα... εμείς οι γυναίκες να περισώσουμε ότι ιερό κι άγιο έχει - από χθες απομείνει. Πρέπει να περισώσουμε αυτή την πνευματική φλόγα να την κρατάμε ζωντανή μέσα στην οικογένεια. Γιατί όσο ζει η οικογένεια και το έθνος θα ζει και αύριο το έθνος μας θα ζήσει.
Μ. Μπούσουλα
ΜΙΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ
Γράφει ο Χαρίλαος Απ. Παπαδόπουλος
Μεσα σε ευχάριστο κλίμα και σε έντονη συναισθηματική φόρτιση πραγματοποιήθηκε στις 27 Ιανουαρίου 2008 η τακτική γενική συνέλευση του συλλόγου μας η οποία, όπως κάθε χρόνο, είναι μία καλή ευκαιρία για ένα μικρό αντάμωμα των συμπατριωτών μας.
Οι λόγοι που συνέβαλαν στο παραπάνω εγκάρδιο και με πλούσιο άρωμα Αγαλιανής αντάμωμα ήταν πολλοί και στο σύνολο τους θετικοί.
Πρώτα-πρώτα ήταν η ικανοποιητική συμμετοχή των συμπατριωτών μας, οι οποίοι πλημμύρισαν την αίθουσα του ξενοδοχείου ΗΝΙΟΧΟΣ στο κέντρο της Αθήνας, η οποία αίθουσα ήταν κατάλληλα επιλεγμένη και προετοιμασμένη για την περίπτωση αυτή.
Ήταν εκεί παλαιοί Αγαλιαναίοι, όπως ο Γιώργος Μπάλτας του Δημητρίου και ο αγέραστος στην ψυχή Ζώης Λυμπερόπουλος, μέχρι τους νεότερους κάτοικους - επισκέπτες του χωριού μας, όπως ο κ. Γιανέλλης με τη σύντροφο του, αλλά και μικρά παιδάκια συμπατριωτών μας.
Δεύτερος σημαντικός λόγος της επιτυχίας ήταν η καλή και ευχάριστη διάθεση όλων των παρευρισκόμενων για το ολιγόωρο αυτό αντάμωμα των συμπατριωτών μας εδώ στην Αθήνα, όλοι εξέφραζαν το ενδιαφέρον τους για τα του συλλόγου μας και τα του χωριού μας και δεν έκρυβαν την ικα-νοποίησή τους για τις πολλές και ενδιαφέρουσες ενέργειες του συλλόγου μας μέχρι σήμερα, σε πολλούς ταυτόχρονα τομείς δραστηριότητας.
Ο τρίτος, αλλά εξίσου σημαντικός, λόγος της επιτυχίας και αυτής της εκδήλωσης ήταν ο σύλλογος μας που με τον άξιο πρόεδρο μας στο πηδάλιο του, τον αγαπητό μας συγχωριανό, συγγενή και φίλο Γιάννη Γιαννακόπουλο παρουσιάζει πλούσιο και χρήσιμο έργο σε πολλούς τομείς.
Δεν θα είναι υπερβολή αν πούμε ότι τα νέα παιδιά του συλλόγου μας "τα έχουν δώσει όλα" κατά την λαϊκή έκφραση, δεν λογαριάζουν εμπόδια και καταβάλουν προσωπικές θυσίες, προκειμένου να πετύχουν κάτι καλό για το σύλλογο και για τον κοινό μας τόπο, αυτό έχει γίνει αντιληπτό από όλους τους συγχωριανούς μας με αποτέλεσμα να έχουν αγκαλιάσει πλέον το σύλλογο μας και μόνο θετικές σκέψεις να κάνουν για αυτόν.
Μέσα σε ευχάριστο λοιπόν κλίμα το διαδικαστικό κομμάτι της συνέλευσης τηρήθηκε με θρησκευτική ευλάβεια και απόλυτη τήρηση της νομιμότητας, από το εκλεγέν ομόφωνα από τη συνέλευση προεδρείο, με τον υπογράφοντα ως πρόεδρο, τον Πάνο Παναγιωτόπουλο, που ήλθε στην Αθήνα ειδικά για τη συνέλευση (διότι ο αγαπητός μας Πάνος είναι πλέον μόνιμος κάτοικος του χωριού μας για όσους δεν το γνωρίζουν ακόμη) και το Δημήτρη Μπάλτα του Κωνσταντίνου.
Μας εντυπωσίασε όλους ο πλούσιος και λεπτομερής απολογισμός πεπραγμένων που ανάγνωσε ο αγαπητός μας πρόεδρος, δεν ξέχασε τις δεσμεύσεις που ανέλαβε ο σύλλογος τα προηγούμενα χρόνια, ανέλυσε με ακρίβεια το σημαντικό έργο που επιτελέσθηκε τη χρονιά που πέρασε και ανεγνώρισε τις δυσκολίες που συνάντησαν σε ορισμένα θέματα, δεν "χάιδεψε αυτιά", ήταν σαφής, κάθετος, σε μερικά απότομος, αλλά και αποφασισμένος για ακόμη εντονότερη δράση σε πολλά θέματα που προγραμματίζει ο σύλλογος, μας διαβεβαίωσε ρητά ότι οι προσπάθειες του συλλόγου θα συνεχιστούν με ένταση και πάθος με ένα και μοναδικό στόχο, την ανάδειξη και αναβάθμιση του μικρού αλλά πανέμορφου χωριού μας για το καλό όλων μας.
Ακολούθησε εποικοδομητικός διάλογος για πολλά θέματα που τέθηκαν και λήφθηκαν σημαντικές αποφάσεις δια ψηφοφορίας, μία από τις οποίες ήταν για ορισμένους οδυνηρή, δηλ. εκείνη της κατάργησης της επί εικοσαετίας και πλέον διεξαγόμενης εορτής του Πάσχα, μια άλλη όμως ήταν πολύ ευχάριστη, δηλ. εκείνη της καθιέρωσης του ετησίου ανταμώματος των Αγαλιαναίων κάθε Αύγουστο στου Παρασκευά το αλώνι, όμως έτσι είναι η ζωή μας τα πάντα αλλάζουν και εξελίσσονται με τα χρόνια.
Ομόφωνα απηλλάγη το Δ.Σ. του συλλόγου από κάθε ευθύνη για τη διαχείριση των οικονομικών του συλλόγου, τα οποία αποδείχτηκε ότι ευρίσκονται σε ανοδική τροχιά, παρά το σημαντικό έργο που επιτελέστηκε, αφού το υπόλοιπο του ταμείου μας ανέρχεται πλέον σε ... ευρω, απο ... ευρω που ήταν τον προηγούμενο χρόνο.
Ακολούθησαν με απόλυτη τάξη οι προβλεπόμενες αρχαιρεσίες και η εκλογή του νέου Δ.Σ., καθώς και το κόψιμο της βασιλόπιτας από τον αγαπημένο μας Ζώη Αυμπερόπουλο, ο οποίος βοηθάει με κάθε τρόπο το σύλλογο μας διαχρονικά και αποτελεί ζωντανό παράδειγμα για όλους μας.
Αγαπητέ μας πρόεδρε και νέο Δ.Σ. του συλλόγου μας, πιστεύω ότι πλέον έχετε μαζί σας όλους τους Αγαλιαναίους προκειμένου να συνεχίσετε το πλούσιο έργο σας, για το καλό του μικρού χωριού μας, για το οποίο ο κάθε ένας εκεί μια διαφορετική αλλά και ξεχωριστή θέση στην ψυχή του.
Ανταμοιβή σας ας είναι η δεδομένη εκτίμηση μας στα πρόσωπα σας, η συμμέτοχη μας στα καλέσματά σας, η χαρά μας για τις επιτυχίες σας, αλλά και η κατανόησή μας στις ελάχιστες ανεκπλήρωτες προσπάθειές σας, εμείς όταν θα μελαγχολούμε και θα μας πνίγει η ατμόσφαιρα της πόλης, θα βάζουμε στο στερεοφωνικό μας και θα σιγοτραγουδάμε το "τραγούδι της Αγαλιανής", θα διαβάζουμε την εφημερίδα της Αγαλιανής, θα ξεφυλλίζουμε το πολυσέλιδο βιβλίο με την "Ιστορία της Αγαλιανής", το οποίο σε λίγο καιρό όλοι θα έχουμε στα χέρια μας ή θα πίνουμε νοερά δροσερό νερό από την αναβαθμιζόμενη "πάνω βρύση" του χωριού, την οποία βεβαίως θα επισκεπτόμεθα όταν βρισκόμαστε στο χωριό και θα σκεπτόμαστε ότι, όλα τα παραπάνω, δεν θα υπήρχαν χωρίς το σύλλογο μας και τις προσπάθειες όλων των μελών του Δ.Σ. και του κάθε ένα σας ξεχωριστά.
Καλή επιτυχία στο έργο σας και του χρόνου να είμαστε όλοι καλά μαζί σας στις εκδηλώσεις του συλλόγου μας.
Με εκτίμηση Χαρίλαος Απ. Παπαδόπουλος
Γράφει ο Χαρίλαος Απ. Παπαδόπουλος
Μεσα σε ευχάριστο κλίμα και σε έντονη συναισθηματική φόρτιση πραγματοποιήθηκε στις 27 Ιανουαρίου 2008 η τακτική γενική συνέλευση του συλλόγου μας η οποία, όπως κάθε χρόνο, είναι μία καλή ευκαιρία για ένα μικρό αντάμωμα των συμπατριωτών μας.
Οι λόγοι που συνέβαλαν στο παραπάνω εγκάρδιο και με πλούσιο άρωμα Αγαλιανής αντάμωμα ήταν πολλοί και στο σύνολο τους θετικοί.
Πρώτα-πρώτα ήταν η ικανοποιητική συμμετοχή των συμπατριωτών μας, οι οποίοι πλημμύρισαν την αίθουσα του ξενοδοχείου ΗΝΙΟΧΟΣ στο κέντρο της Αθήνας, η οποία αίθουσα ήταν κατάλληλα επιλεγμένη και προετοιμασμένη για την περίπτωση αυτή.
Ήταν εκεί παλαιοί Αγαλιαναίοι, όπως ο Γιώργος Μπάλτας του Δημητρίου και ο αγέραστος στην ψυχή Ζώης Λυμπερόπουλος, μέχρι τους νεότερους κάτοικους - επισκέπτες του χωριού μας, όπως ο κ. Γιανέλλης με τη σύντροφο του, αλλά και μικρά παιδάκια συμπατριωτών μας.
Δεύτερος σημαντικός λόγος της επιτυχίας ήταν η καλή και ευχάριστη διάθεση όλων των παρευρισκόμενων για το ολιγόωρο αυτό αντάμωμα των συμπατριωτών μας εδώ στην Αθήνα, όλοι εξέφραζαν το ενδιαφέρον τους για τα του συλλόγου μας και τα του χωριού μας και δεν έκρυβαν την ικα-νοποίησή τους για τις πολλές και ενδιαφέρουσες ενέργειες του συλλόγου μας μέχρι σήμερα, σε πολλούς ταυτόχρονα τομείς δραστηριότητας.
Ο τρίτος, αλλά εξίσου σημαντικός, λόγος της επιτυχίας και αυτής της εκδήλωσης ήταν ο σύλλογος μας που με τον άξιο πρόεδρο μας στο πηδάλιο του, τον αγαπητό μας συγχωριανό, συγγενή και φίλο Γιάννη Γιαννακόπουλο παρουσιάζει πλούσιο και χρήσιμο έργο σε πολλούς τομείς.
Δεν θα είναι υπερβολή αν πούμε ότι τα νέα παιδιά του συλλόγου μας "τα έχουν δώσει όλα" κατά την λαϊκή έκφραση, δεν λογαριάζουν εμπόδια και καταβάλουν προσωπικές θυσίες, προκειμένου να πετύχουν κάτι καλό για το σύλλογο και για τον κοινό μας τόπο, αυτό έχει γίνει αντιληπτό από όλους τους συγχωριανούς μας με αποτέλεσμα να έχουν αγκαλιάσει πλέον το σύλλογο μας και μόνο θετικές σκέψεις να κάνουν για αυτόν.
Μέσα σε ευχάριστο λοιπόν κλίμα το διαδικαστικό κομμάτι της συνέλευσης τηρήθηκε με θρησκευτική ευλάβεια και απόλυτη τήρηση της νομιμότητας, από το εκλεγέν ομόφωνα από τη συνέλευση προεδρείο, με τον υπογράφοντα ως πρόεδρο, τον Πάνο Παναγιωτόπουλο, που ήλθε στην Αθήνα ειδικά για τη συνέλευση (διότι ο αγαπητός μας Πάνος είναι πλέον μόνιμος κάτοικος του χωριού μας για όσους δεν το γνωρίζουν ακόμη) και το Δημήτρη Μπάλτα του Κωνσταντίνου.
Μας εντυπωσίασε όλους ο πλούσιος και λεπτομερής απολογισμός πεπραγμένων που ανάγνωσε ο αγαπητός μας πρόεδρος, δεν ξέχασε τις δεσμεύσεις που ανέλαβε ο σύλλογος τα προηγούμενα χρόνια, ανέλυσε με ακρίβεια το σημαντικό έργο που επιτελέσθηκε τη χρονιά που πέρασε και ανεγνώρισε τις δυσκολίες που συνάντησαν σε ορισμένα θέματα, δεν "χάιδεψε αυτιά", ήταν σαφής, κάθετος, σε μερικά απότομος, αλλά και αποφασισμένος για ακόμη εντονότερη δράση σε πολλά θέματα που προγραμματίζει ο σύλλογος, μας διαβεβαίωσε ρητά ότι οι προσπάθειες του συλλόγου θα συνεχιστούν με ένταση και πάθος με ένα και μοναδικό στόχο, την ανάδειξη και αναβάθμιση του μικρού αλλά πανέμορφου χωριού μας για το καλό όλων μας.
Ακολούθησε εποικοδομητικός διάλογος για πολλά θέματα που τέθηκαν και λήφθηκαν σημαντικές αποφάσεις δια ψηφοφορίας, μία από τις οποίες ήταν για ορισμένους οδυνηρή, δηλ. εκείνη της κατάργησης της επί εικοσαετίας και πλέον διεξαγόμενης εορτής του Πάσχα, μια άλλη όμως ήταν πολύ ευχάριστη, δηλ. εκείνη της καθιέρωσης του ετησίου ανταμώματος των Αγαλιαναίων κάθε Αύγουστο στου Παρασκευά το αλώνι, όμως έτσι είναι η ζωή μας τα πάντα αλλάζουν και εξελίσσονται με τα χρόνια.
Ομόφωνα απηλλάγη το Δ.Σ. του συλλόγου από κάθε ευθύνη για τη διαχείριση των οικονομικών του συλλόγου, τα οποία αποδείχτηκε ότι ευρίσκονται σε ανοδική τροχιά, παρά το σημαντικό έργο που επιτελέστηκε, αφού το υπόλοιπο του ταμείου μας ανέρχεται πλέον σε ... ευρω, απο ... ευρω που ήταν τον προηγούμενο χρόνο.
Ακολούθησαν με απόλυτη τάξη οι προβλεπόμενες αρχαιρεσίες και η εκλογή του νέου Δ.Σ., καθώς και το κόψιμο της βασιλόπιτας από τον αγαπημένο μας Ζώη Αυμπερόπουλο, ο οποίος βοηθάει με κάθε τρόπο το σύλλογο μας διαχρονικά και αποτελεί ζωντανό παράδειγμα για όλους μας.
Αγαπητέ μας πρόεδρε και νέο Δ.Σ. του συλλόγου μας, πιστεύω ότι πλέον έχετε μαζί σας όλους τους Αγαλιαναίους προκειμένου να συνεχίσετε το πλούσιο έργο σας, για το καλό του μικρού χωριού μας, για το οποίο ο κάθε ένας εκεί μια διαφορετική αλλά και ξεχωριστή θέση στην ψυχή του.
Ανταμοιβή σας ας είναι η δεδομένη εκτίμηση μας στα πρόσωπα σας, η συμμέτοχη μας στα καλέσματά σας, η χαρά μας για τις επιτυχίες σας, αλλά και η κατανόησή μας στις ελάχιστες ανεκπλήρωτες προσπάθειές σας, εμείς όταν θα μελαγχολούμε και θα μας πνίγει η ατμόσφαιρα της πόλης, θα βάζουμε στο στερεοφωνικό μας και θα σιγοτραγουδάμε το "τραγούδι της Αγαλιανής", θα διαβάζουμε την εφημερίδα της Αγαλιανής, θα ξεφυλλίζουμε το πολυσέλιδο βιβλίο με την "Ιστορία της Αγαλιανής", το οποίο σε λίγο καιρό όλοι θα έχουμε στα χέρια μας ή θα πίνουμε νοερά δροσερό νερό από την αναβαθμιζόμενη "πάνω βρύση" του χωριού, την οποία βεβαίως θα επισκεπτόμεθα όταν βρισκόμαστε στο χωριό και θα σκεπτόμαστε ότι, όλα τα παραπάνω, δεν θα υπήρχαν χωρίς το σύλλογο μας και τις προσπάθειες όλων των μελών του Δ.Σ. και του κάθε ένα σας ξεχωριστά.
Καλή επιτυχία στο έργο σας και του χρόνου να είμαστε όλοι καλά μαζί σας στις εκδηλώσεις του συλλόγου μας.
Με εκτίμηση Χαρίλαος Απ. Παπαδόπουλος
ΜΙΑ ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΨΥΧΗΣ ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ ΦΡΑΓΚΟΥΛΙΑ
Η ψυχή δε θέλει πολύ για να ανθίσει. Δε θέλει πολύ για να σαλπάρει στο όνειρο. Ένα ελαφρό αεράκι κι έφυγε...
Το αεράκι περισσεύει στη μακρινή Μύκονο, που η ζει η συγχωριανή μας Δήμητρα Ασημομύτη -Φραγκούλια. Στο αλαργινό Νησί η Δήμητρα υφαίνει τους συλλογισμούς της, από εκεί ταξιδεύουν οι σκέψεις της για να πιάσουν λιμάνι στην Αγαλιανή.
Στο λιμάνι της Αγαλιανής υπάρχει γαλήνη και ηρεμία, εκεί υπάρχει η παιδική ηλικία, το πατρικό σπίτι, η γειτονιά, οι αναμνήσεις όλα διαποτισμένα από νοσταλγία. Η μεγάλη απόσταση της στερεί τη δυνατότητα να επισκέπτεται συχνά την Αγαλιανή. Όταν όμως πατάει αυτά τα χώματα, όλα αλλάζουν μέσα της. Ένας ζεστός ήλιος φωτίζει την αυλή της καρδιάς της. Όλη η Αγαλιανή, με την ιστορία, την παράδοση, το χώμα, τους ανθρώπους και τον αέρα της δίνουν την αίσθηση μιας φυσικής υπερηφάνειας και υπεροχής.
Σε πρόσφατη τηλεφωνική επικοινωνία που είχα μαζί της, τα λόγια της καθρέφτιζαν τα ευγενικά αισθήματά της για το Σύλλογο, την Αγαλιανή και τους συγχωριανούς. Με βαθιά συγκίνηση αναφέρθηκε στη μάνα της, την αείμνηστη Ελένη Φραγκούλια -Αλβενιώτη, που συμπληρώνει ένα χρόνο από την αναχώρηση της για τη χώρα της λήθης και της λησμονιάς λέγοντάς μου: «Μαζίμε τα αδέρφια μου, Παντελή και Δημήτρη προσφέρουμε στο Σύλλογο μας, στη μνήμη της μάνας μας 300 ΕΥΡΩ, τα οποία απόστελλα ταχυδρομικώς, με την παράκληση να διατεθούν για τη βελτίωση του κοιμητηρίου του χωριού μας, όπου αναπαύονται οι ψυχές των προγόνων μας». Η ευχάριστη και ουσιαστική επικοινωνία μας έκλεισε, αφού την ευχαρίστησα και της υποσχέθηκα ότι τόσο τα χρήματα όσο και η επιθυμία της θα φτάσουν στον πρόεδρο του Συλλόγου.
Κλείνοντας το τηλέφωνο, ήταν η σειρά μου να πέσω σε περισυλλογή! Θυμήθηκα όλες τις μανάδες εκεί στην Αγαλιανή. Αυτές τις αγιασμένες μορφές, που είχαν μια αγνή μυρωδάτη ψυχούλα, χωμένες κάτω από τα μπάζα της ύπαρξης τους. Είχαν και ένα χαμόγελο, που όταν το άφηναν αμολητό στα χείλη τους, γέμιζε ο τόπος, το σπίτι και η καρδιά μας γυαλιστερά ρουμπίνια...
Η Δήμητρα, έστειλε ή μάλλον ανανέωσε το μήνυμα ότι: Τι κι αν πεθαίνει μια μάνα. συνεχίζει να ζει στη μνήμη, την καρδιά και την ψυχή των παιδιών της.
Η ψυχή δε θέλει πολύ για να ανθίσει. Δε θέλει πολύ για να σαλπάρει στο όνειρο. Ένα ελαφρό αεράκι κι έφυγε...
Το αεράκι περισσεύει στη μακρινή Μύκονο, που η ζει η συγχωριανή μας Δήμητρα Ασημομύτη -Φραγκούλια. Στο αλαργινό Νησί η Δήμητρα υφαίνει τους συλλογισμούς της, από εκεί ταξιδεύουν οι σκέψεις της για να πιάσουν λιμάνι στην Αγαλιανή.
Στο λιμάνι της Αγαλιανής υπάρχει γαλήνη και ηρεμία, εκεί υπάρχει η παιδική ηλικία, το πατρικό σπίτι, η γειτονιά, οι αναμνήσεις όλα διαποτισμένα από νοσταλγία. Η μεγάλη απόσταση της στερεί τη δυνατότητα να επισκέπτεται συχνά την Αγαλιανή. Όταν όμως πατάει αυτά τα χώματα, όλα αλλάζουν μέσα της. Ένας ζεστός ήλιος φωτίζει την αυλή της καρδιάς της. Όλη η Αγαλιανή, με την ιστορία, την παράδοση, το χώμα, τους ανθρώπους και τον αέρα της δίνουν την αίσθηση μιας φυσικής υπερηφάνειας και υπεροχής.
Σε πρόσφατη τηλεφωνική επικοινωνία που είχα μαζί της, τα λόγια της καθρέφτιζαν τα ευγενικά αισθήματά της για το Σύλλογο, την Αγαλιανή και τους συγχωριανούς. Με βαθιά συγκίνηση αναφέρθηκε στη μάνα της, την αείμνηστη Ελένη Φραγκούλια -Αλβενιώτη, που συμπληρώνει ένα χρόνο από την αναχώρηση της για τη χώρα της λήθης και της λησμονιάς λέγοντάς μου: «Μαζίμε τα αδέρφια μου, Παντελή και Δημήτρη προσφέρουμε στο Σύλλογο μας, στη μνήμη της μάνας μας 300 ΕΥΡΩ, τα οποία απόστελλα ταχυδρομικώς, με την παράκληση να διατεθούν για τη βελτίωση του κοιμητηρίου του χωριού μας, όπου αναπαύονται οι ψυχές των προγόνων μας». Η ευχάριστη και ουσιαστική επικοινωνία μας έκλεισε, αφού την ευχαρίστησα και της υποσχέθηκα ότι τόσο τα χρήματα όσο και η επιθυμία της θα φτάσουν στον πρόεδρο του Συλλόγου.
Κλείνοντας το τηλέφωνο, ήταν η σειρά μου να πέσω σε περισυλλογή! Θυμήθηκα όλες τις μανάδες εκεί στην Αγαλιανή. Αυτές τις αγιασμένες μορφές, που είχαν μια αγνή μυρωδάτη ψυχούλα, χωμένες κάτω από τα μπάζα της ύπαρξης τους. Είχαν και ένα χαμόγελο, που όταν το άφηναν αμολητό στα χείλη τους, γέμιζε ο τόπος, το σπίτι και η καρδιά μας γυαλιστερά ρουμπίνια...
Η Δήμητρα, έστειλε ή μάλλον ανανέωσε το μήνυμα ότι: Τι κι αν πεθαίνει μια μάνα. συνεχίζει να ζει στη μνήμη, την καρδιά και την ψυχή των παιδιών της.
Ι. Αδαμόπουλος
Για επικοινωνία με την ιστοσελίδα μας: κος Γεώργιος Χάλαρης, τηλ. 6944347609,
Ηλεκτρονική διεύθυνση: agaliani.trifilias@gmail.com
Επιστροφή στη σελίδα "Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΜΑΣ"